Το Ευρωπαϊκό ταξίδι τελείωσε πρόωρα φέτος με απογοητευτικό τρόπο εγείροντας πολλά ερωτήματα σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή είναι αρκετά δύσκολο να ορίσει κανείς ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να γίνει κουβέντα σχετικά με το πως θα πορευτεί από εδώ και πέρα η ομάδα. Υπάρχουν ανοιχτές υποθέσεις με πρώτη και καλύτερη αυτή της συμμετοχής της ομάδας στο Πρωτάθλημα σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν τα κριτήρια που έχει θέσει η διοίκηση.
Το λέω αυτό διότι πιθανή άρνηση συμμετοχής θα μας φέρει προ πρωτόγνωρων καταστάσεων οι οποίες θα χρειαστούν καιρό για να μπουν σε τάξη. Βέβαια, ουσιαστικά η διοίκηση θα έχει όλο τον καιρό μπροστά της να βρει λύσεις προς όφελος της ομάδας. Αυτό που θεωρώ αδιαπραγμάτευτο είναι η συμμετοχή στην επόμενη Ευρωλίγκα.
Με το παρόν κείμενο, και αφού ανασυγκρότησα τις σκέψεις μου μετά την πρώτη πίκρα του αποκλεισμού, θα προσπαθήσω να διατυπώσω την άποψη μου σε ότι έχει να κάνει με την επόμενη ημέρα στο σύλλογο.
Η διοίκηση πρέπει να χαράξει νέα πορεία προς τον εξορθολογισμό σε κάθε επίπεδο.
Ο χρόνος είναι σύμμαχος της και η φετινή σεζόν πρέπει να λειτουργήσει ως οδηγός για το μέλλον για την αποφυγή των ίδιων λαθών που μας κόστισαν τόσο πολύ φέτος.
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ ΤΕΛΙΚΩΣ;
Πριν αρχίσω να αραδιάζω τις σκέψεις μου σχετικά με το πως θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ξανά ένα ελκυστικό περιβάλλον απαλλαγμένοι από τις παθογένειες της φετινής σεζόν, θεωρώ ότι θα ήταν φρόνιμο να σκεφτούμε γιατί συνέβησαν όσα συνέβησαν φέτος.
Αλήθεια, τις πταίει;
Γιατί συνέβη όλο αυτό;
Επειδή ο Πρίντεζης ήταν απλήρωτος;
Επειδή οι Έλληνες ήταν απλήρωτοι και οι ξένοι πληρώνονταν κανονικά;
Υπάρχει μήπως άλλος λόγος τον οποίο δεν γνωρίζουμε;
Αν ήταν όλοι τους πληρωμένοι κανονικά θα συνέβαινε το ίδιο;
Διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες ως προς το τελευταίο.
Πριν αρχίσουμε λοιπόν να ρίχνουμε αναθέματα προς όλες τι κατευθύνσεις μπορούμε να σκεφτούμε τι προηγήθηκε του ηχητικού; Διότι δεν ξυπνήσαμε ξαφνικά μια μέρα και ακούσαμε τον Πρίντεζη να λέει «θέτω τον εαυτό μου εκτός ομάδας». Μάλιστα ο προβληματισμός γίνεται ακόμη εντονότερος αν σκεφτεί κανείς ότι ο Πρίντεζης είναι οπαδός του Ολυμπιακού και αυτό νομίζω δεν το αμφισβητεί κανείς.
Ο Πρίντεζης αγωνίζεται στην ομάδα από τότε που ήταν 15 ετών, έχει αγαπήσει τον σύλλογο όσο λίγοι, έχει αρνηθεί τεράστια ποσά για να συνεχίζει να αγωνίζεται στην ομάδα, και τα κατάφερε όλα αυτά με το σπαθί του δουλεύοντας σκληρά χωρίς να του χαριστεί τίποτα και χωρίς να σκαρφαλώσει στην πλάτη κανενός. Όλα αυτά μπαίνουν στη ζυγαριά;
Σίγουρα ήταν λάθος του Πρίντεζη να πει κάτι τέτοιο αλλά αυτό ίσως ήταν μια στιγμή αδυναμίας και συσσωρευμένης απογοήτευσης που προφανώς έχει μετανιώσει δηλώνοντας πριν λίγες ημέρες “…μια μεγάλη συγγνώμη στον κόσμο… θέλω να κλείσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό”.
Η στάμπα του αχάριστου δεν ταιριάζει σε καμία περίπτωση στο συγκεκριμένο άνθρωπο. Ναι, αλλά όταν ένας παίχτης είναι δεμένος με ένα σύλλογο επιβάλλεται να κάνει υπομονή σε ότι έχει να κάνει με τις πληρωμές είναι μια δημοφιλής άποψη των τελευταίων ημερών. Μα το έχει κάνει ήδη πολλές φορές. Και εν τέλει αν η διοίκηση του έλεγε ότι θα ξαναπληρωθεί μετά από 1 χρόνο θα ήταν εντάξει; Έπρεπε να το ξανακαταπιεί γιατί έτσι πρέπει; Χάνεται τελείως η οποιαδήποτε λογική και χάνουμε το δάσος. Αντί να χτίζουμε ένα υγιές πλαίσιο καθόμαστε και τσακωνόμαστε για προφανή πράγματα που αν δεν ήταν τα εκατομμύρια στη μέση όλοι θα στηλιτεύαμε.
Το ότι στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε με πλούσια διοίκηση και πλούσιους εργαζόμενους δεν έχει σημασία. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης δε χτίζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κατά συνέπεια μου είναι αδύνατον να απομονώσω μια πρόταση του Πρίντεζη και να μην λάβω υπόψιν το προϋπάρχον πλαίσιο που μας οδήγησε στο διαβόητο ηχητικό. Κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ή θα κλείσουμε τα μάτια και θα βρίζουμε τον Πρίντεζη και αυτόν που το διέρρευσε ή θα φροντίσουμε να μην ξανασυμβεί.
Θεωρώ ότι τουλάχιστον μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι ο σχεδιασμός στο οικονομικό κομμάτι ήταν λάθος. Και έτσι οδηγούμαστε στο επόμενο στάδιο και στην προσωπική μου άποψη για ένα καλύτερο μέλλον.
ΝΕΟ ΜΟΝΤΕΛΟ – ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Προσωπικά θεωρώ ότι ο σύλλογος πρέπει να χαράξει νέα πορεία. Όπως προανέφερα επιβάλλεται να ληφθούν αποφάσεις ώστε να αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αφορά το μπάτζετ της επόμενης χρονιάς. Δεν βρίσκομαι σε θέση να γνωρίζω αν το μπάτζετ θα παραμείνει στα ίδια επίπεδα ή θα μειωθεί, όμως θεωρώ ότι η διοίκηση θα πρέπει να σκεφτεί με το βλέμμα όχι μόνο στο άμεσο μέλλον αλλά να θέσει ένα μακροπρόθεσμο στόχο. Δε θα με ενοχλούσε καθόλου να μειωθεί το μπάτζετ της επόμενης χρονιάς και μάλιστα σε σημαντικό βαθμό αρκεί να γίνουν στοχευμένες κινήσεις οι οποίες θα διασφαλίσουν ένα υγιές πλαίσιο για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν σε βάθος τριετίας τουλάχιστον.
Για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να ληφθούν γενναίες αποφάσεις και να φύγουμε από την πεπατημένη δημιουργώντας ένα νέο μοντέλο το οποίο θα βασίζεται σε σημαντικό βαθμό στην επένδυση σε νέους και ταλαντούχους παίχτες στοχεύοντας στην αγωνιστική και χρηματική υπεραξία που θα δημιουργηθεί.
Εφόσον το θέμα των πληρωμών δημιούργησε πρόβλημα φέτος επιβάλλεται να κάνεις κάτι για να μην επαναληφθεί. Επιβάλλεται λοιπόν να υπογράψεις συμβόλαια τα οποία αντέχει η τσέπη σου και θα μπορείς να πληρώνεις κανονικά ακόμη και αν αυτά τα συμβόλαια είναι της τάξης των 150 χιλιάδων.
Θεωρώ ότι η διοίκηση πρέπει να κινηθεί για την απόκτηση αθλητών από κάθε γωνία της Ευρώπης οι οποίοι αυτή τη στιγμή είναι εφικτοί στόχοι, σε ένα τύπου «Ευρωπαϊκό παιδομάζωμα» πλαισιώνοντας έτσι τους έμπειρους παίχτες που διαθέτει η ομάδα (Σπανούλης, Παπανικολάου, Πρίντεζης, Milutinov;) αλλά και τους νεοφερμένους (Goss, LeDay, Vezenkov). Ονόματα όπως ο Vanja Marinkovic, ο Martynas Echodas ή o Rade Zagorac είναι πολύ γνωστά σε όσους ασχολούνται συστηματικά με το Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Ειλικρινά το λέω προτιμώ να επενδύσουμε σε τέτοια παιδιά τα οποία έχουν δείξει ότι διαθέτουν το ταλέντο για να κάνουν το επόμενο βήμα στην καριέρα τους και να τους δώσουμε σοβαρό χρόνο συμμετοχής. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μιλάω για σχεδιασμό νέου μοντέλου στο μπασκετικό τμήμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έχεις δεμένους με σχετικά φθηνά συμβόλαια παίχτες που μπορούν να δημιουργήσουν άμεσα υπεραξία.
Τις τελευταίες ημέρες μου έρχεται στο μυαλό η σεζόν 2011-12 όταν ο Ολυμπιακός επένδυσε σε νεαρούς αλλά και άγνωστους παίχτες και τους έδωσε ουσιαστικό χρόνο συμμετοχής δίπλα στον μεγάλο ηγέτη της ομάδας Βασίλη Σπανούλη. Φυσικά δεν κάνω ευθεία σύγκριση της σημερινής κατάστασης με εκείνη την ομάδα και ούτε πιστεύω ότι η επιτυχία της είναι εύκολο να επαναληφθεί. Όμως θεωρώ ότι εκείνη η αλλαγή πλεύσης δεν έγινε ώστε η ομάδα να πρωταγωνιστήσει από την επόμενη σεζόν κιόλας αλλά με μακροπρόθεσμο σκοπό.
Δεν νομίζω ότι η διοίκηση το καλοκαίρι του 2011 πίστευε ότι το επόμενο καλοκαίρι η ομάδα θα ήταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αυτή η αλλαγή όμως δημιούργησε ένα πιο ορθολογικό πλαίσιο κυρίως σε ότι είχε να κάνει με το οικονομικό σκέλος και παράλληλα έδωσε την ευκαιρία σε παίχτες των 200-300 χιλιάδων να γράψουν πραγματικά λεπτά συμμετοχής ώστε να βγουν μπροστά εκείνα τα παιδιά που άρπαξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Εκείνη τη σεζόν τουλάχιστον 9 παίχτες του ρόστερ έπαιρναν 15+ λεπτά συμμετοχής δίπλα στο Σπανούλη ο οποίος ήταν ο απόλυτος ηγέτης και ο άνθρωπος ορχήστρα.
Αλήθεια ποιος περίμενε ότι ο Antic και ο Παπανικολάου θα αγωνίζονται στο ΝΒΑ μετά από λίγα χρόνια; Ποιος περίμενε το ξεπέταγμα των Σλούκα και Hines; Εντάξει υπήρξαν και αστοχίες όπως στην περίπτωση του Keselj αλλά αναφέρομαι στο γενικότερο πλαίσιο και πως μέσα σε αυτό δημιουργήθηκαν τρομερές υπεραξίες.
Επαναλαμβάνω ότι δεν συγκρίνω τις δύο περιπτώσεις και φυσικά παίχτης της αξίας του Σπανούλη στο prime του δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή, αλλά το ζητούμενο είναι ένα μοντέλο που θα μπορούν να υποστηρίξουν οι Αγγελόπουλοι χωρίς να χρειάζεται να ματώνουν οικονομικά και το οποίο θα δώσει ευκαιρίες ανάπτυξης σε νέα ταλαντούχα παιδιά.
Βέβαια εξυπακούεται ότι πρέπει σε κάθε περίπτωση να αποκτηθεί ένας πραγματικός leader στα guards και φυσικά επιβάλλεται η διοίκηση να κυνηγήσει όσο δεν πάει την περίπτωση του Σλούκα εάν κάτι αυτό καταστεί εφικτό δίνοντάς του τα κλειδιά ενός τέτοιου project. Δεν είμαι σίγουρος αν ο Σλούκας θα επιθυμούσε να ηγηθεί αυτού του συνόλου αλλά θεωρώ ότι βρίσκεται στην κατάλληλη ηλικία και η μέχρι τώρα εξέλιξή του, μου δείχνουν έναν άνθρωπο ο οποίος δεν φοβάται τις προκλήσεις.
Αλλά ακόμη και αν ο Σλούκας δεν έρθει, θα πρέπει οπωσδήποτε να αποκτηθεί ένας παίχτης που θα αποτελέσει τον κύριο εκφραστή της επιθετικής λειτουργίας και θα μπορέσει να πάρει πάνω του τις μπάλες που καίνε ειδικά στο κλείσιμο των παιχνιδιών.
Ακόμη και με μείωση του μπάτζετ ένας τέτοιος παίχτης είναι απόλυτα προσεγγίσιμος. Ο Ολυμπιακός φέτος ήταν μια από τις χειρότερες ομάδες στα τελευταία 3-4 κρίσιμα λεπτά των παιχνιδιών αποτυγχάνοντας συστηματικά να κλείσει υπέρ του ματς που ήταν ανοιχτά ως το τέλος. Είδαμε το Σπανούλη να μένει στον πάγκο στο τέλος αρκετών αγώνων με το Μπλατ να δίνει τη μπαγκέτα πολλές φορές στον Goss χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ακόμη και με τα προβλήματα που αντιμετώπισε η ομάδα φέτος ακόμη και με τις αστοχίες στη στελέχωση θεωρώ ότι ουσιαστικά η έλλειψη ενός leading guard μας στοίχισε πάρα πολύ.
Κλείνοντας και συνοψίζοντας άποψή μου είναι ότι θα πρέπει να τολμήσουμε σήμερα για ένα καλύτερο μέλλον. Άμεση μείωση του μπατζετ έτσι ώστε να είμαστε πιο εντάξει στις υποχρεώσεις μας και παράλληλα επένδυση σε νέους Ευρωπαίους παίχτες με μικρά συμβόλαια οι οποίοι θα αποκτήσουν άμεσα ουσιαστικό ρόλο στην ομάδα. Ίσως την αμέσως επόμενη χρονιά να μην είμαστε απόλυτα ανταγωνιστικοί, γεγονός που ίσως γκελάρει άσχημα στο «καλομαθημένο» κοινό του Ολυμπιακού (θα πρέπει οι τόνοι να μείνουν χαμηλά ως προς του στόχους μας), αλλά θα έχουμε στρώσει το έδαφος ώστε να βρούμε τα επόμενα λαυράκια του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και γιατί όχι και τους επόμενους ηγέτες του συλλόγου.
Σε παλαιότερο podcast στο redpointguard είχε συζητηθεί εάν η φετινή χρονιά αποτελούσε ένα άτυπο rebuild. Θεωρώ ότι η χρονιά του rebuild οφείλει να είναι η επόμενη. Η υπομονή είναι αρετή και επιβάλλεται να σπείρουμε για να θερίσουμε.
Οι εποχές των τεράστιων μπατζετ αποτελούν παρελθόν και οι φύσει ηγέτες της ομάδας τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι πλέον σε θέση να τραβάνε μόνοι τους το κάρο κάτι που απεδείχθη με σκληρό τρόπο φέτος, αν και έχουν ακόμη 1-2 ποιοτικές σεζόν μπροστά τους αλλά με ρόλο που μπορούν να υποστηρίξουν.
Δυστυχώς φέτος αποτύχαμε αλλά η αποτυχία γεννάει μεγάλες ευκαιρίες. Όπως έχει πει στο παρελθόν ο Henry Ford η αποτυχία είναι απλά η ευκαιρία σου να ξεκινήσεις ξανά, αυτή τη φορά πιο έξυπνα και αυτό είναι μονόδρομος για την ομάδα. Το οφείλουμε στην ιστορία μας και στους τεράστιους παίχτες που κοσμούν το σύλλογο στη δύση της καριέρας τους.
