Συμβαίνει σε όλους μια μέρα, με πολλά και σημαντικά γεγονότα, να γεννάει έντονα συναισθήματα. Ξέρω ότι βρισκόμαστε σε ένα μπασκετικό blog, που απευθύνεται σε μπασκετόγαυρους. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ακόμα περιμένουμε τον ακριβή (;) ορισμό από τον Ataraxia, αλλά εντάξει τον αγαπάμε και τον δικαιολογούμε. (Ξέρεις εσύ..)
Η Πέμπτη 27/2 ήταν μια μέρα που όλοι οι Ολυμπιακοί αναμέναμε με ανυπομονησία. Είναι αυτή η π%$^&%$ η ελπίδα που έχει γεννήσει η επάνοδος του coach Μπαρτζώκα στην άκρη του πάγκου του ΣΕΦ. Είναι η ίδια ελπίδα που έχει δημιουργήσει το έργο του coach Martins στο χρονικό διάστημα που βρίσκεται στο γειτονικό Καραϊσκάκη. Είναι οι τελευταίες εμφανίσεις της μπασκετικής ομάδας που υπόσχονται μια επάνοδο στον δρόμο της κανονικότητας. Μπορεί, για κάποιους από εμάς, να είναι ακόμα ζωντανή η ελπίδα για πρόκριση στα play off, αλλά πιο πολύ μας νοιάζει να αρχίσει το τμήμα να λειτουργεί σαν ένα από τα μεγάλα ευρωπαϊκά club, που ήταν μέχρι πολύ λίγο καιρό πριν.
Είναι αυτή η προσδοκία ότι το ποδοσφαιρικό τμήμα θα γίνει, σε ευρωπαϊκό φυσικά επίπεδο, ό,τι ήταν το μπάσκετ. Διαφορετικά μεγέθη τα δύο αθλήματα, στον οικονομικό και οργανωτικό τομέα, διαφορετική ανταπόδοση στην επιτυχία, αλλά ο ερυθρόλευκος οπαδός (και όλοι οι φίλαθλοι φυσικά) δεν δίνουν σημασία σε αυτά.
Πρώτο χρονικά ήταν το μπάσκετ. Είναι ελάχιστα τα ματς του Ολυμπιακού που δεν έχω δει με τον πατέρα μου, κι ας τον ακούω να γκρινιάζει για το κάθε λάθος που κάνει η ομάδα. Λες και το λάθος δεν είναι μέρος του παιχνιδιού. Ο αγώνας στο Tel Aviv ξεκίνησε καλά, τηρουμένων των αναλογιών, και η παρουσία του McKissic στο παρκέ άφηνε μόνο θετικά μηνύματα. Ακολούθησε ένα δεύτερο δεκάλεπτο που χάθηκε η συγκέντρωση, κυρίως στον επιθετικό τομέα, με τα λάθη να διαδέχονται το ένα το άλλο και να κάνουμε όλα όσα δεν πρέπει. Η διαφορά των 10 πόντων, εκτός έδρας, που έχουμε αποδειχθεί αρκετά ευάλωτοι, απέναντι στην, πλέον, 4η στην κατάταξη, με την πιθανότατα καλύτερη άμυνα στην διοργάνωση στους περισσότερους δεν άφηνε πολλά περιθώρια για κάποιο θετικό αποτέλεσμα.
Με το πέρας του 1ου ημιχρόνου ο δέκτης του καναλιού αλλάζει και η εικόνα, μαζί με την ελπίδα, μεταφέρονται στο Λονδίνο, στο γήπεδο της Arsenal εκεί που η ποδοσφαιρική ομάδα είχε να ανατρέψει το αρνητικό αποτέλεσμα του αγώνα στο Καραϊσκάκη, όπου και γνώρισε μία άδικη ήττα με 1-0. Ότι υπήρχε πίστη στο ερυθρόλευκο κοινό δεν υπήρχε αμφιβολία, τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί και οι 6.500 χιλιάδες «παλαβοί» είναι οι μοναδικοί που ακούγονται και αμέσως σε μεταφέρουν στο κλίμα.
Η έναρξη του ματς σχεδόν συμπίπτει με την έναρξη του 2ου ημιχρόνου στην πόλη του Ισραήλ. Η τηλεόραση συνεχίζει να δείχνει εικόνα από την Αγγλία, για να μπορέσουμε να πάρουμε μία μικρή μυρωδιά τον πως μπορεί να κυλήσει το ματς. Στο κινητό ένα κουτσο-link, που μία παίζει μία κολλάει, προσπαθεί να μας δώσει την εικόνα της ανατροπής που λαμβάνει χώρα. Λίγο link, λίγο το live από τα sites, με μπροστάρηδες τους Vezenkov, Baldwin και ολίγη από MacKissic οι ερυθρόλευκοι επιστρέφουν από το -13.
Την ίδια ώρα την πίεση του πρώτου 15λεπτου στο Emirates διαδέχεται η κατοχή της μπάλας από τους Πειραιώτες, οι οποίοι εμφανώς έψαχναν μία καλή ευκαιρία για να ισοφαρίσουν το σκορ του πρώτου αγώνα. Η τριποντάρα του Vezenkov για το 55 – 55 έρχεται σχεδόν κολλητά με την χαμένη ευκαιρία του Camara στο ’35. Το αχ και το ανάθεμα για τον χαφ του Ολυμπιακού ακολουθούνται από την αποθέωση τον Βούλγαρο power forward. Όσο πλησιάζει το τέλος του πρώτου ημιχρόνου στο ποδόσφαιρο, τόσο μεγαλώνει η ανυπομονησία για το τέλος του αγώνα στο μπάσκετ.
Πλέον το τηλεκοντρόλ έχει πάρει φωτιά καθώς το link δεν εξυπηρετεί. 4 λεπτά για να τελειώσουν και τα 2. Ο πατέρας μου αναφωνεί μαζί θα τελειώσουν! Όχι δεν μπορεί σκέφτομαι, δεν είναι δυνατόν 4 λεπτά στο μπάσκετ να κρατήσουν το ίδιο με τα 4 λεπτά στο ποδόσφαιρο. Εκτός αν δεν μπει κανένα καλάθι, δεν γίνει ούτε ένα φάουλ. ΝΑΙ, ΑΣ ΓΙΝΕΙ, ΜΑΣ ΒΟΛΕΥΕΙ. Άλλωστε προηγούμαστε με 4. Φυσικά αυτό είναι αδύνατο. Ο δέκτης έχει γυρίσει για τα καλά στο Tel Aviv όταν «ακούγεται» η λήξη του ημιχρόνου από το Λονδίνο.
Η καλαθάρα και φάουλ του νεοφερμένου McKissic μας ξεσηκώνει και πλέον το πιστεύουμε πιο πολύ από κάθε άλλη στιγμή κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Δύο «περίεργα» σφυρίγματα, μία χαμένη βολή του Baldwin, μία λάθος άμυνα του ίδιου κι ένα τρίποντο του Wilbekin μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Αλλά όχι, έχουμε ακόμα 10 δευτερόλεπτα. Μπορούμε, υπάρχει ελπίδα.
Η μπάλα στα χέρια του Shaquielle, αλλαγή στο screen, είναι με τον ψηλό, πρέπει να μπει μέχρι μέσα, το χει ξανακάνει κατά τη διάρκεια του ματς. Ξεκινάει, διστάζει, μοιάζει να κολλάει το μυαλό του, το βλέμμα μου ψάχνει τον ελεύθερο συμπαίκτη, αστραπιαία σκέφτομαι ότι θα σουτάρει, όχι, εκείνος βλέπει το miss-match του Πρίντεζη, σκαστή πάσα, κακή, η μπάλα φεύγει και μαζί της φεύγει και η ελπίδα για μία «καρυδάτη» εκτός έδρας νίκη. Ώπα, κάτσε έχει 3 δεύτερα, ΦΑΟΥΛ, ΦΑΟΥΛ….όχι, δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε. Και πριν το καταλάβουμε… η ελπίδα για σπουδαίο διπλό πέταξε οριστικά.
Με την απογοήτευση να μας διακατέχει επιστρέφουμε στο παιχνίδι με την Arsenal. Από το μυαλό δεν έχει ακόμα προλάβει να φύγει ο τρόπος που ήρθε η ήττα στο Ισραήλ. Κόρνερ Valbuena, κεφαλιά Cisse 0-1, επιστρέφει το χαμόγελο κι ενισχύεται η ελπίδα. Η ομάδα στέκεται παραπάνω από καλά. Ο Τσιμίκας επέλαση από αριστερά, συγκλίνει, σουτάρει βγάζει δύσκολα ο Leno. Σήμερα είναι η μέρα μας, δεν μπορεί να μην γίνει το «όνειρο» πραγματικότητα ούτε τώρα. Όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, φυσιολογικά, η πίεση εκ μέρους των κανονιέρηδων εντείνεται. Το άγχος, η ελπίδα, η προσμονή δεν θα σταματήσουν ούτε μετά το πέρας των 90’ λεπτών. Παράταση. Φτάσαμε εκεί που θέλαμε. Λίγες ανάσες και η επανέναρξη είναι γεγονός. Όσο περνάει η ώρα φαίνεται η διαφορά του ρυθμού των δύο ομάδων. Η Arsenal πιέζει όλο και περισσότερο, ο Ολυμπιακός ψάχνει αυτή τη μία φάση. ΝΑ ΤΗ. Μπαλιά Μασούρα, κατέβασμα Gaspar, ΚΑΝ’ΤΟ, ΣΟΥΤ, πολύ ψηλά. «Γι αυτό είσαι δεξί μπακ αγόρι μου» αναφωνούμε ταυτόχρονα. Το 1ο ημίχρονο της παράτασης περνάει.
Έχω αρχίσει και συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι θα δω τον Ολυμπιακό να παίζει την πρόκρισή του σε ευρωπαϊκό ματς στα πέναλτι. Τερματοφυλακάρα έχουμε ρε, ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ. Επίθεση η Arsenal από δεξιά, σέντρα, διεκδίκηση, η μπάλα στον Aubameyang, φοβερό γυριστό – ψαλιδάκι, γκολ, 1-1. «Τέλεια», ξεχνάμε τα penalty, μαζί και την πρόκριση. Καλή εμφάνιση, με ψυχή αλλά και πάλι στο τέλος χάνουμε κάτι που θα μπορούσαμε να είχα πάρει. Στο τέλος θα μείνει η υπερπροσπάθεια του Τσιμίκα, ότι καταφέραμε ουσιαστικά, και πάλι, διπλό με την Arsenal, ότι ο Martins διάβασε πολύ σωστά το παιχνίδι αλλά…. ωπ πιέζει ψηλά ο Μασούρας
Corner. Ανεβαίνει και ο Sa…. Όχι δεν θα περιγράψω τη φάση. Θα αφήσω να την φανταστείτε. Την έχω δει πάνω από 50 φορές. Φαντάζομαι όλοι. Έχουμε μάθει και την παραμικρή κίνηση, το παραμικρό βήμα του κάθε συμμετέχοντα, την ακριβή περιγραφή. Για πολλούς από εμάς, μετά το 1-1 κυνηγούσαμε το ακατόρθωτο, για τους περισσότερους η ελπίδα είχε σβήσει. Όχι γι αυτούς που ήταν εντός των γραμμών του γηπέδου. Το πίστεψαν και το κατάφεραν.
Δεν μπορεί να μην πάρουμε την επική αυτή πρόκριση. Απλά δεν γίνεται. 2 λεπτά των καθυστερήσεων. Λήχ’ το ρε μπαγλαμά, πέρασαν, ΛΗΧ’ ΤΟ ΜΩΡΕ. Σέντρα, διώξιμο, η μπάλα στην πλάτη Αβραάμ και στα πόδια του Aubameyang στην μικρή περιοχή. ΟΧΙ ΟΧΙ ΠΑΛΙ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Κόβονται τα πόδια, η μπάλα είναι άουτ, δεν γίνονται αυτά… Αλλά η τύχη κάτι μας χρώσταγε.
Για το πουστη τον αερα,για τη σφαγη στη Λυων,για το Ριαθορ,για το Τζεραρντ,για το Μπερναμπεου,για το Μπορντο,για τη Μεταλιστ,για τη Γιουναιτεντ,για μενα,για σενα,για μας,για ολους τους γαυρους του πλανητη
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ-ΦΙΛΑΘΛΩΝ-ΠΕΙΡΑΙΩΣ#ARSOLY #UEL #OLYMPIACOSFC https://t.co/uehQI05tkR— rigan7 (@rigan__7) February 28, 2020
Τι βραδιά κι αυτή. Μία ακόμα για τον Σύλλογο που λέγεται Ολυμπιακός. Όπου κι αν παίζουμε πάντα υπάρχει η ελπίδα ό,τι θα τα καταφέρουμε. Σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο, σε οποιοδήποτε άθλημα, σε οποιαδήποτε έδρα, κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από την ελπίδα του γαύρου. Μπορεί πολλές φορές να απογοητευόμαστε (κυρίως στο ποδόσφαιρο) αλλά δεν σταματάμε να πιστεύουμε. Μπορεί να προκριθήκαμε εναντίον της Arsenal αλλά κοιμηθήκαμε, και ξυπνήσαμε, με μία μικρή πίκρα για ό,τι συνέβη εναντίον της Maccabi. Έτσι είμαστε, δεν ευχαριστιόμαστε ποτέ 100% με τα αποτελέσματα. Αυτό που κυρίως θέλουμε είναι να βλέπουμε όποιος αγωνίζεται με την ερυθρόλευκη ριγωτή να τα δίνει όλα (κι ας φορούσαμε μπλε σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο την Πέμπτη). Πως το ‘γραψε ο Manolo πριν τα ματς;
Glory for the brave
Υ.Γ.: Στις 19 Μαρτίου είναι το 1ο ματς με την Wolves στο Καραϊσκάκη, καθώς και ένα ματς εναντίον της Armani στο Μιλάνο που πιθανόν να κρίνει την ευρωπαϊκή συνέχεια του Ολυμπιακού. Είστε έτοιμοι για μια ακόμα θριλερική βραδιά; Ή μήπως θρυλική; Καλά να είμαστε θα το μάθουμε σύντομα.
Σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο ο Αριστοτέλης κάποτε ερωτήθηκε τι είναι ελπίδα; «το όνειρο ενός ξύπνιου», είπε.
