Ο Μπαρτζώκας σε αυτό το πετυχημένο δεύτερο πέρασμα του από τον Ολυμπιακό έχει αντιμετωπίσει μια δυσκολία .
Ίσως σωστότερο θα ήταν να ονομάτιζα αυτή τη δυσκολία γρίφο.
Ο Μπαρτζώκας αναζητά εδώ και 4-5 χρόνια τον άνθρωπο που θα πλαισιώσει και θα συμπληρώσει τον Walkup, πρωτίστως, αλλά και τον εκάστοτε κεντρικό χειριστή του πλάνου του.
Σε μια ομάδα που θέλει να μοιράζει την μπάλα με ταχύτητα σε όλα τα χέρια, που θέλει να κινείται αδιάκοπα, αλλά και που ζητά το κάτι έξτρα κυρίως στο σκοράρισμα, ο ρόλος του δευτερεύοντα χειριστή/ guard στα διάφορα σχήματα είναι κάπως σύνθετος.
Πρέπει να μπορεί να υποστηρίξει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε on & off ball επιρροή στο παιχνίδι, να μπορεί να επιτεθεί στις close out άμυνες και να είναι διατεθειμένος να δει και δώσει την kick out/skip πάσα, να έχει μια κάποια απειλή από το τρίποντο, έστω και streaky.
Ξεκίνησα την αναφορά μου από την επίθεση καθώς εκεί η πολυπλοκότητα του ρόλου και τα tendencies που απαιτούνται είναι περισσότερο σύνθετα, γιατί στην άμυνα αυτό που κυρίως ζητείται είναι πίεση στην μπάλα με ένταση, καλό μέγεθος που να υποστηρίζει αλλαγές, συγκέντρωση και διάθεση να γίνει το έξτρα χέρι και το έξτρα κορμί που θα δώσει tag στο PnR drive.
Οι επιλογές του Μπαρτζώκα για το συγκεκριμένο ρόλο ή περίπου ήταν οι Jenkins, Harrison, Lighty, Canaan, Mckissic, Λαρεντζάκης, Brazdeikis & Dorsey.
Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο στη θεωρεία συγκέντρωναν κάποια από τα παραπάνω κριτήρια σε ένα σεβαστό βαθμό.
Τον Jenkins τον αφήνω έξω από τη συνέχεια της κουβέντας γιατί ήρθε σαν κάλυψη αμυντική του Σπαν και οι Mckissic & Λάρε δεν ήρθαν για να καλύψουν αυτό το ρόλο, αν και όποτε χρειάστηκε το έκαναν και μάλιστα με επιτυχία έως ένα βαθμό.
Ξεκινάω από τον πρώτο χρονικά τον Harrison, που ήρθε όντας ένα μεγάλο κορμί, με αρκετή εμπειρία στο να διαχειρίζεται αποφάσεις, καλός σκόρερ που σούταρε πολύ αποδοτικά από το 3πτ. Τελικά δεν κατάφερε τίποτα σπουδαίο. Ράθυμος και, μάλλον, χωρίς μεγάλη διάθεση να επιμερίσει τις δράσεις προς τη μεριά του offball.
Άλλωστε στην Galata περισσότερο σαν κύριος χειριστής δρούσε παρά σαν off guard.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με την τελευταία χρονικά προσθήκη. Ο Iggy Brazdeikis συστήθηκε στο ευρωπαϊκό κοινό εκμεταλλευόμενος την απουσία χειριστή στη Zalgiris, μετά τον τραυματισμό του Evans. Εκεί έχοντας σημαντικό usage, αρκετό χρόνο να διαχειριστεί την μπάλα και να φτιάξει την γωνία που θα περάσει από τα screens, έβρισκε τρόπο να εκμεταλλευτεί το μέγεθός του και τη ροπή του στα τελειώματα με επαφή.
Στον Ολυμπιακό βρήκε σποραδικά και για μικρά χρονικά διαστήματα ανάλογες συνθήκες και, όντας στην αδύναμη πλευρά, ένιωθε αποκομμένος από το υπόλοιπο παιχνίδι. Όντας κι steaky από το τρίποντο, νομοτελειακά έπαψε να αποτελεί μέρος του ενεργού rotation.
Φυσικά και αυτός έδειξε, όχι απλά ραθυμία αλλά, αδυναμία στην αναγνώριση του αμυντικού του ρόλου και των τοποθετήσεων που απαιτούνταν από αυτόν.
Ενδιάμεσά τους, ο Μπαρτζώκας είχε σαν πρώτο στόχο τον έμπειρο Lighty που τελικά ενώ είχε συμφωνήσει πείστηκε να παραμείνει στη Villeurbanne σε ρόλο veteran leader.
Ακόμα ένα καλό κορμί, σκληρότερος από τους δυο παραπάνω όπου αυτός είχε εμπειρία από τη διοργάνωση και κυρίως είχε αποδείξει ότι μπορεί να τακτοποιήσει μια ομάδα στο παρκέ. Έξυπνος παίκτης, που είχε τόση όση άνεση να λειτουργήσει με μπάλα γύρω από screens και να διαβάσει close out άμυνες, streaky από το 3πτ, αλλά καλός στο midrange και, το κυριότερο, willing passer και όχι ιδιαίτερα απαιτητικός στο πόσο θα έχει την μπάλα στα χέρια του.
Τελικά στη θέση του ήρθε ο Dorsey, για τον οποίο θα μιλήσουμε στο κλείσιμο αυτού του πονήματος.
Ο Ησαΐας ήταν ο μοναδικός μικρόσωμος της λίστας, ο μοναδικός καθαρός σουτέρ της αλλά και ο πλέον μονοδιάστατος.
Κάτω από το μέσο όρο της θέσης χειριστής, έγραψε καλά νούμερα στην Unics επειδή επί της ουσίας ήταν πάντα η 3η επιλογή με την μπάλα στα χέρια, σε μια ομάδα που υπήρχαν Lorenzo, Hezonja, Mayo. Στον Ολυμπιακό τέτοια δυνατότητα δεν υπήρξε σε καμία από τις χρονιές του εδώ, έτσι μείναμε μόνο με στιγμές, λιγότερες απ’ ότι θέλει να διατηρεί το θυμικό.
Και κάπου εδώ έρχεται ο Tyler.
Ο άνθρωπος που μάλλον διεκπεραίωσε με απόλυτη επιτυχία το ρόλο. Ο Έλληνας guard έχει αρκετό μέγεθος για να μην αποτελεί χτυπητή αδυναμία στην άμυνα και να ενισχύει την packline προσέγγιση του coach, έχει αρκετά σταθερή απόδοση από μέση και μακρινή απόσταση για να απαγορεύσει στην άμυνα να ρισκάρει μαζί του όταν δεν έχει μπάλα και τόση άνεση ώστε όταν την έχει να εκτελέσει και με τους τρεις πιθανούς τρόπους .
Το διάβασμα των καταστάσεων δεν είναι το ιδανικότερο, παρασύρεται από το ρυθμό, δεν έχει συχνά την υπομονή να αφήσει το παιχνίδι να έρθει σε αυτόν, αλλά είναι ο με διαφορά πιο ισορροπημένος στην επίδραση του στο παιχνίδι, με ή χωρίς την μπάλα.
Η επιστροφή του είναι μια ξεκάθαρη αναβάθμιση σε σχέση με πέρσι και δίνει στον Μπαρτζώκα τη δυνατότητα να παρουσιάζει σχήματα που θα έχουν πολλαπλές απειλές και κυρίως θα αποφορτίζουν τον Walkup από την υποχρέωση να διαχειριστεί late clock καταστάσεις.
Αυτό το τελευταίο το κρατάμε, γιατί βρίσκει εφαρμογή και στην περίπτωση του Vildoza.
Ναι, ο Αργεντινός πηγαίνει περισσότερο προς το «κεντρικός χειριστής», αλλά τις πραγματικά καλές χρονιές του τις έκανε δίπλα σε έναν οργανωτή, και συγκεκριμένα τον Pierria Henry.
Ο Λουκάς έρχεται με διττό ρόλο, για μένα τουλάχιστον, στον Θρύλο.
Αρχικά θα μοιραστεί τη διαχείριση του δεύτερου σχήματος μαζί με τον Goss, αν αυτός παραμείνει και, δευτερευόντως, μαζί με Θωμά και είτε Tyler, είτε τον πλάγιο που σύμφωνα με τις φήμες θα αποκτηθεί, είτε με Mckissic θα συναποτελέσουν το 3 guard lineup που αγαπάει ο Μπαρτζώκας, δίνοντάς του τη δυνατότητα να μπορεί να πάρει αποφάσεις και εκτελέσεις από οποιοδήποτε σημείο του παρκέ.
Σίγουρα η παρουσία του ενεργοποιεί ακόμα περισσότερο τα PnR skills του Milutinov.
Κάπως έτσι λοιπόν ένας γρίφος που προβλημάτισε τον Μπαρτζώκα όλα αυτά τα χρόνια φαίνεται να βρίσκει δυο πιθανές λύσεις, με τις στοχευμένες προσθήκες των Dorsey & Vildoza.
Τέλος είναι και μια ένδειξη πως ο coach κάνει μια στροφή στο άμεσο μπάσκετ του 2 vs 2, που επιτάσσει η εποχή.
Τα φιλιά μου σε όλες κι όλους.
