Μια από τις πιο περίεργες και δύσκολες περιόδους στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού, έφτασε στο τέλος της, αφήνοντας μόνο πικρή γεύση σε όλους μας με την κατάληξη της. Πλέον η ομάδα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, εξίσου, αν όχι περισσότερο κρίσιμο, όπως αυτό μετά το πέρας της σεζόν 2010 – 11 και το ερώτημα που πλανάται για άλλη μια φορά είναι το εξής:
Θα καταφέρει ο Ολυμπιακός να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, που θα οδηγήσει ξανά στο δρόμο των επιτυχιών, όπως το 2011, ή δεδομένων και των συνθηκών θα μπει σε ένα μονοπάτι δύσβατο, σε μια νέα εποχή, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα μας βγάλει;
Ένα ερώτημα πολύπλοκο, το οποίο φαινομενικά δεν μπορεί να απαντηθεί μόνο με ένα άρθρο και ειδικά από τη στιγμή, που οι περισσότεροι από εμάς δε γνωρίζουμε με ακρίβεια, ούτε τι μας έχει φέρει ως εδώ, αλλά και ούτε ποιες είναι οι σκέψεις αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις για το μέλλον της ομάδας… Ωστόσο, αυτό που μπορούμε και πρέπει να εξετάσουμε είναι το κατά πόσο παρόμοιες καταστάσεις του παρελθόντος, επηρέασαν τελικά το μέλλον του Ολυμπιακού και ποιοι ήταν εκείνοι οι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στο να γραφτεί όπως γράφτηκε η ιστορία της ομάδας.
Εξάλλου όπως σοφά είχε πει ο Κομφούκιος “Μελέτησε το παρελθόν, αν θέλεις να ορίσεις το μέλλον”.
Προς τι όλος αυτός ο πρόλογος; Πολύ απλά, γιατί σκαλίζοντας μέσα στο μυαλό μου το παρόν και το παρελθόν του Ολυμπιακού και προσπαθώντας να βγάλω συμπεράσματα στο τι έφταιξε φέτος και που οδηγούμαστε, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τις:
4 «σατανικές» συμπτώσεις της φετινής αγωνιστικής περιόδου, με εκείνη του 2010 – 11.
Παράθυρο στο μέλλον; Ίσως…
Ας εφαρμόσουμε όμως το ρητό του Κομφούκιου στην περίπτωση του Ολυμπιακού και ας δούμε πως οι ομοιότητες του παρελθόντος όρισαν το παρόν του και αν μπορούν να ορίσουν και το μέλλον του.
ΑΦΟΙ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΙ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Similarity:
Για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2011, ένα μόλις χρόνο μετά την κίνηση – ματ της απόκτησης του Σπανούλη από τον αιώνιο αντίπαλο, κυκλοφόρησε ευρέως το ενδεχόμενο αποχώρησης των ιδιοκτητών της ομάδας. Έτσι και τώρα, εδώ και μήνες αιωρούνται στην ατμόσφαιρα σενάρια απεμπλοκής των Αφών Αγγελόπουλων από τον μπασκετικό Ολυμπιακό, σε συνδυασμό με την οικονομική κατάσταση που επικρατεί (απλήρωτοι παίκτες) και μάλιστα ακούγονται ήδη πιθανοί διάδοχοι ή συμπαίκτες τους.
Fact:
Το τι τελικά έγινε είναι φυσικά γνωστό… Οι διοικητικοί ηγέτες παρέμειναν στο τιμόνι της ομάδας, παίρνοντας όμως την απόφαση να μειώσουν το μπάτζετ και ενστερνιζόμενοι το δόγμα “My way” κατάφεραν να αλλάξουν … ρότα στο καράβι, οδηγώντας το στη Γη της Επαγγελίας.
What about now:
Η σύνδεση με το παρόν είναι αν μη τι άλλο στενή. Αν δεν υπάρξει όμως αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, τότε με βάση τα οικονομικά δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί (δικαστική περιπέτεια Αγγελόπουλων, αυξημένη φορολογία), μια μείωση στο μπάτζετ θα μοιάζει αναπόφευκτη. Κάτι τέτοιο ωστόσο αναμένεται να είναι καθοριστικό για το μέλλον της ομάδας, λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι άλλοι ισχυρότεροι οικονομικά αντίπαλοι, χρόνο με το χρόνο ενισχύονται. Συνεπώς στην προκειμένη περίπτωση, αν το παρελθόν αποτελέσει οδηγό όσον αφορά στο σκέλος παραμονής των προέδρων, φαίνεται απαραίτητο ότι πρέπει να υπάρξει μια ένεση οικονομικής ενίσχυσης, είτε μέσω της μορφής χορηγών, είτε μέσω της μορφής συνιδιοκτησίας με άλλον παράγοντα, αν ο στόχος είναι η άμεση επιστροφή στο δρόμο των επιτυχιών.
ΗΧΗΤΙΚΑ ΜΠΟΥΡΟΥΣΗ – ΠΡΙΝΤΕΖΗ
Similarity:
Σαν γενικό πλαίσιο, υπάρχουν δυο σημαντικές ομοιότητες (διαρροή ηχητικού ντοκουμέντου με παράπονα των πρωταγωνιστών προς τη Διοίκηση και εμπλοκή δύο παικτών με ηγετικό ρόλο και ιδιαίτερα αγαπητοί στον κόσμο του Ολυμπιακού), αλλά και μια ειδοποιός διαφορά: Ο Πρίντεζης αφενός έχει καταφέρει περισσότερα στην καριέρα του στον Ολυμπιακό από ό,τι ο Μπουρούσης και αφετέρου, διεκδικεί δικαιώματα του με τον τρόπο που αυτός θεωρεί σωστό, σε αντίθεση με τον πρώην συμπαίκτη του, ο οποίος μιλούσε απαξιωτικά για τους Προέδρους, χωρίς εμφανή λόγο, θέτοντας ουσιαστικά εαυτόν εκτός ομάδας.
Fact:
Σε συνέχεια της προηγούμενης ομοιότητας, η Διοίκηση το 2011 βρίσκει «πάτημα» για αποπομπή ενός κομβικού μεν (και ως Έλληνα και ως ποιότητα), ακριβού δε παίκτη, εφαρμόζοντας, τόσο το δόγμα α) της νέας οικονομικής πολιτικής, όσο και, όπως θα δούμε παρακάτω, β) του νέου αγωνιστικού μοντέλου της ομάδας, σε συνεργασία με τον Ίβκοβιτς.
What about now:
Σε αντίθεση με την περίπτωση Μπουρούση τώρα έχουμε μια «καυτή πατάτα» την οποία καλείται να διαχειριστεί η ομάδα. Σε εναρμόνιση με τις φήμες για μείωση των υψηλών συμβολαίων, η αποχώρηση Πρίντεζη θα ήταν μονόδρομος. Ωστόσο πόσο εύκολα και με τι επικοινωνιακό κόστος, θα μπορούσε κάποιος να … κάψει μια σημαία; Ένα από τα πιο λεπτά θέματα με τα οποία θα έρθει αντιμέτωπη η Διοίκηση και ο προπονητής τους επόμενους μήνες, είναι αυτή η υπόθεση. Το σίγουρο είναι πως ό,τι και αν αποφασιστεί κάτι θα χάσει η ομάδα και κάτι άλλο θα κερδίσει. Το 2011 κέρδισε εκτός από την ελάφρυνση του μπάτζετ και ηρεμία στα αποδυτήρια… Τώρα εκτός από το πρώτο, τι άλλο όφελος θα υπάρξει και το κυριότερο θα βρεθεί ισάξιος αντικαταστάτης;
ΞΕΝΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ – «ΟΝΟΜΑΤΑ»
Similarity:
Και οι συμπτώσεις συνεχίζονται… Θυμηθείτε το καλοκαίρι του 2011, με τον Ίβκοβιτς να έχει μόλις συμπληρώσει την πρώτη χρονιά στο δεύτερο πέρασμα του από τον Ολυμπιακό ως αποτυχημένος (δε νομίζω ότι η κατάκτηση του Κυπέλλου άμβλυνε τις αρνητικές εντυπώσεις) και την κριτική να «πηγαίνει σύννεφο». Στην ίδια, ίσως και χειρότερη θέση, βρίσκεται ο Μπλατ, ο οποίος έχοντας ολοκληρώσει μια καταστροφική από όλες τις απόψεις σεζόν έχει … στηθεί στον τοίχο!
Fact:
Ο Ντούντα τελικά, παρά τη μείωση του μπάτζετ παρέμεινε στην καρέκλα του προπονητή, πήρε στο ακέραιο όλες τις αγωνιστικές αποφάσεις με το ρίσκο που αυτές εμπεριείχαν και δικαιώθηκε!
What about now:
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ίσως ομοιότητα του τότε με το τώρα. Μιλάμε για δυο προπονητές … μεγαθήρια, ο ερχομός των οποίων είχε προκαλέσει θύελλα ενθουσιασμού! Και οι δυο τους παρέλαβαν ένα ρόστερ το οποίο δεν είχαν επιλέξει εξ ολοκλήρου και για αυτό το λόγο, ο Σέρβος κρίθηκε στη δεύτερη χρονιά του, με τις επιλογές να είναι σχεδόν στο σύνολο τους δικές του (πλην της απόκτησης του Λο), φέρνοντας μάλιστα την απόλυτη επιτυχία με την επάνοδο της ομάδας στην κορυφή της Ελλάδας και της Ευρώπης μετά από 15 χρόνια! Το ερώτημα είναι αν τώρα θα δοθεί πίστωση χρόνου και «λευκό χαρτί» στον Μπλατ να πράξει κάτι ανάλογο… Ίσως το ερώτημα με την πιο ξεκάθαρη απάντηση, καθώς δεν «πετάς» τόσο εύκολα έναν τέτοιο προπονητή.
ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΝΕΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ
Similarity:
Με τον Ίβκοβιτς στο τιμόνι για δεύτερη σεζόν, ο Ολυμπιακός πορεύτηκε με ένα νέο αγωνιστικό μοντέλο (στήριξη και ανάδειξη νέων Ελλήνων παικτών και ξένοι – στοιχήματα με φιλοδοξίες). Το αν αυτό έγινε εξ ανάγκης ή ήταν στρατηγική επιλογή δε θα το μάθουμε επακριβώς ποτέ. Το πιο πιθανό είναι να ήταν ένας συνδυασμός των δύο. Ωστόσο το ίδιο συμβαίνει τη φετινή περίοδο, με τον Ολυμπιακό να μην έχει άλλη επιλογή από το να φρεσκάρει τον Ελληνικό του κορμό (ήδη ακούγονται ονόματα όπως ο Κόνιαρης, ο Χαραλαμπόπουλος κ.α.) και να βρίσκεται στην ίδια περίπου κατάσταση με το 2011 (χωρίς ωστόσο να έχει το Σπανούλη στο peak του).
Fact:
Μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις που πάρθηκαν, ήταν η ανανέωση του ρόστερ το 2011, καθώς πέραν των μεγάλων επιτυχιών της ομάδας, στις οποίες πρωταγωνιστές ήταν παίκτες όπως ο Σλούκας, ο Παπανικολάου και ο Μάντζαρης, στην πρώτη τους ουσιαστικά παρουσία στην Euroleague, ο Ολυμπιακός υπήρξε πρωτοπόρος και στο μοντέλο των undersized centers, με τους Χάινς και Ντόρσει (και στη συνέχεια τους Ντάνστον, Χάντερ και Μπιρτς) να εξαργυρώνουν την παρουσία τους στην ομάδα με εκτόξευση στην καριέρα τους…
What about now:
Και εδώ η απόφαση μοιάζει μονόδρομος. Το υπάρχον ρόστερ φαίνεται να χρειάζεται επειγόντως ενέσεις φρεσκάδας, τις οποίες θα μπορούσαν να δώσουν φιλόδοξοι και ελπιδοφόροι παίκτες. Ωστόσο ανεξάρτητα σε ποια διοργάνωση θα αγωνίζεται η ομάδα την επόμενη περίοδο, πρέπει να ληφθεί υπόψιν ότι μιλάμε πλέον για το 2019, χωρίς να υπάρχει η σιγουριά που έδινε τότε ο Σπανούλης στο αποκορύφωμα της καριέρας του! Ακόμα και αν αποκτηθούν Έλληνες και ξένοι ποιοτικοί παίκτες, στην προκειμένη περίπτωση θα μιλάμε για ριζική αλλαγή σε σχέση με το 2011, η οποία θα απαιτεί και μεγαλύτερη υπομονή αναφορικά με το χρόνο επίτευξης των στόχων…
Συμπερασματικά, είναι προφανές ότι ο Ολυμπιακός καλείται να αντιμετωπίσει μια παρόμοια κατάσταση, όπως πριν 9 χρόνια υπό πολυπλοκότερες όμως συνθήκες, λόγω εξωγενών και άλλων παραγόντων (διαφορετικά οικονομικά στάνταρ, μη ύπαρξη αγωνιστικού σημείου αναφοράς, αβεβαιότητα που θα αγωνίζεται η ομάδα) που αναμένεται να επηρεάσουν τις όποιες αποφάσεις.
Όπως προαναφέρθηκε, αν τηρηθεί η «σκληρή γραμμή» του παρελθόντος, της ριζικής αλλαγής, αναμένεται να υπάρξουν αναταράξεις τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε επικοινωνιακό επίπεδο, εκτός και αν αλλάξει κάτι θεαματικά προς το καλύτερο (π.χ. αύξηση μπάτζετ).
Από την άλλη όμως ίσως είναι προτιμότερο για μια ομάδα να μένει πιστή στις αρχές της και στο χαρακτήρα της, να πηγαίνει με το “My way”, έστω και αν αυτός ο δρόμος είναι ο δυσκολότερος…
Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από αυτό της Μακάμπι, μιας ομάδας με πολύ επιτυχημένη παρουσία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών τη δεκαετία του ‘80 (μια κατάκτηση και τέσσερις τελικοί), η οποία έφτασε από το ζενίθ της, στο ναδίρ της επόμενης δεκαετίας, περίοδο κατά την οποία έχασε και το πρωτάθλημα, μετά από 22 χρόνια, το 1993 από τη Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν. Τι έκανε όταν έπεσε η αυλαία στη μεγάλη ομάδα που είχε χτίσει (Λίπιν, Μπέρκοβιτς, Αροέστι, Τζάμσι, Μπάρλοου, Μαγκί, Μέρσερ με προπονητές τους Ισραηλινούς Κλάιν και Σερφ);
Έμεινε πιστή στο μοντέλο της δείχνοντας υπομονή παρόλο που χρειάστηκε να περιμένει 8 χρόνια για να αγωνιστεί σε Final 4 και 20, για να πατήσει ξανά στην κορυφή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ… Ποιο ήταν αυτό; Ισραηλινός προπονητής από τα σπλάχνα του συλλόγου (Γκέρσον), όπως αυτοί των προηγούμενων επιτυχιών, διατήρηση κορμού Ισραηλινών, ξένων και νατουραλιζέ παικτών για αρκετά χρόνια (Σαρπ, Γιασικεβίτσιους, Χαλπερίν, Πάρκερ, Μπαστόν και Βούισιτς) και όλα αυτά με τη σταθερή παρουσία του Σιμόν Μιζράχι στον προεδρικό θώκο της ομάδας.
Μια αντίστοιχη περίπτωση είναι αυτή της Ζαλγκίρις, η οποία έφτασε πέρυσι σε Final 4 έπειτα από 19 χρόνια, κάνοντας αισθητή την παρουσία της μετά την κατάκτηση του τροπαίου το 1999, στηριζόμενη πάνω – κάτω στην ίδια φιλοσοφία, με έναν προπονητή θρύλο για το λιθουανικό μπάσκετ (Γιασικεβίτσιους / Καζλάουσκας), με ξένους παίκτες – ομάδας και ηγετικά πόιντ γκαρντ (Πάνγκος / Έντνι) και εγχώριο κορμό σταθερό για αρκετά χρόνια (Μιλάκνις, Γιανκούνας, Ουλανόβας / Στομπέργκας, Αντομάιτις, Ζουκάουσκας).
Συνοψίζοντας τα παραπάνω και έχοντας κατά νου μας τα προηγούμενα παραδείγματα, γίνεται αντιληπτό ότι μια ομάδα που έχει το παρελθόν της ως οδηγό για το μέλλον, νομοτελειακά θα φτάσει ξανά στην κορυφή, σε ένα χρονικό ορίζοντα όμως όχι τόσο βραχυπρόθεσμο. Όσον αφορά στον Ολυμπιακό, αν υποθέσουμε ότι θα στηριχτεί ξανά στο τρίπτυχο “Ελληνικός κορμός – Υγιή αποδυτήρια – Στήριξη σε προπονητή”, εκτός από την υπομονή φαίνεται ότι θα χρειαστεί και ένα boost, είτε αν αυτό μεταφράζεται σε απόκτηση ποιοτικότερων ξένων παικτών, είτε σε ένα νέο σημείο αναφοράς στην ομάδα, που θα «μπει στα παπούτσια του Σπανούλη», τόσο μέσα στο γήπεδο, όσο και έξω από αυτό, αποτελώντας το νέο ηγέτη του Ολυμπιακού…
Και πόσο μεγάλη αλήθεια είναι τελικά, ότι ακόμα και το πιο σύνθετο ερώτημα έχει την πιο απλή απάντηση. Βλέποντας ένα βράδυ με το γιο μου τον τελικό του Λονδίνου στα πλαίσια της «σωστής διαπαιδαγώγησης», με ρώτησε γιατί ο Σλούκας δεν παίζει πια στον Ολυμπιακό. Αρχικά δεν έδωσα μια πειστική για εκείνον απάντηση, αλλά όταν του είπα ότι μπορεί να γυρίσει ξανά, τότε δε συνέχισε άλλο…
Ίσως εκεί να κρύβεται, λοιπόν, η απάντηση στο αρχικό ερώτημα. Μελετώντας το παρελθόν της ομάδας μας, ένα κομμάτι από αυτό, δε βρίσκεται εδώ, στο παρόν, παρόλο που θα μπορούσε. Γιατί όμως να μην είναι μαζί μας στο μέλλον; Όπως είχε πει ο Σεφέρης “Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον”. Και ο Ολυμπιακός εδώ που έφθασε δεν μπορεί πια να σβήσει, παρά μόνο να ξαναγράψει την ιστορία!
