Με πιάνει μια νοσταλγία όταν σκέφτομαι τον μπασκετικό Ολυμπιακό της δεκαετίας του 2000-2010.
Έχοντας παρακολουθήσει, στο κλείσιμο της δεκαετίας του ’90, τον θρίαμβο του 1997 με την κατάκτηση του Triple Crown αλλά και την πρόκριση στο Final Four της Ευρωλίγκας το 1999, είχα στο μυαλό μου ότι η ομάδα θα συνέχιζε να πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη και την δεκαετία που ερχόταν.
Κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ, καθώς εντός των συνόρων δεν καταφέραμε να κατακτήσουμε το Πρωτάθλημα και στην Ευρώπη πέρασαν δέκα χρόνια (2009) μέχρι να φτάσουμε ξανά στο Final Four, σε μία δεκαετία που σημαδεύτηκε από τρομερές μεταπτώσεις σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο.
Παρ΄ όλα αυτά είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μερικούς σπουδαίους μπασκετμπολίστες να αγωνίζονται για την ομάδα μας υπό τις οδηγίες εξαιρετικών προπονητών (ή και όχι τόσο….).
Μετά την ψηφοφορία που έτρεξε στο Red Point Guard η καλύτερη 12αδα παιχτών (6 + 6) για την δεκαετία 2000-2010 είναι η εξής:
PG: ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ – TEODOSIC
SG: FORD – ΛΙΑΔΕΛΗΣ
SF: CHILDRESS – ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ
PF: KLEIZA – VUJCIC
C: RADJA – ΜΠΟΥΡΟΥΣΗΣ
UTILITY: ΣΧΟΡΤΣΙΑΝΙΤΗΣ – ΧΑΤΖΗΣ
COACH: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΛΕΧΘΗΚΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ
ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ: Ο Θοδωρής αγωνίστηκε στην ομάδα για 3 σεζόν τη συγκεκριμένη δεκαετία. Υπήρξε συνολικά ο κορυφαίος δημιουργός της ομάδας και ο βασικός PG των ομάδων που έφτασαν στα Final Four το 2009 και το 2010 αλλά και της ομάδας του 2002 που απέτυχε στο παρά πέντε να προκριθεί στο Final Four.
TEODOSIC: Αν και ήταν μικρός σε ηλικία πρόλαβε να δείξει την κλάση του κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο τη σεζόν 2009-10 όταν υπό τις οδηγίες του κόουτς Γιαννάκη κατόρθωσε να πάρει τον τίτλο του MVP της Ευρωλίγκας.
FORD: Δε θα μπορούσε να λείψει από την 12αδα ο αείμνηστος αρχι-σκόρερ Αλφόνσο Φορντ, ο αναμφισβήτητα κορυφαίος σκόρερ που είδαμε στην ομάδα μεταξύ 2000-2010. Το 2001-02 στη μοναδική του σεζόν στον Ολυμπιακό ο Φορντ πραγματοποίησε μια σειρά από εκπληκτικές εμφανίσεις όντας ο ηγέτης ενός μέτριου συνόλου γεμάτο cult τυπάρες όπως οι Zεβροσένκο-Ντε Μιγκέλ-Ρισασέ-Φέμερλινγκ-Μπουντούρης, το οποίο έφτασε μια ανάσα από το θαύμα της πρόκρισης στο Final Four της Μπολόνια. Το καταραμένο παιχνίδι με την Ολίμπια Λιουμπλιάνα του Zmago Sagadin (ξεκάθαρα όνομα για Supervillain) στο ΣΕΦ, με τον Μπένο Ούντριχ να κάνει το παιχνίδι της ζωής του, μας στέρησε την επική πρόκριση.
ΛΙΑΔΕΛΗΣ: Ο πιο χαρισματικός σκόρερ από τους Έλληνες της λίστας, δυστυχώς βρέθηκε στην ομάδα σε λάθος timing. Η χρονιά 2003-2004 ήταν περίεργη, πρόλαβε όμως να μας χαρίσει ο Παναγιώτης μία από τις λαμπρότερες εμφανίσεις παίκτη του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, στον αγώνα ενάντια στην Βαλένθια, με 33 πόντους, 6/6 δίποντα, 3/3 τρίποντα, 12/13 βολές, 2 ασίστ, 1 κλέψιμο, 2 λάθη κ 38 Pir σε 34 λεπτά συμμετοχής!
CHΙLDRESS: Περιμέναμε κάτι καλύτερο συνολικά από έναν παίχτη με το συμβόλαιο του Childress, παρ΄ όλα αυτά μιλάμε για έναν φοβερό αθλητή που πρόσφερε πολλά και στις 2 πλευρές του παρκέ και ανακηρύχθηκε μέλος της 2ης καλύτερης πεντάδας στην Ευρωλίγκα το 2010 όντας σταθερά ένας εκ των κορυφαίων SF της χρονιάς.
ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ: Άλλος ένας Έλληνας που επιβάλλεται να είναι στην 12αδα. O Βασιλόπουλος είναι μαζί με τον Μπουρούση οι παίχτες με τις περισσότερες σεζόν (5) στην ομάδα τη συγκεκριμένη δεκαετία. Ο ορισμός του 3&D Forward ο οποίος μάρκαρε συχνά τον καλύτερο πλάγιο ή γκαρντ του αντιπάλου.
KLEIZA: Οι Αγγελόπουλοι έδωσαν 4+ εκατομμύρια (που είναι τα χρόνια, ωραία χρόνια….) για να φέρουν το 2009 στην ομάδα τον Λιθουανό παιχταρά. Πρώτος σκόρερ στην Ευρωλίγκα το 2010 και μέλος της καλύτερης πεντάδας. Βασικό μέλος της ομάδας που έφτασε ως τον τελικό το 2010 (στην Ελλάδα τα γνωστά ”εγκλήματα” δεν τον άφησαν να πανηγυρίσει το Πρωτάθλημα). Μοντέρνος PF, απίστευτο επιθετικό εργαλείο και μεγάλη αλητόφατσα. Οι εμφανίσεις του με τον Ολυμπιακό ανάγκασαν τους Raptors να του προσφέρουν τετραετές συμβόλαιο 20 εκατομυρρίων. Παίχτης με 430 συμμετοχές στο ΝΒΑ.
VUJCIC: Ένας από τους καλύτερους all around ψηλούς της δεκαετίας. Αγωνίστηκε στις θέσεις του PF και C. Η ικανότητα του να βλέπει το γήπεδο ήταν μοναδική και απέδωσε εξαιρετικά ως PF κυρίως δίπλα στον Μπουρούση ο οποίος έπαιζε ως C. Μέλος της καλύτερης 10αδας στην Ευρωλίγκα για τη δεκαετία 2000-2010. Βασικό μέλος των ομάδων του 2009 και 2010.
RADJA: Μεγάλη αδυναμία ο Κροάτης παιχταράς ο οποίος αγωνίστηκε για την ομάδα τη σεζόν 2000-01. O ”βράχος της Δαλματίας” υπήρξε ο ηγέτης της πολύ αξιόλογης ομάδας (Rivers-Tomic-Risacher-Οικονόμου-Vuksevic-Δ. Παπανικολάου) του Hλία Ζούρου η οποία έφτασε στους 8 της Ευρωλίγκας και αποκλείστηκε από την εξαιρετική Tau του Ivanovic (Bennett-Stombergas-Oberto-Scola-Alexander). Απέδειξε την τεράστια κλάση του ακόμη και στην ηλικία των 33-34, τρομοκρατώντας πολλές φορές τα παρκέ με το δυναμισμό του σε συνδυασμό με την αγωνιστική του ποιότητα.
ΜΠΟΥΡΟΥΣΗΣ: Αγωνίστηκε στο σύλλογο για 5 χρόνια μεταξύ 2006-2011. Αν και persona non grata για το τμήμα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ποιότητα του Μπουρούση. Ανακηρύχθηκε μέλος της καλύτερης πεντάδας στην Ευρωλίγκα το 2009 υπό τις οδηγίες του κόουτς Γιαννάκη δίνοντας συνολικά μια νέα διάσταση στη θέση 5 στην Ευρώπη, καθώς δεν υπήρξε ο κλασσικός 7footer-αμπάσκετος δεινόσαυρος. Ήταν αρκετά ευέλικτος για το ύψος του, εκτελούσε με μεγάλη άνεση και αποτελεσματικότητα από την περιφέρεια και συνολικά πρόσφερε πάρα πολλά και στις 2 πλευρές του παρκέ.
ΣΧΟΡΤΣΙΑΝΙΤΗΣ: Μία από τις 2 θέσεις utility πάει στον Σοφοκλή. Δυστυχώς δεν είχε την εξέλιξη που περιμέναμε όταν τον πρωτοείδαμε τη σεζόν 2005-06 να κάνει θόρυβο στην Ευρωλίγκα υπό τον κόουτς Καζλάουσκας. Πολύ αγαπητή φιγούρα στις τάξεις των οπαδών, υπήρξε παίχτης που ερχόταν κυρίως από τον πάγκο για να βάλει στα καλάθια τους αντιπάλους του στο σύντομο διάστημα που συνήθως έμενε στο παρκέ.
ΧΑΤΖΗΣ: Άλλο ένα μέλος της ομάδας του Καζλάουσκας στη δεύτερη χρονιά του στην ομάδα. Ο Νίκος Χατζής υπήρξε ένας τιμιότατος ρολίστας ο οποίος ερχόταν από τον πάγκο για να βοηθήσει με το περιφερειακό του σουτ. Ένας από τους λίγους Έλληνες sharpshooters, βοήθησε αρκετά την ομάδα να αγγίξει το θαύμα της πρόκρισης στο Final Four της Πράγας το 2006 απέναντι στην πανίσχυρη Maccabi.
COACH ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Nομίζω ότι ο ιδανικότερος για προπονητής της δεκαετίας θα ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Βασικοί ”ανταγωνιστές” για τη θέση ήταν οι Gerson και Kazlauskas οι οποίοι φυσικά δεν διέθεταν τα πανάκριβα ρόστερ που διαχειρίστηκε ο Γιαννάκης. Παρ΄ όλα αυτά η προσωπικότητα και οι γνώσεις του Γιαννάκη ήταν δεδομένες και θα έδιναν στο πρόσωπο του τον ιδανικό προπονητή για να κουμαντάρει ένα τόσο μεγάλο καράβι. Ο έλεγχος των αποδυτηρίων θα ήταν ένα βασικό ζητούμενο στη συγκεκριμένη ομάδα. Οι bookmakers θα είχαν κλειδώσει το στοίχημα να παίξουν μπουνιές ο Radja με τον Μπουρούση, άλλωστε ο Κροάτης φημιζόταν για τα κροσέ του…:)
ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΑΙΖΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΟΜΑΔΑ;
Για το κλείσιμο θα πω δύο λόγια για το πως θα έπαιζε μια τέτοια ομάδα αν σε ένα παράλληλο σύμπαν συναντιόνταν στο παρκέ όλοι οι προαναφερθέντες.
Θα μου άρεσε να δω στο παρκέ σαν αρχική 5αδα τους Teodosic-Ford-Childress-Kleiza-Radja.
Ο Παπαλουκάς θα ήταν ο 6ος παίχτης με αυξημένο χρόνο συμμετοχής φυσικά ενώ η βασική τριάδα των γκαρντ η οποία θα έπαιρνε τα χοντρά λεπτά συμμετοχής θα αποτελούταν από τους Παπαλουκά-Teodosic-Ford. Λιαδέλης και Χατζής θα συμπλήρωναν τα γκαρντ ερχόμενοι από τον πάγκο, ο μεν Λιαδέλης δίνοντας instant scoring ο δε Χατζής προσφέροντας με το μακρινό του σουτ.
Στους SF Ο Childress θα έπαιζε βασικός και ο Βασιλόπουλος ως μπακ ενώ στα PF και C οι Radja και Kleiza θα ήταν οι βασικοί πυλώνες με τους Μπουρούση, Vujcic και Σχορτσανίτη κατά σειρά να συμπληρώνουν τους χρόνους συμμετοχής.
Μια τέτοια ομάδα θα ήταν υπερπλήρης σε κάθε επίπεδο με μόνα αρνητικά ίσως την μέτρια pick ‘n’ roll άμυνα και την αστάθεια στο μακρινό σουτ αν και τέτοιες μικρές αστοχίες θα υπερκαλύπτονταν από άλλα πολλά δυνατά σημεία της ομάδας όπως η τρομερή της έφεση στο ριμπάουντ/η άμυνα ψηλά και η τεράστια ικανότητα στην προσωπική φάση των παιχτών.
Οι pick ‘n’ roll threats Παπαλουκάς και Teodosic θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για εύκολα καλάθια και οι Ford-Kleiza-Radja θα ήταν οι παίχτες που θα κουβαλούσαν την ομάδα στο σκοράρισμα.
Η ομάδα θα είχε συνολικά παίχτες με εκπληκτικά fundamentals (τρομερή γραμμή ψηλών), η ικανότητα των οποίων στην πάσα θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις ώστε παίχτες σαν τους Ford-Childress-Kleiza-Λιαδέλης να κάνουν θραύση επιτιθέμενοι στην close out κάτι υπερπολύτιμο ακόμη και στο μπάσκετ του σήμερα. Αυτό θα υπερκάλυπτε και όποια σχετική αστάθεια στο τρίποντο αν και υπάρχουν αξιόπιστοι σουτέρ στο ρόστερ όπως οι Teodosic-Kleiza-Χατζής-Μπουρούσης-Βασιλόπουλος.
Σε γενικές γραμμές μιλάμε για μια υπερπλήρη ομάδα με 2-way χαρακτήρα, φονική είτε σε σετ παιχνίδι είτε στο transition με ένα έμπειρο, αξιοσέβαστο και ικανότατο κόουτς με ισχυρή προσωπικότητα στο τιμόνι της. Συνταγή για επιτυχία με λίγα λόγια.
Θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που έζησα αυτή την εποχή του Ολυμπιακού στο μπάσκετ, ως έφηβος αρχικά και στη συνέχεια ως… μεγαλύτερος έφηβος και είναι δεδομένο ότι πάντα θα κάνω αναδρομή σε εκείνα τα πολύ όμορφα χρόνια.
