Κάποια μούσα πρέπει να με έχει αγγίξει και βρίσκω, συγκλονιστικά συχνά, αφορμές για να γράφω.
Μάλλον έχει παίξει κάποιο ρόλο ότι κάπου διάβασα πως το γράψιμο είναι μια μορφή ψυχανάλυσης. Όπως και να έχει είμαι πάλι εδώ, αυτή τη φορά για να ρίξω μια επιφανειακή ματιά στο κοντινό μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, παίρνοντας αφορμή και από την ανάγκη του Ολυμπιακού για ελληνικά διαβατήρια που να μπορούν να έχουν κάτι παραπάνω από συμπληρωματικό ρόλο.
Όπως έγραψα και στο τελευταίο κείμενο, για το αν χωράνε όλοι, η ομάδα χρειάζεται ακόμα και φέτος ένα ακόμα Έλληνα παίχτη στο roster της για να μπορεί να ξεκουράσει με ασφάλεια και άνεση τους 6 υπόλοιπους .
Παρακολούθησα λοιπόν τα 6 παιχνίδια που έδωσε η Εθνική u20 στο Ευρωπαϊκό της Πολωνίας στο οποίο κατέκτησε και την τρίτη θέση, μια αξιοσημείωτη επιτυχία.
Ακόμα μία για την ακρίβεια.
Σε γενικές γραμμές αυτή η φουρνιά 19-20αρηδων παρουσίασε μια ομάδα με καλή χημεία, αρκετά υψηλό επίπεδο τακτικής αντίληψης, με ευδιάκριτους ρόλους και διαχείρισης ρυθμού, μαχητικότητα που μπορούσαν να υποστηρίξουν τα καλά μεγέθη, ειδικά στην περιφέρεια.
Τα παλικάρια αυτά δεν πρέπει να τα κρίνουμε σαν παιδιά αλλά σαν άντρες. Στα 19 και τα 20, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα πρέπει να έχεις ξεκινήσει τη μετάβαση σου στην επόμενη πίστα και στα επόμενα κυβικά σωματικά, πνευματικά και τεχνικά.
Ας ξεκινήσω από τη γραμμή των ψηλών.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και ο Ζούγρης μαζί με το Σαμοντούροφ είναι πιο μπροστά από τα υπόλοιπα παιδιά της frontline .
Ο ψηλός του Περιστερίου, που φήμες αναφέρουν πως έχει συμφωνήσει με το Θρύλο, είναι ένας αθλητής που μοιάζει να έχει πέσει στη μαρμίτα με την ενέργεια και τη μαχητικότητα, με αρκετή δόση εργατικότητας να ενισχύει τη συνταγή. Σε σχέση με πέρσι φαίνεται πως έχει βελτιώσει αισθητά τα τελειώματα του, ιδιαίτερα από το mid post με το δικό του πεταχτάρι, αλλά φαίνεται πως έχει παντρέψει το δυναμισμό του με βελτίωση του συγχρονισμού του στα putbacks.
Όμως δεν πρέπει να επαναπαυτεί στο bullying που ασκεί σε συνομήλικους του, γιατί στο επαγγελματικό επίπεδο θα ζήσει καταστάσεις όπως αυτές που έζησε στον ημιτελικό με τη Γαλλία. Πρέπει να επενδύσει περισσότερο στα πόδια του, να κοπιάρει, και γιατί όχι να δουλέψει με, τον Πρίντεζη και το κυριότερο να αρχίσει να διαβάζει λίγο καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο δίνει τα screens. Το 50% επιτυχίας ενός PNR play είναι το να αναγνωρίσει ο screener την κάλυψη της άμυνας και να προσαρμόσει τη γωνία, το χρόνο του screen αλλά και την κατεύθυνση και το βάθος του ρολαρίσματος. Όλα αυτά αποκτούνται με τριβή. Επειδή δείχνει αποφασισμένος να δουλέψει θα του πρότεινα να μελετήσει Garuba και Mitrovic, πλην του Πρίντεζη, και το βασικότερο να κάνει επιλογές που θα του εξασφαλίσουν παιχνίδια .
Ο Σαμοντούροφ είναι όπλο. Όπως κάθε όπλο όμως χρειάζεται φροντίδα και χρήση για να συντηρείται. Ο Σαμοντούροφ κάνοντας προπονήσεις μόνο, έστω και με μια ελίτ ομάδα, δεν μπορεί να έχει ρυθμό, τριβή και κυρίως εικόνα του τι πρέπει να βελτιώσει στο παιχνίδι του. Στην πορεία του τουρνουά αποκτώντας σερί παιχνιδιών βελτιώθηκε στην επιθετική του παραγωγή. Το μάκρος του και η ικανότητα που έχει να το ελέγχει είναι ένα σημαντικό εφαλτήριο για να περάσει στο επόμενο επίπεδο. Αρκεί βέβαια να μάθει να τα αξιοποιεί. Το κυριότερο για μένα είναι να μάθει να αντιλαμβάνεται το χώρο και τη ροή του παιχνιδιού. Ο Σαμοντούροφ πρέπει να μελετήσει Petrusev. Να δει πως βγαίνεις με ταχύτητα από ένα screen action και μετατρέπεσαι σε cutter, πότε πρέπει δίνοντας ένα off screen να εκμεταλλευτείς το χώρο που δίνει η άμυνα όντας σε αναμονή για τη δράση μακριά από την μπάλα. Θα πρέπει επίσης να βελτιώσει και το πως διαχειρίζεται την μπάλα, κυρίως σε hand offs. Επειδή έχει την τεχνική να βάλει την μπάλα στο παρκέ πρέπει να μάθει να αναγνωρίζει τις καταστάσεις και να βλέπει καλύτερα το γήπεδο. Η επόμενη επιλογή του θα πρέπει να είναι μια ομάδα και ένα προπονητικό επιτελείο που θα τον δουλέψουν στην ολότητα του και όχι απλά σαν ένα αμυντικό σκιάχτρο, που τα τεράστια άκρα του θα αποτρέπουν τους αντιπάλους .
Τα υπόλοιπα παιδιά της frontline είναι αρκετά πίσω και σωματικά και τεχνικά. Ο Χιντικούδης ίσως, αν κατασταλάξει προς το “4”, κάνει καριέρα στην Α1.
Στα guards ο Καρακώστας τράβηξε τα βλέμματα και, λίγο πιο πίσω στις αναφορές, ακολουθεί ο Πλώτας.
Ο Καρακώστας λογικά τράβηξε τα βλέμματα, γιατί δεν είναι συχνό για την ελληνική παραγωγή να βγάζει guards που να έχουν μια έφεση στο score. Ο PG του Αμαρουσίου με το pull up μετά από screen άγγιξε την ψυχούλα μας, αλλά χρειάζεται πολλή πολλή πολλή πολλή πολλή δουλειά για να σταθεί και να εδραιωθεί αρχικά στην Α1. Δεν έχει ακόμα την έκρηξη με την μπάλα να δημιουργήσει απόσταση από τον προσωπικό του αμυντικό χωρίς screen. Προτιμάει να πηγαίνει δεξιά και το δείχνει, κάτι που τον κάνει προβλέψιμο. Η προσπάθειά του στην άμυνα είναι συζητήσιμη και μπορεί να οφείλεται και στο ότι ήταν αυτός που σε αυτή την ομάδα έπρεπε να διαχειριστεί την ενέργεια του για να πάρει αποφάσεις. Φαίνεται συνεσταλμένο παιδί και με διάθεση να ακούσει, και αυτό είναι ελπιδοφόρο. Επειδή το σουλούπι του, αν και 1.90, δεν ευνοεί τις επαφές πρέπει να δουλέψει αρκετά το πρώτο βήμα του και το χειρισμό του. Το βασικότερο όλων όμως, που χρίζει βελτίωσης και μου χτύπησε αρκετά στο μάτι, είναι ο τρόπος που πασάρει. Είναι απρόσεκτος και ο τρόπος που φεύγει η μπάλα από τα χέρια του δεν είναι ο ενδεδειγμένος.
Το ίδιο πρόβλημα έχει και ο Κωνσταντινίδης. Αυτός είναι βγαλμένος από το καλούπι όλων των Ελλήνων guard. Ψηλός για τη θέση, δυναμικός και αυτό που τον ξεχωρίζει είναι πως μπορεί να εκτελέσει μετά από ντρίμπλα. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να εκτιμηθεί αυτό στην Ελλάδα βέβαια. Επειδή έχει το μέγεθος θα πρέπει να γίνει πιο αποφασιστικός στο να πάει προς το καλάθι και να ψάξει την επαφή.
Ο Πλώτας από την άλλη έχει εξαιρετική σωματοδομή, φοβερά πατήματα στις εκτελέσεις του με σουτ, έκρηξη στο πρώτο βήμα αλλά θέλει ραφινάρισμα. Στην παρούσα φάση αν δεν βελτιώσει τον χειρισμό του και δουλέψει και τα δυο χέρια έχει ταβάνι Dobric. Επίσης είναι κρίμα τόση ένταση και ενέργεια στα drives του να συνοδεύονται από τόσο άτσαλα τελειώματα στα lay ups. Έχει στοιχεία θέλει δουλειά και παιχνίδια .
Θα κλείσω τις σημειώσεις μου με τον, για μένα, πιο έτοιμο να αναλάβει μικρό ρόλο σε επίπεδο αντρών. Το ξεκαθαρίζω τον πιο έτοιμο, όχι αυτόν με το μεγαλύτερο ταβάνι.
Ποιος είναι αυτός; Ο Παρασκευόπουλος.
Καλό κορμί, καλό μέγεθος και κυρίως σωστή χρήση του. Ο Παρασκευόπουλος ήταν, με διαφορά από οποιονδήποτε άλλον, ο καλύτερος αμυντικός στην μπάλα. Το στήθος του ήταν πάντα κεντρικά τοποθετημένο στον αντίπαλο, είχε καλή ισορροπία όταν χαμήλωνε καλά πλαγιά βήματα. Βγάζει τρομερή ενέργεια και ένταση, πάει σε όλα τα rebounds, είναι hustle συνειδητά. Θυσιάζει το κορμί του σε κάθε μπάλα. Ακόμα και στο ματς με τη Γαλλία ήταν από τους ελάχιστους που σωματικά αντεπεξήλθε. Μου έκανε εντύπωση πόσο σωστά και επιθετικά έβγαινε στο close out, με χέρια πάντα ενεργά.
Είναι αρκετά συναισθηματικός και παρασύρεται δίνοντας φάουλ, αλλά αυτό διορθώνεται. Τίμιος χειριστής, με λίγα λάθη και αρκετά καλός στην επίθεση στις close out άμυνες. Έχει περίεργη, και κυρίως αργή, μηχανική στο σουτ και αυτό είναι μαζί με την αστοχία του στις βολές τα δυο μεγάλα αγκάθια. Όμως σωματικά μοιάζει έτοιμος, ή κοντά στο έτοιμος, να μπει και να προσφέρει hustle, σε οποιαδήποτε ομάδα της Α1.
Έξτρα η ικανότητα του σε guard post up δράσεις και ο τρόπος που πηγαίνει χαμηλά τους αντιπάλους του.
Αν με ρωτούσαν θα τον πρότεινα ανεπιφύλακτα σαν κίνηση ακόμα και για το Θρύλο, αλλά θα προτιμούσα να ακολουθήσει την πορεία του Νετζήπογλου. Να πάει να παίξει και να κερδίσει το ρόλο του.
Τα φιλιά μου.
