Θέλω να ζητήσω εκ των προτέρων συγγνώμη από τον διαχειριστή του blog για το κείμενο που ακολουθεί επειδή πρόκειται να ξεφύγω (κατά πολύ) από τη θεματολογία της σελίδας, από τον λόγο για τον οποίο φτιάχτηκε αυτό το blog. Όχι μόνο εκτός ομάδας (Ολυμπιακού) αλλά και εκτός αθλήματος (μπάσκετ).
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως οτιδήποτε έχει να κάνει με το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι του αθλητισμού δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο “ντροπής”. Καμία ήττα με κανέναν τρόπο και κανένα σκορ. Ο αθλητισμός άλλωστε είναι γεμάτος από ήττες,
είναι στη φύση των σπορ το να χάνεις/κερδίζεις/συντρίβεις/συντρίβεσαι. Ντροπή είναι αυτά που δεν ανήκουν στη φύση του αθλητισμού, τα εκτός των τεσσάρων γραμμών.
Τα Παναθηναϊκά βέτο απέναντι στην Ευρωλίγκα, τα δήθεν δημοψηφίσματα περί αποχώρησης, όλο αυτό το φεστιβάλ ανοησίας, μανίας καταδίωξης και νοοτροπίας «ψεκασμένων» μπορεί να συγκριθεί σε ωμή γελοιότητα μόνο με το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Σε αισθητική άλλωστε έχουν μπόλικη δόση από Ελλάδα. Απομονωτισμός, ψυχολογία θυματοποίησης με ρητορική του στιλ «με πολεμάνε τα ξένα συμφέροντα», ανάγκη για αυτοπροστασία απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό, αυτοεξύψωση. Πολλά «αυτό-» μαζεύτηκαν. Τίποτα πιο οικείο μας από τον οπαδικό εθνικισμό και το μίζερο μελό. Η γάγγραινα του λαϊκισμού στην τελική. Όταν κάποιος δρα συστηματικά με κύριο γνώμονα το συναίσθημα (βλ. θυμό) είναι πολύ πιθανό να αυτογελοιοποιηθεί.
Εν πάση περιπτώσει, το κείμενο δεν γράφτηκε για καμία ονομασία χώρας ούτε για να λύσει το αν ο Παναθηναϊκός είναι ο κατατρεγμένος και το θύμα συνωμοσίας σε μια διοργάνωση που επί σειρά ετών πρωταγωνιστούσε. Αυτό επαφίεται στην κριτική
ικανότητα του καθενός. Το δικό μου επιμύθιο είναι πως πρέπει να μάθουμε/προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω την
όποια σοβαρότητα μπορεί να υπάρχει γύρω μας, να μην την παίρνουμε ως δεδομένη γιατί στην πραγματικότητα είναι κρυμμένη κάτω από άναρθρες κραυγές και κυκλοφορεί σε μικροποσότητες.
She said: “Eh, I know you and you cannot sing!”
I said: “That’s nothing, you should hear me play piano!”
