… Βελιγράδι, Πέμπτη 19 Μαΐου 2022, κατά τις 09:00μμ, Stark Arena, εκείνες οι στιγμές, λίγο πριν, λίγο μετά…
– «ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!»
Το γήπεδο κοχλάζει
-«Γίνεται μαλάκα, γίνεται! Το όνειρο του Μανώλο, βγαίνει, παράταση με Εφές και στον τελικό το σηκώνουμε απέναντι στην Ρεάλ! Θα το χάσει, ΓΙΝΕΤΑΙ!»
… Επί μήνες νωρίτερα, στον Πειραιά, στην ευρύτερη Αττική και ανά την Ευρώπη …
Η προετοιμασία είχε ξεκινήσει από νωρίς. Σιγά-σιγά έμπαιναν τα κομμάτια στην στη θέση τους. Εισιτήρια F4, διαμονή, ποιος θα έρθει, πόσα αυτοκίνητα. Έμενε μόνο να πάει και η ομάδα. Πιστεύαμε σε αυτούς, περάσαμε τρικυμίες, φτάσαμε στα όριά μας στην σειρά με την Μονακό, περάσαμε σε εκείνον τον τρομερό πέμπτο τελικό. Έγινε!
…Την Τρίτη το βράδυ, πριν ξεκινήσουμε…
«-Έλα σπίτι αύριο 6 πάρα να ξεκινήσουμε, θα είναι και η Μαίρη, πες στη Θάλεια στις 6 στην λίμνη στο ΣΕΦ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!»
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!»
του απάντησα φωνάζοντας και γω, η φωνή του Τεό είχε όλον τον ενθουσιασμό του κόσμου. Θα ήταν το πρώτο του Φάηναλ Φορ. Και για την Θάλεια. Και για την Μαίρη.
…Πάλι στην Stark Arena…
«ΑΜΥΝΑΑΑΑΑΑΑ!»
Νιώθω θα σπάσουν οι φωνητικές
“ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!”»
…Τετάρτη ξημερώματα, στην ΠΑΘΕ…
-«Που είστε;»
-Σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο ρε Θύμιο μετά τα διόδια, να πάρουμε καφέ, σας περιμένουμε
-Ωραία, ερχόμαστε, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!»
…φωνάζει και μια άλλη παρέα στο αυτοκίνητο που φεύγαν από το βενζινάδικο. Γυρνάω, τους κοιτάζω, νυσταγμένα χαμόγελά που λες και έφταναν μέχρι το Βελιγράδι, υψώνουμε γροθιές. Όλοι στο κατόπι του Θρύλου μας, πιστοί προσκυνητές του ερυθρόλευκου μονοπατιού.
… “ We are the children of the Sun” …
-Ρε Διονύση μου, νισάφι με αυτά ρε παιδί μου!
-Και τι να βάλουμε ρε Θάλεια;
-Να βάλουμε Θανάση!
-Έλα, το ‘χω
… Κάνει την αλλαγή ο Τεό
Εντάξει, είχαν ανεχθεί στο αυτοκίνητο “τα δικά μου» για αρκετή ώρα, δεν είδα την παγίδα με Θανάση, σε λίγο μετά από μικρή επανάσταση περάσαμε στα 90ζ λαϊκοπόπ άνθεμζ, σούφρωσα τα χείλη και έκανα το βαρύ πεπόνι μέχρι που…
«Εμείιιις, από τους πρόοοοποδεεεες της Γηηηης…
-Διονύση, με δουλεύεις, τραγουδάς;
-Ρε, αυτό συνδέθηκε με τους πανηγυρισμούς του Πρώτου του Ευρωπαϊκού στη Ρώμη!
-Α, δεν το ‘ξερα, Σημάδι Κούπας!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!»
Η προσμονή μας έδινε φτερά, το κέφι ξεχείλιζε, θα τραγουδούσα(με) και πολύ χαμηλότερης υποστάθμης άσματα στην συνέχεια, πανάθεμά τους, πανάθεμά με, πανάθεμά μας!
…Stark Arena, εκείνες οι στιγμές, λίγο πριν, λίγο μετά…
Νόμισα αλήθεια ότι το έχασε. Αμέσως κατάλαβα ότι δεν… Ο χρόνος σταμάτησε τρέχοντας, η εικόνα πάγωσε κινούμενη, ο ήχος έγινε σιγή βοής…
«Τι έγινε ρε μαλάκα; γαμώ της Γης τον άξονα!»
Ο Τεό πρέπει να το είπε, ναι, μάλλον αυτός.
Στρίβω ασυναίσθητα τσιγάρο.
Στάση στον δρόμο για Βελιγράδι
Είμαστε αρκετά βόρεια πια, στάση για ανεφοδιασμό και να τσιμπήσουμε κάτι, το μέρος γεμάτο γαύρους, γέλια και ενθουσιασμός, κοιτάμε καλού κακού αριστερά δεξιά για οτιδήποτε περίεργο,
-Ανεβαίνετε πάνω ε; Πωωω σας ζηλεύω!
-Ναι αδερφέ, τι, είσαι γαύρος εδώ πάνω;
-Από Τρίκαλα είμαι, είμαι δάσκαλος εδώ και έχουμε εκδρομή με το σχολείο, αλλά αν περάσουμε τελικό θα ανέβουμε αυθημερόν 3 αυτοκίνητα!
-Ωραία, τα λέμε εκεί! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!»
…
Παίρνω παρουσίες για το νοητό κομβόι της παρέας, κάποιοι θα ξεκινούσαν απόγευμα να διανυκτερεύσουν κάπου στην Βόρεια Μακεδονία, κάποιοι είχαν ξεκινήσει πιο μετά από μας, εφτά νομά σ’ένα αμά(ξι), που είναι όλοι;
-”Θρύλεεεεε η τρέλα που με πιάνειιιιιι”
-Αχαχαχα ρε, δεν ακούω, που είστε;
-Έλα, είσαστε μπροστά ή πίσω μας;
-Εμείς μόλις περάσαμε από Χαλάστρα, κανένα μπλόκο από ΠΑΟΚτσήδες, και ανεβαίνουμε για σύνορα
-“Όταν στο Ζαφίρα ανεβώωωωω…”
-Τι λέτε ρε πεταμένοι, αχαχαχα
-Άρα είστε πίσω μας, εμείς μάλλον μόλις περνάμε Κατερίνη… Ή Λάρισσα; Που είμαστε ρε;
-Ρε κόφτε ό,τι πίνετε εκεί, έχεις χάσει την μπάλα, αχαχαχα
-“Όταν θα φύγω απ’το λιμάνιιιιι
– “ΓΙΑ ΝΑΑΑΑΑ ‘ΡΘΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΣΕ ΔΩΩΩΩ!”
-Κανονίστε να έχετε κάνει καμμιά μαγεία και να επιστρέφετε Μαραθώνα!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!»
…Stark Arena, εκείνες οι στιγμές, λίγο πριν, λίγο μετά…
-Αναπτήρας;
Το είπα μηχανικά, δεν ξέρω δηλαδή αν βγήκε καν φωνή.
Άκουσε κάτι ο Γιώργος; Πρόσωπο παγωμένο, καρφωμένα τα μάτια πάνω μου αλλά έβλεπε κάτι άλλο, η κάφτρα του τσιγάρου πρόδιδε ότι ανέπνεε ακόμα, αλλιώς θαρρούσες ήταν πετρωμένος.
…Στο ταξίδι…
Σύνορα, το ποτάμι γαύρων έχει κάνει χιλιόμετρα ουράς, οι μισοί περπατάμε δίπλα στα αυτοκίνητα, βρισκόμαστε παλιοί γνωστοί, ωραίο καιρό μας κάνει, κάποιοι κάνουμε και εντυπωσιακές ασκήσεις να ξεπιαστούμε, χαβαλές, συνθήματα πάνε και έρχονται…
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
…
Έχουμε κάνει και άλλη μια στάση για να φάμε, εκεί όπου μάθαμε αργότερα ότι στο κρου της Ζαφίρας θα τους έσκαγαν τα λαστιχα κάτι αλανάκια, επειδή δεν τους δώσαν «κάτι για να προσέχουν το αμάξι», όμως μετά στο αυτοκίνητο…
-Θέλετε πατατάκια, κριτσινάκια;
-Όχι, ευχαριστούμε
-Μήπως κρουασανάκια;
-Όχι
-Μπισκοτάκια;
-Καλά ρε συ, τώρα φάγαμε, τι τα πήρες όλα αυτά;
-Για να μην αγχωθώ ότι δεν θα έχω άμα θελήσω μετά.
-Αχαχαχα, δεν παίζεσαι.
-Έχω και σοκολάτα, να ξέρετε!»
…Stark Arena, εκείνες οι στιγμές, λίγο πριν, λίγο μετά…
Είχε περάσει κανά δίλεπτο, πεντάλεπτο ίσως, ποιος ξέρει, δεν είχαμε κουνηθεί, το τσιγάρο στο στόμα του έχει σβήσει.
«Αναπτήρα ρε…»
Μου γνέφει καταφατικά. Ξαναμένουμε ακίνητοι…
…Βελιγράδι…
Φτάνουμε Βελιγράδι, διανομή στα διάφορα ενδιαιτήματα, καθυστερούμε λίγο, αλλάζει το ραντεβού με τον χοστ, μας μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά καθώς έχουμε μάθει όλη την κατάσταση με ακυρώσεις τελευταίας στιγμής από τους ορθόδοξους αδερφούς, μπας και βγάλουν κανά φράγκο παραπάνω.
Όλα καλά, σκάει ο χοστ, ένα μεσήλικο γεροδεμένο παλληκάρι ως εκεί πάνω, ωραίος άντρας, πιάνουμε κουβέντα όσο ανεβαίναμε τις σκάλες
-Είστε εδώ για το F4, με τον Ολυμπιακό;
-Ναι! Να ρωτήσω, μήπως έπαιζες μπάσκετ; Μου φαίνεται γνωστό το πρόσωπό σου.
-Ναι, έπαιζα, είμαι ο τάδε!
-Που;
-Έ, αν δε με θυμάσαι, άστο!
-Έλα, μη μας τρελαίνεις!
-Έχω παίξει για τον Μπαρτζώκα, είμαι “Bartzokas man”, παίζετε τρομερό μπάσκετ, θα το σηκώσετε, είμαι σίγουρος!
Mια από τις κοπέλες, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, είχε μείνει με το στόμα ανοικτό, δεν την έχω ξαναδεί έτσι, να μονολογεί και να με ρωτάει όση ώρα προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε «και μου το έλεγαν για τους Σέρβους, τι θεός είναι αυτός, θα ξανάρθει να τσεκάρει; Μήπως να μείνω εδώ μαζί σας; Πότε θα τον ξαναδείτε; Αχ, το Βελιγράδι με υποδέχεται τόσο καλάαα!
Ο χόστ μας λοιπόν ήταν ο Μιλουτίν Άλεξιτς, παίκτης του Πανιωνίου επί Σκακιστή και κουβεντιάσαμε λίγο για το μπάσκετ και τον κόουτς, ωραίος τύπος. Μετά λέγαμε δεν γίνεται, αυτό και αν είναι σημάδι κούπας!
…
Δεν ξέρει αγγλικά ή ελληνικά, δεν ξέρουμε σέρβικα. Νοηματική-λέξεις κλειδιά, φαίνεται να γίνεται η δουλειά. Άφησε το μπουλντοζάκι, πήρε τηλέφωνο, «περιμένετε» μας γνέφει. Με κάποιο τρόπο μιλάμε για το Άγιο Όρος, έχει πάει μονή Χιλανδαρίου (βεβαίως) και Εσφιγμένου (βεβαίως-βεβαίως). Φέρνει ένας άλλος ένα φορτηγάκι, πάμε να ανεβούμε και οι δύο, μας κάνει νόημα, ούτε καρότσα μας αφήνει, ένας-ένας. Θα έκανε δύο αγώγια. «Μπες πρώτος» μου λέει ο Τεό. Βρουμ-βρουμ, με αφήνει ο Σέρβος, μου δείχνει το μέρος εκεί που «ήταν» ο άνθρωπος που θέλαμε να επισκεφτούμε, τον ευχαριστώ, (δεν θα το βρίσκαμε αλλιώς μέσα στο τεράστιο «Πρώτο» Κοιμητήριο Βελιγραδίου, ήδη οι κατευθύνσεις που είχαμε πάρει από δύο διαφορετικούς ανθρώπους μας είχαν στείλει αλλού για αλλού) μου λέει Ολυμπιακός και το όνομα του ανθρώπου μας, χτυπάει την καρδιά του, όσο να΄ναι ανατριχίλα. Περιεργάζομαι τον χώρο, συγκινημένος. Φέρνει και τον Τεό, στέκουμε για λίγο, αμίλητοι αλλά χαμογελαστοί, βουρκώνουμε κάπως και οι δύο. Έχουμε μαζί μας το μπλουζάκι του Red Point Guard που είναι αφιερωμένο σε αυτόν, το αφήνουμε πάνω στο μνήμα.
-Ντούντα, ήρθαμε και για σένα Βελιγράδι
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Το οφείλαμε στους εαυτούς μας.
Αφήσαμε λίγα λουλούδια και ένα μπλουζάκι από αυτά που είχαμε τυπώσει για τον Maestro.
Η καρδιά χτύπησε δυνατά, η συγκίνηση ξεχείλισε.#Duda ήρθαμε εδώ και για σένα!…#OlympiacosBC #F4GLORY #EuroLeague #Ivcovic@olympiacosbc pic.twitter.com/UW3tD7JxcX
— Red Point Guard (@RedPointGuard) May 19, 2022
…Stark Arena, εκείνες οι στιγμές, λίγο πριν, λίγο μετά…
Ανάβει το τσιγάρο μου ένας δίπλα, ο Γιώργος γυρνά και φεύγει αμίλητος.
-Πάμε ρε, πάμε να βρούμε τους άλλους
Ακολουθώ τον Τεό, τελείως στα χαμένα.
…Βελιγράδι, περπατώντας προς τον ημιτελικό…
Το πολύβουο και χαρούμενο ερυθρόλευκο καραβάνι μαζεύεται στο μπλοκ 26 του Νέου Βελιγραδίου. Εκεί μας περιμένουν τα «αδέρφια» των Delije να πάμε όλοι μαζί στο γήπεδο. Έχουν σε περίοπτη θέση ένα όχημα με το Ζ επάνω να μου προκαλεί θυμηδία… Τελοσπάντων. Ψησταριές, μπύρες, (όλοι ήδη κομμάτια, πως θα φωνάζουμε στον αγώνα;) συνθήματα, σκάει η φήμη ότι αν το σηκώσουμε θα γίνει πάρτυ στο Μαρακανά, μαζί με την απονομή του πρωταθλήματος της Ζβέζντα στην μπάλα… Μέσα στην καύλα όλοι!
Εμείς αράζουμε στο μπασκετικό γηπεδάκι δίπλα. Ξαπλώνω στις ξύλινες εξέδρες να ξεκουράσω την μέση μου, βλέπω πάνω μου ακριβώς, δεμένο ανάμεσα σε δύο πολυκατοικίες, γιγαντοπανό Θύρα7-Delije, «δεν το χάνουμε φέτος» σκέφτομαι.
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
…ακούγεται από το πλήθος
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
…μουρμουρίζω γλαρωμένος
-Κοιμήσου ρε γέρο!
… με πειράζει η Τίνα
Χαμογελώ και αποκοιμιέμαι, με τα συνθήματα στα αυτιά μου. Βλέπω μπροστά μου ολοζώντανα τον Πρίντεζη να σηκώνει την κούπα σε αποθέωση!
…
Φτάνουμε γήπεδο, βλέπουμε φίλους και γνωστούς αριστερά-δεξιά, χωριζόμαστε για να πάει ο καθένας στην θύρα του, «όταν ξαναβρεθούμε, να είμαστε τελικό!», περιμένουμε στο λιοπύρι, συνθήματα ασταμάτητα, περνάει το λεωφορείο της ομάδας από δίπλα, σεισμός…
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Πανζουρλισμός!
…Stark Arena, εκείνες οι στιγμές, λίγο πριν, λίγο μετά…
Βρισκόμαστε με όσους ήμασταν στο πάνω διάζωμα, χειρότερα από όλους φαίνεται η Δέσποινα… λίγες κουβέντες, πολλές αγκαλιές, αρκετά «Κωλόπαιδο Μίσιτς παικταρά, γ@#$%^σαι!»
-Έλα ρε, κατεβείτε κάτω, είναι χαλαρά.
-Ερχόμαστε Τσάρλυ
Λίγες κουβέντες, πολλές αγκαλιές, αρκετά «Κωλόπαιδο Μίσιτς παικταρά, γ@#$%^&σαι!». Πάλι.
Στο γήπεδο, πριν το ματς
-Έλα πάμε να καθίσουμε πέρα, δεν ελέγχει κανείς.
-Μαλάκα, έχουμε όλο το γήπεδο!
-Ρε συ, διάβασα ότι είμαστε 10 χιλιάδες και!
-Και πόσοι θα έρθουν για τον τελικό!
-Κάτσε να περάσουμε ρε…
-Ρε δεν βλέπεις; Δεν το χάνουμε!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
…και στο ημίχρονο
-Ρε συ, πως δεν είμαστε 10 πόντους μπροστά;
-Αφού ξεκωλώθηκε ο Μπράυαντ ρε μαλάκα
-Τον αφήνουμε ρε συ…
-Κάτι πρέπει να δώσεις
-Ναι, είδα και τον Ντάνστον που έβαλε το τρίποντο ρε…
-Σου θύμισε το ψηλοκρεμαστό του Βέσελι;
-Άσε ρε μαλάκα τι μου θύμισε, βαλτός εισαι;
-Κοιτα, δεν πάμε άσχημα, καλά πάνε οι επιθέσεις, λίγο να πάρει μπρος ο Σάσα, να σφίξουμε στην άμυνα και το έχουμε!
-Πάμε ρε Θρύλε!
-Θα το πάρουμε μάγκες!
Ημίχρονο με ανησυχία και αυτοπεποίθηση, είμαστε «εκεί».
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
…Stark Arena, εκείνες οι στιγμές, λίγο πριν, λίγο μετά…
-Έλα, κερασμένη, είμαι στην 5η ή 6η εγώ, δε γ@#$%ται; Κλασμένος είναι όλα κάπως καλύτερα…
-Στην υγειά σου ρε Τσάρλυ…
Πίνω γρήγορα, γρήγορα θα γινόμουν ντέφι και εγώ, κάνω μια βόλτα το βλέμμα. Οι περισσότεροι έχουμε παραμείνει στο στάδιο.
Ένα γαμώτο και μια περηφάνια, η πίκρα της απογοήτευσης κάνει παρέα με την γλύκα της ελπίδας.
Ξεσπάμε, καταλαμβάνουμε την φάση, υψώνουμε ανάστημα δακρυσμένοι.
«ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, ΣΤΑ A@#$%^& ΜΑΣ ΤΑ ΔΥΟ, ΠΑΝΤΑ ΑΑΑΑΑΡΡΩΣΤΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΟΟ!»
Ψυχοθεραπεία ομαδική. Χαρμολύπη. Δεν υπάρχει ο άλλος ημιτελικός, υπάρχει μόνο ο Ολυμπιακός.
Βελιγράδι, οι επόμενες μέρες
Ένα τεράστιο «Μίσιτς γ@#$%^σαι» απλώνεται από το πρωί πάνω από την πόλη, Παρασκευή πρωί. Παρέες-παρέες γαύρων έχουμε κατακλύσει το Βελιγράδι, περπατάμε ασκόπως, ξενερωμένοι και πεισματωμένοι, εξοργισμένοι και περήφανοι. Το κέντρο αντηχεί συνθήματα για τον Ολυμπιακό μας, λέει μια παρέα ένα σε κάποιο στενό, το παίρνει μια άλλη στο παραδίπλα σοκάκι και σιγά-σιγά διατρέχει πεζόδρομους, πλατείες και λεωφόρους, όλη μέρα. Ομαδική ψυχοθεραπεία, σε ανοικτό χώρο πλέον. Μια γλυκόπικρη αίσθηση, πέσαμε αλλά σηκώνουμε ο ένας τον άλλον στα πόδια μας, και όλοι μαζί τον Σύνδεσμο. Beaten, not broken.
…
-“Πάμε Σπύρο παικταρά μου!” Η Μαίρη έχει διαλέξει παίκτη, ο Σπύρος με την στήριξη είναι στη πρώτη θέση, αλλά το χάνει.
Παίζουμε ήδη μια ώρα -και- ρολόι, μέσα στο λιοπύρι, αλλά στα γηπεδάκια δίπλα στα τείχη του Καλεμεντάν, εκεί που μπήκε ο σπόρος για την μπασκετική σχολή της Γιουγκοσλαβίας, που ακόμα και στις μέρες μας δίνει θαύματα.
-Όχι ρε φίλε, γ@#$ τον Μίσιτς!
Μόλις έχω χάσει, βρισκόμενος στην τρίτη θέση, το τρίτο σουτ, επιστρέφω στην αρχή. Είμαστε στο γήπεδο του Αστέρα, ρωτήσαμε στο γραφειάκι με τα τρόπαια και όταν κατάλαβαν ότι είμαστε Ολυμπιακοί, μας πήραν τα μισά λεφτά για την ώρα και την μπάλα να παίξουμε. Τι να κάνουμε φίλοι Ιταλοί στην άλλη άκρη του γηπέδου (τους βρήκαμε εκεί και ρωτήσαμε πόσο πλήρωσαν), έχει διαφορά να είσαι Ολυμπιακός, χεχεχε.
-Άντε βάλτο ρε Θύμιο να τελειώνουμε!
…λέει ο Τεό, που έχει πεθάνει και αυτός από τον ήλιο
-Το βαλεεεε, το βαλεεεε!
…φωνάζω με το που βάζει το νικητήριο, με κοιτάνε λίγο συγκαταβατικά όλοι, ειδικότης μου το χιούμορ.
…Stark Arena, εκείνες οι στιγμές, λίγο πριν, λίγο μετά…
Περπατάμε έξω από το γήπεδο, παρηγορούμε ο ένας τον άλλον και εκεί και στα διάφορα μέσα, δεν προλαβαίνεις να τα δεις και όλα, στους πιο δικούς μας η γερουσία Μανώλο, Έμεραλντ, Φίγκιουρ είναι «μαζί μας», ο Πέννυ δεν ξέρει τι να κάνει με το ματσέτε στο χέρι, ο Φιλίπ ψύχραιμος παρά το νεαρόν, προσπαθούμε να μην χριστοσταθμίσουμε τον Μάνο…
-Ναι, έχουμε τους ανταποκριτές μας από το Βελιγράδι, μας ακούτε; Πως είστε;
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-Μπράβο ρε παίδες, αυτό θέλαμε να ακούσουμε, είμαστε με πλερέζες εδώ
Ο Νάβα είχε μείνει πίσω και ανέλαβε το ζόρικο έργο να κάνει Απετιρίφ. Ο «άνθρωπος της διοίκησης» παίρνει τον λόγο και αναλαμβάνει με την σειρά του το ψυχολογικό μασαζάκι των Απεριτιφάνς.
-Θυμηθείτε που ήμασταν πέρισυ!…
…Λέει κάποια στιγμή, συνεχίζοντας το τροπάριο
-Άντε παράτα μας ρε Θύμιο…
…φωνάζει ο Κώστας, το ακούει και σκάει ένα θλιμμένο χαμόγελο το παικτρόνι
-Ισχύει ωστόσο…
…Μονολογώ
Βελιγράδι, οι επόμενες μέρες
-Αράζουμε ωραία εδώ, ελάτε
Μαζευόμαστε σχεδόν όλοι, καμμιά εικοσαριά (και) άτομα, σε μια καφετέρια-μπαρ δίπλα-πάνω στα τείχη, ξαπλωνόμαστε στους καναπέδες και τις μαξιλάρες, κατήφεια από τα χθεσινά. Μοιραζόμαστε ξανά τον πόνο μας, δεν φεύγει αλλά έτσι γίνεται πιο ανεκτός. Κουβέντες για το τι έφταιξε, γιατί το ένα, γιατί το άλλο, γυρνάνε όλα σε ένα «Μίσιτς γ@#$σαι», που εντάξει, δε μας φταίει αυτός αλλά… τα ακούει το δίχως άλλο.
-Δεν ακούς τον Τσάρλυ, έχεις μείνει πίσω στις μπύρες, δεν βγαίνει έτσι πέρα αυτό…
-Καλά σου λέει ο Τζόνγκο ρε μαλάκα, πιές, πες και συ ρε Χρήστο!
Μας δείχνει το μεσαίο δάχτυλο, έχει κλείσει η φωνή του, δε μπορεί να μιλήσει και τον έχουμε συνεχώς στο καλαμπαλίκι.
-Κέρνα μια τότε ρε Τσάρλυ…
-Θύμιο, σε σένα μιλάει ρε!
Έβγαζε πάλι λόγο αυτός…
-Τόσος κόσμος, αποθεώσαμε την ομάδα, καθίσαμε όλοι για τον δεύτερο ημιτελικό, κάναμε ώπα το γήπεδο, είδατε τι είπε ο Φουρνιέ… Ψηλώσαμε φέτος!
-Άντε παράτα μας ρε Θύμιο…
…Τον κράζουμε σχεδόν όλοι
-Ισχύει ωστόσο…
…Συμφωνούμε σχεδόν όλοι μετά.
Βαριά συννεφιά πίκρας, που την σπάει μια αχτίδα αισιοδοξίας.
Ουσίες και οινοπνεύματα ρέουν σιγά σιγά στο αίμα μας, ο χώρος είναι πολύ όμορφος, φτιάχνει η διάθεση, «θα είμαστε και του χρόνου ρε, και θα το πάρουμε!».
Είναι και άλλοι (ω τι έκπληξη!) γαύροι στο μαγαζί, δεν αργούμε…
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Δεν ξενερώνουμε ποτέ!
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!#OlympiacosBC #F4GLORY #EuroLeague #Spanoul1s #RedPointGuard pic.twitter.com/nkgK6OsHxP
— Red Point Guard (@RedPointGuard) May 21, 2022
-Ποιος;
-Ο Μόρις, ρε Τσαρλς!
-Έλα ρε μαλάκα, μίλα, χεχεχε!
Έχουμε δώσει συνάντηση το Σάββατο για όσους θέλουν, να συναντηθούμε όλοι όσοι τα λέμε διαδικτυακά τόσον καιρό στο Τουήτερ και μέσω της σελίδας, γραφικά συστηνόμαστε με τα ψεύδώνυμά μας, ήρθαμε αρκετοί. Γνωριμίες, ανταλλαγή μπασκετογαύρικων αναμνήσεων, κουβέντα πάλι για το τι και πως του Βελιγραδίου, πείσμα για το μέλλον. Πήγαμε όλοι μαζί και για φαγητό εκεί κοντά, δίπλα στο ποτάμι και μετά γήπεδο για τον τελικό της παρηγοριάς. Στο γηπεδάκι «Βασίλης Σπανούλης» βεβαίως-βεβαίως όλα αυτά, ένα δεύτερο «προσκύνημα» που υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας, μαζί με αυτό για τον Ντούντα.
-Να, αυτοί είναι οι τύποι που σου έλεγα μικρέ!
-Κακές παρέες κάνει ο μπαμπάς σου, πρόσεχέ τον!
…Σκάει μειδίαμα, νιώθοντας φανερά άβολα ο μικρός, έχει έρθει με τον πατέρα του από Νέα Ζηλανδία! Ναι, για τον Γιώργο και Λαέρτη Λούρμα μιλάμε, τρομερό ταξίδι πατέρα-γιού, για να δει ο νεοφώτιστος πρώτη φορά Ολυμπιακό, για περάσει η δάδα στην επόμενη γενιά! Βγάζουμε καπέλο Γιώργο!
Φωτογραφίες, βίντεο…
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
…Stark Arena, εκείνες οι στιγμές, λίγο πριν, λίγο μετά…
Καθώς σέρνουμε αμίλητοι τα άδεια κορμιά μας επιστρέφοντας στο κέντρο, σα να παίρνει μορφή ξανά το «Ματωμένο Μονοπάτι». Το μονοπάτι που ακολουθούμε όσοι αντέχουμε να είμαστε όλα αυτά τα πολλά ή λίγα χρόνια, κουβαλώντας το μπασκετικό τμήμα του Συνδέσμου. Το μονοπάτι που κόβεται από χείμαρρους, έχει αγκάθια, γκρεμνά, δηλητήριο στον αέρα, αδιέξοδα, θεριά, τέρατα… που αξιώνουν «αίμα» για να συνεχίσεις. Συνεχίζεις και μοχθείς να κρατήσεις τον Σύνδεσμο και το τμήμα ψηλά, μέσα στις κακοτοπιές, κρατώντας γερά ο ένας τον άλλον, μην παραπέσουμε πουθενά. Όσο αντέχεις το περπατάς μαζί με όσους ήταν, ήρθαν, έφυγαν και μπορεί να ξαναήρθαν. Για να βρεθείς σε αυτές τις σπάνιες δενδρόφυτες ισιάδες στην εξοχή, δίπλα σε ήρεμες ποταμιές, με λουλουδιασμένα λιβάδια και καρπερά μποστάνια, όταν αποκαμωμένος, ενώ ρουφάς το μεδούλι της στιγμής, μετράς τις πληγές σου και βλέπεις στο γελαστό βλέμμα σου μέσα στο γελαστό βλέμμα των άλλων μπασκετόγαυρων, ότι αξίζαν τον κόπο τόσα βάσανα. Μόνο και μόνο για συνεχίσεις στο ίδιο μονοπάτι, για νέες ήττες, κάθε χρονιά είναι μια υπέροχη ευκαιρία! Μέχρι να φτάσει πάλι εκείνη η ώρα που ο Έφηβος θα πάρει ορμή και από την δική μας επιμονή και μαζί μας θα θριαμβεύσει ξανά! Και μετά ξανά κακοτοπιές… Ολυμπιακός μπασκετικός σημαίνει να ματώνεις.
Επιστρέφοντας
-Τι να κάνω, δεν τα μπορώ εγώ αυτά!
-Ρε απλά μαζί με τα διαβατήρια, δώσε και τα τσιγάρα!
-Αχ, μη με βάζετε να κάνω παρανομίες!-
-Πες του και ένα «Γ@#$%ται ο Μίσιτς»!
-Σταμάτα ρε, και προσπαθώ να το ξεχάσω!
…Τελικά δεν τα έδωσε τα πεσκέσια η Μαίρη στα σύνορα με Βόρεια Μακεδονία, κοίταξε με τρόπο ο υπάλληλος, τον θυμόμουνα, του είχα δώσει και τις άλλες δύο φορές που είχα περάσει «κάτι για τα παιδιά», τελοσπάντων μάλλον επειδή είδε μικτή ομάδα αγόρια-κορίτσια, δεν έκανε κάτι. Το γκρουπ της Ζαφίρας όμως… με τις καμπανόφατσες-μεικτή πρώην Σοβιετικό μπλοκ-μαντράχαλους αποκλειστικά, που δεν έδωσε ούτε αυτό πεσκέσι, τους καθυστέρησαν με μανούρα κιόλας. Τι ‘α κάν’ς;
…
Η επιστροφή είχε αυτή την χαρμολύπη. Ήμασταν πικραμένοι, κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι, χαρούμενοι που το ζήσαμε όλο αυτό όλοι μαζί, και μαζί με τον Ολυμπιακό μας. Γαλβανώθηκε επιπλέον η αγάπη για την ομάδα, δυνάμωσαν και άλλο οι μεταξύ μας σχέσεις. Και χαλυβδώθηκε η αποφασιστικότητα να είμαστε όσο μπορούμε, πάντα κοντά στον Σύνδεσμο και το τμήμα.
-Όπου και να γίνει του χρόνου, θα πάμε, μαζί με την ομάδα! Και θα το σηκώσουμε!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
