Πέρασαν, μ’ αυτά και μ’ αυτά, 20 αγωνιστικές. Υπολείπονται 14. Τι περίεργη χρονιά. Μια χρονιά που αν μη τι άλλο χαλιναγώγησε τα συναισθήματα μας, παγιώνοντας μια ψυχική ανοσία στα αγωνιστικά ερεθίσματα. Την λες και ευεργετική αυτή την επίδραση. Δε σε αφήνει να ξενερώσεις, μετά από απροσδόκητα στραπάτσα, αλλά ούτε και να ενθουσιαστείς μετά από αναπάντεχες νίκες. Έσχάτως βέβαια, οι απανταχού μπασκετογαυροι αυτής της οικουμένης, έχουμε κάθε λόγο να χαμογελάμε. Κάτι η επιστροφή του coach Β, κάτι η εμφατική επικράτηση απέναντι στη Bayern με μπάσκετ που μύριζε 2013-15, κάτι η περιλάλητη μεταγραφική ενίσχυση με τη σφραγίδα του προπονητή που πλησιάζει, δε τις λες και μίζερες τις τελευταίες μπασκετικές μας μέρες.
Εκ διαμέτρου αντίθετες δηλαδή με την πικρή ανάμνηση που μας φέρνει η αποψινή αντίπαλος μας, Zenit. Πολλές ήττες φέτος μπορούσαν να χαρακτηριστούν απαγορευτικές ώστε να καταφέρεις κάτι καλύτερο, αλλά αυτή της 18ης Οκτωβρίου του 2019 στο Φάληρο, ήταν ίσως η πιο απαράδεκτη για φέτος. Θα μου πεις, θυμάσαι σε τι κατάσταση βρισκόμασταν τότε; Ένα κουφάρι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πληγωμένο από τα σφάλματα του καλοκαιριού, που αναζητούσε την πυξίδα του στον ωκεανό της Euroleague. Σε μια περίοδο που, από πολλούς δικαίως, βαπτίστηκε ως η πιο θλιβερή επί εποχής Αγγελόπουλων. Εκείνο το 68-77 στην παράταση χτύπησε άσχημα, η ομάδα πήγε να το κλέψει περισσότερο από το να το κερδίσει, το τρίποντο του Παπ στο 40’ θύμισε στιγμιαία κάτι από τα παλιά, αλλά η ομάδα του Joan Plaza θύμιζε περισσότερο “ομάδα” από εμάς εκείνη τη χρονική στιγμή.
Με μια πρώτη μάτια, σαφώς και δεν τρομάζει. Διότι ναι μεν σεβασμός σε κάθε αντίπαλο, σε μια διοργάνωση που ο καθένας μπορεί να χάσει από οποιονδήποτε, πόσο μάλλον ο φετινός Ολυμπιακός, αλλά κακά τα ψέμματα, η ομάδα της Αγίας Πετρούπολης θυμίζει περισσότερο ομάδα επιπέδου Eurocup. Και δε το λέμε μόνο εμείς, αλλά το πιστοποιεί και η στατιστική. Μιλάμε για την ουραγό της διοργάνωσης, με ρεκόρ 6-14 και την δεύτερη χειρότερη επίθεση από τις 18 (74 μ.ο). Γενικά υστερεί σχεδόν σε όλες τις επιμέρους στατιστικές κατηγορίες (πόντοι σε αμυνα – επίθεση, ευστοχία, rebound, PIR) σε σύγκριση με μας (πλην assists και λαθών). Η μπασκετική λογική (αν υπάρχει) υπαγορεύει νίκη, παρόλα αυτά υπάρχουν ορισμένοι παίκτες κλειδιά που αν δεν τους προσέξεις μπαρούν να σου κάνουν τη ζημιά.
Κοιτάζοντας το ρόστερ τους αναλυτικά, θα λέγαμε ότι όσο εμπειρία της λείπει, τόσο αθλητικοτητα της περισσεύει. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα καλό μείγμα, με λίγες παραστάσεις στο τοπ επίπεδο. Abromaitis, Ponitka, Hollins, Iverson, Thomas, Albicy ξεχειλίζουν από φυσικά προσόντα, ενώ η εμπειρία του, Μεξικανού, Gustavo Ayon είναι αυτή που της δίνει το κάτι παραπάνω. Στον άσσο ο χρόνος μοιράζεται εξ ημισείας, ανάμεσα σε Renfroe και Albicy, ο Thomas αγγίζει το 30λεπτο, ενώ γενικότερα το υπόλοιπο rotation κατανέμεται ομοιόμορφα. Αν προσέξουμε το παρακάτω γράφημα του lostgps θα δούμε ότι οι Ρώσοι είναι μια ομάδα που εκφράζεται επιθετικά κυρίως με inside game, αφού ο Ayon λειτουργεί ως έξτρα δημιουργός από το high post, με τους Ponitka & Hollins να αποτελούν υποδειγματικούς cutters. H περιφέρεια της δείχνει πιο αποτελεσματική στις πλαϊνές εκτελέσεις, με τον Abromaitis να είναι ο πιο εύστοχος (43%). Γενικά είναι μια ομάδα που διέπεται από τις αρχές του coach Plaza, δύσκολα προσεγγίζει το απρόβλεπτο στο παιχνίδι της, αλλά αν την υποτιμήσεις δε θέλει και πολύ για να σου κάνει τη ζημιά. Άλλωστε στο ματς του πρώτου γύρου κέρδισε κάνοντας απλά και ουσιαστικά τα αυτονόητα.
(Πίνακας από http://www.basketballguru.gr/)
Αν κάτι με προβληματίζει από πλευράς Ολυμπιακού είναι η προσωρινή (;) λειψανδρία καθώς, στην παρούσα φάση, η έλλειψη βάθους στον πάγκο δείχνει εμφανής. Το ματσάρισμα της αθλητικοτητας με τους αντιπάλους βγάζει αρνητικό πρόσημο στις περισσότερες συγκρίσεις. Καταλυτικό ρόλο στις κατοχές θα παίξουν τα rebounds, καθώς υπερτερούν στα επιθετικά κι εμείς στα αμυντικά και στον πρώτο γύρο μας πλήγωσαν οι δεύτερες και τρίτες επιθέσεις τους.
Story to tell
Δεν συνδέει κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό τις δυο ομαδες, οπότε δράττομαι της ευκαιρίας να σχολιάσω λίγο τα μεταγραφικά, τα οποία ίσως και να καθοριστούν από το αποτέλεσμα του σημερινού αγώνα. Η αλήθεια είναι ότι με διακατέχει μια απορία σχετικά με τη λογική που κινούμαστε αυτή την περίοδο στην αγορά. Να πάρεις παιχτη απλά για να πάρεις και να καλύψεις το αριθμητικό κενό; Να πάρεις κάτι με προοπτική και για του χρόνου; Ενδεχόμενη νίκη σήμερα σε διατηρεί σε τροχιά φετινών φιλοδοξιών; Κι αν ναι με διπλό σήμερα αλλάζει η προσέγγιση ως προς τους στόχους ? Λίγες ώρες υπομονή, από το βράδυ θα αρχίσει να ξεδιαλύνει το τοπίο. Ραντεβού στο αποψινό postgame podcast.
