Αν το να είσαι οπαδός του Ολυμπιακού ήταν επάγγελμα, θα έπρεπε να αμείβεται πλουσιοπάροχα και σίγουρα οι εργαζόμενοι στον κλάδο αυτό να κολλούν βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα.
Το βάρος της επιβεβλημένης επιτυχίας είναι κάτι που αγχώνει κάθε έναν από εμάς, από την day 1 της κάθε σεζόν.
Δεν ξέρω αν σε άλλη ομάδα υπάρχει τέτοιο δέσιμο του κόσμου της με τις επιτυχίες της, ίσως και περισσότερο από την ίδια την ομάδα, αλλά πολύ αμφιβάλλω. Αυτό βέβαια για κάποιον ίσως να «φωτογραφίζει» τους λεγόμενους οπαδούς της νίκης, αλλά δε το πάω εκεί. Ας πάρουμε για παράδειγμα εμένα. Ό,τι ώρα κι αν είναι, ό,τι μέρα, no matter what, μπορεί να χτυπήσει το τηλέφωνο μου και να ακούσω κάτι τύπου «ανανέωσε ο τάδε», «έφυγε ο τάδε», «ήρθε ο τάδε», ή να είμαι εγώ στη θέση του καλούντος, ενημερώνοντας κάποιον άλλο (συνήθως ξυπνώντας τον). Δηλαδή τέτοιο άγχος για το πώς και τι, μπορώ να το παρομοιώσω μόνο με τότε που ως φαντάρος περίμενα πως και πως ο λοχαγός να δώσει το ΟΚ για την άδεια μου, έχοντας ήδη κλείσει (και προπληρώσει!) δωματιάκι στην εξωτική Λευκάδα.
Όλο αυτό το άγχος, η πρεμούρα να το πω; Πρεμούρα! Αρχίζει και τελειώνει από το έμφυτο πάθος που έχουμε ως Ολυμπιακοί για την επιτυχία. Σε ποιον αρέσει να χάνει θα μου πεις; Σε κανέναν θα σου πω εγώ. Πιστεύω όμως πως ένας Realικός, Fenerικός ή οτιδήποτε άλλο, χάνει, στεναχωριέται, χτυπιέται και την άλλη μέρα όλα μέλι γάλα, πάει στη δουλίτσα του, κύριος! Εδώ εμείς αν γίνει μια στραβή, αφού θα έχει προηγηθεί το όλο άγχος που προανέφερα, θα ακολουθήσει ο Γ’ παγκόσμιος για το ποιος το είχε «προβλέψει» και καπάκια ο Δ’ παγκόσμιος για το ποιες είναι οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να μην ξαναβιώσουμε τέτοια «τραγωδία».
Αυτή η παράκρουση που βιώνει ο σύγχρονος οπαδός του Ολυμπιακού, περνάει με κάποιον τρόπο και στους αθλητές του. Δεν ανήκει στη σφαίρα του υπερφυσικού και το λέω με πλήρη επίγνωση των λεγομένων μου.
Η ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ!
Κάνει χέρια και πόδια να βαραίνουν, σκέψεις να θολώνουν και για να παίξεις σε οποιοδήποτε ομάδα αυτού του club πρέπει να έχεις μια ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία, γερό στομάχι και βαρύτατα cojones. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους προπονητές, τα τεχνικά teams και γενικώς τα αγωνιστικά τμήματα όλων ανεξαρτήτως των ομάδων του τεράστιου συλλόγου που λέγεται Ολυμπιακός Πειραιώς.
Το κατά πόσο αντέχει ο καθένας να φοράει αυτή τη φανέλα είναι αυτό που έλεγε μια παλιά διαφήμιση “separates the men from the boys”.
Αυτό που κρίνω μέχρι στιγμής, χωρίς να είμαι προπονητής βέβαια, στη φετινή σεζόν είναι πως ο Olympiacos BC στελεχώθηκε με ξένους που ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να σηκώσουν το βάρος της φανέλας, πόσο μάλλον σε μια τόσο περίεργα δύσκολη συγκυρία για το τμήμα. Για να παίξεις στον Ολυμπιακό πρέπει να κατέχεις στα mental χαρακτηριστικά σου (για τους FMικούς) σε μεγάλο βαθμό “Aggresion”, “Bravery”, “Composure” και “Determination”. Και εξηγώ.
Aggresion ή αλλιώς δυναμισμός: Το να διεκδικείς την κάθε μπάλα, την κάθε φάση.
Bravery ή αλλιώς γενναιότητα: Το να μη φοβάσαι να βάλεις το κορμί σου στη «φωτιά».
Composure ή αλλιώς ηρεμία: Η ικανότητα του να μην «πελαγώνεις» όταν χρειάζεται να πάρεις αποφάσεις.
Determination ή αλλιώς αποφασιστικότητα: Το κατά πόσο βρίσκεις από μόνο σου κίνητρα για να πετύχεις το στόχο σου.
Από τους έξι φέτος νεοφερμένους στον Ολυμπιακό ξένους, βλέπω να λείπουν στους 4-5 από αυτούς αν όχι όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, τουλάχιστον τα 3 από τα 4. Επιπλέον τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα Cherry να τα έχει όλα μεν, αλλά να του λείπουν βασικά τεχνικά χαρακτηριστικά και τον καλύτερο ψηλό στην Ευρώπη Milutinov να είναι ο μοναδικός πλήρης ξένος και φυσικά να μοιάζει σαν την καλαμιά στον κάμπο.
Θα μου πείτε, γιατί τα βάζεις με τους ξένους; Από τους Έλληνες είσαι ικανοποιημένος; Θα το ξεκαθαρίσω! Είμαι fan του ελληνικού κορμού! Όχι με την έννοια του ότι παίζω γιατί με λένε Κόνιαρη και Παπανικολάου αντί Koniaric και Papanikolaouskas, αλλά γιατί δίνω το παράδειγμα και είμαι ο πρώτος που θα βουτήξει, που θα ματώσει, που θα παλέψει. Πως ήταν το concept της ομάδας του Back2Back; Πως ήταν η United των late 90s με τους 8-9 Βρετανούς στην 11αδα της; Ε αυτό το πράμα.
Αυταπάρνηση και μάχη!
«Και γιατί παίζει ο Σπανούλης στα «γεράματα» τόσο πολύ και περιμένουμε τα πάντα από αυτόν; Σου αρέσει αυτό;» Θα με ρωτήσει κάποιος. Φυσικά και δε θα έπρεπε να γίνεται αυτό, αλλά δεν είναι δική του ευθύνη, ούτε καν του προπονητή. Εκεί είναι άλλος ο φταίχτης. Θα τα πω παρακάτω.
(Σημείωση – περί Ελληνικού κορμού κάποιοι έχουμε διαφορετικές απόψεις και τις έχουμε καταγράψει σε παλαιότερο κέιμενο ΕΔΩ )
Οι Αφοί Αγγελόπουλοι, που πιστεύω πως με το «Our way» που έλεγαν, κάτι τέτοιο εννοούσαν. Πως δηλαδή είμαστε μια ομάδα μαχητών, με βάση τους γηγενείς και παλεύουμε τα πάντα (βλέπε refuse to lose) και δαγκώνουμε σαν άγρια θηρία.
Κύριοι πρόεδροι, το εξαφανίσατε αυτό! Το διαλύσατε! Το απομυθοποιήσατε! Το διαστρεβλώσατε! Our way με Baldwin, και Happ, και Paul, και Rubbit είναι NO WAY κύριοι πρόεδροι. Αυτά τα παιδιά, θα το επαναλάβω και ας κουράσω : ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗΣ ΦΑΝΕΛΑΣ. Ούτε στον αιώνα τον άπαντα!
Το ότι μπορεί να φύγουν και να πάνε αλλού να βγάλουν μάτια δεν θα μου κάνει τεράστια εντύπωση. Το έχουμε δει στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές, με παίκτες αλλού να σκίζουν κι εδώ να χαντακώνονται. Karnisovas η πιο καραμπινάτη περίπτωση ever και Timma η πιο πρόσφατη. Δεν θα κρίνω τους παίκτες μπασκετικά γιατί αντικειμενικά δεν έχω τη γνώση να το κάνω, αλλά κάνει μπαμ από χιλιόμετρα πως τα προαναφερθέντα παιδιά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΑΝΤΕΡΑ να παίξουν, πόσο μάλλον να πρωταγωνιστήσουν στην ομάδα αυτή.
Ας πάμε και στο επόμενο θέμα που θέλω να καταπιαστώ όπως φαίνεται ξεκάθαρα και από τον τίτλο του άρθρου.
ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΣΠΑΝΟΥΛΗ!
Πολλοί δεν πιστεύουν στην έννοια του παίκτη «σημαία» και μπορεί ακόμα και να τη χλευάζουν ως γραφική και ρομαντική. Ε ας είμαι λοιπόν κι εγώ ένας από τους γραφικούς και ρομαντικούς που θα πω το εξής. Θα έπρεπε ο τελευταίος παίκτης-σημαία του Θρύλου να τυγχάνει περισσότερου σεβασμού! Από τον κόσμο κυρίως, αλλά και 100% από τη διοίκηση. Θεωρούν οι πρόεδροι πως με το να τα βρίσκουν μαζί του, μέσα σε 10 λεπτά, σε κάθε ραντεβού ανανέωσης είναι δείγμα σεβασμού. Και είναι!
Αλλά είναι ΑΣΕΒΕΙΑ να τον πλαισιώνεις με τέτοιο υλικό εκθέτοντας τον στα σχόλια και την κριτική του κάθε ενός τυχάρπαστου, επειδή τι κάνει; Αυτό που ξέρει να κάνει! Δηλαδή να παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις, να βγαίνει αυτός μπροστά ακόμα και αν το κορμί του δεν τον ακούει στο 100%. Και αυτό επειδή δεν υπάρχει άλλος να το κάνει.
Πάσπαλι, Σιγάλας, Ρίβερς, Τόμιτς και Σπανούλης για εμένα βρίσκονται σε ένα βάθρο τόσο ψηλό που κανενός το σχόλιο δεν μπορεί να φτάσει. Είναι οι σημαίες του μπασκετικού Ολυμπιακού. Και μαζί με Ιωαννίδη και Ντούντα, θα πρέπει να μνημονεύονται ως τέτοιες until the end of time! Από αυτούς ο μόνος εν ενεργεία είναι ο καράφλας με το 7, που έχει ακούσει τόσα αλλά έχει προσφέρει τα υπερ-πολλαπλάσια!
Οπότε μια μόνο λέξη. Σ-Ε-Β-Α-Σ-Μ-Ο-Σ.
Τι μέλλει γενέσθαι; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Ακούω για ριζοσπαστικές αλλαγές στο ρόστερ, για προπονητές κλπ. Από πού τα ακούω; Από εφημερίδες και από τα social media που ο καθένας αν όχι προσπαθεί να κάνει κακό, τουλάχιστον λέει το μακρύ του και το κοντό του. Από πού θα έπρεπε να ακούσουμε κάτι; Από κάποιον f***ing υπεύθυνο! Πως βλέπεις κάτι αλαφιασμένους παππούδες σε δημόσιες υπηρεσίες να ωρύονται «ποιος είναι ο προϊστάμενος;;;».
Ε, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ, πιστεύω και πάρα πολλοί ομοϊδεάτες. Σιγή ιχθύος από εκείνη τη φυγή από το ΟΑΚΑ και δω.
ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΗ σιγή ιχθύος. Και εμείς περιμένουμε. Κάποιοι γυρίζουν την πλάτη. Κάποιοι ρίχνουν κατάρες και αναθέματα. Και κάποιοι υπομένουμε.
Πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ οι πρόεδροι να αναλάβουν το βάρος των ευθυνών, να μας πουν πως και τι συμβαίνει. Πρέπει! Δεν πάει άλλο. Και το χειρότερο είναι, πως είναι μόλις η αρχή. Έχεις ήδη φάει 2 γερές σφαλιάρες από ομάδες που μέχρι και πέρσι δεν θα τις έβλεπες καν. Το μόνο που καταφέρνουν οι Αφοί με αυτή τους τη στάση είναι να αμαυρώνουν όσα έχουν γράψει με χρυσά γράμματα τα προηγούμενα χρόνια. Παράλληλα να αποκαθηλώνουν στα μάτια του κόσμου, άτομα που δεν θα έπρεπε.
Μήπως η φανέλα αυτή λοιπόν έχει γίνει αφόρητα βαριά και για αυτούς; Μήπως δεν αντέχουν πια να ηγούνται της ομάδας αυτής; Ας βγουν να μας πουν έστω αυτό. Και θα το δεχτούμε! Το έχουμε δεχτεί για τόσους και τόσους.
Ας κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα.
Πιστός Ερυθρόλευκος
