(by Petteri Haåpalàinnen)
Για τους φίλους του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών η εικόνα είναι γνώριμη, όπως κι ο τίτλος…
Το κείμενο που ακολουθεί είναι άτακτο και αποσπασματικό. Μέσα στο χάος της τελευταίας διετίας, μοιάζει ταιριαστό. Όπως το γράφω, το αντιλαμβάνομαι ως ασύνδετο, αλλά το συναίσθημα υπερισχύει. Θα το χωρίσω σε τρεις ενότητες: Ανάμνηση, Αναγνώριση, Δικαίωση. Ελπίζω η δομή του να χωρέσει αυτά που θέλω να πω για τον νέο-παλιό προπονητή μας, σε αυτή την επιστροφή του αλλά και το πως, έστω εξιδανικευμένα, σχηματίζω στο μυαλό μου το μέλλον της ομάδας.
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Το βράδυ που ο Γιώργος Μπαρτζώκας δήλωνε πως έπρεπε να γίνει “η αλλαγή που ήθελε ο ίδιος να δει” και έκλεινε την διαδρομή του στον Ολυμπιακό, αποκλείω να ήμουν ο μόνος φίλος της ομάδας που είχε μείνει ξάγρυπνος από τα νεύρα και την απογοήτευση. Η αποπομπή του έμοιαζε αναπόφευκτη, με ρήγματα εντός ομάδας, γκρίνια από τους οπαδούς μας και κανένα τίτλο (εκτός από το Διηπειρωτικό) μετά την νίκη στο Λονδίνο.
Από την άλλη, ο ίδιος άνθρωπος είδε την ομάδα του στην πρώτη του χρονιά να κατακτά την Ευρωλίγκα το 2013, κι αυτόματα είχε εξασφαλίσει την παρουσία του ονόματός του στην ιστορία της ομάδας, δια παντός. Σαν εικόνα όμως, ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από την ομάδα αποτελεί μαύρη σελίδα και πραγματικό ναδίρ για το τμήμα μπάσκετ. Ομολογώ πως τον εκτιμούσα βαθύτατα και πριν βρεθεί στον Ολυμπιακό (η χρονιά 2009-10 στο Μαρούσι και την Ευρωλίγκα ξεχωρίζει), αλλά και τον συμπαθούσα ως χαρακτήρα, αφού με τον λόγο του και τις τοποθετήσεις του, ακόμα και για θέματα εκτός αθλητισμού, είχε ένα προφίλ ανθρώπου με προβληματισμούς, αξίες αλλά και πάθη. Τα πάθη μας κάνουν φθαρτούς, μας θολώνουν και μας βγάζουν ενίοτε από τα νερά μας, κι ο Μπαρτζώκας νομίζω το πλήρωσε αυτό στο πρώτο του πέρασμα από τον Ολυμπιακό.
Παρόλα αυτά, έμοιαζε ταιριαστός με την ομάδα και το όραμα του για τον τρόπο παιχνιδιού και το ίδιο το άθλημα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Η ανάμνηση του περάσματός του είναι γεμάτη από “What if”, μεγάλες νίκες και εμφανίσεις, τον θρίαμβο στο Λονδίνο και μια πικρία για τον τρόπο με τον οποίο τελείωσε.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Στα μάτια μου, η αναγνώριση για τον Μπαρτζώκα δεν έρχεται με την επιστροφή του στον Ολυμπιακό το 2020, ούτε στο συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα, αλλά πολύ νωρίτερα, όταν φτάνει στο F4 με την Λοκομοτίβ το 2016. Εκείνη η ομάδα που απέκλεισε την Μπαρτσελόνα (3-2 με break εκατέρωθεν) για να βρεθεί στο Βερολίνο, ήταν κατά την ταπεινή μου γνώμη η κορυφαία έκφραση των ικανοτήτων του και αποτέλεσε το σημείο καμπής της καριέρας του. Αυτή η χρονιά τον έφερε στην Μπαρτσελόνα, αυτή τον ανέδειξε ως έναν top class προπονήτη που φτιάχνει ομάδες με χαρακτήρα και ενδιαφέρουσα μπασκετική προσέγγιση, αυτή εδραίωσε το όνομα του στην Ρωσία.
Υπάρχουν απείρως ικανότεροι δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι που με ευκολία θα αναφερθούν στο πως ο Μπαρτζώκας αυτά τα χρόνια βρήκε και εξέλιξε καλούς παίκτες σε πρωταγωνιστές ή “ανέστησε” μερικούς που είχαν πάρει την κάτω βόλτα, ή πως είχε καλό μάτι στο scouting, ή πως το στύλ παιχνιδιού του φέρει πολλές επιρροές από το ΝΒΑ, πως οι ομάδες του έπαιξαν με υψηλό ρυθμό και βομβάρδισαν από το 3π τις άμυνες των πρωταγωνιστών της Ευρωλίγκας, πως ο ίδιος παραμένει πολύ ενημερωμένος για το άθλημα και τον ενδιαφέρει η πρωτοπορία κ.ο.κ.
Προσωπικά βλέπω την αναγνώριση σε εκείνη την στιγμή, γιατί θεωρώ πως τότε ο Μπαρτζώκας ξαναβρήκε την αυτοπεποίθηση του. Σε ένα πιο υγιές περιβάλλον, με κανονική στήριξη από την ομάδα του, με το δικό του μπάσκετ, με τον δικό τρόπο, πήρε μια ομάδα χαμηλότερου βεληνεκούς και την έφερε σε ένα δυνατό F4. Επίσης, αυτή η χρονιά και η μετέπειτα πορεία του έφερε αρκετούς από αυτούς που τον αμφισβήτησαν στο να ξανασκεφτούν μήπως η σκληρή κριτική στο πρόσωπό του δεν ελάμβανε υπόψη όλους τους παράγοντες που οδήγησαν σε άσχημα αποτελέσματα.
Ακόμα και ο πιο δύσπιστος, όταν είδε την Λοκομοτίβ στο Βερολίνο και τους αιώνιους στον καναπέ, αποκλείεται να μην σκέφτηκε, έστω φευγαλέα, πως “κάμποσα ψάρια πρέπει να πιάνει αυτός ο Μπαρτζώκας”. Ο προπονητής Μπαρτζώκας είχε πλέον αποκτήσει ένα λαμπερό, ολόδικο του παράσημο, κι αυτό δεν θα του αφαιρούσε κανείς πια.
ΔΙΚΑΙΩΣΗ
Βαριά λέξη η δικαίωση, και δεν την βάζω τυχαία. Θα φανεί φυσικά παράξενο, αφού οι συνθήκες δεν βοηθούν. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση επιτυχίας, τα αστέρια μας, ναι μεν λαμπερά αλλά και λίγο γερασμένα, οι ξένοι μας από τρελοί μέχρι χαμηλών δυνατοτήτων. Το ΣΕΦ άδειο, η ομάδα εκτός Α1, με 11 ήττες στο κεφάλι, δύο καλοκαίρια με κακό σχεδιασμό και οικονομική στενότητα, όσο ομαλά κι αν μοιάζουν τα αυτονόητα μετά την περσινή περιπέτεια. Ο Ολυμπιακός δεν έχει δικό του χαρακτήρα, δεν υπάρχει το our way, refuse to lose, together we fight παρά μόνο σαν hashtags.
Σε αυτή την περίοδο λοιπόν, που ομολογώ πως με έχει στεναχωρήσει όσο και πολλούς εξ ημών, η ομάδα επιλέγει τον Μπαρτζώκα για να την ξεκολλήσει από το τέλμα. Είναι ψήφος εμπιστοσύνης σε έναν άνθρωπο που δεν έκρυψε ποτέ πως την πονά. Είναι μια επιστροφή με στόχο την επόμενη μέρα αλλά ψάχνει να δώσει και ελπίδα στον οργανισμό OLYMPIACOS BC.
Είναι εύκολο να μακρηγορήσω σε αυτό το σημείο, να θυμηθώ πως ο αθλητισμός είναι ένα δευτερεύον μεν κομμάτι της ζωής μας, που μας δίνει παραδείγματα θάρρους, ομαδικότητας, αυταπάρνησης, επιμονής και στόχο προσήλωσης δε.
Πως η σκληρή δουλειά μπορεί να αποδώσει καρπούς, αλλά και να μας θυμίσει τον ρόλο της τύχης, της συγκυρίας και του περιβάλλοντος ακόμα κι αν εμείς τα έχουμε κάνει όλα σωστά. Η ιστορία του αθλητισμού είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα και αυτό θα έπρεπε να είναι το δίδαγμα της εμπειρίας μας από τα σπορ (μαζί με την πλάκα που σπάμε με τους οπαδούς των αντιπάλων μας, κι αυτοί με εμάς, πάντα σε λογικά πλαίσια).
Τον ζηλεύω τον Μπαρτζώκα, το λέω ειλικρινά. Όχι για την κριτική που θα δεχτεί, τις βρισιές και τις μέρες που η ομάδα δεν θα κερδίζει και θα τον βαφτίσουμε άσχετο. Τον ζηλεύω γιατί οι δεύτερες ευκαιρίες στον αθλητισμό, όπως και στην ζωή, είναι ουσιαστικά σπάνιες. Περίμενα την επιστροφή του εδώ και καιρό, και θα χαρώ να τον δω να μένει στην ομάδα για χρόνια, προσπαθώντας να την ξαναχτίσει, μέσα σε μια περίοδο ανασφάλειας αλλά και ευχάριστης ανυπομονησίας. Θα ήθελα να δω ωραίο μπάσκετ, θα ήθελα να δω καλό recruiting και scouting, θα μου άρεσε πολύ να επιστρέψουμε σε τίτλους. Θα ήθελα να δω τον Ολυμπιακό να μοιάζει με κανονική ομάδα, και το πρώτο βήμα είναι αυτή η επιστροφή.
Ξανακλείνω την φλυαρία μου με Γκάνταλφ και πάλι, σαν προτροπή προς όλους που αγαπούν την ομάδα μας:
