Χαιρετώ τον πιο συνειδητοποιημένο λαό του μπασκετικού κόσμου, ναι για μας τους μπασκετόγαυρους λέω, μουχαχαχα!
Πέρσι που λέτε εδώ στο RedPointGuard είπαμε να καταγράφουμε στον Παλμογράφο, με την άχαστη μέθοδο του σαλιωμένου δάχτυλου στον αέρα, το πως περίπου κυμαίνονται τα συναισθήματα των οπαδών του Ολυμπιακού μας, για το μπασκετικό τμήμα, ανάλογα με το πως πήγαινε η ομάδα. Εντάξει, δεν πήγε άσχημα αυτό αλλά… αλλά επειδή από δεκαετία ’90 έχουμε ως οπαδοί το στίγμα του «επιστήμονα», είπαμε να το κάνουμε… επιστημονικά. Κάθισε δηλαδή ο RedEmerald και βρήκε κάτι ψυχοαποαυτά συστήματα, τα σενιάρισε να ψιλοταιριάζουν στην περίσταση, μας τα παρουσίασε, δεν καταλάβαμε τίποτα, «ΠΡΟΧΩΡΑ» του είπαμε μια φωνή.
Το λοιπόν, ξεκινήσαμε το RPG Mood o Meter, όπου μπορεί να μπει ο καθένας μας στην σελίδα μας, μετά τα σημαντικά ματς της ομάδος, και να καταγράψει, από μια μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων, ποια είναι αυτά που ταιριάζουν στην τρέχουσα ψυχολογική του κατάσταση. Έχουμε καλή ανταπόκριση, γίνεται μια αγαπημένη συνήθεια θα λέγαμε αλλά δεν είμαστε τόσο ψώνια, ακόμα. Έχοντας φτάσει στα 10 τέτοια ματς και είπαμε να δούμε τι ψάρια έχουμε πιάσει και οι γαύροι δεν μας άφησαν παραπονεμένους, μιλάμε για τρομερές καταστάσεις!
Ξεκινάμε με την κατάληξη της offseason. Ωραίοι, ψύχραιμοι κατά κύριο λόγο (67%), ψιλοενθουσιασμένοι κάποιοι (28%), σχεδόν ανυπαρξία θυμού ή στενοχώριας (5%), να έτσι:
Α, να πούμε ότι συνοψίσαμε, σύμφωνα με την επιστημονική μέθοδο του ψυχοαπαυτού συστήματος (εντάξει, κάνουμε λίγη πλάκα, αλλά είναι αποτέλεσμα και εργαλείο σημαντικών ψυχομετρικών ερευνών στο Πανεπιστήμιο του Yale από τον Marc Brackett, Ph.D., δεν το επιλέξαμε τυχαία, περισσότερα εδώ), σε τέσσερις γενικές κατηγορίες τα συναισθήματα, δηλαδή σε Ψυχραιμία (μπλέ), Στενοχώρια (γκρί), Θυμός (κόκκινο, και όχι τυχαία) και Ενθουσιασμός (πορτοκαλί).
Συνεχίζοντας, μπορούμε να χωρίσουμε όλη αυτήν την περίοδο σε υποπεριόδους. Πρώτη, αυτή των τεσσάρων συνεχόμενων νικών, σε Μπάρτσα, Ρεάλ, Μπασκόνια εκτός και με Ζαλγκίρις εντός. Εκεί λοιπόν, με τις τέσσερις συνεχόμενες νίκες, οι δύο πολύ «βαριές» μέσα στα μεγαθήρια στην Ισπανία, δημιούργησαν ένα ντελίριο, όπου ο Ενθουσιασμός ανέβηκε στα ύψη του 51%, αρκετοί δεν παρασυρθήκαμε, με την Ψυχραιμία να διατηρεί ένα 46% και στα ίδια επίπεδα του συνολικά 5% οι άλλες δύο «καταστάσεις». Λογικό θα έλεγε κανείς, αλλά προσωπικά θα περίμενα να είμαστε πιο κωλοπετσωμένοι, με όλα αυτά που έχουμε δει από τον Ολυμπιακό μας. Εδώ κάπου ξεκίνησε δειλά-δειλά από διάφορους σεσημασμένους στην σελίδα η κουβέντα για το ότι ίσως χρειαζόμαστε έξτρα χειριστή και ότι να, η άμυνα κάπως ρετάρει. Βλογάω λίγο τα γένια μας και προχωρώ.
Και έρχονται οι δύο κατραπακιές εντός έδρας, η πρώτη από Μονακό, η οποία έριξε τον Ενθουσιασμό από το season high του 66% μπαμ στο 8%, δημιούργησε αρνητικά συναισθήματα για πρώτη φορά, Στενοχώρια στο 1/3 των οπαδών και εμφανίστηκε και ο Θυμός να παίρνει ποσοστό στο 11%. Διατηρήθηκε ωστόσο η Ψυχραιμία στους μισούς συνοπαδούς. Η ήττα όμως που μας έσπασε, εύκολα, τον τσαμπουκά ήταν με την Βαλένθια, στα κάγκελα οι μπασκετόγαυροι, ποια Βαλένθια τώρα ε; Άσε με, με τους πορτοκαλάδες, πάρε τσαντίλα, Θυμό από τους μισούς και Στενοχώρια από το 1/3, 82% αρνητισμός με την ομάδα στο 4-2 και στην τετράδα, έτσι είμαστε και σε όποιον γουστάρουμε. Καλά βέβαια, όποιος δεν τσαντίστηκε έστω και λίγο με την ήττα από τις Νυχτερίδες, δεν έχει αίμα στις φλέβες, τουλάχιστον αίμα ερυθρόλευκο. Έτσι είναι φίλες και φίλοι, εκεί ακούστηκαν και τα πρώτα καντήλια για παίκτες και ομάδα, μόλις στην έκτη αγωνιστική! Η ευφορία και ο Ενθουσιασμός είχαν προεξοφλήσει τη νίκη απέναντι σε αντίπαλο που δεν γέμιζε το μάτι, αν και όποιος είχε διαβάσει τα πρηγκέημ της σελίδας θα είχε διαπιστώσει ότι δεν είναι του πεταματού οι Βαλενθιάνοι. Οπότε η αρνητική κατρακύλα των συναισθημάτων ήταν ίσως αναμενόμενη.
Στην συνέχεια είχαμε δύο “εύκολους” αγώνες, δεν υπάρχουν εύκολοι αγώνες στην Ευρωλίγκα, που προσφέρθηκαν για να εξισορροπήσουν λίγο τα πράγματα όπου γενικά επανήλθε η Ψυχραιμία, season high με 70% μετά την Παρτιζάν, όμως οι αναιμικές εμφανίσεις παγίωσαν την Στενοχώρια με μ.ο. στο 16% αυτά τα 2 ματς, αν και ο Ενθουσιασμός, παραδόξως θα έλεγε κανείς, πήρε τα πάνω του με τη νίκη στο Μόναχο. Σα να φαίνεται ότι ο κόσμος έχει ψηθεί με την ομάδα και περιμένει το παραμικρό, μια-δυο νίκες έστω και με μέτριο αντίπαλο για να ενθουσιαστεί και να ξορκίσει τα μαύρα σύννεφα των δύο εντός έδρας ηττών.
Βέβαια, αυτό δεν κράτησε πολύ. Στην επόμενη περίοδο μπήκαμε σε ένα rollercoaster, με τους μπασκετόγαυρους να είμαστε κατάσταση αλλοπρόσαλλη! Με την ήττα στο Τελ-Αβίβ βαρέσαμε τιλτ και season high Θυμού με 54%, δηλαδή ούτε με την Βαλένθια εντός τέτοια ζοχάδα. Χάθηκε η Ψυχραιμία και όλα με την ήττα από την Μακάμπι, για να ψιλο- (ψιλό- ξαναλέω) έρθουμε στα ίσα μας με την δυσκοίλια νίκη επί της αξιόμαχης ωστόσο Άλμπα. Έρχεται καπάκια η ήττα στην Πόλη απέναντι στην Εφες. Τρομερή ρεπρίζ στην ζοχάδα, πάλι στα κάγκελα οι περισσότεροί μας. Τι μπορεί να προκάλεσε την έκρηξη μετά την ήττα στο Ισραήλ; Θες ότι την θεωρούσαμε του χεριού μας, θες ότι αρχίζουν και φαίνονται αρκετά καθαρά τα ζητήματα που έχει να λύσει η ομάδα με την διαχείριση της αντίπαλης άμυνας στην τρίπλα, την άμυνά μας και το επιβαρυντικό ίσως ροτέησιον, καθώς οι μεταγραφές δεν φαίνεται να έχουν ενταχθεί ομαλά στην ομάδα, να πάρουν τον χρόνο, την πίεση και τις ευθύνες που τους αναλογούν; Τα ίδια που ίσως προκάλεσαν την ήττα στην Πόλη, με το σταδιακό σβήσιμο στο 2ο ημίχρονο εως το σχεδόν μπλακ άουτ στα τελευταία λεπτα; Οι μπασκετόγαυροι πιστέυαμε ότι μπορούμε να πάρουμε το διπλό μέσα εκεί, το πρώτο ημίχρονο το επιβεβαίωσε, και η κατάληξη προκάλεσε την μήνι του λαού του Θρύλου. Ό,τι και να είναι, η ζοχάδα ήταν μεγάλη και με απότομη έκρηξη. Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό, απλά δείχνει ένα απαιτητικό κοινό ή κακομαθημένο και αμπάσκετο… το αφήνω στην κρίση όλων μας.
Με αυτά και αυτά συμπληρώσαμε 11 αγωνιστικές, και αυτή είναι η συνολική εικόνα. Εκεί που η Ψυχραιμία και Ενθουσιασμός είχαν τα γερά θεμέλια της ψυχολογίας μας, εδώ και λίγο καιρό τα έχει πλακώσει σε μεγάλο βαθμό η Στενοχώρια και ο Θυμός. Μια ομορφιά, δεν βρίσκετε;
Βλέπετε, στο τέλος έχουμε κοτσάρει και έναν μέσο όρο. Γενικά με τους μέσους όρους μπορείς να πεις πολλά ψέμματα, ας τους αναφέρω όμως για χάρη της όμορφης κουβέντας μας. Έχουμε Ψυχραιμία στο 45%, Ενθουσιασμό στο 25%, Στενοχώρια στο 16% και Θυμός στο 14%. Δεν ξέρω τι συμπέρασμα μπορεί να βγει από αυτά, σε γενικές γραμμές φαινόμαστε υποστηρικτικοί και χαρούμενοι με την ομάδα. Ενδιαφέρον νομίζω έχει να συγκρίνουμε την πίτα, με αυτή της Offseason.
Ενδιαφέρον επίσης νομίζω παρουσιάζουν τα επιμέρους γραφήματα. Δηλαδή ας πούμε ο Ενθουσιασμός ξεκινάει με ποσοστά ΠΑΣΟΚ του Αντρέα 46% για να ξεφουσκώσει σε ποσοστά ΚΙΝΑΛ 11%, μια αναμενόμενη προσέγγιση των ενθουσιωδών γαύρων. Γρήγοροι στην αποθέωση, πιο γρήγοροι στην απογοήτευση;
Ανάποδη εικόνα έχει η Στενοχώρια, που ξεκινάει από εξωκοινοβουλευτικά ποσοστά 2% στα 4 πρώτα για να παγιωθεί σε ποσοστά ΕΔΑ του ’58 στο 25%, που είναι ενδεικτικό της συναισθηματικής σχέσης των γαύρων με την ομάδα. Δεν είναι δηλαδή ότι χάνει η ομάδα και αντιδράμε μόνο σαν κακομαθημένα, με τσαντίλα… Χάνουμε και εμείς, πονάμε για τον Δαφνοστεφανωμένο σαν να ήταν μέλος της οικογένειάς μας. Που για πολλούς έτσι είναι.
Ωραία είναι και η εικόνα της Ψυχραιμίας, γενικά ίσως είναι δείγμα της ωρίμανσης που εκτός από τις ήττες με Βαλένθια Εφες και Μακάμπι είναι πάνω από 50%, αλλά εύκολα εξανεμίστηκε σε αυτά τα τρία μας, άρα ίσως όχι, δεν έχουμε πιάσει και υψηλά επίπεδα ωριμότητας, αν τελοσπάντων ισχύει αυτή η σύνδεση. Εδώ θα έλεγα ότι χρειαζόμαστε δουλίτσα, από την άλλη δεν θέλω να γίνουμε τίποτα άνευροι, παθητικοί δέκτες ενός θεάματος. Οπότε καλή και η ψυχραιμία, αλλά αν είναι να καταντήσει αφασία, να μένει το βύσσινο, καλύτερα ζοχάδες.
Ζοχάδες όπως σε αυτά τα περιβόητα ματς, με Βαλένθια, Εφες και Μακάμπι, όπου ξέσπασε όλη η μαύρη ψυχή του μπασκετόγαυρου, που δεν ανέχεται, και καλώς ενδεχομένως, να χάνει παιχνίδια από όσους θεωρεί κατώτερους, στην περίσταση έστω, αντιπάλους ή να χάνει νίκες απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους, όταν έχει δείξει ότι τους έχει. Τρομερό ρεπρίζ, εύκολοι στην ζοχάδα οι γαύροι, ζόρικο πλήθος. Δεν έχει τράτο, δεν χαρίζει και πολλά κάστανα, είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο αποτέλεσμα. Ενδεχομένως άδικο κατά περιπτώσεις, αλλά είναι νομίζω κάτι που κρατάει σε εγρήγορση έναν ολόκληρο οργανισμό και εμάς που αποτελούμε το περιβάλλον του. Ίσως έχει να κάνει και με τον τρόπο. Παίξε, δώστα όλα, και αν είναι καλύτεροι, χάσε, δεν τρέχει κάτι. Όχι, δεν νομίζω ότι έχουμε οποιοδήποτε παράπονο από την προσπάθεια, αλλά το εντοπίζω στο ότι φάνηκε ότι μας έπιασαν κώτσους, χάσαμε αυτά τα ματς από λάθη μας, όχι από την ποιότητα, τόσο, του αντιπάλου! Ό,τι και να ισχύει, απολαυστικό, για μένα, γράφημα! Δεν συμφωνείτε;
Συμπερασματικά, κανονικά με 7-3 (πλέον παίξαμε και χάσαμε στην Εφές, οπότε 7-4, αλλά δεν έχουμε ενσωμάτωση αποτελεσμάτων ακόμα) θα είχαμε «πάρκινγκ» και δημόσιες διαπομπεύσεις. Όμως επειδή είμαστε μπασκετικός λαός και wannabe χούπηδες το παίζουμε ψύχραιμοι (εντάξει, με εξάρσεις Θυμού) μέχρι την πρώτη ήττα από τον ξέρουμε ποιόν, γκουχ-γκουχ, τους ακατανόμαστους. Που μπορεί και να μην γίνει και ποτέ!
Κυριακή (εντάξει, Δευτέρα) κοντή γιορτή.
ΥΓ: Τα στοιχεία είναι διαθέσιμα σε όποιον τα ζητήσει για να τα επεξεργαστεί και να δώσει ίσως την δική του οπτική σε αυτ
