Νιχιλισμός και πραγματικότητα

Aισίως λοιπόν τελειώνει και ο Ιούνιος, ο οποίος παίρνει μαζί του οριστικά όπως φαίνεται και τη Σλουκιάδα, με την ομάδα να μην έχει κάνει καμία ουσιαστική παρέμβαση στο ρόστερ (είτε ανανέωσης – αποδέσμευσης, είτε προσθήκης) τουλάχιστον σε επίσημη μορφή. Άρθρα στελέχωσης, φημών και πλάνου επόμενης μέρας δίνουν και παίρνουν. Την ώρα που σχέδον όλα τα πρωταθλήματα της Ευρώπης τελείωσαν κι αυτά.

Κι αν λοιπόν η επικαιρότητα δεν μας δίνει ισχυρά ερείσματα για κάποιου είδους τεχνική ανάλυση οι λέξεις υπομονή αλλά και ανυπομονησία, αποθέωση αλλά και μηδενισμός, υπερηφάνεια αλλά και ετεροντροπή, ηχούν ολοένα και περισσότερο στο κεφάλι μου.

Τα παραδείγματα πολλά, ο Κώστας από Μεσσίας έγινε λίγος εν μία νυκτί, ο Νικ (στον αντίποδα) έχει κάνει το δρομολόγιο Στεφάνης-Καλάθης αμέτρητες φορές, προσφάτως ο Αργύρης από ταβερνιάρης ξαναέγινε ο καλύτερος Έλληνας προπονητής και φυσικά ο Γιάννης από: ”να πάνε στη χώρα τους” μέχρι το ”μας έκανες περήφανους Γιάνναρε” είναι όπως φάνηκε ένα βραβείο MVP δρόμος, εκτός κι αν στο μεταξύ μας κάνει καμιά κόνξα και δεν έρθει στην Εθνική το Σεπτέμβρη, τότε ίσως να ξαναγίνει Ακενοτούμπο και ”λίγος στις κλειστές ευρωπαικές άμυνες” (sic).

Aλήθεια όμως γιατί παρακολουθούμε αθλητισμό;

Έχουμε κάποια έμφυτη αναγκή να ταυτιστούμε με κάτι που ποτέ δε γίναμε;

Έχουμε ανάγκη να θαυμάσουμε κάτι μακριά από τις δυνάμεις μας;

Ή απλά μας τρώει να μηδενίσουμε και να γίνουμε ο ”σας τα’ λεγα εγώ” της παρέας μας;

Πάμε όμως στις λέξεις που σας έλεγα πριν.

Υπερηφάνεια: το θετικό συναίσθημα που νιώθει κάποιος, για τον εαυτό του ή για κάποιον άλλο, όταν έχει επιτελέσει ένα αξιόλογο έργο. Είναι εκείνο το συναίσθημα λοιπόν το οποίο επικαλούμαστε συχνά όλοι για να δείξουμε στους ακόλουθους μας κυρίως στα social media πόσο πολύ πιστεύαμε, ασχοληθήκαμε, γνωρίζαμε κλπ κλπ τον Γιάννη, τον Στέφανο, την αγαπημένη μας ομάδα, ή την ομάδα που πέτυχε εκείνη την περίοδο και πάει λέγοντας. Αυτή η ανάγκη μας προκύπτει είτε για να βρισκόμαστε κι εμείς στο κλίμα της εποχής, είτε απλά για να εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντα μας υποστηρίζοντας κάτι ή κάποιον με προφανές υψηλό κοινωνικό αντίκτυπο, στην προκειμένη φάση.

Και εκεί ακριβώς είναι που ξεπροβάλει η ετεροντροπή, αδόκιμος όρος ωστόσο περιγράφει ακριβώς αυτό που νιώθω σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ετεροντροπή λοιπόν είναι στην ουσία το συναίσθημα αυτό που σε κάνει να νιώθεις ντροπή για κάποιον άλλον, όπου ντροπή ορίζεται το αρνητικό συναίσθημα ενοχής που νιώθει κάποιος όταν συνειδητοποιεί ότι έφταιξε σε κάτι.

Συνήθως λοιπόν αυτοί οι όψιμοι πανηγυρτζήδες είναι που θα κουνήσουν πρώτοι το δάχτυλο σε ενδεχόμενη αποτυχία, θα λοιδορήσουν οτιδήποτε δεν συνάδει με τη λογική τους και το… χτυπημένο γόνατο του Γιάννη θα γίνει γι’αυτούς εθνική προδοσία. Στο ίδιο πάντα μήκος κύματος, κάποια άλλα ”μεγάλα κεφάλια” θα καταψηφίσουν την Ελληνική ιθαγένεια σε παιδιά μεταναστών, αλλά παράλληλα θα είναι υποκριτικά υπερήφανοι και θα καπηλευτούν την επιτυχία του Γιάννη, με απώτερο φυσικά σκοπό την ψηφοθηρία.

Πάμε και στο δεύτερο ζευγάρι λέξεων.

Αποθέωση λοιπόν ή αλλιώς η ενθουσιώδης αναγνώριση, ο θαυμασμός και ο έπαινος προς κάποιον. Άλλη μια συνήθως υποκριτική συνθήκη των ημερών μας, κατά την οποία το υποκείμενο (ο οπαδός εν προκειμένω) θα ανακηρύξει το εκάστοτε αντικείμενο (συνήθως μεταγραφικό στόχο) σε ηγέτη, σε μέλος της ”οικογένειας” του και πολλά άλλα τσιτάτα, με την απαραίτητη υποσημείωση βέβαια να έρθει στην ομάδα του.

Aλλιώς… θα περάσουμε στο μηδενισμό, την ολοκληρωτική δηλαδή άρνηση κάθε παραδεδεγμένης αξίας. Ο ίδιος παίχτης ο οποίος θα έφερνε την επανάσταση, είναι μέσα σε λίγες ώρες πάλι λίγος, υπερεκτιμημένος και θα ακούσει και τα σχολιανά του όταν έρθει από τα μέρη μας γιατί τόλμησε να αρνηθεί την πρόταση μας.

Πολύ συχνά η περίοδος των μεταγραφών αναφέρεται από τους δημοσιογράφους ως η αγαπημένη περίοδος των Ελλήνων φιλάθλων. Η περίοδος δηλάδη που δεν υπάρχουν αγωνιστικές υποχρεώσεις, η περίοδος δηλαδή που δεν μπορείς να παρακολουθήσεις κάποιον αγώνα, η περίοδος δηλαδή που δεν έχεις εικόνα του αθλήματος που σου αρέσει, καταλάβατε το οξύμωρο σχήμα ή να συνεχίσω;

Kαι ερχόμαστε σ’ένα από τα ερωτήματα που έθεσα πριν, αλήθεια γιατί παρακολουθούμε αθλητισμό;

Μας αρέσει το ίδιο το άθλημα που έχουμε επιλέξει, ή απολαμβάνουμε απλά τα γύρω γύρω και μας προκύπτει να βλέπουμε και ”κανένα ματσάκι” ;

Και πάμε και στο τελευταίο ζευγάρι λέξεων ή καλύτερα στην τελευταία λέξη, την υπομονή, η οποία ορίζεται ως η ικανότητα κάποιου να περιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα ένα αποτέλεσμα ή μία εξέλιξη πριν ενεργήσει.

Μία λέξη σχεδόν taboo για τον οργανισμό του Ολυμπιακού μετά τη θητεία του Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο της ομάδας. Ωστόσο ας μην πάμε στο παρελθόν και στις αμέτρητες περιπτώσεις που δεν δείξαμε την απαραίτητη υπομονή και στο πόσο κόστισε στην ίδια την ομάδα η ανυπομονησία μας.

Ας μείνουμε στο παρόν, τα λάθη της διοίκησης πολλά και χιλιοσυζητημένα, ας γίνει κατανόηση των σφαλμάτων του παρελθόντος απ’όλες τις πλευρές κι ας μπούνε βάσεις για την πολυαναμενόμενη πια είσοδο στη νέα εποχή, το φετινό καλοκαίρι είναι κομβικό, ελπίζω να το έχουμε καταλάβει όλοι μας και περισσότερο αυτοί που πρέπει.