Ξυπνάω, πολύ ασπρίλα, λίγο φως όμως… τι ώρα είναι; Kαι τι μέρα; Έχω σχολή; Πάλι αυτό το όνειρο που νομίζεις ότι έχεις ξυπνήσει σε άλλο μέρος βλέπεις μαλάκα, ξανακοιμήσου.
Όχι ρε… τι μαξιλάρι είναι αυτό, πολύ λεπτό… και που είναι το δεύτερο αυτό που έχω αγκαλιά; Ξύπνιος είμαι… αλλά που; Και τι παντόφλες είναι αυτές… ας σηκωθώ… ένας νιπτήρας, μια πόρτα κλειστή κι ένα μικρό παράθυρο. Πόσο ήπια χθες; Κρατητήριο είμαι; Κρατητήριο με παντόφλες και μαξιλαράκι; Αποκλείεται…
Πάω ν’ ανοίξω την πόρτα… κλειδωμένη.
– Εεε, καλημέρα είναι κανείς εδώ;
Σιωπή…
Δε γίνεται να το ζω αυτό, τι μέρα είναι; Πέμπτη;
-Ρε σεις… Δίνω αύριο ρε…
Παίζαμε χθες; Α ναι, πάρε ρε Paul το rebound μόνος πας και τη χαστουκίζεις και τρώμε τρίποντο… τσάμπα ήττα, την είχαμε τη Χίμ… ώπα! Η πόρτα…
-Καλημέρα σας Τέρενς!
-Καλημέρα. Τέρενς; Kαλά, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί… τι παίζει ακριβώς ;
-Πάρτε αυτό, για αρχή.
-Μπα δεν νομίζω.
-Σας παρακαλώ, όχι και σήμερα… πάρτε το.
-Όχι και σήμερα; Τι εννοείς;
-Εννοώ, ότι χθες και κερδίσατε… και σήμερα πρέπει να πάρετε αυτό… όπως και αύρ..
-ΩΠΑ κάτσε τι εννοείς κερδίσαμε; Έχασε το rebound o Paul, πήγαμε στο -7 με τρίποντο αυτουνού με τα μούσια του πλαϊνού.
-Του Κarasev!
-Ναι, που τον ξέρεις τον Karasev;
-Κάθε μέρα γι’ αυτόν μου λέτε…
-Έγω; Σου λέω κάθε μέρα για τον Karasev; Ποιος Karasev; Και τι κάθε μέρα; Και κόψε τα σεις και τα σας…
-Πάμε πάλι… ο Ολυμπιακός κέρδισε τη Χίμκι, στην παράταση. Έβαλε 3 τρίποντα σε 1 λεπτό… και στην παράταση κέρδισε εύκολα. Μόνο, που αυτό δεν έγινε χθες…
-Αλλά;;
– ‘Εγινε πριν… κάμποσες ας πούμε μέρες… στο περίφημο rebound που έχασε ο Paul πάθατε μια κρίση, και από τότε νοσηλεύεστε, και κάθε πρωί εδώ… έχουμε ακριβώς τον ίδιο διάλογο.
-…..
-Τώρα θα το πάρετε αυτό;
-Tι είναι; Aκριβώς, όλα, τι μου δίνετε; Πόσο καιρό; Tι ακριβώς κλινική είστε; Xαρτιά, τα θέλω όλα…
-Εκεί πίσω είναι δίπλα στο μαξιλάρι που είναι στο πάτωμα… Φίλιππε, μόλις τα διαβάσεις πιες το σε παρακαλώ… έχω δουλίτσα θα ξαναπεράσω σε μια ώρα.
Κι έφυγε… το δωμάτιο, φαίνεται πιο μεγάλο απ’ ότι πριν, τα χαρτιά είναι όντως εδώ, πίνω κοκτέλια ηρεμιστικών, αγχολυτικών, ενισχυτικών μνήμης και πολλές βιταμίνες. Τα ηρεμιστικά είναι βαριά βέβαια, ποιος ξέρει πόσο τους έχω παιδέψει… έχει κι ένα γραφείο εδώ από πίσω… χαρτιά, στυλό (αυτό το μαύρο το pilot που μ’ αρέσει)… κάτι έχω γράψει… ημερομηνίες δε βλέπω.
Λες να λέει αλήθεια; Δεν μπορεί… δεν μπορεί να γύρισε αυτό το ματς, δεν είμαστε όπως παλιά… και ποιος τα ‘βαλε τα τρίποντα; Eίχαμε 5/20, κάτι τέτοιο μέχρι εκείνη την ώρα… πάλι ο τρελός; Δε γίνεται…
Ας την πέσω λίγο όμως, γιατί το ηρεμιστικό κάνει δουλίτσα… -ΟΧΙ- κάτσε να τα γράψω να μην τα ξαναξεχάσω… κοίτα να δεις και σ’ αυτό το στυλό έχω σπάσει το καπάκι. Ένα τετράδιο… γεμάτο…
Εδώ είναι όλα…
…Έλα καλησπέρα, δε χρειάζεται να σου πω ότι είμαι εσύ… το βλέπεις από το γραφικό χαρακτήρα, αν έχεις ξεχάσει και αυτόν έχουμε θέμα… -όχι ντάξει σε κατάλαβα-… Δεν έχει νόημα να προσδιορίσω χρονικά αυτό που γίνεται γιατί ούτε ξέρω ακριβώς πότε το γράφω, άλλα ούτε και πότε το διαβάζεις… το α’ με το β’ ενικό θα αλλάζουν θέσεις συνεχώς, ελπίζω να μην μπερδευτώ… και να μην μπερδευτείς φυσικά…
Θυμάσαι με τον Φ. τότε στην Πάτμο, στην Πάτμο πρέπει να ήταν ναι, που μιλούσατε για τη ζωή; Λογικά ναι, απώλεια βραχείας μνήμης έχεις άλλωστε… τελοσπάντων, θυμάσαι δε θυμάσαι, εγώ θα τα γράψω. Φίλε, o Φ. τότε σε ρώτησε, πως γίνεται αν είσαι λογικός άνθρωπος να μην ενεργείς πάντα με τη λογική, αλλά κάποιες φορές να υπερισχύει το συναίσθημα… και ποιες είναι αυτές οι φορές; Πώς μπορείς να επιλέξεις, πότε θα είναι αυτή η φορά που θα παραμερίσεις τη λογική… και αν το κάνεις πως ξέρεις ότι το έκανες και δεν νομίζεις ότι χρησιμοποίησες τη λογική… άρα αρχίζεις να γίνεσαι παράλογος;
H απάντηση στο μυαλό μου και στο μυαλό σου δηλαδή… δεν υπήρχε, τουλάχιστον τότε. Περνούσε ο καιρός, και το σκεφτόμουν… προσπαθούσα να απαντήσω… και η απάντηση ήταν πιο απλή απ’ ό,τι σκεφτόμουν τελικά… ήταν μία λέξη
-Το συναίσθημα!
Αυτό είναι που θα σου απαντήσει, αν θα λειτουργήσεις λογικά ή όχι, και αν ξέρεις ή τουλάχιστον πιστεύεις ότι είσαι ακόμα με τα σωστά σου και δεν έχεις αρχίσει να επικοινωνείς με τα φωτιστικά… λογικά θα είναι λίγες οι φορές που θα το κάνεις, ή μάλλον καλύτερα, λίγες οι πτυχές στη ζωή σου που ξέρεις ότι είσαι παράλογος – γιατί το ξέρεις!
Ε, μία από αυτές, είναι σίγουρα, οι στιγμές παραφροσύνης, κατά τη διάρκεια κάποιων αγώνων… εκεί που ξεκινάς με τα γούρια, τις θέσεις, τα ποτήρια, το συγκεκριμένο volume στην τηλεόραση κλπ…
Σίγουρα δεν είναι κάθε φορά, και σίγουρα το έχεις βελτιώσει, θα το παραδεχτώ. Αλλά κοίτα πού φτάσαμε… και δε λέω, όταν βγεις θα ‘χεις να λες ιστορίες πολλές, αν θυμάσαι τίποτα δηλαδή, θα γράψεις και κάτι… όλο και κάποια έμπνευση θα σου ‘ρθει.
Ας το λήξω εδώ όμως, τουλάχιστον για τώρα… στις επόμενες σελίδες έχει φυσικά στοιχεία προσωπικά του εαυτού σου και της ζωής σου, σε περίπτωση που χειροτερέψουν τα πράγματα…
Κάπου εκεί σταμάτησα να διαβάζω… Θέλω μια μπύρα τώρα… ένα ρουμάκι, ό,τι να ‘ναι… Πώς τη λένε; Μαρία; ‘Οχι όχι… Νίκη! Ναι!… πώς μου ‘ρθε;
-Νίκηηηη!
-Έρχομαιιι!
-Φέρνεις και μια μπ…
-ΟΧΙ!
Μάλλον το χω ξαναζητήσει αυτό… κλειδί στην πόρτα…
-Τι έγινε ; Θυμηθήκαμε και σήμερα…;
-Nίκη, πόσο καιρό είμαι εδώ ;
– ”3 μέρες… τόσο δεν διαρκούν τα θαύματα; ”
– 3 μέρες; Δεν μπορεί… εδώ έχω γεμίσει 2 τετράδια…
– Έτσι μου είπες μπαίνοντας εδώ μέσα…Με ρώτησες πως με λένε και μου λες : ”Nίκη μου, εγώ 3 μέρες θα κάτσω εδώ… τόσο διαρκούν τα θαύματα…”
-Και τελικά;
– Aς πούμε ότι φτάσαμε τους 3 μήνες…
– 3 μήνες; Δηλαδή Μάρτιο;
-Nαι
-Δηλαδή… τελειώνει η κανονική περίοδος… τι ρεκόρ έχουμε; Mπαίνουμε play-off; Kάναμε μεταγραφή; Eίχαμε τραυματισμούς;
– Aς πούμε, ότι τα θαύματα μπορεί να διαρκούν και παραπάνω από 3 μέρες καμιά φορά… αλλά πρόσεχε… ό,τι κι αν έχει γίνει εκεί έξω, δεν θέλω να σε ξαναδώ εδώ μέσα… για κανένα λόγο.
Την αγκάλιασα, υπέγραψα το εξιτήριο κι έφυγα… βγαίνοντας μου έδωσαν το κινητό μου, το είχαν φορτίσει κιόλας. Πάω ν’ανοίξω τουίτερ να δω τι γίνεται…ή όχι!
-Νίκη!
-Έλα!
-Να σε κεράσω μια μπύρα ;
-Ναι αλλά γρήγορα, να προλάβουμε και το ματς… παίζετε ή μάλλον… παίζουμε με τη Ρεάλ στο ΣΕΦ σε 2 ώρες.
-Ε;
-Θα σου εξηγήσω στο δρόμο. Πέτυχε πάντως!
-Ποιο πράγμα;
-Η θεραπεία… είδες τι ρεκόρ έχετε;
-Όχι… τι σημασία έχει;
-Αυτό ακριβώς ! Φύγαμε για ΣΕΦ…
