Επιστροφές – καταστροφες λέει το λαϊκό άσμα και μάλλον κάτι ήξερε ο συνθέτης όταν έγραφε αυτό το τραγούδι. Δεν είχε τον νου του σίγουρα στα αθλητικά αλλά όπως σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι ιστορίες βγαλμένες μέσα από την ζωή.
Βρισκομαστε στο σωτήριο έτος 1999. Το μιλένιουμ είναι μόλις λίγους μήνες μπροστά και ο Ολυμπιακός αντιστοιχα είναι μπροστά σε μια πολύ κομβική στιγμή της συγχρονης ιστορίας του. Η ομάδα έχει χάσει για δεύτερη σερί χρονιά το πρωτάθλημα και μάλιστα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Σε 5ο αγώνα από τον “αιώνιο” αντίπαλο μέσα στο Σεφ. Η ομάδα πήγε μέχρι το final 4 του Μονάχου όπου και έχασε πολύ εύκολα από την υπερηχητική Ζαλγκίρις του λίγα χρόνια αργότερα προπονητή του Θρυλου Γιόνας Καζλάουσκας. Ετσι λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου για το τέλος της πρώτης θητείας στον πάγκο της ομάδας του Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε φτάσει.
Ο Σωκράτης Κόκκαλης τότε κάνει μια κίνηση που λίγοι περίμεναν. Καλει τον Γιάννη Ιωαννίδη να επιστρέψει στο λιμάνι του και να επαναφέρει την ομάδα στον δρόμο των επιτυχιών. Να επαναφέρει και τον χαμένο ενθουσιασμό. Ο “Ξανθός” δεν είχε ξεχαστεί(πως θα μπορούσε άλλωστε) και για την συντριπτική πλειοψηφία του ερυθρόλευκου κοσμου ήταν πολύ αγαπητός και η κατάλληλη επιλογή για τον πάγκο του συνδέσμου. Η κίνηση του Σωκράτη ήταν έκπληξη γιατί ήταν κοινό μυστικό πως οι διαπροσωπικές του σχέσεις με τον Ιωαννίδη δεν ήταν και οι καλύτερες. Οπως και να έχει στις 2/06/1999 ανακοινώνεται και επίσημα η επιστροφή του πιο αγαπητού μέχρι τότε προπονητή στην ιστορία του Ολυμπιακού στον πάγκο του, με 3ετες συμβόλαιο συνεργασιας.
Και τι δεν συνέβη εκείνη την χρονιά. Ο Τζέιμς “Χόλιγουντ” Ρόμπινσον έρχεται να καλύψει την θέση 1. Σπουδαιος παικτης αλλά μέ διάθεση ανάλογα με το πώς έχει ξυπνήσει το πρωί. Ο Κρις Μόρις ερχεται με μεγάλες περγαμηνές σημαντική καριέρα στο NBA αλλά με μια συμπεριφορά τουλάχιστον αλλοπροσαλλη. Αποκορυφωμα όταν τον Νοέμβριο του 1999 σε έναν αγώνα με την Βιλερμπάν στο “Αστρομπαλ” κάνει κανονικά προθέρμανση αλλά αρνείται να αγωνιστεί επικαλούμενος πως το παρκέ είναι σκληρό και κινδυνεύει η υγεία του γόνατου του στο οποίο είχε κάνει αρθροσκόπηση 1 μήνα πριν. Η απάντηση του Ιωαννίδη στην άρνηση του παίκτη του έχει μείνει στην ιστορία. “Την επόμενη φορά θα του στρώσουμε χαλί”. Αυτό ήταν και το τέλος της σύντομης θητείας του στον Πειραια.
Στην θέση ρου έρχεται ο δυναμικός καλός αθλητής αλλά πολύ ασταθής Μπλου Έντουαρντς. Η χρόνια δεν κυλάει καλά. Σποραδικες μεγάλες νίκες αλλά καμία σταθερότητα και ένα σύνολο που ποτέ δεν βρίσκει την αγωνιστική χημεία του. Ελληνικο στοιχείο σχεδόν ανύπαρκτο και γενικά ένα σύνολο καλών μεν (Τομιτς-Νακιτς-Ταρλατς-Ντε Μιγκελ-Γκραντ-Παπανικολαου) αλλά ανομοιογενων αθλητών. Η ομάδα αποκλείεται στους “16” της Euroleague και οι Ελληνικοί τίτλοι χάνονται. Ο Κόκκαλης δεν έχει άλλη υπομονή. Απολυει τον Ιωαννίδη και η δεύτερη του θητεία στον Θρύλο λήγει άδοξα. Μαζι τελειώνει και η προπονητικη καριέρα του Ιωαννίδη σε συλλογικό επιπεδο.
Τι μένει όμως μετά από όλα αυτά στην συλλογική μνήμη των γαυρων; Το πρώτο είναι πως όντως οι επιστροφές συνήθως καταλήγουν σε καταστροφές. Το δεύτερο όμως και ίσως πιο σημαντικό είναι πως η αποτυχία του δεύτερου κύκλου της θητείας του Κοουτς στον Ολυμπιακό δεν ξεθώριασε ούτε καν μείωσε καθόλου την λάμψη του και την αγάπη που του είχαν του έχουν και θα του έχουν και οι επόμενες γενιές των κόκκινων οπαδών. Γιατι ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ένας από τους τρεις μεγάλους πυλώνες της αναγέννησης του μπασκετικού τμήματος μαζί με τον Σωκράτη Κόκκαλη και τον Ζάρκο. Και τίποτα δεν είναι ικανό αυτό να το αλλαξει. Γιατι οι νίκες και οι ήττες έρχονται και φεύγουν. Αυτο που μένει είναι το αποτύπωμα που αφήνουμε στην ζωή. Και το αποτύπωμα του “Ξάνθου” θα μείνει για πάντα ανεξίτηλο στην ερυθρόλευκη ιστορία!
