Καλοκαίρι του 2022. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του, με τα air condition στο τέρμα, ετοιμάζουν ένα υποθετικό “role play” για τον νέο Ολυμπιακό, της σεζόν 2022-23. Τα δεδομένα στο υπερσύγχρονο γραφείο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας (το οποίο κατά έναν περίεργο λόγο το έχω επισκεφθεί-μην με ρωτήσετε πως!) ήταν τα εξής: από τον βασικό κορμό της ομάδας που έφτασε στο F4 του Βελιγραδίου, είχαν παραμείνει οι Σλούκας, Walkup, McKissic, Παπανικολάου, Λαρεντζάκης, Λούντζης, Βεζένκοφ και Fall, με μοναδική “σημαντική” αποχώρηση, αυτήν του Tyler Dorsey. Την ίδια ώρα έπρεπε να γίνει “διαχείριση” της αποχώρησης του legendary Γιώργου Πρίντεζη από τα αποδυτήρια, ενώ η μεταγραφική στόχευση βασίστηκε στο να καλυφθούν κυρίως οι θέσεις της Front Line και επιπλέον, στο να αποκτηθούν -αποκλειστικά- παίχτες με εμπειρία από την Euroleague…
Οι συζητήσεις (και τα σχέδια επί χάρτου) εκείνες τις μέρες, ήταν ατέρμονες. Πως θα πορευόταν η ομάδα την νέα σεζόν, με τον πήχη εκ των πραγμάτων, σε αρκετά υψηλά επίπεδα; Πως θα μοιράζονταν οι ρόλοι εντός κι εκτός παρκέ; Πως θα έμπαιναν οι νέοι παίχτες στο πλάνο;
Ο coach B κι οι συνεργάτες του, έφτιαξαν λοιπόν ένα υποθετικό role play για τους παίχτες, το οποίο λίγους μήνες μετά, έστω κι αν άργησε λιγάκι, δείχνει να εφαρμόζεται… Να εφαρμόζεται μάλιστα, σε σχεδόν τέλειο βαθμό (γεγονός καθόλου εύκολο, γενικά, σε καμία εργασία)…
Η επόμενη μέρα στα αποδυτήρια χωρίς Πρίντεζη και… Σπανούλη.
Το κενό των αποδυτηρίων από την οριστική έλλειψη των δύο ιστορικών ερυθρόλευκων μορφών (προσωπικά τον Βασίλη και τον Γιώργο πάντα τους θεωρούσα σχεδόν σαν μία “οντότητα”!), δεν ήταν δύσκολο να καλυφθεί είτε στα χαρτιά είτε εν τέλει… στην πράξη. Ο Μπαρτζώκας έχρισε κατευθείαν αρχηγό, το αγαπημένο του παιδί, έναν τεράστιο αθλητή κι άνθρωπο, τον Κώστα Παπανικολάου. Παράλληλα ο Κώστας Σλούκας ήταν εξ αρχής -από όταν κι αποφάσισε να επιστρέψει στο λιμάνι- έτοιμος να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο, που ονειρευόταν από παιδάκι στα ερυθρόλευκα. Ποιος θα το έλεγε αλήθεια, ότι τα δύο αμούστακα παλικάρια στην άκρη του πάγκου στις αρχές της δεκαετίας του 2010, σήμερα θα αποτελούσαν τους απόλυτους ερυθρόλευκους ηγέτες; Κι επειδή ιστορικά (λέμε τώρα)… οι “σωματοφύλακες” ήταν τρεις, το γλυκό το έδεσε ο Σάσα Βεζένκοφ, το τρίτο “ελληνόπουλο” της παρέας, ο οποίος στην 4η σεζόν του στην ομάδα, εκτός από το τεράστιο αγωνιστικό του step up, αποτελεί πλέον έναν μεγάλο ηγέτη και εντός των αποδυτηρίων… Η κατάσταση στα αποδυτήρια λοιπόν, ήταν εύκολη υπόθεση, καθώς το τμήμα διαθέτοντας τον κατάλληλο δυνατό κι έμπειρο γηγενή κορμό, είχε φροντίσει για αυτό…
Το υποθετικό καλοκαιρινό “role play”…
Ο Μπαρτζώκας εξ αρχής, πολύ απλά… αναζητούσε περισσότερα πράγματα από τους οχτώ “παλιούς”, που ο ίδιος επέλεξε να συνεχίσουν στην ομάδα και να αποτελέσουν τη βάση της. Στο αρχικό του “role play” ήθελε ουσιαστικά λίγα περισσότερα από τον καθένα και το κατάφερε!
Ήθελε από τον “general Σλούκα”, ΞΕΚΑΘΑΡΑ να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, δημιουργικά κι επιθετικά. Ήθελε από τον “πεζοναύτη-Thomas” εκτός από το να εξακολουθήσει να δαγκώνει αμυντικά, να βγει μπροστά και στο μπροστά μέρος του παρκέ, αξιοποιώντας το φοβερό του επιθετικό “διάβασμα” της αδύνατης πλευράς και σταματώντας να είναι διστακτικός στα τελειώματα. Ήθελε από τον “τρελό-Λάρι” να δώσει λίγη (ακόμα) από την άγνοια κινδύνου του επιθετικά -αντικαθιστώντας εν μέρει έστω και λίγο τον τρελό-Tyler, που μας άφησε στα κρύα του λουτρού. Ήθελε από τον “στρατιώτη-Παπ” να καταθέσει -ακόμα περισσότερο- την τεράστια εμπειρία του και να συνεισφέρει σε κάθε εκατοστό του παρκέ. Ήθελε από τον “turbo-Shaquille” να συνεχίσει να αποτελεί τον game changer της ομάδας, ερχόμενος -γεμάτος ενέργεια- από τον πάγκο, έχοντας πλήρως αποδεχτεί τον ρόλο του. Ήθελε από τον “MVP Σάσα” (την μεγαλύτερη καλοκαιρινή “μεταγραφή”…), πολύ απλά να… βομβαρδίζει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, τα αντίπαλα καλάθια, σκορπώντας τον τρόμο στους αντιπάλους. Ήθελε από τον “Κροκόδειλο-Fall” να αποτελέσει ξανά τον πύργο, το σκιάχτρο, τον πυλώνα του ζωγραφιστού. Ήθελε ακόμα και από τον “συμπληρωματικό Λούντζη“, να επενδύσει στο κορμί του και στο αμυντικό του dna, δηλώνοντας έτοιμος να βοηθήσει, όποτε και όπως του ζητηθεί.
Ταυτόχρονα, μια δύσκολη “εξίσωση”, ήταν η επιμέρους μεταγραφική στελέχωση… Ο coach B επέλεξε τον Canaan, με σκοπό να του δώσει σκορ και μακρινό σουτ από την περίμετρο. Επέλεξε τον Peters σαν back up του Βεζένκοφ (με το μύθο να λέει πως τον έφερε αρχικά σαν αντί–Σάσα, όταν αυτός “φερόταν” κοντά στο Sacramento), με σκοπό να του ανοίγει το παρκέ, παίζοντας στην second unit μαζί με τον Σλούκα. Επέλεξε τον Bolomboy, με σκοπό να “ντουμπλάρει” με ενέργεια και αθλητικότητα τον βαρύ Fall. Και τέλος επέλεξε με ρίσκο, το “κτήνος”, Tarik Black, ελπίζοντας να αφήσει πίσω του τους τραυματισμούς, ώστε να βοηθήσει με την τεράστια σωματική δύναμη του και την εμπειρία του, την front line της ομάδας…
Όλα τα παραπάνω, το καλοκαίρι ήταν… υποθέσεις. Με βάση αυτά τα κριτήρια επιλέχθηκε το τελικό ρόστερ. Τα παραπάνω ήταν τα “role play”, που συζήτησε ο Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του, στα κατ’ ιδίαν ραντεβού με τους παίχτες, λίγο πριν ξεκινήσει η προετοιμασία… Ώσπου φτάσαμε στο Φλεβάρη… Κι η ομάδα αποδίδει ένα εξαιρετικά όμορφο και αποδοτικό μπάσκετ! Ο Γιώργος Μπαρτζώκας κι οι συνεργάτες του, πρέπει να νιώθουν απόλυτα ευχαριστημένοι και περήφανοι, που όλα τους τα υποθετικά σχέδια επί χάρτου, βγαίνουν σχεδόν καρμπόν… μες το παρκέ.
Η πλήρης αποτύπωση του στο παρκέ…
Οι Σλούκας και Walkup αποτελούν ένα απολαυστικά ταιριαστό δίδυμο guard. Ο Σλούκας ηγείται των ασίστ σε όλη την διοργάνωση με 6,6 ανά ματς, την ίδια ώρα που ο Thomas μοιράζει 5,5 ! Οι δύο ερυθρόλευκοι PGs δίνουν σχεδόν 12 ασίστ (!) σε κάθε παιχνίδι, την ίδια ώρα που σκοράρουν 11,6 και 7,5 αντίστοιχα (σύνολο 19,1), έχοντας -σχεδόν- μαζί 30 PIR σε κάθε αναμέτρηση… Ο “πεζοναύτης” ηγείται και των κλεψιμάτων στην διοργάνωση (μ.ο1,9 !). Εν αντιθέση μάλιστα με πέρυσι, βρίσκονται φέτος και για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ταυτόχρονα πάνω στο παρκέ..! Η έκφραση “τα κάνουν ΟΛΑ”, τους ταιριάζει γάντι. Από πίσω τους μάλιστα, σιγά σιγά κερδίζει χρόνο και ο Μιχάλης Λούντζης, ένα παιδί εργατικό με εξαιρετικό κορμί και μερικά ενδιαφέρονται στοιχεία (καλός αμυντικός, αξιόπιστος spot σουτέρ), το οποίο με την πρόσφατη απουσία του Σλούκα, έκανε το δικό του “ξεπέταγμα”.
Στη θέση “2”, ο Λάρι, πραγματοποιεί ένα τεράστιο step up, προσπαθώντας φιλότιμα να κάνει τον κόσμο να… ξεχάσει τον Dorsey. Οι 8 πόντοι μέσο όρο, με το επικό 40% έξω από τα 6,75m (σε 4 προσπάθειες!), τα λένε όλα. Ο Γιαννούλης αποτελεί πλέον “παράγοντα” της ομάδας, με σταθερότατο ρόλο (πατάει για 16,5′ το παρκέ!), είναι ένας αθλητής μάλιστα που δεν φοβάται να πάρει και πρωτοβουλίες όταν η μπάλα ζυγίζει αρκετά κιλά. Την ίδια ώρα, ο Isaiah, αν κι άργησε αρκετά, δείχνει επιτέλους να καταλαβαίνει το ρόλο του. Στο πρώτο μισό της σεζόν, έδειχνε μπερδεμένος και κρυμμένος, αποκλειστικά σε off ball δράσεις. Από τα τέλη του Δεκέμβρη και συγκεκριμένα μετά τη μεγάλη του εμφάνιση στο ΟΑΚΑ, δείχνει να ξεψάρωσε κάπως, να λύθηκε και κυρίως να κατανόησε το ρόλο του. Ναι μεν δεν επιτίθεται αρκετά με drives ή με σουτ μέσης απόστασης (η έλλειψη σταθερής iso απειλής από το combo, δυσκολεύει, ναι, αρκετά την ομάδα σε κάποια momemtum στους αγώνες), αλλά τουλάχιστον σουτάρει με μεγαλύτερη τόλμη και χωρίς 2η σκέψη. Στα 15 λεπτά που παίζει δίνει 6,1 πόντους, 37% τρίποντο έχει, στην άμυνα εκεί που όλοι τον περιμέναμε στόχο (λόγω των 183cm του) τα δίνει όλα, μα το σημαντικότερο είναι πως δείχνει να έχει βρει αυτοπεποίθηση και τον εαυτό του. Αισίως μοιράζει και ασίστ, δείγμα του ομαδικού του παιχνιδιού… Ίσως η μοναδική θέση με κάποια ερωτηματικά και ζητήματα, τα οποία όμως ενδεχόμενη “άνοδος” του Canaan ίσως εξαφανίσει…
Στο SF, ο Παπ παίζει το πιο ώριμο μπάσκετ της καριέρας του. Έχει 8,5 πόντους μέσο όρο, 3,1 ριμπάουντ και 2,1ασίστ, με 45,1% τρίποντο κι όλα αυτά σε 24΄ πάνω στο παρκέ. Γεμάτη στατιστική, αλλά ακόμα πιο γεμάτη είναι η εικόνα του εντός κι εκτός γηπέδου. Πάντα έτοιμος να βοηθήσει και να παλέψει για κάθε μπάλα, εσχάτως δίνει και οδηγίες ακόμα και στα time outs! Μαζί με τον Walkup είναι οι αμυντικοί stopper, ενώ το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του ταιριάζει κουτί, καθώς κινούμενος ιδανικά μακρυά από τη μπάλα, είτε σκοράρει με spot σουτ στις αδύνατες πλευρές, είτε κάνει τα αγαπημένα του cut στην baseline! O ΜcKissic παίζει τα υπόλοιπα 16΄… Ο Αμερικάνος είναι μια περίεργη περίπτωση αθλητή. Το εξαιρετικά αθλητικό σκαρί του θέλει χρόνο, για να βρει ρυθμό, για αυτό και συνήθως το πρώτο τρίμηνο της κάθε σεζόν, παρουσιάζεται με ένα εμφανές έλλειμα ενέργειας κι έκρηξης. Και παίχτης McKissic χωρίς έκρηξη, δεν υπάρχει (οπως ουσιαστικά δεν υπήρχε σχεδόν σε όλο τον 1ο γύρο της Regular). Αισίως όμως, βλέπουμε τον κλασικό turbo forward! Μπαίνει στα drives από παντού και πάντα, διασπώντας τις αντίπαλες άμυνες και δίνοντας το απαραίτητο isolation, που η ομάδα είχε απόλυτη ανάγκη! Ακόμα και “το μυαλό του έχει φτιάξει” και παίρνει τις σωστές αποφάσεις ακόμα και όταν οι αντίπαλοι τον παίζουν προκλητικά από τα 3 m-δίνοντάς του τα σουτ (έχει μόλις 20% στα τρίποντα). Προσωπικά, δεν έχω καμία αμφιβολία, πως σε όλο το εναπομείναν μέρος της σεζόν, θα βοηθήσει ακόμα περισσότερο την ομάδα. Τον περιμένω ξεκάθαρο “παράγοντα” – κι αυτόν- στα δύσκολα. Εδώ να θυμίσω πως λήγει και το συμβόλαιο το καλοκαίρι. Και μην ξεχνάμε πως θέλει πολύ να συνεχίσει εδώ (όπως και η λατρεμένη Μπέριλ…)!
Στο δε PF, μόνο και μόνο η παρουσία του σχεδόν βέβαιου MVP της διοργάνωσης, Σάσα Βεζένκοφ, αρκεί για τους ερυθρόλευκους… Ο “Έλληνας” forward πραγματοποιεί μια ιστορικά επιβλητική σεζόν, κάνοντας σχεδόν σε κάθε ματς double double σε πόντους και ριμπάουντ. 18,4 πόντοι μέσο όρο, 7,4 ριμπάουντ και το συγκλονιστικό 23,5 PIR, είναι αριθμοί που προκαλούν τρόμο. Αυτό ακριβώς ήθελε το τεχνικό team από εκείνον. Επιθετικά ειδικά, μιλάμε για μια καλαθομηχανή, που όμοια της έχουνε χρόνια να δούμε στην Ευρώπη. Αρέσκεται να εκτελεί χωρίς ντρίμπλα από μακρυά, ενώ πλέον σκοράρει και με παιχνίδι στο low post και με τα κοψίματα -σήμα κατατεθέν του- στην baseline. Από πίσω του, υπάρχει ο αδικημένος Peters. O Αμερικανός σουτέρ, ήρθε για ένα άχαρο ρόλο πίσω από τον Βεζένκοφ και παίζει μόλις 14′ ανά ματς-γεγονός που τον δυσκολεύει στο να έχει σταθερότητα. Σκοράρει μεν μόλις 5,7 πόντους και μαζεύει 2,5 ριμπάουντ, αλλά τη δουλειά για την οποία αποκτήθηκε την κάνει καλά, καθώς σουτάρει με 48% τρίποντο! Έχει κάνει μερικά τεράστια ματς (Μπαρτσελόνα-Μονακό εκτός, Βίρτους-Αρμάνι-Μακάμπι εντός) αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχει αποδώσει (ακόμα) τα αναμενόμενα. Παρ’ όλα αυτά η ομάδα στην απαιτητική στο σύγχρονο μπάσκετ “θέση 4”, είναι απόλυτα καλυμμένη…
Τέλος στη θέση του center, οι ερυθρόλευκοι διαθέτουν μεγαλύτερη πληρότητα, ίσως από όλες τις ομάδες της EuroLeague, κάνοντας τον Μπαρτζώκα να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Ο Moustafa Fall κυριαρχεί στο low post, αποτελώντας έναν εκ των κορυφαίων ψηλών της Ευρώπης. Έχει 7,5 πόντους-4,5 ριμπάουντ-2 ασίστ-12 PIR μέσους όρους, αλλά η δύναμη του και η σχεδόν βιβλική παρουσία του στο ζωγραφιστό σε άμυνα κι επίθεση, δεν μπορούν να αποτυπωθούν στη στατιστική. Ο Bolomboy αποτελεί τον ρολίστα ψηλό (13′), σκοράρει 5,1 πόντους και μαζεύει 3,6 ριμπάουντ αλλά το κυριότερο είναι ότι δίνει PnR παιχνίδι και αθλητικότητα, όταν η ομάδα την χρειάζεται. Άλλωστε πίσω τους υπάρχει η πολυτέλεια να δίνει 10 ποιοτικότατα λεπτά και ο Tarik Black. Ένα τέρας δύναμης, με συγκλονιστικά κλειδώματα στο low post, που ξέρει να χρησιμοποιεί το κορμί του, είτε για να σκοράρει, είτε για να “boxαρει”. Μπορεί να μην παίζει πολύ, αλλά με το πάθος του και την ενέργεια του, υπάρχουν πολλά ματς στα οποία έχει δώσει συγκλονιστικές λύσεις. Ήδη είναι από τους αγαπημένους της απαιτητικής ερυθρόλευκης κερκίδας…
Συνοψίζοντας… Ό,τι σχεδιάστηκε, ό,τι συζητήθηκε, ό,τι πλαναρίστηκε στην off season, ως αναφορά τους ρόλους των παιχτών, μέχρι στιγμής και ειδικά από τα τέλη Δεκεμβρίου και μετά, αποτυπώνονται πλήρως πάνω στο παρκέ! Ο Ολυμπιακός έχει 12 παίχτες με συγκεκριμένους ρόλους, που άπαντες δίνουν ακριβώς αυτά που “απαιτούνται” από αυτούς και άμα λάχει είναι κι έτοιμοι να δώσουν κι ακόμα περισσότερα! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βλέπουμε μια ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης, την οποία ώρες ώρες θες να την πιεις στο ποτήρι.
Κλείνοντας να αναφέρω και το εξής. Καμία ομάδα δεν θριάμβευσε Φλεβάρη μήνα. Αν με ρωτάτε ναι, ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης φέτος. Αλλά την EuroLeague την κρίνουν κι άλλοι παράγοντες. Οπότε προς θεού, τίποτα δεν έχει κριθεί. Οι ερυθρόλευκοι το μόνο που έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής είναι να είναι με το ενάμιση πόδι στα play offs. Τίποτα περισσότερο. Καμία επαναύπαση λοιπόν. Υγεία να χει αυτή η ομάδα, λίγη τύχη και όλα γίνονται…
Υγ: η ομάδα αυτή εκτός από τους φοβερά ευδιάκριτους ρόλους, εκτός από το ώρες ώρες μαγικό μπάσκετ που παράγει, αναβλύζει ΥΓΕΙΑ ως αναφορά τις σχέσεις μεταξύ των παιχτών. Δείχνουν πραγματική ΠΑΡΕΑ κι οικογένεια κι αυτό πραγματικά μας κάνει να τους γουστάρουμε ακόμα περισσότερο…
