Ας μην κοροϊδευόμαστε, τα ματς στη Μαδρίτη, ακόμα και στις καλές μας περιόδους, δεν ήταν σχεδόν ποτέ από τα κυκλωμένα. Ωστόσο, η ομάδα μετά από μια περίοδο πέντε αγώνων (από τη Ζαλγκίρις και μετά), που φάνηκε να βρίσκει ρόλους (ειδικά στην άμυνα) και με συγκεκριμένη στόχευση ανάλογα τα παιχνίδια, έδειξε χθες να κάνει ένα βήμα πίσω…ακόμα και αν στόχος δεν μπορούσε (αντικειμενικά) να είναι η νίκη.
Ξεκίνημα του αγώνα με τη γνωστή πλέον τακτική με τον Κόνιαρη να αναλαμβάνει να…εκνευρίσει το αντίπαλο playmaker (Campazzo) παίζοντας τον άμυνα στα 4/4 του γηπέδου με προσπάθεια πάντα να βρίσκεται μπροστά του και σαφή οδηγία να σπάει τα screen με τον ψηλό (Μilu) να επιτηρεί σε περίπτωση που ο Αντώνης κολλήσει. Με τον ίδιο βέβαια, ελέω και απουσίας Σπανούλη, να αναλαμβάνει να παίξει και το pick ‘n roll μπροστά στις πρώτες επιθέσεις του παιχνιδιού.
Mε τα πρώτα 5 λεπτά στο ματς να περνούν, και τις ομάδες να ”συναγωνίζονται” για το ποιος θα κάνει τις περισσότερες λάθος επιλογές στην επίθεση, η Ρεάλ διατηρούσε ένα ελαφρύ προβάδισμα λόγω των επιθετικών rebound (3 ανανεώσεις -και τις 3 ο Deck- στις πρώτες 9 προσπάθειες που επιχείρησε). Τομέας στον οποίο μετά και το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ δείχνει να ενφανίζεται προβληματικός ο Ολυμπιακός.
Με τον Taylor (της Ρεάλ) να ευστοχεί μετά από time-out και σε μια προσπάθεια για ζώνη από τον Ολυμπιακό, φάνηκαν τα πρώτα προβλήματα επικοινωνίας στην άμυνα, και δυστυχώς δεν μείναμε εκεί.
Η δυσκολία μας, στις αλλαγές στο traffic της αδύνατης πλευράς, έφερε εύκολες assist στον Campazzo.
”WE NOT COMMUNICATE” είπε ο coach Κemzura στο time-out που πήρε και το πρόβλημα ήταν simple as that που λένε και στο χωριό μου.
Στην επίθεση, ήταν ξεκάθαρη η προσπάθεια, να δοθεί χώρος και αυτοπεποίθηση στον Punter, ο οποίος πάλευε να βγει από τα stagger της αδύνατης πλευράς, δεχόμενος σχεδόν αμέσως ακόμα ένα screen όταν τελικά γινόταν αποδέκτης της μπάλας. Ωστόσο, οι επιλογές του ήταν και πάλι κακές. Το πλεονέκτημα που έπαιρνε βρισκόμενος μπροστά από τον αμυνόμενο αμέσως μετά το screen το έχανε μόνος του με την κατάχρηση ντρίμπλας. ‘Ηταν δε ξεκάθαρο ότι στο μυαλό του υπήρχε μόνο η εκτέλεση και παρατηρώντας το ένα σίδερο μετά το άλλο, θυμήθηκα τον Shad Moss στην ταινία Like Mike, όταν σκίστηκαν τα παπούτσια του και έχασε τελικά τη μαγεία που του είχαν δώσει.
Περνώντας στη δεύτερη περίοδο, και με τον Reed στο ‘5’ στη θέση του Milutinov πια, είδαμε τις πρώτες αλλαγές στα screen, με τον ίδιο σε pick ‘n roll στο πλάι να βγαίνει στο τρίποντο απέναντι στον Rudy, και σε αντίστοιχα screen με τον Laprovíttola ως χειριστή είτε να βγαίνει ψηλά χωρίς ωστόσο να παρενοχλεί επαρκώς τον Αργεντίνο, είτε να μένει σε μια ενδιάμεση θέση, δείχνοντας μάλλον ανασφάλεια δικιά του.
Με την επανεμφάνιση του Milutinov στο παιχνίδι, και με τον Μickey να βρίσκεται στην πεντάδα της Real, η στόχευση στο low post ήταν ξεκάθαρη, εκεί ο Milu ήταν κυρίαρχος μέχρι να επιστρέψει και πάλι ο Tavares, και να μας κόψει τις όποιες ορέξεις για επίθεση στη ρακέτα.
Ήταν νομίζω ξεκάθαρο ότι η παρουσία του και μόνο προκαλούσε φόβο στους κοντούς, οι διάδρομοι έκλειναν, η κατάχρηση ντρίμπλας ήταν συχνό φαινόμενο και τα 11 λάθη σε 20 λεπτά είχαν κοστίσει στην προσπάθεια εύρεσης ρυθμού.
Κλείσαμε το ημίχρονο στο -11, σε μία μάλλον τιμητική διαφορά για το μπάσκετ που παίζαμε μέχρι εκείνη την ώρα.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε, ωστόσο η ομάδα μπήκε και πάλι νωθρά, ο Punter συνέχισε… αγάπη να μη θυμίζει μπροστά, και πίσω το παραμικρό screen στην αδύνατη πλευρά μας πλήγωνε. Randolph και Causeur έβγαινα πάντα ένα βήμα μπροστά από τους αντιπάλους τους και αυτό ήταν αρκετό για τη Ρεάλ είτε για να πάρει το ένας μ’έναν από αυτούς τους δύο, είτε να δημιουργήσει περαιτέρω σύγχυση στους ερυθρόλευκους με μια ακόμα περιστροφή.
Επιθετικά, αυτός που πήρε την μπαγκέτα στα χέρια του ήταν ο Rochestie, ο οποίος ήταν ο μοναδικός που προσπάθησε με επιμονή αλλά και συνέπεια να δημιουργήσει. Είτε σε πρώτο χρόνο μετά από pick ‘n roll παίζοντας με τον Reed ο οποίος βρήκε χώρους και τελειώματα, είτε ψάχνοντας τις (μάλλον αγαπημένες του) πάσες σε παίχτες αδύνατης πλευράς.
Επίσης, όταν αυτός είχε την μπάλα παρατηρήθηκε μια παραπάνω διάθεση των υπολοίπων να κόψουν προς το καλάθι, μπορεί να είναι τυχαίο, μπορεί και όχι.
Παράλληλα με τον Rochestie, ο Σάσα προσπάθησε να γίνει πιο επιδραστικός, εκμεταλλευόμενος τους κενούς ενδιάμεσους χώρους που είχε δημιουργήσει η άμυνα της Ρεάλ, με τον Tavares στο παιχνίδι. Από τα 4-5 μέτρα λοιπόν, επιτέθηκε με συνέπεια προς το καλάθι είτε τελειώνοντας φάσεις, είτε ”όντας η σκάλα” για την έξτρα πάσα.
Στην αρχή της τέταρτης περιόδου η διαφορά έφτασε στο μέγιστο +26, κάπου εκεί ο Κόνιαρης έκανε μπασκετικό bullying στον Laprovíttola, κερδίζοντας έτσι κάποιες κατοχές στην άμυνα και με διάθεση για τρέξιμο στον αιφνιδιασμό η διαφορά έπεσε στους 14 πόντους. Και αν ο Paul είχε λίγο πιο καθαρό μυαλό, ίσως να είχε πέσει ακόμα περισσότερο χωρίς ωστόσο η εικόνα του παιχνιδιού να μας έδινε την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από τη μείωση του σκορ.
Ο Coach Kemzura στη συνέντευξη τύπου αποτύπωσε, πολύ όμορφα κάποιες σκέψεις μου για το μάτς. Μετά το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, η ομάδα χθες φάνηκε να κάνει ένα πισωγύρισμα, όχι τόσο για την ήττα, όσο για την εμφάνισή της. Αν στο ΟΑΚΑ βλέπαμε παίχτες που θα παίρναμε στον πόλεμο μαζί μας, χθες είδαμε soft αντιμετώπιση στην άμυνα, χαμηλά επίπεδα διάθεσης και σαν… να μας καθησύχασαν οι καλές εμφανίσεις του τελευταίου μήνα. Η ομάδα απέχει πολύ από το να μπορεί να μπαίνει στον αυτόματο, και να είναι παράλληλα ανταγωνιστική. Η αυταπάρνηση του Cherry είναι παροιμιώδης κάθε λεπτό που βρίσκεται στο παρκέ και η ίδια συνθήκη θα έπρεπε να ισχύει για όλους.
Από το ματς κρατάμε σίγουρα, τη διάθεση του Reed o oποίος φαίνεται πως σε κάποιους τομείς χρειάζεται φροντιστήρια, η άμυνα στο pick ‘n roll είναι ένας από αυτούς. Προσωπικά θα ήθελα να τον δω και σε hedge out έχει τον όγκο αλλά και τα γρήγορα πόδια που χρειάζεται για να υπηρετήσει τέτοιου είδους άμυνα. Επίσης, φαίνεται να υστερεί στο timing είτε αυτό είναι για υποδοχή της μπάλας είτε στην προσπάθεια για rebound. Ωστόσο έχει στοιχεία για να γίνει χρήσιμος παίχτης Ευρωλίγκας και γιατί όχι να παραμείνει και του χρόνου στην ομάδα.
Δεύτερο συνεχόμενο καλό παιχνίδι του Σάσα στην επίθεση, ο οποίος φαίνεται με τον χρόνο να βρίσκει ρυθμό. Επιθετικά είναι σίγουρο ότι έχει ταλέντο, το στοίχημα γι’αυτόν, αλλά και την ομάδα, είναι να καταφέρει να ματσάρει καλύτερα τα stretch 4άρια που δημιουργούν σταθερά προβλήματα στην άμυνα μας, βγάζοντας συχνά τον Πρίντεζη εκτός ρυθμού αγώνα.
Ερωτηματικό είναι η χρησιμοποίηση του Baldwin μόλις για 2 λεπτά, ο οποίος φαίνεται να τιμωρήθηκε για 3 συνεχόμενες φάσεις, πρώτα μια ένας μ’έναν άμυνα πάνω στον Campazzo που κατέληξε σε εύκολο καλάθι του Αργεντίνου, ένα εύκολο χαμένο αμυντικό rebound πάλι από τον ίδιο και μια κακή συνεννόηση με τον Rubit στην επόμενη επίθεση. Σ’ένα ματς ωστόσο, που παράλληλα και με την απουσία Σπανούλη, φαινόταν (τουλάχιστον στα χαρτιά) ότι θα αναλάβει παραπάνω αρμοδιότητες.
Η περίπτωση Κόνιαρη δείχνει να έχει αρκετές ομοιότητες με αυτή του Μάντζαρη, τουλάχιστον στις ευθύνες. Πρόκειται για πολύ καλή πρώτη ύλη, έχει το κορμί για να παίξει άμυνα υψηλού επιπέδου, αλλά και για να δημιουργήσει μπροστά. Φαίνεται μέχρι στιγμής να παίρνει τις ευκαιρίες που πρέπει, αλλά το βήμα παραπάνω θα γίνει μόνο από τον ίδιο. Η ατολμία του στην επίθεση δεν βοηθάει κανέναν και ο ίδιος πρέπει να αναρωτηθεί, αν του αρκεί να έχει το ρόλο της πρώτης πάσας ή αν μπορεί να αποδείξει ότι πρόκειται για παίχτη που του αξίζει μεγαλύτερος ρόλος, σε μια χρονιά που αποδεδειγμένα μπορεί να τον βρει.
Ακολουθεί, διαβολοβδομάδα, με δύο τελείως διαφορετικές ομάδες, και ίσως το καλύτερο τεστ για να καταλάβουμε που ακριβώς βρισκόμαστε, σε μια χρονιά που πραγματικά κάθε βδομάδα δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει…και ο Ολυμπιακός…και η διοργάνωση…
