Έχουν περάσει αρκετές ώρες από τη στιγμή που το ματς στο ΣΕΦ ολοκληρώθηκε και ακόμα δεν έχω καταφέρει να βάλω τις σκέψεις μου σε μία τάξη. Θα ξεκινήσω να γράφω και, φαντάζομαι στην πορεία αρκετές προτάσεις / παράγραφοι θα μετακινηθούν μπρος-πίσω και άλλες θα μείνουν στη θέση τους. Γιατί? Γιατί έτσι. Ετσιθελικά. Όπως ακριβώς προκρίθηκε ο Ολυμπιακός στο 10ο Final 4 της ιστορίας του.
Θα ξεκινήσω από το τέλος. Ήταν κάποια στιγμή στο 2ο ημίχρονο μετά από time out που κοίταξα τις πεντάδες των 2 ομάδων. Όχι τα πρόσωπα αλλά τις εθνικότητες. 4 Έλληνες + 1 Αμερικάνος για τον Ολυμπιακό, 4 Αμερικάνοι + 1 Γάλλος για την Efes. Για όσους το ξεχνάνε (εντάξει κανείς αλλά είπα να το τονίσω) έπαιζε μία ελληνική ομάδα εναντίον μίας τούρκικης. Συνολικά στην σειρά έπαιξαν 2 Τούρκοι από τη μία (εκ των οποίων ο ένας έπαιξε 19’ μ.ο. και ο άλλος 11’ με αποκλειστικά αμυντικό ρόλο) και 6 Έλληνες από την άλλη (κανείς με λιγότερο από 12’ λεπτά μ.ο.). Καταλάβατε που το πάω έτσι; Μπήκα στη διαδικασία να δω τους γηγενείς παίκτες κάθε μίας ομάδας, με σχετικά ή αρκετά ενεργό ρόλο (10+ λεπτά μ.ο. στους αγώνες των Playoff). Και βέβαια κανονικούς γηγενείς, όχι τύπου Ali – Dixon. Έχουμε και λέμε λοιπόν CSKA: 4 (Fridzon, Khryapa,Kurbanov, Vorontsevic), Baskonia: 1 (Diop), Real: 3+1 (Doncic, Fernandez, Llull, Reyes με μικρό χρόνο συμμετοχής αλλά πάντα παίζει τον ρόλο του κυρίως σε μη αγωνιστικά θέματα), Darussafaka: 1 (Batuk με 8’30” μ.ο. αλλά έπρεπε να βάλω κάποιον), Παναθηναϊκός Superfoods: 4 (Μπουρούσης, Καλάθης, Φώτσης, Παππάς), Fenerbahce: 0 (ολοστρόγγυλο ΜΗΔΕΝ), Ολυμπιακός: 6 (Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Μάντζαρης, Αγραβάνης), Efes: 2 (Osman, Balbay). Ο Ολυμπιακός μαζί με τη Real είναι οι μοναδικές ομάδες που πήραν αρκετά από τους γηγενείς τους. Ο Ολυμπιακός δε είναι η μοναδική ομάδα που οι γηγενείς έδωσαν περισσότερα από τους ξένους, κάτι που αποτυπώνεται και στο index των παιχτών. Αυτό έχει 2 αναγνώσεις, μία καλή και μία κακή. Η κακή λέει ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ξένους που σε αυτό το επίπεδο μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε μία σειρά σημαντικών παιχνιδιών. Η καλή λέει ότι ο Ολυμπιακός έχει έναν κορμό Ελλήνων παιχτών, πρωταγωνιστών, που δεν χρειάζονται οι ξένοι για να τον πάνε ένα βήμα παραπέρα. Για μένα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Φάνηκε ξεκάθαρα στην σειρά με την Efes ότι ο Ολυμπιακός δεν αντέχει να είναι πια ομάδα του “one man show”. Όποιος κι αν είναι αυτός ο “one”. Κέρδισε τα 3 παιχνίδια στα οποία όλοι έδωσαν από κάτι. Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Δεν μπορεί να παίρνει από 1-2 παίκτες τα πάντα και από τους υπόλοιπους τίποτα. Η οικονομική πολιτική που έχει αποφασίσει να τηρήσει η διοίκηση των «ερυθρόλευκων» από το καλοκαίρι του 2011 μέχρι και σήμερα δεν πληρώνει υπεραξίες, ο καθένας παίρνει αυτό που (θεωρείται) ότι αξίζει και αξιολογείται – κοστολογείται με βάση αυτά που προσφέρει (στις ανανεώσεις) ή που θεωρείται ότι θα προσφέρει, δεν μπαίνει σε πλειστηριασμούς που μοναδικό στόχο έχουν να ανεβάσουν το κασέ. Έτσι τηρείται η ιεραρχία. Σίγουρα έχουν υπάρξει και αστοχίες, αλλά δεν είναι δυνατόν να είσαι σωστός σε όλες τις επιλογές. Μοναδική υποσημείωση εδώ: ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που δημιουργεί υπεραξίες, με αποτέλεσμα τα μυαλά των (ξένων) παιχτών να παίρνουν αέρα, να ζητάνε τον ουρανό με τ’ άστρα (για τα οικονομικά δεδομένα που έχει θέσει η ίδια η ομάδα) και να πρέπει πάλι να μπει η διοίκηση και το τεχνικό team σε διαδικασία αναζήτησης νέων «λαχείων». Που θέλω να καταλήξω; Ο Ολυμπιακός μην θέλοντας να ακολουθήσει το δρόμο των περισσότερων ομάδων που συμμετέχουν στην Euroleague, αυτόν που «πληρώνω όσο όσο ΜΠΑΣ ΚΑΙ φτιάξω ομάδα», θα ζει και θα πεθαίνει με τους Έλληνες παίχτες του και όποιος από τους υπόλοιπους μπει σε αυτή τη λογική έχει καλώς. Όποιος δεν θέλει έχει αποδειχθεί περίτρανα αυτά τα χρόνια ότι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Κι άμα λάχει βολευόμαστε και με κανένα μανταρίνι.
Τα 5 παιχνίδια με την Efes είχαν πάρα πολύ ξύλο. Καλώς εννοούμενο μπασκετικό ξύλο. Από αυτό που το βλέπεις και το χαίρεσαι, γιατί δεν βλέπεις ούτε έναν αδιάφορο παίκτη. Όλοι δεινοπαθούσαν να βγουν από τα screen, στα rebounds αγκωνιές, σπρωξίματα, χτυπήματα, παίκτες με μώλωπες, με γρατζουνιές. Ένας χαμός. Κι όποια από τις 2 ομάδες χαλάρωνε δεχόταν ένα «ωραίο» σερί 7-10 πόντων και επανερχόταν στα φυσιολογικά της. Οι παίχτες της Efes έχουν την ενέργεια και αθλητικότητα που χρειαζόταν γι αυτό, ο Ολυμπιακός είχε το πάθος που ξεχείλιζε και στις 2 πλευρές του παρκέ. Δεν είναι λίγο πράγμα να βλέπεις τον Σπανούλη να βουτάει για να κλέψει μια μπάλα στα 35 του λες και είναι 10 χρονών παιδάκι που παίζει στη γειτονιά. Και βέβαια πώς να μην ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι; Όταν ο απόλυτος ηγέτης σου δείχνει αυτή τη διάθεση πώς να μην το κάνεις κι εσύ; Είπαμε και πιο πάνω. Όλα είναι θέμα ιεραρχίας. Το τσιπάκι στη σειρά άλλαξε στο 4ο δεκάλεπτο του 3ου παιχνιδιού. Εκεί που ο Ολυμπιακός έμοιαζε άδειος, αντέδρασε κι έδειξε ότι όσο κι αν υπερτερεί ο αντίπαλος στην ενέργεια μπορεί να τον κοντράρει. Το παιχνίδι μπορεί να μην το πήρε αλλά φόβισε τον αντίπαλο, του έδειξε ότι η σειρά δεν θα τελειώσει όσο εύκολα πίστευε. Και να σου οι γιορτές στο 4ο παιχνίδι και τα γνωστά πανηγυρτζίδικα που εγώ προσωπικά δεν τα γουστάρω καθόλου. Από μέσα μου είπα «ωρέ που πάτε ωρέ, δεν ξέρετε με ποιον παίζετε;». Οφείλω να ομολογήσω ότι στο -13 τρόμαξα, ότι αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα υπάρξει επιστροφή. Προφανώς και δεν ήταν δυνατόν αυτή η ομάδα να συνεχίσει έτσι και μέχρι το τέλος του ημιχρόνου είχε μειώσει στους 3. Τα υπόλοιπα ήταν διαδικαστικά νομίζω. Στο 5ο παιχνίδι όλα κρίθηκαν στην αρχή του 2ου ημιχρόνου. Εκεί που από το -4 της ανάπαυλας βρεθήκαμε στο +5 χωρίς να δεχτούμε καλάθι για 3’25”. Δεν είναι ότι χτίσαμε κάποια φοβερή διαφορά αλλά ο τρόπος που βγήκαν οι «ερυθρόλευκοι» στο παρκέ σε συνδυασμό με το γήπεδο που κόχλαζε είχαν προδιαγράψει το τελικό αποτέλεσμα όσο κι αν ο Granger με τον Paul προσπάθησαν μάταια να αναστρέψουν την κατάσταση.
Η συνέχεια τι έχει λοιπόν? Το 10ο Final 4. Σε 9 συμμετοχές έχει 3 κατακτήσεις, 4 συμμετοχές σε τελικό και 2 αποκλεισμούς στα ημιτελικά. Πάει να διεκδικήσει όποιες πιθανότητες του αναλογούν. Καμία από τις ομάδες δεν νοιώθει άνετα με τον Ολυμπιακό σε μονά παιχνίδια. Καμία ομάδα δεν νοιώθει άνετα όταν ο αντίπαλος δεν έχει τίποτα να χάσει. Φέτος ο Ολυμπιακός εναντίον των Real, CSKA, Fenerbahce έχει 1 νίκες και 5 ήττες. Από αυτά τα παιχνίδια μόνο σε ένα δεν πάλεψε (1η αγωνιστική εναντίον της Real στη Μαδρίτη) ενώ στα υπόλοιπα έχασε στο νήμα, νικημένος άλλοτε από την ενέργεια και άλλοτε από τις απουσίες. Σε αυτό το σημείο θέλει να φτάσει και στα do or die παιχνίδια του Final 4. Να παλεύει μέχρι τέλους. Να έχει 5 λεπτά το παιχνίδι και ο αντίπαλος να νοιώθει ότι απειλείται. Τότε καμιά απουσία δεν θα παίξει ρόλο, κανένας δεν θα έχει έλλειψη ενέργειας. Εκεί θα μετρήσουν η καρδιά, το πάθος, η θέληση, η ψυχή και οι παίκτες που αποτελούν τον κορμό των «ερυθρόλευκων» έχουν αποδείξει πολλάκις ότι τα διαθέτουν σε περίσσεια. Κι αν χάσουν κανείς δεν θα τους κρατήσει κακία. Στεναχώρια θα υπάρξει σίγουρα, κριτική επίσης για όσα θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν αλλά και η μέχρι τώρα πορεία δεν παύει να είναι επιτυχία.
Στα δικά μου τα μάτια το φετινό δεν είναι απλά επιτυχία αλλά και υπέρβαση. Χάνεις ένα από τα βασικότερα γρανάζια σου, τον αμυντικό που μπορεί να μαρκάρει από το 1 μέχρι το 3 (σε αλλαγές στα screen και υπό προϋποθέσεις ακόμα και το 4) με την ίδια επιτυχία και μπορεί να σε βοηθήσει, κυρίως δημιουργικά, και στον επιθετικό τομέα. Χάνεις τον καλύτερο σουτέρ σου στο κρισιμότερο σημείο της σεζόν. Έχεις έναν άνθρωπο στο 5, πάνω στον οποίο έχεις επενδύσει, τον οποίο περιμένεις από το φθινόπωρο να επιστρέψει και να δώσει αυτά για τα οποία τον υπέγραψες κι αυτός, με τα γνωστά ψυχολογικά του προβλήματα, δεν σου δίνει ούτε τα μισά. Για να αντικαταστήσεις τον Hackett φέρνεις ένα διαφορετικού τύπου παίκτη γιατί τα λεφτά που διαθέτεις (σωστό ή λάθος δεν θα το κρίνω εγώ, δεν είμαι η τσέπη κανενός) δεν είναι ικανά να σου βρουν κάποιον παρόμοιου ή ίδιου στυλ. Οικονομολόγος δεν είμαι αλλά φαντάζομαι ότι ο νόμος της αγοράς παίζει το ρόλο του εδώ καθώς η ανάγκη (πόσο μάλλον όταν είναι άμεση) δημιουργεί ζήτηση και η ζήτηση «προϊόντων» περιορισμένης διαθεσιμότητας δημιουργεί υπεραξία. Ο Lojeski δεν έχει νόημα να αντικατασταθεί και στον Young όπως είπαμε έχεις επενδύσει, χρόνο και χρήμα, και δεν είναι δυνατόν να «κάψεις» την ίδια σου την επένδυση. Κάπως έτσι αποφασίστηκε να πορευτεί ο Ολυμπιακός, σε μία σεζόν που όλες οι ομάδες έπλευσαν σε αχαρτογράφητα νερά, και παρά την οικονομική «στενότητα» (με βάση τα budget των υπολοίπων) οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν να είναι η 3η πιο σταθερή ομάδα της διοργάνωσης. Not bad.
Και τώρα τι? Μέχρι το Final 4 τι θα κάνουμε? 15 μέρες είναι αυτές. Έχουμε ημιτελικά πρωταθλήματος το ξέρω αλλά αυτή η προσμονή που σου δημιουργείται είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της συγκεκριμένης ομάδας. Άγχος 10-15-20-30 ώρες πριν το ματς. Να πηγαίνεις στο γήπεδο 2,5 ώρες πριν την έναρξη και να μην περνάει η ώρα με τίποτα. Να το κοιτάς να γεμίζει κάθισμα προς κάθισμα, πανό προς πανό. Να βλέπεις την προθέρμανση και να προσπαθείς να διακρίνεις ποιος έχει άγχος, ποιανού το μάτι γυαλίζει και να μην περνάει η ώρα. Και να παρουσίαση. Και το τζάμπολ. 1η επίθεση post, 2η δίποντο Σπανούλη, 3η τρίποντο Σπανούλη. Είναι καλά, ξεκινάει καλά. Το βλέπεις στα μάτια του, στον τρόπο που κινείται. ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ(Σ).
Υ.Γ.: Είναι συγκλονιστική η 1η δήλωση του Σφαιρόπουλου και η αφιέρωση στην εκλιπούσα σύζυγο του Γιώργου Αγγελόπουλου. Το ίδιο συγκλονιστική με την αφιέρωση του Πρίντεζη στον ίδιο τον Γιώργο Αγγελόπουλο στα πανηγύρια μετά τη λήξη που του λέει: «και για σένα, και για σένα». Κάτι του λέει μετά ο πρόεδρος και δακρύζει ο Πρίντεζης. Τι στιγμή; Τι ευλογία να είσαι μέλος αυτής της ΟΜΑΔΑΣ;
Υ.Γ.1: Υπήρξε ένα σημείο που φοβήθηκα στο 5ο ματς. Όπως διαβάσατε κάποια στιγμή (αν όχι ξαναπιάστε το από την αρχή) δεν γουστάρω καθόλου τους πανηγυρτζήδες. Προφανώς και υπήρχαν τέτοιοι την Τρίτη. Ε δεν μπορώ να ακούω στο μισό μέτρο «αυτός με το 2 του Ολυμπιακού κοιμάται όρθιος». Αυτός με το 2; ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΔΥΟ; Είμαι και προκατειλημμένος. Δεν μιλιόμουν για κανά δεκάλεπτο.
Υ.Γ.2: Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το αστειάκι στο ΣΕΦ που ο καθένας κάθεται όπου του αρέσει. Δεν γίνεται σε κάθε σημαντικό ματς να μαλώνουμε γιατί κάποιοι κάθονται στις θέσεις των διαρκείας, επειδή οι θέσεις τους έχουν καταληφθεί από άλλους και να κράζουν επειδή κάποιοι δουλεύουν κι έρχονται στο γήπεδο 10 λεπτά πριν το ματς ή 10 λεπτά μετά. Γι αυτό ακριβώς το λόγο παίρνουν το διαρκείας. Για να έχουν τη θέση τους εξασφαλισμένη και να μην μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία. Τεράστια η ευθύνη της ΚΑΕ σε αυτό.
Υ.Γ.3: Ώρα συμβολαίων δεν είναι. Όχι τουλάχιστον προτάσεων. Ένα «ταπ ταπ» στην πλάτη, μία παρότρυνση, ένα «μην αγχώνεστε για τίποτα», ένα σημάδι ακόμα και σε αυτούς που έχουν λιγότερες πιθανότητες να ανανεώσουν δεν νομίζω ότι θα επηρεάσει κάποιον αρνητικά. Το πιθανότερο είναι να κάνει καλό σε όποιον έχει, έστω λίγα, «σύννεφα» στο κεφάλι του.
