Ήταν Σάββατο μεσημέρι, μετά τον αγώνα με τους μπράτε, κι ήμουν στον Άγιο Μερκούριο στη Βαρυμπόμπη για να πνίξω τη στεναχώρια μου στα παϊδάκια, κακο-κοιμισμένος γιατί έβλεπα στον ύπνο μου εφιάλτες ότι χάναμε μέχρι κι από τον Διαγόρα Δρυοπιδεων, όταν ξαφνικά μου ήρθε ειδοποίηση ότι κάποιος είχε αναφέρει το όνομα μου σε τουί.
Οκ λέω, θα είναι μια από τις κλασσικές τρολιές που θα ζητάει κι από μένα να πω κάποιο καλαμπούρι. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, δεν έχει και καλό σήμα εκεί είναι η αλήθεια, και συνέχισα να πίνω τα κρασιά μου σιγοτραγουδώντας πικραμένος “Στο πάρκινγκ έλα, Κεμζούρα σήμερα… Μας έχεις κάνει, θεριά ανήμερα… (Στο ρυθμό του “Πάνω απ’ τα σύννεφα” απ’ τον Πορτοκάλογλου).
Μόλις γύρισα σπίτι ψιλοζαλισμένος πάτησα πάνω στην ειδοποίηση και διάβασα κάτι που δεν το περίμενα: ο κόσμος ψήφισε ως καλύτερη ομάδα για τη δεκαετία 10-19 αυτή που εγώ επέλεξα. Δεν ήμουν σίγουρος αν όντως αυτό το τουί ήταν αληθινό ή αν απλά έβλεπα κάποιο όραμα από το πολύ αρνί, είχα φάει αρκετά βαριά είναι η αλήθεια.
Έστειλα ένα dm στο Νίκο και εκείνος μου επιβεβαίωσε ότι όντως αυτό είχε συμβεί: η ψηφοφορία είχε ολοκληρωθεί είχα επιλέξει την version της καλύτερης ομάδας της δεκαετίας (2010-2019) σύμφωνα με όσους συμμετείχαν!
Είμαι ειλικρινά πολύ συγκινημένος με αυτήν την επιτυχία, αφού πραγματικά ποτέ δεν περίμενα ότι θα κατάφερναν οι επιλογές μου να προσπεράσουν στην καρδιά του κόσμου τις προτάσεις τόσων πολλών μπασκετικών influencers που γράφουν στο RPG, αλλά παράλληλα αισθάνομαι και μεγάλη δικαίωση, γιατί όλος αυτός ο ίδρωτας που είχα ρίξει μικρός για να μάθω τα μυστικά του αθλήματος δίπλα σε ένα θρύλο όπως ο Σάκης Τζαλαλής δεν πήγε χαμένος.
Νικήσαμε Σάκη, ακούς; Νικήσαμε.
Μετά την προσωπική αυτή εκμυστήρευση στην εισαγωγή θα ήθελα να εξηγήσω το σκεπτικό των επιλογών μου.
Αρχικά να πω ότι η σύνθεση του ρόστερ έγινε με το βλέμμα στραμμένο στο συναίσθημα, αφού ο κύριος μου στόχος ήταν να αφουγκραστώ και να καταγράψω τη ψυχοσύνθεση του μπασκετικού γαύρου – ήτοι να κεντράρω στο refuse to loose/περασμένα μεγαλεία πόνο που κουβαλάμε, βάζοντας παράλληλα στην εξίσωση και παίχτες που έφυγαν και μας άφησαν δυσαναπλήρωτα κενά – ποιοτικά αλλά και συναισθηματικά. Ως εκ τούτου οι βασικές μου επιλογές ήταν πολύ εύκολες και προφανώς αναμενόμενες: ο Αρχηγός, ο Breaking The Law, ο Παπανικολάου και ο Γιωργάρας. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση το γιατί επιλέχθηκαν σε αυτές τις θέσεις οι συγκεκριμένοι, όμως αφού έχω έναν μίνιμουμ όριο λέξεων που πρέπει να συμπληρώσω θα την κάνω.
Καταρχάς δεν νοείται πλέον να υπάρξει οποιαδήποτε Goat πεντάδα της Euroleague που να μην ξεκινάει απ’ τον Αρχηγό τον απόλυτο GOAT του σύγχρονου Ευρωπαικού μπάσκετ Βασίλη Σπανούλη. Ο τύπος έχει κάνει τόσο μυθικά πράγματα, που σε λίγα χρόνια όταν θα τα εξιστορούμε στα εγγόνια μας θα νομίζουν ότι τους λέμε άλλη μια κλασσική “εγώ στην ηλικία σου” ιστορία.
Και δίπλα σε αυτόν τον πολιορκητικό κριό – σε αυτόν τον σύγχρονο Ελ Σιντ στον Θρύλο του Ευρωπαικου μπάσκετ, ήρθε και κούμπωσε ο μεγαλύτερος ερωτιάρης (ήθελα να χρησιμοποιήσω άλλη λέξη αλλά καταλαβαίνετε) άσσος που εμφανίστηκε στο λιμάνι μετά τον Ρίβερς. Ε οκ, πως να μην τα πάρουμε όλα; Και πως να μη βάλω τον Acie Law στάρτερ μαζί με τον Αρχηγό; Ήταν λίγο ποίηση να τους βλέπεις να παίζουν μαζί αυτούς τους δύο.
Στη θέση τρία προφανώς δεν υπάρχει άλλος πίσω απ’ τον Κωστάκη. Δηλαδή οκ, είχαμε πολύ δυνατά τριάρια όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό άλλωστε επέλεξα και τόσα στο ρόστερ, αλλά αν σε κάποιον αξίζει να είναι στάρτερ στην καλύτερη βερσιόν της καλύτερης ομάδας της δεκαετίας, τότε αυτός είναι ο Κώστας Παπανικολάου.
Από την άλλη στο 4 έχουμε Γιώργο Πρίντεζη και Pero Antic (αμφότεροι στο ρόστερ) και μετά το χάος. Ίσως χώραγε και ο καναδός σκληρ0ς καρι0λης (πολύ φίλος μου), αλλά είχαμε και το 6+6 στους κανόνες οπότε οποιαδήποτε σκέψη ακυρώθηκε εν τη γένεση της.
Επανέρχομαι στον Πρίντεζη. Βασικά τι να επανέλθω και τι να πω;; Αν έκανε καμιά περιγραφή ο Κωστάλας θα πήγαιναν τα Γιούρι Γκριγκαρόβιτς και τα Νουρέγιεφ σύννεφο, δε ξέρω πόσοι ψηλοί, που έμειναν στην από δω μεριά της θάλασσας, είχαν στο ρεπερτόριο τους τέτοιες κινήσεις. Για μένα ο Πρίντεζης ήταν μακράν το καλύτερο 4αρι σε όλη την Euroleague για αυτή δεκαετία, αφού από τη σεζόν 2011-12 είτε βελτιώνεται είτε παραμένει σε υψηλότατο επίπεδο.
Τώρα πάμε στο πέντε, που εδώ αρχίζουμε και έχουμε αρκετά περιθώρια επιλογής. Kyle Hines, Bryant Dunston, Othelo Hunter, Nikola Milutinov. Έκαστος με τα skills του και τις ιδιαιτερότητές του. Έκαστος βοήθησε σημαντικά την ομάδα. Εντέλει με κέρδισε το δυνατό σημείο του Milutinov: Ο τρόπος που πετάει με το δεξί τα γαρύφαλλα στα μπουζούκια – ειδικά το release. Οκ πέρα απ’ τη πλάκα ο Μίλου είναι και παιχταράς και γαυρόψυχος.
Δεν είναι λίγο να έχεις ντόμιναντ σέντερ στα ντουζένια του, ούτε είναι λίγο να τον έχεις βγάλει εσύ (μεγάλο ευχαριστώ στους ντελιέ για το μπλόκο τότε εξαιτίας του ασπρόμαυρου παρελθόντος του). Δικαίως λοιπόν κέρδισε στο νήμα την έταιρη επιλογή για τη θέση 5, τον μεγάλο Kyle Hines.
Δε θέλω να πω πολλά για τον συγκεκριμένο παίχτη. Βασικά δε θέλω να πω τίποτα. Ξεφυσάω αναστενάζοντας, μουτζώνω προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και συνεχίζω.
Έκτος παίχτης της starting line up επιλέχθηκε ένας απ’ τους καλύτερους έκτους παίχτες της δεκαετίας: το βελουδινο σφυρί Matt Lojeski. Που μας στεναχώρησε πηγαίνοντας απέναντι, αλλά c’est la vie. Δε θα αλλάξει αυτό ούτε τη ποιότητα του ούτε την προσφορά του στην ομάδα. Ούτε το πόσο επιδραστικός ήταν στο παιχνίδι.
Οπότε αφού έβαλα έκτο παίχτη της starting unit έναν “προδότη”, τι πιο ταιριαστό από το να βάλω το έτερο “εφιάλτη” ως έκτο παίχτη στην second unit; Καλός παίχτης ο Ιωάννης Παπαπέτρου, θα μπορούσε να ήταν και καλύτερος αλλά δεν κατάλαβα ποτέ τι έφταιξε και δεν εξελίχθηκε σύμφωνα με αυτό που περιμέναμε. Όπως και να ‘χει τώρα που πήγε δίπλα σε αυτούς… δεν μας πέφτει λόγος.
Πάντως μια που μνημονεύω το θέμα των γηγενών, είχαμε και Έλληνα small forward που – ω τι περίεργο που το λέω – μπορούσε κι έπρεπε να μείνει παραπάνω. Ο Στράτος Περπέρογλου έφυγε το 2014 και ακόμα και τώρα στέκεται σε πολύ καλό επίπεδο, οπότε ίιιιισως και να είχε να δώσει παραπάνω πράγματα στην ομάδα.
Και δεν ήταν μόνο το παιχτικό κομμάτι αυτό καθ’αυτό. Πνευματικά ο Στράτος ήταν άκαμπτος σαν ατσάλι, ακόμα θυμάμαι εκείνον τον μήνα που ελλείψει Σπανούλη κουβάλησε την ομάδα σαν άλλος Ιησούς στις πλάτες του.
Τώρα θα μου πείτε, κάτσε ρε μαν. Όλοι έπρεπε να μείνουν; Όλους μπορούσαμε και δεν τους κρατήσαμε; Όχι όλους, οκ. Τον Pero ας πούμε δεν μπορούσαμε να τον κρατήσουμε. Θα ήταν ιδανικό όμως να τον είχαμε άλλη μια διετία, ε; Σκύλος στην άμυνα, Stretch four, Stretch five, Σέρβικη αλητεία – όλα σε ένα. Και γαυρόψυχος, δηλαδή ούτε παραγγελία να ήταν.
Καταλήγω τη μίνι αιτιολόγηση των επιλογών από εκεί που ξεκίνησα, δηλαδή από τη γραμμή των γκαρντ. Όσο και να μας έχει νευριάσει και ξενερώσει πλέον ο Σλούκας (εμένα προσωπικά πολύ), νομίζω ότι δε θα υπήρχε κάποιος που, αν είχε με ένα μαγικό τρόπο την ευκαιρία, δε θα άλλαζε την παραμονή Μάντζαρη με την παραμονή Σλούκα. Και τώρα δηλαδή καθαρά παιχτικά (που λέμε και στο Αιγαλέω), αν βγάζαμε όλα τα παρελκόμενα από τη μέση, ο Σλουκας θα ήταν πολύτιμος για την ομάδα. Οπότε δικαιωματικά κερδίζει θέση στο ρόστερ με το σπαθί του.
Και όχι μόνο για τα παραπάνω, αλλά κι επειδή θα κούμπωνε και τέλεια μαζί με τον τρελό Ντάνι (Daniel Hackett), που επίσης δε θέλω να πω τίποτα για εκείνον και απλά θα κάνω ότι και πριν: αναστεναγμός και μούτζα.
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω την εξής παρατήρηση:
Ακόμα και στη καλύτερη περίοδο – δεκαετία της ιστορίας του, ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι μια ιστορία γεμάτη πίκρα και what if
Τι θα γινόταν αν δεν τραυματιζόταν ο Law, αν δεν έφευγε ο Hines, αν δεν τραυματιζόταν και έφευγε ο Danny, ακόμα κι αν δεν τραυματιζόταν ο Young και ο Tillie ή απλά αν έπαιζε κανονικά ο Milutinov με Ζαλγκίρις.
Πολλά μικρά και μεγάλα αν που αποτέλεσαν τη λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ του θριάμβου και της χλεύης, της τεράστιας επιτυχίας και της πλήρους απαξίωσης. Τόσες μούτζες που έχει φάει αυτή η ομάδα δεν τις έχει φάει ούτε διαιτητής σε τοπικό ντέρμπι ανόδου στην Δ’ Εθνική. Κι όμως εμείς είμαστε ακόμα εδώ.
Λίγοι; Λίγοι.
Αμπάσκετοι; Αμπάσκετοι.
Μαζόχες; Μαζόχες.
Όμως πάντα θα είμαστε ερωτευμένοι με αυτήν την ομάδα, που όσο και να μας στεναχωρεί κατά καιρούς, πάντα θα μας έχει δίπλα της. Πάντα θα μας βλέπει να καθόμαστε σε αυτά τα βρωμοκαθίσματα του ΣΕΦ, που μας έχουν ρουφήξει τη ψυχή και μας έχουν διώξει πικραμένους και παγωμένους. Ακόμα και στα χειρότερα χάλια πάντα θα είμαστε εδώ.
Εμείς οι Μπασκετόγαυροι.
Πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό…
