Νικώντας πας (;) στην Πόλη

Έχω την εντύπωση ότι αυτή θα είναι μία μεταβατική χρονιά. Όχι μόνο για τον Ολυμπιακό αλλά και για τις υπόλοιπες ομάδες που συμμετέχουν στη Euroleague. Το νέο σύστημα διεξαγωγής αναγκαστικά αλλάζει τον τρόπο προσέγγισης των ομάδων. Δεν υπάρχουν πλέον αδιάφορα παιχνίδια, δεν υπάρχουν αδιάφορες ομάδες δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σε κάνει να πεις “Αυτή τη βδομάδα χαλαρώνουμε, δεν τρέχει κάτι αν χάσουμε από τη Ζιέλονα Γκόρα” (με κάθε συμπάθεια στους φιλάθλους της).

Αντίθετα, υπάρχουν δύσκολες βδομάδες με διπλά παιχνίδια. Και αν προστεθούν και τα παιχνίδια του πρωταθλήματος υπάρχουν ομάδες που θα παίζουν ακόμα και 4 ματς σε 9 μέρες (Σάββατο – Τρίτη/Τετάρτη – Πέμπτη/Παρασκευή – Δευτέρα). Και μπορεί το ελληνικό πρωτάθλημα να μην διεκδικεί δάφνες ποιότητας και (κυρίως) ανταγωνισμού αλλά όταν στο πρόγραμμα προστίθεται ένα ακόμα ταξίδι ο παράγοντας κούραση δεν μπορεί παρά να επηρεάσει τους πάντες. Το βάθος της κάθε ομάδας θα παίξει ίσως τον πιο καταλυτικό ρόλο. Σίγουρα προς το τέλος οι προσωπικότητες θα κάνουν (ή θα προσπαθήσουν να κάνουν) την διαφορά αλλά το θέμα είναι να μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο που θα χρειαστείς τους ηγέτες να σε πάρουν από το χέρι και να μην μείνεις από νωρίς εκτός νυμφώνος.

Οι υπολογισμοί έχουν ήδη ξεκινήσει. Πόσες νίκες θα χρειαστεί η κάθε ομάδα; Που πρέπει να κερδίσει εκτός; Με ποιον επιτρέπεται να κάνει γκέλα εντός? Κατά τη γνώμη μου ανούσιοι αυτοί οι υπολογισμοί. Κι αν μπεις στη διαδικασία ένα πράγμα μπορείς να συμπεράνεις. Υπάρχουν ομάδες που σχεδόν βέβαια δεν θα καταφέρουν να κάνουν τη διαφορά και να διεκδικήσουν πρόκριση στο final-8 αλλά ποιος εγγυάται ότι δεν μπορούν να κάνουν νίκες “μαχαιριές” για τους “μεγάλους”; Και κυρίως μέσα στην έδρα τους. Στη θεωρία ο Ερυθρός Αστέρας και η Ζαλγκίρις είναι ίσως οι πιο αδύναμες ομάδες αλλά έχουν καυτές έδρες. Μόλις πέρυσι η Ζαλγκίρις έριξε στον Ολυμπιακό 20 πόντους στο χαλαρό και ο Ερυθρός Αστέρας κέρδισε στην καυτή Κόνμπανκ Αρένα την έτερη ελληνική ομάδα στο ΤΟP16 αλλά και την Ρεάλ Μαδρίτης στην 1^η φάση στην Χάλα Παΐονίρ. Όποιος χάσει κάποιο θεωρητικά εύκολο παιχνίδι αυτομάτως πρέπει να βρει τρόπο να ρεφάρει με μία νίκη σε έδρα ομάδας που είναι από τα φαβορί για πρόκριση. Εξυπακούεται ότι γκέλα εντός έδρας είναι απαγορευτική. Θεωρητικά! Είπαμε, είναι πολύ νωρίς για οτιδήποτε. Νομίζω οι πρώτες αγωνιστικές θα μας δείξουν και προς τα πού πάει το θέμα της πρόκρισης και της συγκομιδής νικών-βαθμών αλλά και το πώς διαμορφώνεται η νέα κατάσταση στη Euroleague.

Πάμε και στα δικά μας. Περάσαμε ένα σχετικά ήρεμο καλοκαίρι. Η διατήρηση του κορμού ήταν επιβεβλημένη. Έγινε σε μεγάλο βαθμό.  Αποχώρησαν 5 (4 ξένοι, 1 Έλληνας και αυτός βοηθητικός) και ήρθαν 3 (2 ξένοι και 1 Έλληνας επίσης βοηθητικός). Πολλοί έμειναν στην μη απόκτηση ξένου στο “4” και στην επιμονή (έως και εμμονή την είπαν) του Σφαιρόπουλου να έχει 3 ξένους στο “5”. Γνώμη μου είναι ότι αυτό πέρυσι έγινε κατ’ επιλογήν και φέτος αναγκαστικά. Το όνομα του Okaro White έπαιξε πολύ στα ρεπορτάζ. Ακριβώς όσο διάστημα ακουγόταν ότι ο Milutinov θα φύγει δανεικός (με τον Ερυθρό Αστέρα να είναι ο επικρατέστερος προορισμός). Με το που οι Σέρβοι απέκτησαν τον Kuzmic, σταμάτησε η “παραφιλολογία”. Βοήθησε και το γεγονός ότι ο Αμερικάνος βρήκε (μη εγγυημένο) συμβόλαιο στους Heat. Ο Σφαιρόπουλος φέρεται να είπε ή αυτόν ή κανέναν. Ο ίδιος το ξέρει. Το σενάριο ότι έθεσε βέτο ο Παπαπέτρου “ή δεν παίρνετε τεσσάρι ή φεύγω” θεωρώ ότι δεν έχει καμία υπόσταση. Το ίδιο θα μπορούσε να έχει κάνει και ο Αγραβάνης. Ή μήπως αυτός δεν θέλει να παίζει;

Ο Έλληνας forward-center έως ένα σημείο πέρυσι δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, που τον ήθελαν να αναλαμβάνει τον ρόλο του αξιόπιστου back-up του Πρίντεζη. Με εξαίρεση τους τελικούς. Τεχνικά δεν είναι, σε καμία περίπτωση, άρτιος. Βγάζει πολύ πάθος, είναι γρήγορος (για ψηλός), μπορεί να μαρκάρει ψηλά και μοιάζει να έχει και έφεση στο rebound. Το μεγάλο του μείον ότι δεν μπορεί να παίξει πλάτη. Θα ήταν ευχής έργον αν μπορούσε να ποστάρει. Και δεν έχω την απαίτηση να το κάνει με όλους τους ψηλούς. Με τα αδύναμα τεσσάρια όμως θα μπορούσε. Και πολύ περισσότερο με τους κοντούς μετά από αλλαγές στα μαρκαρίσματα. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Η λέξη κλειδί για την περίπτωση του.

Οι ερυθρόλευκοι επέλεξαν τα φετινά φιλικά να μην έχουν τηλεοπτική κάλυψη. Εκτός τριών αν δεν κάνω λάθος. Όσο μπόρεσα να δω από αυτά αλλά και από το ένα επίσημο, που είδα δια ζώσης, ο σκοπός της φετινής ομάδας είναι να τρέξει το γήπεδο όσο ποτέ. Το καταλαβαίνεις και από τις δηλώσεις των παικτών στην media day της Euroleague. Πίεση ψηλά στην άμυνα ακόμα και από το πεντάρι, εκτός κι αν αυτός είναι ο Milutinov, γρήγορο transition μετά από τις χαμένες επιθέσεις των αντιπάλων ακόμα και γρήγορες επαναφορές και επιθέσεις μετά από εύστοχες. Κι αν δεν βγει σε πρώτη φάση ο αιφνιδιασμός, τον προσπαθούν σε δεύτερο χρόνο. Δεν θυμάμαι να κοίταξα πολλές φορές το ρολόι των 24” για να δω πόσος χρόνος μας απομένει. Καμία σχέση με την περσινή αντιμετώπιση των επιθέσεων μας. Ένα μπάσκετ που είχε βάση την άμυνα και τις λίγες κατοχές. Με την άμυνα δεν μας βγήκε γιατί στα κρίσιμα παιχνίδια της Euroleague ήμασταν αλλού γι αλλού και οι λίγες κατοχές  δεν ήταν πάντα στο χέρι μας με το προφανές δεδομένο ότι παίζει και ο αντίπαλος. Το μπάσκετ αλλάζει χαρακτήρα. Κι έπρεπε να αλλάξει και ο Ολυμπιακός. Και αλλάζει. Δεν άλλαξε ακόμα. Δεν είναι εύκολη η μετάβαση. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή που διαχωρίζει το γρήγορο από το βιαστικό. Και το βιαστικό είναι πολύ άσχημο όταν απέναντί σου έχεις πολύ ποιοτικές ομάδες που έχουν μάθει να τρέχουν το γήπεδο πολύ καλύτερα από σένα γιατί αυτό είναι το στυλ μπάσκετ που παίζουν τα τελευταία χρόνια και δεν το υιοθέτησαν φέτος, όπως ο Ολυμπιακός.

Να κλείσουμε με τις 2 μεταγραφές. 2 Αμερικάνοι ήρθαν στην ομάδα, Birch και Green. Με ευρωπαϊκή εμπειρία και οι 2 αλλά για μόλις μία χρονιά. O 1^ος ήρθε να αντικαταστήσει τον Hunter, που πήρε το αεροπλάνο για Μαδρίτη. Μοιάζει λίγο άγουρος. Στα μάτια μου είναι καλύτερος του Hunter, όταν αυτός είχε έρθει στο λιμάνι, και χειρότερος σε σχέση με τον Hunter που έφυγε. Ο Birch είναι πολύ καλός με πρόσωπο στο καλάθι, μαζεύει τα rebound σαν φιστίκια ενώ έχει και πολύ γρήγορα πόδια. Ο Hunter δούλεψε πολύ όσο έμεινε εδώ. Δούλεψε για να βελτιώσει τομείς που υστερούσε. Και τα κατάφερε. Όπως τα κατάφεραν και άλλοι ψηλοί που ήρθαν. Βέβαια όταν έχεις παίκτες σαν τον Σπανούλη δίπλα σου δεν γίνεται να μην βελτιωθείς. Ο έτερος Αμερικάνος, ο Green αποτελεί μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση παίκτη. Ένα στυλ που έλειπε χρόνια από τους ερυθρόλευκους. Κι επειδή μας αρέσει να σκαλίζουμε το παρελθόν, θυμίζει λίγο Greer. Περισσότερο εκτελεστής ο νέος Αμερικάνος, λιγότερο οργανωτής. Ένα στυλ που αναγκαστικά θα ανοίξει την άμυνα των αντιπάλων, δίνοντας χώρο στους ερυθρόλευκους μέσα στο ζωγραφιστό, και θα δώσει πιο οργανωτικό ρόλο στον (ξεκούραστο) Σπανούλη (ήδη στο ματς με τον Κολοσσό κατέβασε την μπάλα αρκετές φορές, όταν ήταν παρέα στο παρκέ). Αν βρεθεί η απαραίτητη χημεία και στις δύο πλευρές του παρκέ και αν λείψουν οι τραυματισμοί (αυτό κι αν θα είναι πρωτόγνωρο για την συγκεκριμένη ομάδα) θα δούμε πολύ ωραία πράγματα.

Υ.Γ.: Είναι σημαντικό ότι δεν είχε κανείς υποχρεώσεις με εθνική ομάδα. Έκαναν για πρώτη φορά προετοιμασία όλοι μαζί αλλά πάνω απ’ όλα ξεκουράστηκαν. Πνευματικά και σωματικά. Δύσκολη η περσινή χρονιά για όλους.

Υ.Γ.1: Η στήριξη που απολαμβάνει το τμήμα μπάσκετ του συλλόγου είναι αντιστρόφως ανάλογη με τις χαρές και τις συγκινήσεις που έχει προσφέρει. Ωραία τα διαρκείας και οι πωλήσεις που πάνε καλά αλλά να κατεβαίνουμε και στο γήπεδο καμιά φορά στα παιχνίδια που δεν είναι ντέρμπι ή που ο αντίπαλος δεν είναι αρκετά εμπορικός.

Υ.Γ.2: Ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα τα λέμε από την όμορφη αυτή μπασκετική γωνιά που αφορά τον Ολυμπιακό. Χωρίς ακρότητες, χωρίς κουβέντα για τη διαιτησία. Θα μιλάμε μόνο για μπάσκετ. Άλλωστε αυτή η ομάδα έχει αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει τους πάντες και τα πάντα. Ακριβώς γιατί είναι ΟΜΑΔΑ. Συζητήσεις επί παντός επιστητού (=Ολυμπιακού) στο twitter: redngun88