(Τις προηγούμενες εβδομάδες τρέξαμε μια άσκηση δημιουργίας του νέου ρόστερ. Με συγκεκριμένους κανόνες και κυρίως budget. Η συμμετοχή 11 μελών του Red Point Guard δεν μας επέτρεπε να το κάνουμε σε ένα κείμενο για να μην γίνει πολύ κουραστικό – και έτσι το σπάσαμε σε 3 μέρη τα οποία μπορείτε να βρείτε εδώ (Part I, Part II, Part III). Αυτό που διαβάσατε ήταν το αποτέλεσμα της διεργασίας που έβαλε τον εαυτό του ο καθένας από εμάς. Υπήρξε όμως και ένας ο οποίος θέλησε νa το καταγράψει σε κείμενο. Ακολουθούν οι σκέψεις του Weekendman γύρω από την άσκηση).
-ο-
Μου ζητήθηκε να παίξω τον ρόλο του προέδρου, και κάποιες αναμνήσεις ξύπνησαν μέσα μου. Γιατί παρά το ότι δεν έζησα στον μέχρι τώρα βίο μου οποιοδήποτε προεδρικό αξίωμα, είχα 2 φορές την ευκαιρία να προσεγγίσω παρόμοιο συναίσθημα.
Την πρώτη φορά, χάρη στο αθλητικό ένθετο της εφημερίδας Έθνος, το Εθνοσπόρ όπου είχε την ευκαιρία ο καθένας με συγκεκριμένο μπάτζετ, να φτιάξει την δική του ομάδα ποδοσφαίρου από παίκτες του Ελληνικού πρωταθλήματος. (Δυστυχώς όμως χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία για τον συντάκτη αυτού του κειμένου, που το μόνο που κατάφερε είναι να κερδίσει ένα δώρο μικρής αξίας).
Και την δεύτερη στο πεδίο του αγαπημένου μας σπορ αυτήν την φορά. Και πιο συγκεκριμένα στην περίοδο Μπαρτζώκα. Όπου και ειδικά τις σαιζόν 2013-14 και 2014-15. Ο πρώην κόουτς του Ολυμπιακού έκανε αρκετές χάρες προς την αφεντιά μου, και εκπλήρωσε κάποιες προβλέψεις μου για μετακινήσεις παικτών του Ολυμπιακού.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι ανάμεσα ότι στο τρίλλημα που υπήρχε την σαιζόν 12-13 με τρεις πολλά υποσχόμενους αθλητικούς σέντερ τους Brian Dunston, Gani Lawal και Alex Tyus στο τότε Ιταλικό πρωτάθλημα, ο coach Μπαρτζώκας προχώρησε στην επιλογή του Dunston που ήταν επίσης και η δική μου προσωπική προτίμηση. Εκτίμησε το ίδιο τον Othello Hunter στους Ιταλικούς Τελικούς του 2014 όπως και εγώ.
Μας έφερε τον Tremmell Darden που ήταν ο βασικός μου υποψήφιος για τριάρι ρολίστας για την σαιζόν 14-15. Και παραλίγο να πιάσω το απόλυτο στις αρχικές επιλογές μου στα γκαρντ της ίδιας μεταγραφικής περιόδου. Καθώς είχα επιλέξει στο μυαλό μου τον Oliver Lafayette ως αμυντικογενή λύση, τον Malcolm Delaney ως πιο επιθετικογενή, και τον Mike Green επειδή ήξερε τον Dunston από την Βαρέζε.
Ο πρώτος ήρθε, ο δεύτερος ακούστηκε. Και μόνο ο Mike Green από τις αρχικές μου επιλογές ξέφυγε από τα ραντάρ του Μπαρτζώκα. Μπορείτε να θυμηθείτε και τα βίντεο του Lafayette και Dunston που είχαν βγει από το You Tube κανάλι του γράφοντος πριν καν ακουστούν για Ολυμπιακό.
Και δεν χρειαζόταν και πολύ για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι συμμετείχα και εγώ στον σχεδιασμό του Ολυμπιακού <sic>. Μάλιστα είχα και τύψεις που δεν έκανα τον κόπο να προτείνω ένα τεσσάρι της προκοπής στην θέση του φιλότιμου Brent Petway. Χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι δεν συνειδητοποιούσα την διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις συμπτώσεις αυτές.
Το κείμενο αυτό όμως αφορά την τωρινή σύνθεση του Ολυμπιακού, την οικονομική διαχείριση και τα μελούμενα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα μπάτζετ που διαθέτουν οι ομάδες δεν είναι απεριόριστα. Πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο βαρύ φορολογικό καθεστώς για αθλητικούς συλλόγους. Αλλά και με το δεδομένο ότι τα λεφτά που δίνονται στο μπάσκετ δεν επιστρέφονται πίσω στην Ελλάδα. Κοινώς το μπάσκετ ειναι μια κακή επιχειρηματικά επένδυση και αυτό μπορεί να μην απασχολεί τους φιλάθλους. Όμως αφορά τα αμέτρητα εκατομμύρια που έχουν επενδύσει οι Αφοι Αγγελόπουλοι, και σε μια χώρα που δεν φαίνεται να σέβεται τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Οπότε ας πάμε στο ψητό.
Με τον διαχειριστή αυτής της ερυθρόλευκης ιστοσελίδας, να παίζει τον ρόλο του αυστηρού Σκινδήλια. Και τον επίδοξο Πρόεδρο Τζένεραλ Μάνατζερ, να έχει μόνο στο περίπου υπόψη του τα οικονομικά δεδομένα – η άσκηση / puzzle δεν είναι καθόλου εύκολη.
Βέβαια πρέπει να προσθέσουμε ως μια αδυναμία αυτής της υποθετικής κατάστασης ότι δεν λαμβάνουμε υπόψη 100% τον προπονητή. Για αυτό θα γίνει μια προσπάθεια να ληφθούν υπόψη και τα γούστα του Μπλατ. Με βάση όλα αυτά θα σας αναλύσω το σκεπτικό μου.
Περιφερειακή γραμμή
Η μόνη βέβαιη παραμονή φαίνεται αυτή του Βασίλη Σπανούλη για λόγους που δεν χρειάζονται ανάλυση. Από την άλλη ο 2ος παλαιός είναι ο Βαγγέλης Μάντζαρης, με το υψηλό συμβόλαιο για τα δεδομένα της ομάδας αλλά και την δυσανάλογα μικρή προσφορά του, ο οποίος και σε συνδυασμό με το σφιχτό μπάτζετ μοιάζει έτοιμος για αποχώρηση. Σε αυτό συντελεί ο μικρός χρόνος συμμετοχής που βρήκε φέτος όπως και η φημολογία εδώ και καιρό ότι ο Μπλατ δεν τον θέλει. Ταυτόχρονα η αντικατάσταση του με τον Άντωνη Κόνιαρη θεωρείται σχεδόν σίγουρη από τα ΜΜΕ. Μάλιστα ο Κόνιαρης μοιάζει σε αρκετά χαρακτηριστικά, αλλά με αναφορά στον ρόλο του Μάντζαρη της περιόδου 2010-2011. (την τελευταία χρονιά πριν μεταπηδήσει στην ομάδα του Ολυμπιακού). Όλα αυτά δείχνουν τουλάχιστον ότι έχει γίνει προεργασία για την επόμενη ημέρα. Καλό θα είναι να θυμόμαστε όμως ότι ο τότε Μάντζαρης του Περιστερίου, είχε καλύτερα στατιστικά από τον τωρινό Κόνιαρη. Με περισσότερους πόντους, χρόνο συμμετοχής, κλεψίματα, και ασσιστ τουλάχιστον στα βασικά στατιστικά.
Η επιτυχία ή όχι όμως της επόμενη χρονιάς θα κριθεί κατά πάσα πιθανότητα στους υπόλοιπους που θα πλαισιώσουν την περιφερειακή γραμμή.
Και πρέπει να βρεθούν σουτ, δημιουργία κάθετο παιχνίδι και μέγεθος στην περιφέρεια. Είναι εύκολο να γίνουν όλα αυτά;
Το σίγουρο ότι πρέπει να υλοποιηθούν και όχι μόνο σε αυτό το Fantasy Euroleague Manager Olympiacos Edition. Και για να τα δούμε ένα προς ένα θα ξεκινήσουμε από το όνομα που ακούστηκε τελευταία τον παντελώς άγνωστο στην συντριπτική πλειοψηφία των φίλων τον Austin Hollins της ομάδας έκπληξης του Γερμανικού πρωταθλήματος την Rasta Vechta. Που παρότι νεοφώτιστη είναι ήδη στα ημιτελικά του Γερμανικού πρωταθλήματος την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο. Και που είναι η πρώτη περίπτωση μετά από κάποιο καιρό. Που αμφότερα τα scouting του Ολυμπιακού και του υποφαινόμενου – φανατικού ακολούθου των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων – φαίνεται να συμπίπτουν.
Το γιατί μου είναι άγνωστο, αλλά ίσως βοήθησε το ότι ο συγκεκριμένος SG/SF δεν είναι απλά ένας κάποιος με υψηλά ποσοστά στο τρίποντο, αλλά ένας που από 1 εναντίον 1 παίκτης μετατράπηκε από τον προπονητή στην Βέχτα, σε έναν καλαθοσφαιριστή που κινείται πολύ χωρίς την μπάλα, και έχει πολύ γρήγορη εκτέλεση στο σουτ. O Hollins χρησιμοποιείται στην Γερμανική ομάδα ως ελαφρύ τριάρι. Και αν και ο αμυντικός εξολοθρευτής της ομάδας είναι ο DiLeo, (που μάλιστα δοκιμάστηκε στην σειρά των προημιτελικών απέναντι στον Rice, με βοήθεια δυναμικής εξόδου από τον ψηλό στον χειριστή της μπάλας). Όμως ο A. Hollins είχε γενικά καλές αμυντικές αντιδράσεις απέναντι σε ένα δύσκολο αντίπαλο, κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία λαμβάνοντας υπόψιν την ελάχιστη ξεκούραση που είχε.
Από την άλλη στο υψηλότερο επίπεδο δεν θα παίρνει λογικά τόσα τρίποντα, και θα υπάρχουν αντίπαλοι που θα επιχειρήσουν να τον ποστάρουν, γιατί αν και είναι μακρύς και αθλητικός, δεν έχει τόσο δυνατό σώμα.
Διαθέτει όμως θεωρητικά χαρακτηριστικά που μπορούν να αποδειχθούν χρήσιμα και σε μεγαλύτερη ομάδα με κυρίαρχα το τρίποντο, την κίνηση χωρίς μπάλα και την άμυνα του.
Από την άλλη το μέτριο Ortg με 114,6. με το δεύτερο μεγαλύτερο usage στην ομάδα με 24,1. – μπορεί να αποτελέσουν την άλλη όψη του νομίσματος και λόγους προβληματισμού.
Με δεδομένο όμως ότι ναι μεν χρησιμοποιείται ως σμολ-φόργουορντ, αλλά δίπλα στον Maximilian DiLeo βρίσκεται ο ψηλός για κόμπο-γκαρντ T.J. Bray, θα είναι θεωρητικά πιο ασφαλές εάν προχωρήσουμε στην απόκτηση του Hollins να προστεθεί και ένας ακόμα περιφερειακός με μέγεθος.
Και εάν τελικά ο Ολυμπιακός συνεχίσει την γνωστή λογική εμπιστοσύνης του Ελληνικού κορμού. Και υποθετικά δώσει ακόμα και με την βοήθεια ενός αγνώστου χορηγού που θα τον ονομάσουμε εντελώς τυχαία Β.Μ τα απαιτούμενα χρήματα, ώστε να πείσει τον Κ. Σλούκα να επιστρέψει στο λιμάνι. Θα χρειαστεί ξεκάθαρα να βρεθεί το μέγεθος και η αξιόπιστη άμυνα από τον έξτρα ξένο κοντό. Και τότε ίσως είναι η ώρα για τον Pierria Henry να έρθει στον Ολυμπιακό – έστω και με την τρίτη προσπάθεια. Αφού για όσους δεν τα παρακολουθούν από πολύ κοντά υπήρξε μετά το φλερτ τον χειμώνα του 16-17 και του καλοκαιριού 17-18. Δύο χρονικές στιγμές που θα μπορούσαν να μας φέρουν τον ταλαντούχο combo guard με αρκετά πιο χαμηλό συμβόλαιο από ότι πιθανώς τώρα.
Όμως από τότε έχοντας φτάσει σε τελικούς Γερμανίας και Τουρκίας, τερματίζοντας δεύτερος στην κανονική περίοδο της VTB league. Και με την χειρότερη (για εκείνον) ομαδικά σαιζόν να είναι η δεύτερη θέση στο Ισραηλινό πρωτάθλημα του 16-17, με την Ειλάτ. (Όπου αποκλείστηκε στα προημιτελικά εκείνης της χρονιάς). Ταυτόχρονα έχει να επιδείξει ατομική βελτίωση κάθε χρόνο, καλές παρουσίες σε summer league και έχει τραβήξει το ενδιαφέρον από σημαντικές Ευρωπαϊκές ομάδες. Δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις, για να ανεβάσει την αξία του στο μπασκετικό χρηματιστήριο. Αφού πλέον υπάρχουν αρκετοί (εκτός του coach Blatt) που πιστεύουν ότι μπορεί να τα καταφέρει και σε πιο υψηλό επίπεδο.
Σμολ Φόργουορντ
Ο Παπανικολάου μπορεί να είχε άσχημο τελείωμα στην σαιζόν. Και ο Timma να βρήκε την υγεία του στην Κίμκι, αλλά ο Παπανικολάου ήταν το περσινό βαρόμετρο και με καλό +/- ως ο πρώτος του Ολυμπιακού πριν διαλυθεί αγωνιστικά η ομάδα μεσούσης της σαιζόν. Σε συνδυασμό με το ότι ο Timma δεν θα είναι εύκολο να βρει τον χρόνο και τα σουτ που έχει στην Ρωσία.
Καταλήγουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι και αυτή την σαιζόν ο Κώστας Παπανικολάου θα είναι η βασική επιλογή είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι.
Βέβαια, έναν ιδανικό κόσμο ο Ολυμπιακός θα κοιτούσε τον Marinkovic ως γκαρντ/φόργουορντ με χαρακτηριστικά που μπορεί να εξελίξουν τον ταλαντούχο Σέρβο σε Bogdan Bogdanovic και Marco Guduric. Ή σε ένα χειρότερο σενάριο τον 24χρονο swingman Ognjen Dobric που θεωρείται λίγο μεγάλος για ταλέντο αλλά κουβαλάει ένα αθλητικό πακέτο. Είναι 2 μέτρα, μάρκαρε αρκετά αποτελεσματικά τους πιο επικίνδυνους περιφερειακούς στους τελικούς της Αδριατικής Λίγκας – και σούταρε αρκετά καλά σε Eurocup και ABA league.
Όμως τόσο ο Vanja Marinkovic όσο και ο Dobric έχουν συμβόλαιο στις ομάδες του για τον επόμενο χρόνο. Ενώ και η Τρίτη αγαπημένη μου επιλογή πάλι από την χώρα των Σέρβων ο πιο καθαρός σμολ – φόργουορντ Vladimir Lucic έχει ήδη προσελκύσει τον ενδιαφέρον της Εφές σύμφωνα με δημοσιεύματα. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το 2ετές εγγυημένο συμβόλαιο στην Μπάγιερν Μονάχου από την Euroleague αλλά και η παραμονή του coach Radonic θα είναι σημαντικό δέλεαρ που θα δημιουργήσει ένα επιπλέον εμπόδιο.
Μπροστά σε αυτά μια ενδεδειγμένη λύση είναι να εφαρμόσεις το δόγμα, να πάρεις κάποιον που σου δίνει αρκετά ß ακόμα και αν σε πληγώνει οπαδικά με την προηγούμενη καριέρα του. Και αναφέρομαι στον K.C. Rivers που λαχταρούσα για καιρό πριν μετακινηθεί στον ΠΑΟ. Ο Rivers είναι μια τέτοια περίπτωση με εφικτό πια κασέ. Έχοντας περάσει την χρονιά σε ομάδες όπως η Ρέτζιο Εμίλια και ο Ερυθρός Αστέρας, σύνολα που δεν έχουν καμιά σχέση με πρώην ομάδες του όπως η Ρεάλ ο Παναθηναικός η ακόμα και η Χίκμκι.
Θα αναρωτηθεί κανείς δεν πέφτει ο Rivers πάνω στον Hollins σαν ρόλος αμυντικά και επιθετικά; Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, σε γενικό επίπεδο είναι ότι παρέχει 2 επιλογές για σκριν εκτός μπάλας (Rivers + Hollins) και περισσότερο χώρο για τους άσσους της ομάδας και τον Milutinov. Ταυτόχρονα με 2 καλές αμυντικές λύσεις στην περιφέρεια, που ειδικά οι δεύτερες είναι χρήσιμες, όταν το μπάτζετ δεν μπορεί να φτάσει στα επίπεδα των Euroleague powerhouses.
Επιπλέον η επιλογή Rivers θα οδηγεί τις ομάδων που θέλουν να αποφύγουν το σουτ του μετά από σκριν σε αλλαγές είτε δυναμική βοήθεια προς τον χειριστή (που σκοπεύει να προκαλέσει λάθος η να παραχωρήσει πλάγιο PnR). Και αυτές οι καταστάσεις αποτελούν επιλογές που βγάζουν νόημα στο τρόπο παιχνιδιού του coach Blatt.
Πρέπει να προσθέσουμε ακόμα ότι σε αντίθεση με τα προηγούμενα 2αροτριάρια του Ολυμπιακού Thompson και Toupane, ο Rivers έχει καλύτερο χειρισμό μπάλας για την θέση του. Με ενδεικτικό παράδειγμα να είναι τα πλέι-οφ της Αδριατικής λίγκας, στα όποια ήταν υποχρεωμένος να κατεβάσει την μπάλα και να βοηθήσει τους Billy Baron και Filip Covic. Που είχαν μείνει αρκετά μόνοι σε αυτό το κομμάτι εξαιτίας του τραυματισμού Joe Ragland.
Άλλη μια διακριτή διαφορά ανάμεσα σε Rivers και Hollins να είναι ότι σε ψηλά σχήματα με τον KC ως 2αρι, είναι ένας παίκτης που μπορούν να στηθούν πάνω του συστήματα με post παιχνίδι.
Με δεδομένα όμως τα οικονομικά μας περιθώρια και τους τραυματισμούς που είχε ο KC στον Παναθηναϊκό πρόκειται για επιλογή υψηλού ρίσκου – ως εκ τούτου κατέληξα σε κάτι πιο ταπεινό και οικονομικό. Και αυτός είναι ο Rion Brown. Που παρουσιάζει πιο λιτά νούμερα στα πιο πρόσφατα παιχνίδια του. Αλλά είχε αρκετές καλές στιγμές να έχουν προηγηθεί στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο.
Ο Brown παρέχει την δυνατότητα όπως και ο Rivers για ψηλά σχήματα με αυτόν ως γκαρντ. Καθώς μην ξεχνάμε θεωρητικά το προτεινόμενο ρόστερ μπορεί να διαθέτει 4 γκαρντ με Σπανούλη, Henry, Σλούκα και Κόνιαρη. Όμως δεν γνωρίζουμε αν θα προσαρμοστεί αμέσως ο Κόνιαρης στον Ολυμπιακό. Ενώ ο Hollins όπως έχει επισημανθεί πιο πάνω πιθανότητα επιθετικά θα παίρνει κυρίως χρόνο σε ρόλο τριαριού. Και η ποσότητα στα guard αποδεικνύεται απαραίτητη!
Κάτι το οποίο διαπιστώσαμε με άσχημο τρόπο και τις σαιζόν 16-17 και 18-19. Τις 2 από τις 3 τελευταίες δηλαδή. Όπου ο Ολυμπιακός είχε βασικές απώλειες περιφερειακών. Με Hackett και Lojeski και τους Σπανούλη, Strelnieks αντίστοιχα. Έστω και με την υποσημείωση ότι στην απουσία τελευταίου βοήθησε εκτός από τον υπαρκτό τραυματισμό του με τη Εθνική Λέττονος και η θανατηφόρος για τις αγωνιστικές φιλοδοξίες ενός παίκτη – νόσος της άδειας τσέπης.
Πάουερ Φόργουορντ
Είναι βέβαιο ότι ο Πρίντεζης δεν απέδωσε φέτος αυτό που μας είχε συνηθίσει – ίσως και μας έχει καλομάθει. Το χτίσιμο της ομάδας δεν τον βοήθησε ιδιαίτερα, αλλά θα παραμείνει όπως και ο Παπανικολάου, και θα είναι ένας παίκτης που θα λάβει σημαντικό αγωνιστικό και χρονικό μερίδιο και στην σαιζόν 19-20. Μετατοπίζοντας έτσι για ακόμα μια περίοδο το ενδιαφέρον στους υπόλοιπους που θα τον πλαισιώσουν. Ένας από αυτούς είναι ο Σάσα Βενζέκοβ. Ο Σάσα έχει θεωρητικά πολύ πιο σταθερό σουτ στην καριέρα του, από αυτό που είδαμε στον Ολυμπιακό, μαζεύει ριμπάουντ, και θα ήταν συνετό να θυμηθούμε ότι δεν βρίσκεται τόσο εύκολα ένας καλαθοσφαιριστής 23 χρονών με τέτοιο ταλέντο, εμπειρία σε Μπαρτσελόνα, MVP Ελληνικού πρωταθλήματος, και με Ελληνικό διαβατήριο.
Όσο και αν οι κανόνες της άσκησης μας απελευθερώνουν από την αυστηρή δέσμευση των 6 ξένων. Θα πρέπει να δούμε αναλυτικά τους Έλληνες που αξίζουν θέση στο ρόστερ μας. Ο Αγραβάνης είναι μια τέτοια περίπτωση – έχει συμβόλαιο για ακόμα 1-2 χρόνια και υπό άλλες συνθήκες δεν θα έπρεπε να υπάρχει σκέψη απομάκρυνσης του, ως ένας παίκτης που εναλλάσσεται σε 2 θέσεις PF/C, και είναι μια έκδοση Άντιτς των φτωχών. Διαθέτει περιφερειακή απειλή. Και έχει τα εχέγγυα να μας απαλλάξει από την υποχρέωση να ανεχόμαστε Μπόγρηδες, Βουγιούκες και παρόμοιου στυλ παίκτες – για ρόλους συμπληρωματικού ψηλού.
Στον πραγματικό όμως κόσμο το να κάνει να επανέλθει 2 χρόνια είναι υπερβολικό ακόμα και για τον Ολυμπιακό, με όλα όσα ιατρικά λάθη και καθυστερημένες επιστροφές έχουμε δει. Με αυτό τον έμμεσο τρόπο μάλλον επιβεβαιώνονται παρά διαψεύδονται πιθανές εξωαγωνιστικές ατασθαλίες.
Για αυτό και θα μπορούσα να απευθυνθώ στους αγαπητούς χρηματοδότες και να ζητήσω μια οικονομική υπέρβαση θα ήταν για να έρθει π.χ. ο Luke Sikma; Ο οποίος θα βοηθούσε σαν πραγματικός πλέι-μεικερ ρακέτας. Και σαν 2-way ψηλός, τις ανάγκες για κίνηση χωρίς την μπάλα, και δίνοντας σκληράδα στην θέση 4 πίσω από τον Πρίντεζη. Με την απάντηση όμως να είναι μάλλον αρνητική λόγω οικονομικής δυσπραγίας, δεν μένουν πολλές επιλογές, είτε με το να περιβάλλουμε με εμπιστοσύνη τον Leday. Καθώς τώρα που θα αποκτηθούν πιθανότατα 2 σέντερ – θα έχει τον ρόλο του τεσσαριού στο όποιον ένιωθε άνετα την σαιζόν που θα τέλειωσε.
Η εναλλακτικά αν πάλι δεν υπήρχε όριο στην διάθεση των χρημάτων. Να σκεφτούμε την αναβίωση του μοντέλου McLean. Και μάλλον αυτή θα ήταν προσωπική μου νούμερο 1 προτεραιότητα στην διαμόρφωση του ρόστερ ως 2ος PF. Αλλά αυτή την φορά με τις απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει ένας καλός αμυντικός ψηλός δίπλα του. Ο λόγος που θα επανέφερα τον συμπαθή αμερικανό είναι ότι ξέρεις τι παίρνεις από έναν επιθετικό παίκτη τύπου McLean – ο οποίος έχει και σουτ (όπως ο Raymar Morgan της Ουνίξ), αλλά και που μοιάζει σε αρκετά πράγματα στον Leday. Π.χ. στην 1 εναντίον 1 ικανότητα, στο ότι δεν θεωρείται απόλυτος αμυντικός εξπέρ. Παίζει και αυτός ανάμεσα στο 4 και στο 5 αλλά με μεγαλύτερη εμπειρία σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Μετά όμως από αρκετή σκέψη κατέληξα ότι ο Rashawn Thomas μοιάζει τελικά μια καλύτερη και ενδιάμεση λύση ανάμεσα στους Sikma και Leday. Δεδομένου και του ποσού που θα πάει στις αποζημιώσεις που μας περιορίζει τα κεφάλαια προς διάθεση. Πρόκειται για έναν παίκτη που ουσιαστικά αυτή είναι η πρώτη χρονιά του σε συνθήκες πραγματικού επαγγελματικού μπάσκετ. Λαμβάνοντας υπόψη ότι είχε παίξει μέχρι φέτος μόνο σε Κολλέγιο, G-League, και Summer League. Και αυτό ίσως συνέβαλε στο συγκρατημένο του ξεκίνημα, μαζί με το ότι ξεκίνησε την χρονιά με άλλο προπονητή. Και όχι με τον coach Gianmarco Pozzecco που εκ των πραγμάτων βρήκε το κουμπί του.
Η επίδραση του τρελό ιταλού (όποιος δεν τον έχει δει ως παίκτη να το κάνει!) ήταν πράγματι σημαντική για τον Rashawn – αφού ανέβασε τους μέσους όρους του στα παιχνίδια με αυτόν προπονητή στους 17,4π – ενώ μέχρι την 19η αγωνιστική ο επιθετικός απολογισμός του Τόμας ήταν μόλις 10,3 πόντοι υπό τον προηγούμενο coach. Πριν βιαστεί όμως κάποιος να τον πάει κατευθείαν σε μιας από τις Φενέρ, ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ θα χρειαστεί να έχει δουλέψει κάποια στοιχεία στο παιχνίδι του.
Όπως η σταθερότητα στο σουτ.
Εκεί όπου φέτος τουλάχιστον πριν τους Ιταλικούς Τελικούς παρουσιάζει μια σαφή βελτίωση, σε σχέση με τις μέχρι τώρα επιδόσεις της καριέρας του. Με 35,1% στο FIBA Europe Cup και με 50% ευστοχία σε 30 προσπάθειες στα πλέι-οφ της ταπεινής τέταρτης σε δυναμικότητας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Και με 32% στην Ιταλία με άνοδο στα πλέι-οφ σε 36,6% από την γραμμή των 6.75μ (με τρεις πάνω κάτω προσπάθειες από εκεί). Στις βολές τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα με ποσοστά ανάμεσα στο 65,4% της Ιταλίας και το 73,9% στην Ευρώπη.
Από την άλλη όμως σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος που Sassari και R. Thomas κατέκτησαν ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο – και είναι στον τελικό της Ιταλικής Λίγκας. Σε ότι αφορά τον υποψήφιο μας αρχικά δημιουργεί εντύπωση με μια αντικρουόμενη στατιστική. Όπου η οριακή αρνητική διαφορά μεταξύ Ortg και Drtg στην Ιταλική Λίγκα, συνοδεύεται και από το δεδομένο ότι είναι ο τρίτος στο +/- στην Ιταλική Λίγκα. Και έχει στο +/- του FIBA Europe Cup ένα ωραιότατο +10,1. (Σημ: Στα προημιτελικά και ημιτελικά του Ιταλικού πρωταθλήματος +11,7). Ενώ καταφέρνει να είναι 15ος στα κερδισμένα φάουλ στην Λίγκα σε μέσο όρο, και 23ος στην ανά 40 λεπτά στατιστική – μπροστά από Mike James, Crawford, John Brown, Davon Jefferson της Καντού η τον Austin Daye, και παρά τις παραπάνω επισημάνσεις για την αποτελεσματικότητα της επίθεσης του.
Αποτελεί μέρος της τριάδας μαζί με Jack Cooley, Achile Polonara, οι όποιοι στην προηγμένη στατιστική του TRB% βρίσκονται και οι τρεις στην πρώτη δεκαπεντάδα. Και είναι από τους βασικούς λόγους που η ομάδα τους είναι μια από τις πιο δυνατές στα ριμπάουντ. Ενώ προσφέρει 2 ακόμα πράγματα αμυντική παρουσία που αναζητείται από τον Ολυμπιακό, εμπειρία κάλυψης της θέσης 5 γιατί ουσιαστικά όταν λείπει ο J. Cooley, αυτός είναι η δεύτερη λύση. Και δημιουργία – όχι σε βαθμό Sigma που είναι ένας από τους πιο έξυπνους παίκτες που παίζουν στην Ευρώπη. Αλλά με 2 ασσιστ σε αμφότερες τις διοργανώσεις που συμμετέχει να δείχνουν ότι σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού βλέπει πολύ περισσότερο τους συμπαίκτες του από ότι ο Leday. Ο οποίος όμως βεβαία επιθετικά είναι ανώτερος.
Μιλάμε πάντως για μια ομάδα την Σάσσαρι που είναι κυρίως προσανατολισμένη στην επίθεση. Ως πρώτη σε παραγωγικότητα και 4η σε πόντους που δέχεται. Και σε αυτό πλαίσιο πρέπει να λειτουργήσει και ο Τόμας. Που πρέπει να επισημανθεί, ότι γενικά στέκεται καλά ως δεύτερο πεντάρι. Και συμβάλει και αυτός στο ότι η ομάδα του είναι η δεύτερη καλύτερη στο ποσοστό των διπόντων των αντιπάλων. Τον έχουμε δει να κάνει ορισμένα σπουδαία παιχνίδια όπως στον προημιτελικό Κυπέλλου με την Βενέτσια που γύρισε το παιχνίδι με αυτόν στο 5. Εκεί μπόρεσε να κάνει χετζ αουτ στον κοντό και να ανταποκρίθεί στοιχειωδώς στα σκριν.
Παρατηρήσαμε βέβαια και κάποιες δυσκολίες σε περιπτώσεις close out, όπου δίνει βοήθεια στην ρακέτα και πρέπει να πάει έξω στον σουτέρ. Η σε κάποια καλά σκριν εκτός μπάλας στο εντός έδρας ματς με την Αβελίνο. Και εκεί φάνηκε ότι συχνά μένει μέσα στην ρακέτα όταν υποδύεται τον ρόλο του μπασκετικού φουνταριστού. Αυτά όμως υποθέτουμε ότι δεν θα βάλουν φρένο στο ενδιαφέρον των πιο καλών ομάδων και προπονητών που σίγουρα θα τον βοηθήσουν να διορθωθεί τακτικά και στην αντίληψη του παιχνιδιού. Αν και ιδανικά καλό θα ήταν να τον δούμε αυτόν και τους υπολοίπους στην Σάσσαρι, απέναντι στον Γκουντάιντις. Που θα ήταν το απόλυτο τεστ.
Σέντερ
Για κάποιους συμφέρει οικονομικά να φύγει ο Μιλουτινοβ. Όμως είναι από τους λίγους δεινόσαυρους που μπορεί να είναι και αμυντικά καλός μαζί με σχετικά γρήγορος στα πόδια. Δίνοντας λύσεις στο σετ παιχνίδι του Ολυμπιακού με ποστ, PnR παιχνίδι, αλλά και καλά screen. Και το ακόμα πιο σημαντικό αποτελεί έναν από τους τρεις καλύτερους σέντερ της Ευρωλίγκας την στιγμή που μιλάμε. Ταυτόχρονα οι συγκυρίες μας δίνουν την δυνατότητα να ψάξουμε στην αγορά έχοντας την τύχη να είναι πιθανόν διαθέσιμοι πολλές ποιοτικές λύσεις στην θέση του μπασκετικού φουνταριστού που θα έκαναν ένα πανίσχυρο δίδυμο ψηλών μαζί με τον Μιλουτίνοβ. Και το όποιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ίσως και το καλύτερο σε όλη την Ευρώπη. Με Othello Hunter, Kyle Hines, Jordan Mickey, Alex Tyus και Tarik Black μεταξύ των άλλων.
Δυστυχώς όμως το μπάτζετ που μας δόθηκε δημιουργεί εμπόδια στα όποια όνειρα. Και έτσι ένα plan-b είναι απαραίτητο. Και στο εναλακτικό μου πάνο αν ο Michael Ojo δεν είχε έναν ακόμη χρόνο συμβόλαιο, θα κατέληγα χωρίς αμφιβολία στον σέντερ του Ερυθρού, που τρόμαξε τους αντιπάλους ως…ριμοπροτέκτορας, και δυσκόλεψε πολύ με την παρουσία του και την δύναμη του, το κορυφαίο ίσως ταλέντο στην θέση των σέντερ τον Bitadze. Εφόσον όμως ο M. Ojo θα έχει την ευκαιρία να ανεβάσει κασέ στην Ευρωλίγκα την επόμενη περίοδο, είχα μεγάλη μια δυσκολία στο να καταλήξω σε κάτι που θα με ικανοποιεί ικανοποιεί πραγματικά.
Επειδή όμως το ρόστερ είναι σαν παζλ, στο πιθανό ενδεχόμενο να παραμείνει ο Zach Leday στην ομάδα του Ολυμπιακού είναι σοφό να αναζητηθούν λύσεις στο 5, με κάποιο μεγαλύτερο μέγεθος από τους κλασσικούς undersized σέντερ. Περιπτώσεις δηλαδή σαν τον Michael Eric που είχε ο Μπλατ στην Νταρουσάφακα. Τέτοια είναι ο Ismael Bako της Αντβέρπ, ένα κορμί 2 μέτρα και 8 εκατοστά. Με δυνατό σημείο την άμυνα και μεγάλο άνοιγα χεριών, που δοκιμάζεται και σε αλλαγές σκριν. Αλλά και χρειάζεται περεταίρω βελτίωση στο επιθετικό 1 εναντίον 1 παιχνίδι. Και στο ότι δεν χαμηλώνει πάντα ιδανικά στις switch καταστάσεις.
Δεν πρέπει όμως επίσης να ξεχνάμε και την δοκιμασμένη συνταγή των επιτυχιών του Ολυμπιακού με πιο undersized λογική σαν τους Dustin Hogue, Vins Hunter και Darion Atkins. Όπου για παράδειγμα αν έμενε με κάποιον τρόπο ο Αγράβάνης η είχαμε τεσσάρι ανάλογου σωματότυπου, ο πρώτος θα ήταν μια ενδεδειγμένη λύση προσφέροντας το μαρκάρισμα σε περιφερειακούς, ενέργεια και επιθετικά ριμπάουντ.
Ο δε Atkins που παίζει στο Ισραηλ, είναι αρκετά κοντά στο πρότυπο του Αθλητικού αμυντικού σέντερ που έχουμε συνηθίσει με ένα έστω μέτριο σουτ στο οπλοστάσιο – και κάποιες κινήσεις κοντά στο καλάθι.
Που δεν τον κάνουν τον πιο ποιοτικό επιθετικά σέντερ που κυκλοφορεί στην Ευρώπη. Αλλά του επιτρέπουν να έχει σχεδόν 63,8% στα δίποντα στην κανονική περίοδο. Και δίνει και ως μικρό μπόνους την δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί και ως τεσσάρι σε περιορισμένο βαθμό, αλλά ικανό για να εφαρμοστούν π.χ. τακτικές Πεδουλάκη σε Wilbekin, με τον Atkins να ξεκινάει να μαρκάρει τον σταρ της Μακάμπι, και μετά τις αλλαγές στα σκριν να τον αναλαμβάνει ο Shawn Jones ο άλλος σέντερ της ομάδας.
Βέβαια τα τωρινά πλεί-οφ δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή στιγμή του. Με αποκλεισμό 1-3 από την Μακάμπι Ρισόν, παρά την καλή κανονική περίοδο της Χολόν. Κακό ατομικό πρώτο παιχνίδι. Και την απώλεια του Shawn Jones να τον αφήνει μόνο του στους υπόλοιπους τρεις προημιτελικούς στην θέση 5. Ευτυχώς όμως το δείγμα των 2 χρόνων του εκεί, είναι αρκετά αξιόπιστο. Ακόμα και με τον αστερίσκο της αμυντικής τακτικής στο Ισραηλινό πρωτάθλημα (που είναι σαν μια ευρωπαϊκή G-League). Και σε διευκολύνει να βρεις περισσότερες στιγμές αμυντικής ασυνεννοησίας από καλής επικοινωνίας.
Η εξέλιξη όμως της σειράς μεταξύ της Χολόν και της Μακάμπι Ρισόν, δεν ενδιαφέρει και πολλούς Ολυμπιακούς. Και με την τελευταία εκκρεμότητα τακτοποιημένη, είμαστε πια έτοιμοι να κόψουμε το τελικό νήμα, και να παραθέσουμε την τελική δωδεκάδα που την έχετε ήδη δει στο τρίτο μέρος του σχετικού αφιερώματος
Guards: Χένρι, Σλούκας, Χόλινς, Σπανούλης, Κόνιαρης, Αρσενόπουλος
Small Forwards: Παπανικολάου, Ρίον Μπράουν, Ποκουσέφσκι
Power Forwards: Πρίντεζης, Βενζέκοβ, Ρ.Τόμας
Centers: Μιλουτίνοβ, Ντάριον Άτκινς,
Ανεξαρτήτως όμως του ποιος θα έρθει και ποιος θα αναχωρήσει. Μπορεί να κατανοήσει κάποιος δύο πράγματα με μεγάλη βεβαιότητα, μετά από όλη αυτήν την διαδικασία, πόσο πολύ εύκολα να γεμίσεις ένα γραπτό με υποθέσεις που να διαβάζονται με κάποιο ενδιαφέρον, ακόμα και αν δεν γίνει καμία από αυτές. Και ότι όπως στα σχολεία θα έπρεπε να προβάλλεται το Die Welle για να καταλάβει κανείς τον φασισμό και ρατσισμό. Έτσι και όλοι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού πρέπει να κάνουν αυτήν την άσκηση με τα μπάτζετ, ώστε να προσγειωθούν στην πραγματικότητα.
Βέβαια τα όνειρα των μεταγραφών δεν κόβονται. Η για να το προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο η αγωνιστική περίοδος είναι ένα διάλλειμα ανάμεσα στις μεταγραφές. Το πραγματικά αγαπημένο σκορ των Ελλήνων. Τώρα αν υπάρξει κάποια μεταγραφική εξέλιξη που θα αναιρέσει τις παραπάνω μεταγραφικές υποθέσεις. Και αναγκάσει σε αλλαγή, όπως αρχικά μετά την διαφαινόμενη ανανέωση Fabien Causeur στην Ρεάλ, που οδήγησε σε αντικατάσταση του στην φαντασιακή μου δωδεκάδα με τον K.C. Rivers. Μέχρι να τον φάει και αυτόν το πενιχρό μας μπάτζετ.
Σε ότι αφορά την περίπτωση που ο Σλούκας χαθεί. Θα εκφράσω την επιθυμία μου για Delaney, ερχομός που φαίνεται όνειρο απατηλό ακόμα και αν βρεθούν τα λεφτά για τον συγκεκριμένο φραγκοφονιά. Γιατί θα φέρει μαζί του και μια «ιδιαίτερη» συμπεριφορά – όχι μόνο γιατί θα έχουμε σκηνικά Walter Berry αν καθυστερήσει η πληρωμή ενός έστω δολλάριου. Αλλά και λόγω της συχνής χρήσης του twitter από τον πρώην παίκτη της Lokomotiv Moscow και των Hawks. Θα έχουμε εγγυημένα αναστάτωση!
Φυσικά, ούτε καν μια επιστροφή Σλούκα δεν αρκεί για κάτι περισσότερο από πρόσκαιρη ευφορία και θετικά παροδικό κλίμα. Καθώς ακόμα και αν είχε την ίδια ακριβώς απόδοση με αυτή που παρουσίασε με την Φενέρ στα κρίσιμα ευρωπαϊκά παιχνίδια του Φάιναλ Φορ, σε μια πολύ πετυχημένη περίοδο για τον Έλληνα διεθνή σε αμφότερα ομαδικό και ατομικό επίπεδο.
Δεν θα αποκλειόταν οι φωνές από τους Ολυμπιακούς ότι παίρνει υπέρογκα λεφτά, θα τον ξεσκίζαμε στην κριτική, θα τον κατηγορούσαν κάποιοι για μειωμένη ηγετική ικανότητα, και θα τον κατατάσσαμε στην κλίκα των κακομαθημένων Ελλήνων.
Και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που δικαιώθηκε η μετακίνηση του Σλούκα στην γείτονα χώρα. Αφού όσο και κριτική και να του γίνει εκεί, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί εκεί με αυτό που θα ζούσε εδώ. Μην ξεχνάμε ότι εκτός από τους εγχώριους τίτλους, είναι και βασικό μέλος της πρώτης Τουρκικης ομάδας που σήκωσε Ευρωλίγκα. Σε βάθος χρόνου αυτό μπορεί να μην αποβεί αρκετό όπως θα διαβεβαίωνε ο αρχηγός του Παναθηναϊκού το 1996 Παναγιώτης Γιαννάκης, αλλά σε βραχυπρόθεσμό επίπεδο υπάρχει μια αισθητή διαφορά.
Ας ελπίσουμε σαν επίλογος ότι αν έρθει ένα όνομα, δεν θα είναι μόνο για να ζήσει την ελληνική ποιότητα ζωής στον τομέα της διασκέδασης, όπως θα μπορούσε ένας Milos Teodosic για παράδειγμα. Η προσωποποίηση της μη σκληρής εργασίας, αλλά και του τόσου μεγάλου ταλέντου που αρκεί για να μείνει στην επιφάνεια.
Για το τέλος σας έχω ένα δυσάρεστο νέο. Και αυτό είναι ότι πιθανότατα χάσατε τζάμπα τον χρόνο σας διαβάζοντας αυτήν το εκτενέστατο θεωρητικό χτίσιμο του Ολυμπιακού. Όχι μόνο γιατί αναλύουμε για άτομα που είναι αμφίβολο αν πατήσουν το πόδι τους στον Πειραιά, αλλά και διότι ο Goss θα παρουσιαστεί λογικά καλύτερος με έναν χρόνο Ευρωλίγκας στην πλάτη, και σε πιο σωστή δομημένη ομάδα. Και η λογική συνηγορεί ότι δεν είναι εύκολο για τον Μπλατ να αφήσει στην μέση όλη αυτήν την προσπάθεια να τον αναδείξει. Αφού έκαψε έναν ολόκληρο χρόνο για χάρη του Goss, και που τον έκανε να τον προτιμά σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και αντί του Σπανούλη στο τέλος κρίσιμων αγώνων.
Μιλάμε όμως για καθαρά υποθέσεις και στην δική μου ακολούθησα την σκέψη του να φτιάξω μια πιο σκληρή αμυντική ομάδα, με όσο γίνεται αθλητικά προσόντα για να καλυφθούν πρωτίστως οι Σλούκας, Σπανούλης, Πρίντεζης. Με παίκτες που να έχουν την πάσα περιφερειακά, αλλά και στις θέσεις 4 και 5, τέσσερις από τους περσινούς πρώτους 20 παίκτες της Ευρωλίγκας σε κερδισμένα φάουλ ανά μέσο όρο με Μιλουτίνοβ, Πρίντεζη, Σπανούλη και Σλούκα. Και καλαθοσφαιριστές ικανούς να παίξουν 2 θέσεις. Επειδή πολύ απλά στον Ολυμπιακό πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα απρόοπτα και να μας αρέσει να κάνουμε ασκήσεις επί χάρτου.
