Αυτά που θα γράψω σήμερα στριφογυρνάνε καιρό τώρα στο μυαλό μου, νιώθω όμως ότι πλέον ήρθε η κατάλληλη στιγμή οι σκέψεις αυτές να μετουσιωθούν σε γραπτό λόγο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω, αφού δεν υπάρχει κάτι που να με τρώει τόσο καιρό κτλ. Απλά πάντα ήθελα να ξεκινήσω ένα κείμενο με μια τέτοια λυρική εισαγωγή.
Από την άλλη, ελέω και το timing της ήττας από την Ζενίτ (τι ζούμε φέτος γμτκμ), θα μπορούσα να ξεκινήσω με κάποιο στίχο που να φέρνει θύμισες από το παρελθόν και να μυρίζει νοσταλγία. Σίγουρα ο Καβαδίας θα έχει κάτι που θα ταιριάζει στην κατάσταση, άσε που κι η κουτσή Μαρία κουοτάρει Καβαδία. Εγώ γιατί να μην το κάνω δηλαδή; Στο πηγάδι κατούρησα;
Τέλος πάντων, θα το δω αυτό με τον Καββαδία πιο μετά.
Το πρόβλημα μου εδώ είναι άλλο: Πως σκατά πρέπει να συμπεριφερθεί ο οπαδός του Ολυμπιακού μετά από όλα αυτά που περνάει 1 χρόνο τώρα; Τι εννοώ; Please allow me to elaborate, που λένε και στο χωριό μου.
Η αλήθεια είναι ότι αρχικά μπερδεύομαι εγώ ο ίδιος από τις αντιδράσεις μου. Δηλαδή τη μία μου βγαίνει μια στωικότητα του στυλ “Οκ είναι μια κακή χρονιά, συμβαίνει σε όλες τις ομάδες, δεν θα διαλυθούμε κιόλας” και την άλλη μου τα σκάει ένας συνδυασμός μαύρης απελπισίας και κινδυνολογίας εφάμιλλης του Γιωργάκη Παπανδρέου όταν παρακάλαγε να ψηφιστεί το σχέδιο Ανάν.
Τη μία νευριάζω υπερβολικά με την ανθρωποφαγία που παρατηρείται μετά από τέτοιες εμφανίσεις/ήττες απέναντι σε παίχτες της ομάδας (όπως παράδειγμα το πέσιμο στον Πολ μετά την Ζενίτ) και την άλλη μπινελικώνω σαν να μην υπάρχει αύριο (όπως παράδειγμα τον Πολ κατά τη διάρκεια του αγώνα με τη Ζενίτ).
Για να προλάβω τυχόν κακεντρεχή σχόλια θα πω ότι όχι, δεν είμαι διπολικός ούτε πάσχω από κάποια διαταραχή προσωπικότητας (από όσο γνωρίζω τουλάχιστον).
Αυτό που συμβαίνει, νομίζω, είναι ότι σε στιγμές που η ομάδα δείχνει αδύναμη και ανήμπορη εμένα μου βγαίνει μια άμυνα απέναντι της – μπορεί και χαζή ή λανθασμένη.
Βλέποντας ας πούμε το παιχνίδι με τους Ρώσους μονός στο σπίτι, τα βρισίδια πήγαιναν σύννεφο προς διάφορές κατευθύνσεις – θυμίζοντας πυραύλους σε ρεπορτάζ του Αντέννα για τον πόλεμο στον Περσικό. Διαβάζοντας όμως μετά σε διάφορα τουίτς και συζητήσεις σχόλια αντίστοιχου ύφους χαλιόμουν!
Υπάρχει βέβαια κι η απλή εξήγηση: Είμαι βλαμμένος.
Η αλήθεια είναι ότι φετινή χρονιά είναι για όλους εμάς τους μπασκετογαυρους μια κατάσταση ανάλογη με το μαρτύριο του Σίσυφου. Σπρώχνουμε συνέχεια την τελευταία μας ελπίδα σε μια ατελείωτη ανηφόρα, με κλίση μεγαλύτερη από τις εισόδους του ΣΕΦ, μόνο και μόνο για να μας πάρει παραμάζωμα μετά από λίγο το βάρος της και να βρεθούμε στην ίδια ακριβώς, κουραστική, γραμμή εκκίνησης: στον επόμενο τελικό και στην επόμενη τελευταία ευκαιρία. Άντε πάλι από την αρχή μετά. Και το κακό είναι ότι οι ριμάδες οι ευκαιρίες δεν τελειώνουν, να το πάρουμε απόφαση ότι δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση να σωθεί η αξιοπρέπεια μας φέτος και να ησυχάσουμε.
Τώρα κάλλιστα θα μπορούσε να με ρωτήσει κάποιος: “Οπότε, σόρι κιόλας που χαλιέσαι με το κράξιμο, αλλά πως να αντιδράσει ρε μεγάλε ο γαύρος; Έχει άδικο δηλαδή σε αυτά που λέει πάνω στα νεύρα και την πίκρα του για το χάλι της ομάδας; Έχει άδικο που κράζει Αφούς; Έχει άδικο που κράζει Μπλατ; Που τα χώνει σε παίχτες; Έχει άδικο που του λείπει ο τσατσάρας (με έχει πρήξει η γυναίκα μου με Σφαιρό btw, δηλαδή έλεος); Τόσο παράλογα σου φαίνονται;”
Οκ, προφανώς δε μπορώ να πω ότι είναι τίποτα από αυτά είναι παράλογα η αναίτια. Ευθύνες για αυτήν την εικόνα έχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, ο καθένας με διαφορετική βαρύτητα.
“Και τότε γιατί μας πρήζεις με τις κορεκτίλες σου και τις τάχα μου δήθεν ενωτικές κουβέντες”
Βασικά θα έλεγα κάτι τέτοιο στο ποντκαστ μετά τον αγώνα αλλά ο μικρός δεν κοιμόταν, οπότε ξέμεινα με το γραπτό λόγο. Ε και ήθελα να κάνω την ψυχοθεραπεία μου σήμερα, οπότε μοιραία διαβάζετε τα παραπάνω. Δε σας χάλασε.
Καταλαβαίνω επίσης ότι το κείμενο είναι λίγο ασύνδετο, συγχωρήστε με όμως γιατί γράφεται λίγες ώρες και πολλά κρασιά μετά την σημερινή πίκρα – και με τον Μορφέα να μου κάνει τα γλυκά μάτια εδώ και ώρα.
Λοιπόν φίλοι αναγνώστες, δε θα μακρηγορήσω άλλο. Η ώρα είναι προχωρημένη κι η κατάσταση δύσκολη. Παρόλα αυτά υπάρχει μια φράση πάντα επίκαιρη και πάντα αγαπημένη: Ολυμπιακός στα εύκολα, Θρύλος στα δύσκολα.
Charles Bronson
ΥΓ.
Τελικά δεν έβαλα Καββαδία – θα βάλω όμως να ακούσω το podcast..
