Μετά το περιστατικό με τον Erick Green στην Κωνσταντινούπολη είχα ξεκινήσει να γράφω ένα άρθρο με αυτόν ακριβώς τον τίτλο, το οποίο λόγω υποχρεώσεων δεν κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω. Δεν θα τον αλλάξω. Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Οι μέρες που μεσολάβησαν από την, εκτός προγράμματος η αλήθεια είναι, ήττα από την Galatasaray μέχρι και το ματς με τους Καταλανούς ήταν δύσκολες. Δεν είμαι δημοσιογράφος που παρακολουθεί το ρεπορτάζ της ομάδας για να ξέρω αν υπήρχαν προβλήματα που κρυβόντουσαν κάτω από το χαλάκι. Μπορώ να κρίνω μόνο από αυτά που βλέπουν τα ματάκια μου και από αυτά που καταλαβαίνω διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις. Βέβαια μάλλον 2 καταλαβαίνω και 8 όχι.
Μετά το ματς λοιπόν βγήκε στην επιφάνεια το θέμα με τον Green. Διαβάζαμε για τον Σφαιρόπουλο, τον κακό χειρισμό, γιατί να το κάνει με τον νεοφερμένο Αμερικανό και όχι με κάποιον από τους “χαϊδεμένους” του Έλληνες, ότι πρέπει να φύγει γιατί το μόνο που κάνει είναι να κερδίζει τον Παναθηναϊκό και άλλα τέτοια όμορφα κλισέ που τριγυρνάνε στο μυαλό του Έλληνα οπαδού-προπονητή που νομίζει ότι η ομάδα είναι τσιφλίκι του και ότι έχει τη δύναμη να επηρεάζει πρόσωπα και καταστάσεις. Και άρχισαν και διάφορα υπονοούμενα ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο τη φετινή χρονιά. Δεν ξέρω τι έκανε ο Green, και ο κάθε Green, και δεν με νοιάζει κιόλας. Βλέπω το μετά.
Ξενερωμένος ο Green, ξενερωμένος ο Παπαπέτρου, ξενερωμένος ο Young, ξενερωμένος ο Hackett, ξενερωμένος και ο φροντιστής γιατί δεν έδινε τις μπάλες στην προθέρμανση των παικτών και τον είχαν για τις πετσέτες. Αντιδράσεις που τα λένε ΟΛΑ για το κλίμα στην ομάδα. Θεωρώ ότι υπάρχει ένας σημαντικός διαχωρισμός στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού. Οι παίκτες και το τεχνικό τιμ είναι 2 διαφορετικά “στρατόπεδα”. Ότι γίνεται μεταξύ του οποιουδήποτε και του προπονητή μένει εκεί και δεν επηρεάζει τις σχέσεις μεταξύ των παικτών. Κι όταν έρθει η ώρα να μπουν στο παρκέ θα δώσουν και την ψυχή τους ο ένας για τον άλλο. Ας το κλείσουμε εδώ να πούμε επιγραμματικά 2 πράγματα για τα παιχνίδια με Barcelona και αιώνιο αντίπαλο.
Τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός βασίζεται πάρα πολύ στον προγραμματισμό που γίνεται από τους γυμναστές, σε συνεννόηση βέβαια με το τεχνικό επιτελείο, για τις περιόδους που πρέπει η ομάδα να είναι στην top φόρμα της. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε δυνατά την χρονιά. Με το γκάζι πατημένο. Προφανώς αυτό δεν ήταν δυνατό να συνεχιστεί. Έχει πέσει ο ρυθμός. Νομίζω στο καλεντάρι ήταν σημειωμένο το ματς με την CSKA. Το τελευταίο που θα δίναμε τα πάντα. Ασχέτως αν τα καταφέραμε ή όχι. Χωρίς να δω τα στατιστικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν τρέχουμε πλέον τόσο πολύ.
Οι “ερυθρόλευκοι” έβγαλαν την υποχρέωση με τον Απόλλωνα Πατρών παίζοντας ΑΜΥΝΑ. Κάτι που έχουν να κάνουν αρκετό καιρό η αλήθεια είναι. Άμυνα που στραγγαλίζει όμως. Και αν ο αντίπαλος δεν προσφερόταν για ασφαλή συμπεράσματα, ήρθε το ματς με τους “blaugrana” να επιβεβαιώσει το γύρισμα του διακόπτη. Το ματς με την Barcelona ήταν δύσκολο για ψυχολογικούς και μόνο λόγους. 52 πόντοι, η χειρότερη επίδοση των αντιπάλων. Ο Ολυμπιακός την κράτησε στο 35,1% στα δίποντα και στο 26,7% στα τρίποντα. Δεν μπορώ να διαφωνήσω ότι πολλά από τα χαμένα σουτ των φιλοξενούμενων ήταν ελεύθερα όμως οι “ερυθρόλευκοι” είχαν ήδη προλάβει να παίξουν με το μυαλό των παικτών της Barcelona αντιπαρατάσσοντας την ενέργεια στην άμυνα και το ανοιχτό rotation (11 παίκτες αγωνίστηκαν με τον χαμηλότερο χρόνο συμμετοχής να ανήκει στον Hackett με 12.14’ και τον υψηλότερο στον Σπανούλη με 27.24’) στις απουσίες της Barca από την οποία αγωνίστηκαν 9 παίκτες, εκ των οποίων ο ένας 7:45. Λογικά και τα 18 λάθη, και τα πολλά άστοχα σουτ, λογική και η χθεσινή εντός έδρας 39αρα από την Ρεάλ. Πολλές οι απουσίες και για αρκετό χρονικό διάστημα.
Όσο για το χθεσινό ματς, είναι πάντα ωραίο να νικάς τον αιώνιο αντίπαλο. Και όσο οι νίκες είναι συνεχόμενες γίνεται ακόμα καλύτερο. Οπότε καταλαβαίνετε πως νιώθουμε όλοι όταν οι νίκες είναι και εκτός έδρας, που πριν λίγο καιρό μας μιλούσαν για “νόμο του ΟΑΚΑ”. Τροποποίηση του Συντάγματος έχουμε επί Σφαιρόπουλου.
Μπασκετικά είδαμε ένα πολύ ωραίο ματς, όπως είναι όλα τα τελευταία με τους “πράσινους”. Και σε πολύ καλό κλίμα. Ο Ολυμπιακός είχε το πάνω χέρι στο μεγαλύτερο μέρους του παιχνιδιού, χωρίς όμως να μπορεί να δώσει την εντύπωση ότι με ένα καλό σερί θα το “καθαρίσει”. Μπήκε απόλυτα συγκεντρωμένος. Δεν ξαναθυμάμαι τέτοια συγκέντρωση σε δύσκολη έδρα. 0 Λάθη σε 19.57’? Πολύ θετικό το πρόσημο, το οποίο πιστώνεται και στον προπονητή φυσικά. Καλά ποσοστά, συγκέντρωση στο αμυντικό πλάνο, λίγα χαμένα αμυντικά rebounds. Ισορροπία σημαντική για να μπορέσεις να φύγεις νικητής από το ΟΑΚΑ. Όλοι έδωσαν από κάτι. Εκτός των 2 αρχηγών, καταλυτικός και ο ρόλος του Hackett. Έπαιξε φοβερή άμυνα στο post με ψηλότερους αντιπάλους, δεν άφησε τα αντίπαλα guard να πάρουν ανάσα και βέβαια στην επίθεση πήρε όλες τις προσπάθειες που του αναλογούσαν, χωρίς να φοβάται να πάρει τα σουτ. Και έβαλε και το απίθανο βέβαια. Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς.
Για τολμηρούς λέω και εκ του αποτελέσματος ο Σφαιρόπουλος βγήκε μάγκας. Προτελευταία φάση εντολή για φάουλ στον Καλάθη, ο οποίος πριν το ματς είχε στην διοργάνωση 55,5%. Βέβαια και 80% να είχε είναι τελείως διαφορετικές οι ”ειδικές καταστάσεις”. Εκ πρώτης άποψης, την ώρα που έβλεπα το ματς και η αγωνία ήταν στο κατακόρυφο, δεν την κατάλαβα αυτή την επιλογή να πω την αλήθεια. Όταν ξεκίνησε την επίθεσή του ο Παναθηναϊκός το πρώτο πράγμα που κοίταξα ήταν η διαφορά ανάμεσα στα 2 χρονόμετρα. 13 δευτερόλεπτα. Μέσα μου είπα ότι και να ευστοχήσουν στην επίθεση έχουμε 13 ολόκληρα δευτερόλεπτα για επαναφορά από την πλάγια γραμμή στο δικό μας μισό της επίθεσης. Ουχί. Ο Ολυμπιακός δεν είχε time-out. Άρα 13 δευτερόλεπτα για επαναφορά από την άμυνά του, για κατέβασμα με πίεση και για μία σωστή επιλογή στην επίθεση. Όχι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Άσχετα με το αποτέλεσμα, το να στείλεις στην “γραμμή της φιλανθρωπίας” ένα όχι και τόσο εύστοχο παίκτη σε συνδυασμό με το ότι δεν υπήρχε διαθέσιμο time-out κάνει την επιλογή ιδανική. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Υ.Γ. 1: Μπορεί να αγωνίστηκε μόλις 8.06’, να είχε 2 άστοχα σουτ και να μην πρόσφερε όσο μπορεί όμως ο τρόπος που σηκώνεται ο Young σε 2 συνεχόμενες φάσεις (ενώ την 1η έχει “φάει τα μούτρα του”) για το rebound, η δύναμη που πατάει είναι μια εικόνα από το πολλά υποσχόμενο περσινό του ξεκίνημα και ας ελπίσουμε ότι είναι και μια εικόνα από τα “προσεχώς”.
Υ.Γ. 2: Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε τι σημαίνει αθλητισμός και για τους συμμετέχοντες, τους ίδιους τους αθλητές. Πρίντεζης, Σπανούλης, Young, Αγραβάνης και άλλοι πλησίασαν τον άτυχο James Gist για να του ευχηθούν ταχεία ανάρρωση. Πρωταθλητισμός μεν, ανθρωπιά δε. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι από την αντίπερα όχθη πέρυσι, στον 1ο τελικό οι Διαμαντίδης, Καλάθης και Gist έσπευσαν να ευχηθούν συλλυπητήρια στον Πρίντεζη για την απώλεια του πατέρα του. Αθλητισμός κύριοι. Ας ελπίσουμε να μπορέσουμε και εντός των τειχών να δούμε “ζντό” από τους φιλοξενούμενους-νικητές στο κέντρο του γηπέδου και δηλώσεις μετά το τέλος του αγώνα από τους αντιπάλους μέσα από τον αγωνιστικό χώρο. Είμαστε σε καλό δρόμο πάντως. Και βέβαια αυτό αφορά και τις 2 έδρες.
