Στο δρόμο για το 3ο συνεχόμενο Final 4, για εμένα και τον Ολυμπιακό, σε μια αίθουσα αναμονής στο αεροδρόμιο του Μιλάνου προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τις σκέψεις των τελευταίων ημερών και το ποια τρέλα με οδήγησε να κάνω το ταξίδι χωρίς να έχω εξασφαλισμένη τη θέση μου στην Uber Arena του Βερολίνου, μαζί με τον Διονύση και τη Μαίρη (που επίσης δεν έχουν εισιτήριο), τον Κώστα, τη Θάλεια και την Τίνα (που θα είναι εντός γηπέδου).
Συνειδητοποιώ, όσο περνάνε οι μέρες από την τεράστια πρόκριση στο Palau Blaugrana, ότι αυτό που τελικά με οδήγησε σε αυτή την κατάσταση είναι η ΜΗ πίστη μου στην ΟΜΑΔΑΡΑ του Γιώργου Μπαρτζώκα. Του καλύτερου Έλληνα προπονητή, του γαύρου, του ανθρώπου που μας επανέφερε εκεί που θέλουμε πάντα να είμαστε. Αυτό “πληρώνω” τώρα. Αποφάσισα όμως ότι το να μην πιστεύεις σε αυτή την ομάδα δεν θα είναι επιλογή πια για μένα. Το ταξίδι θα το κάνω. Όσες ώρες κι αν είναι το “πήγαινε”, προς την ελπίδα για κατάκτηση της κορυφής. Όσες ώρες κι αν κρατήσει το “γύρνα”, ακόμα κι αν αυτή δεν κατακτηθεί.
- Για τον Κώστα και όσα έχουμε περάσει από το 2005 και μετά βλέποντας παρέα αυτή την ομάδα.
- Για το Νίκο που, μέχρι να αλλάξει πολιτείες, ήταν δίπλα μας στο ΣΕΦ.
- Για το Θύμιο, τον Κώστα, τον Παναγιώτη, τον Γιάννη, τον Σπύρο και τον Χρήστο που σε Βελιγράδι και Κάουνας κάναμε όλοι μαζί το ταξίδι και φέτος για διαφορετικούς λόγους δεν θα είναι στο Βερολίνο (τουλάχιστον στον ημιτελικό).
- Για όλους όσους θέλουν να είναι παρόντες σε ένα τέτοιο γεγονός αλλά για διάφορους λόγους δεν έχουν τη δυνατότητα.
- Για την έκσταση της προετοιμασίας του ταξιδιού και την καύλα που θα το πραγματοποιούσαμε, μετά το 5ο ματς με την Monaco στο ΣΕΦ.
- Για το Sasha και τον «δύσκολο» ημιτελικό που είχε το 2022.
- Για το τρίποντο του Misic που γκρέμισε τα όνειρα στο Βελιγράδι.
- Για τον «ερυθρόλευκο» χαμό στον 2ο ημιτελικό, που αν έμπαινες στο γήπεδο εκείνη την ώρα θα νόμιζες ότι ο Ολυμπιακός είχε ήδη περάσει στον τελικό.
- Για το 12ωρο roadtrip της επιστροφής, όπως και το πήγαινε, με τον Διονύση να μας εξιστορεί όλα τα ταξίδια του (κανονικός Γκιούλιβερ).
- Γι αυτό το “Γ@#$%^&νε Misic” που για αρκετό καιρό μετά έβγαινε από τα χείλη μας.
- Για την ανυπομονησία να ξεκινήσει η επόμενη χρονιά και να οργανώσουμε το επόμενο ταξίδι για το Final 4.
- Για όλη τη season 2022-2023, που δεν βλέπαμε τρόπο πως δεν θα σηκώσουμε την κούπα.
- Για τη μέρα που βγήκαν τα εισιτήρια για το Κάουνας και μέσα στο χαμό είχα την τύχη να καταφέρω να κλείσω για τους 7 από τους 13 της παρέας.
- Για την τρέλα του Αθήνα – Βαρσοβία και μετά Βίλνιους με αυτοκίνητα (και τούμπαλιν στο γύρνα).
- Για όλη τη διαδρομή από τη Βαρσοβία στο Βίλνιους, όπου νομίζαμε κάθε 15 λεπτά ότι πάμε λάθος γιατί ήμασταν για περισσότερη ώρα σε επαρχιακό δρόμο παρά σε εθνική οδό.
- Για το υπόγειο parking στην πολυκατοικία που ήταν το διαμέρισμα, που την πρώτη φορά που μπήκαμε ήμασταν πεπεισμένοι ότι γίνονται κάποιου είδους παράνομες συναλλαγές.
- Για το μικρό μπαλκονάκι με τζάμι που γινόντουσαν όλες οι συζητήσεις με το Διονύση και τη Μαίρη.
- Για τις μπύρες το πρώτο βράδυ στο Bix Baras, όπου άρχισαν να μαζεύονται οι πρώτοι γνωστοί μέσω twitter.
- Για την κίνηση της μέρας πριν τον ημιτελικό με την Monaco, που μας “ανάγκασε” να ακολουθήσουμε άλλη διαδρομή, εκ νέου μέσα από λίμνες και λαγκάδια.
- Για την απελπισία του 1ου ημιχρόνου, και τον ζωγραφισμένο στα μάτια μας “φόβο” ότι θα ξαναζήσουμε ήττα στον ημιτελικό.
- Για τα μάτια μας που δεν πίστευαν αυτά που έβλεπαν στην μαγική 3η περίοδο του 27-2.
- Για το γήπεδο που θύμιζε ΣΕΦ στα καλύτερα του όταν το ματς γύρισε τούμπα, και πλέον δεν υπήρχε επιστροφή για τους Μονεγάσκους.
- Για την τρέλα με την λήξη που νιώθαμε ότι δεν βλέπουμε κανέναν αντίπαλο.
- Για την ηρεμία με την οποία παρακολουθήσαμε τον 2ο ημιτελικό Real – Barcelona.
- Για τον Καταλανό φίλο που έκλαιγε και προσπαθούσαμε να παρηγορήσουμε μετά την ήττα της Barca.
- Για το fast food που πήραμε στο δωμάτιο και καταλήξαμε να βλέπουμε από το κινητό την 3η περίοδο με Monaco 4 φορές.
- Για την ευθυμία του Σαββάτου και της Κυριακής, κάτι που δεν είχαμε ζήσει στο Βελιγράδι και για το οποίο μας είχε, πολύ σωστά, ενημερώσει ο “‘ανθρωπος της Διοίκησης”, ο Θύμιος.
- Για την αναζήτηση μαγαζιού το πρωί του Σαββάτου, για το που θα κάνουμε την μεγάλη συνάντηση του Red Point Guard.
- Για τα σχεδόν 100 άτομα που πηγαμε στο meet-up του Aperitif (και κατ’ επέκταση του Red Point Guard) στο θρυλικό πλέον Slojikai.
- Για την ανυπομονησία το πρωί της Κυριακής να πάμε προς το Κάουνας και να νιώσουμε τον παλμό του τελικού με τους υπόλοιπους Γαύρους.
- Για την Κυριακή που δεν είχε πια κίνηση, όμως φροντίσαμε να ακολουθήσουμε την ίδια κυκλική διαδρομή για να κρατήσουμε το γούρι.
- Για τα συνθήματα σε όλο το κέντρο του Κάουνας, που είχε γίνει κατακόκκινο.
- Για όλα τα συναισθήματα κατά τη διάρκεια του τελικού με την Real.
- Για τα στιγμιότυπα που, από τότε, κατάφερα να δω μόνο μία φορά, στην αρχή της φετινής σεζόν, για να ξορκίσω το κακό.
- Για τη νεκρική σιγή στην έξοδο από το γήπεδο και μέχρι να πάμε στα αμάξια, που το μόνο που άκουγες ήταν παπούτσια να σέρνονται και τα αμάξια που περνούσαν από τον παραποτάμιο δρόμο του Κάουνας.
- Για το Aperitif του χαμένου τελικού, στο δρόμο της επιστροφής προς το Βίλνιους.
- Για το “Θυμηθείτε που ήμασταν πέρσι, ψηλώνουμε” του Θύμιου, που εκείνη την ώρα μπορεί και να μου προκαλούσε συναισθήματα χειρότερα από το καλάθι του Llull.
- Για την αναζήτηση φαγητού όταν επιστρέψαμε. Με το ζόρι κατέβαιναν οι μπουκιές, με το ζόρι έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα μας.
- Για τα βράδια που δεν κοιμηθήκαμε συζητώντας, είτε χαρούμενοι είτε διαλυμένοι ψυχολογικά.
- Για το ταξίδι της επιστροφής που προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα, που μετά το roadtrip Βελιγράδι – Αθήνα – Βελιγράδι και το Βαρσοβία – Βίλνιους – Βαρσοβία, η διαδρομή από το ένα αεροδρόμιο της Βαρσοβίας (που αφήσαμε την Τίνα) στο άλλο (που πετούσαμε εμείς) ήταν η μοναδική φορά που άφησα κάποιον άλλο να οδηγήσει.
- Γι αυτό το αίσθημα αδικίας και πίκρας, που είχα για αρκετό καιρό μετά.
- Για όλη τη φετινή χρονιά, με τα πάνω της και τα κάτω της.
- Για τον Thomas, τον Isaiah, τον Μιχάλη, τον Γιαννούλη, τον Moustapha, τον Sasha, τον Joel, τον Alec, τον Tarik, τον Shaquielle, μα πάνω απ’ όλα τον Αρχηγό, Κώστα Παπανικολάου.
- Για τον αρχηγό της αγέλης, τον Γιώργο Μπαρτζώκα.
- Για το “ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ” που θα ακουστεί από την μία ως την άλλη άκρη του Βερολίνου.
- Για την Μαίρη και τον Διονύση, που θα αναζητήσουμε παρέα το εισιτήριο για τη “γη της επαγγελίας”.
- Για την Θάλεια, την Τίνα και τον Κώστα που θα είναι μέσα στο γήπεδο, και αν χρειαστεί θα φωνάξουν και για μας.
- Για το Νίκο, τους 2 Παναγιώτηδες, τον Γιώργο, τον Μάικ, τον Μάνο, τον Μανόλο και τον Φίλιππο.
Γι αυτά και για άλλα τόσα ετοιμαζόμαστε για την επιβίβαση στην πτήση Μιλάνο – Βερολίνο.
Με την ελπίδα να βρούμε τρόπο (νόμιμο πάντα, δεν είναι να μπλέκεις) να μπούμε στο γήπεδο.
Μα πάνω απ’ όλα με την ελπίδα την Κυριακή το βράδυ τα πανηγύρια να μην έχουν τελειωμό για την ερυθρόλευκη λαοθάλασσα.
Γιατί μαστούρα σαν κι εσένα δεν υπάρχει.
ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΣΤΑ @@ ΜΑΣ ΤΑ ΓΡΑΨΑΜΕ ΟΛΑ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΡΕ ΔΕΝ ΓΑΜ….. Ο ΘΡΥΛΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ
ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΧΑΡΑ
ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΟΝΑΩ ΚΑΙ ΑΝ ΥΠΟΦΕΡΩ
ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ 10 ΜΕΡΕΣ ΝΗΣΤΙΚΟΣ
ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΝΑ ΡΘΩ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ
ΓΙΑ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
