Αναμονή τελος! Δε θα μπορούσε να διαλέξει καλύτερο promo λογαριασμός της ΚΑΕ στα social σήμερα το πρωί. Ειλικρινά έχω χρόνια να θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει ανάλογη ανυπομονησία για την έναρξη της Euroleague. Μπορώ να παραλληλίσω τη χρονιά με το καλοκαίρι του 2012, όταν η τότε ομάδα, πρωταθλήτρια Ελλάδας και Ευρώπης, έχοντας αντικαταστήσει τον μεγάλο Duda με τον ΓιώργοΜπαρτζωκα, διατηρούσε αναλλοίωτο τον κορμό που την έφτασε στην κορυφή, προσθέτοντας στο ήδη καλοκουρδισμένο σύνολο τον Στράτο Περπέρογλου στη θέση του Keselj, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο τα επίπεδα ποιότητας της, ειδικά στο set παιχνίδι.
The wait ends tonight!
🏀 FC Barcelona 🆚 #OlympiacosBC
🏆 @EuroLeague, Round 1
🕔 21:30
📍 Palau Blaugrana
📺 Novasports Prime#TogetherWeFight #WeAreOlympiacos #olybwin pic.twitter.com/D2gBTYUl3P— Olympiacos B.C. (@olympiacosbc) October 7, 2022
Ομοίως και φέτος, θαρρώ πως η ομάδα έκανε λίγα και… άριστα, διορθώνοντας τα κακώς κείμενα των περσινών αδυναμιών με στοχευμένες επιλογές, με αποτέλεσμα να θεωρώ προσωπικά πως ανέβηκε τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω, κάτι που θα αποτυπωθεί στο παρκέ πολύ σύντομα (ήδη έχει δείξει δείγματα γραφής). Ποια ήταν αυτά;
Η αδυναμία στο rebound, κυρίως στο επιθετικό, με την προσθήκη του Bolomboy θα δώσει τη δυνατότητα δεύτερων επιθέσεων στην ομάδα με επιπλέον κατοχές. Επίσης, η προσθήκη του Peters θα βελτιώσει αισθητά τη συνέπεια στο περιφερειακό σουτ, θα ανοίξει περαιτέρω το γήπεδο, αυξάνοντας τα χτυπήματα στο close out και θα δώσει την ευκαιρία στην first unit να ανασάνει, ώστε να μη φτάσουμε πάλι σε φαινόμενα όπως του ημιτελικού με Efes, να έχουν σκάσει όλοι στα τελευταία λεπτά και να μην μπορείς να βρεις σκορ από πουθενά! Επίσης, θεωρώ τον Canaan ιδανικό fit, από τη στιγμή που αποχώρησε ο Dorsey. Προσωπικά είμαι από αυτούς που μειδιούσαν στο άκουσμα της μη ανανέωσης, θεωρώ ότι ο Tyler απαιτεί αρκετή ώρα τη μπάλα στα χέρια για να γίνει επιδραστικός και το μπάσκετ που σκοπεύει να παίξει ο Μπι τείνει σε ελάχιστη, ή και καθόλου ντρίμπλα, χωρις κατάχρηση αυτής ή του 1-1, που άλλες φορές πιάνει κι άλλες τόσες σε χαντακώνει. Ο Canaan υπηρετεί καλύτερα τις off ball δράσεις, δε χρειάζεται τόσες μπάλες για να βρει σκορ, είναι περισσότερο catch n’ shoot και νομίζω κουμπώνει καλύτερα σε αυτό που έχει στο μυαλό του ο coach. Επίσης, στην άμυνα σπάει όλα τα screens στη μπάλα, ενώ στις αλλαγές, παρά το μικρό του μέγεθος, κάθε άλλο παρά φυγόπονος είναι στην επαφή Χαρακτηριστική η φάση με τον Williams στον τελικό του Super Cup όταν τον χτυπάει στην αλλαγή στο χαμηλό post και δε μάσησε καθόλου. Τέλος, ο Black θεωρώ είναι μια έξτρα πολυτέλεια στην ήδη υπερκαλυμμένη θέση του “5”, που με Fall και Joel ίσως είναι η πληρέστερη που είχαμε ποτέ. Αρκετά όμως με τα δικά μας, τα έχει αναλύσει άλλωστε και ο Navaho στο χθεσινό encore, πάμε σιγά σιγά στο προκείμενο, δηλαδή το αποψινό. Η ομάδα ξεκινάει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε. Δηλαδή από τον μικρό τελικό κόντρα στην Barca του Saras, στην πρεμιέρα του φετινού μαραθώνιου, από την ελκυστική Βαρκελώνη.
Η Βαρκελώνη ανήκει στην κατηγορία εκείνων των ελάχιστων πόλεων που θα μπορούσαμε άνετα να ζήσουμε! Η πρωτεύουσα της Καταλονίας είναι μια πολύχρωμη ανθρωποκεντρική πόλη, που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Μεγάλοι πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, πλατείες, γραφικές συνοικίες. Η ξεχωριστή αρχιτεκτονική και η σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά την καθιστούν μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Ισπανίας. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ζωντανό και πολύβουο ανθρώπινο πλήθος που περιδιαβαίνει καθημερινά τις γειτονιές και τα στενά της, κάνουν τη Βαρκελώνη μια πόλη που ΠΡΕΠΕΙ σύντομα να επισκεφθείς. Δύο ημερομηνίες σταθμοί άλλαξαν προς το καλύτερο τη ζωή στην πόλη. Η διεθνής έκθεση του 1929 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992, κληροδότησαν στη Βαρκελώνη μια σειρά από κτίρια και υποδομές, που την έβαλαν με μεγάλα γράμματα στον παγκόσμιο χάρτη. Παράλληλα, στην περιοχή έδρασε ο μεγαλοφυής αρχιτέκτονας Αντόνιο Γκαουντί, αλλά και μια σειρά από καλλιτέχνες όπως ο Σαλβαντόρ Νταλί, ο Χουάν Μιρό και για ένα διάστημα ο Πάμπλο Πικάσο.
Επειδή όμως η ομάδα μόνο για τουρισμό δεν ταξίδεψε χθες στην Καταλονία, πάμε να δούμε τι περίπου περιμένουμε σήμερα από την ομάδα του Λιθουανού προπονητή. Αρχικά, να αναφέρουμε ενδεικτικά την προϊστορία των αποψινών μονομάχων. Μπορεί οι Καταλανοί να έχουν την… αριθμητική υπεροχή με 22 νίκες έναντι 14 σε σύνολο 36 αγώνων, και με 12 σε 16 ματς ως γηπεδούχοι, όμως οι Πειραιώτες μπορούν να καυχιούνται πως, με εξαίρεση τον τελικό του 2010 στο Παρίσι, έχουν χαμογελάσει σε όλα τα μεγάλα ραντεβού με τους «blaugrana». Το 1997 ο Ολυμπιακός είχε νικήσει με 73-58 στον τελικό της Ρώμης, το Μάιο του 2012 ξεπέρασε το εμπόδιο της Barca στον ημιτελικό της Πόλης, για να φτάσει στον δεύτερο τίτλο Euroleague στην ιστορία του, ενώ τη σεζόν 2014-15 την απέκλεισε με μειονέκτημα έδρας, φτάνοντας μέχρι τον τελικό. Επίσης, θέλω να αναφερθώ και στο περσινό παιχνίδι της κανονικής διάρκειας στο Παλάου, αντίστοιχη χρονικά περίοδο (13/10/21), όταν για ένα χαμένο επιθετικό rebound του Fall θα μπορούσαμε να φύγουμε με το διπλό (ήττα στην παράταση 79-78). Ελπίζω πως απόψε θα έχουμε διαφορετικό φινάλε.
Τι άλλαξε στην ομάδα των Καταλανών τώρα. Πολλά ή και τίποτα. Καταρχάς, το δογματικό παιχνίδι του Saras είναι κάτι που στηλιτεύεται όλο και περισσότερο, από νυν και πρώην παίχτες. Ο περιορισμός ελευθεριών μαγκώνει τους αθλητές και ο τρόπος παιχνιδιού εκφράζεται άλλοτε με περισσότερο και άλλοτε με λιγότερο προβλέψιμο τρόπο. Το by the book παιχνίδι των Καταλανών είναι παγιωμένο την τελευταία διετία και ο τρόπος που θα το αποκωδικοποιήσεις σε φέρνει όλο και πιο κοντά στην ποθητή νίκη. Ναι μεν η κλάση φτάνει και περισσεύει και μόνο ως αναβάθμιση μπορείς να χαρακτηρίσεις τις φετινές προσθαφαιρέσεις (Vesely, Satoransky, Kalinic, Tobbey αντι Davies, Καλάθης, Smits, Oriola), εντούτοις το νέο σχήμα θα χρειαστεί ακόμα χρόνο για να μπορέσει να κριθεί, αν πράγματι είναι αναβαθμισμένο βάσει αποτελεσμάτων (ήδη μετρά ένα χαμένο Super Cup και μια ήττα στην πρεμιέρα της ACB). Παρότι δεν έχω ικανό δείγμα γραφής ακόμα, παρά μόνο ό,τι είδα στον τελικό με τη Real πριν 10 μερες, ελάχιστες διαφορές διέκρινα στο παιχνίδι τους. Η απουσία του Mirotic λόγω τραυματισμού ακούμπησε λιγότερες μπάλες στο χαμηλό post, είδα ακρετα δίδυμο ψηλών Sanli με Tobbey με πολλες <pick n pop> και <roll> δράσεις, ενώ όταν έλειπε ο Kalinic δοκίμασε αρκετά σχήματα με τρία guards (Satoransky, Laprovittola κι άλλος ένας – πότε Kuric πότε Ambrines). Γενικά, είδα μια προσπάθεια να μεταφέρει το παιχνίδι της από μέσα προς το έξω, κι όχι από έξω προς τα μέσα, κάτι που συνέβαινε αρκετά πέρυσι με Davies και Mirotic. Ψάχνει πολύ και τις alley oop συνεργασίες με τον Vesely στο παρκέ, αλλά νομίζω ότι μου δίνει μια αίσθηση ενος πιο soft τόνου σε σχέση με την περσινή εκδοχή της. Μέγεθος είχε και έχει, αλλά δεν ξέρω αν της αρκεί αυτό. Δεδομένη η απουσία Mirotic και Kuric, κάτι που λογικά θα φέρει Higgins στη 12αδα (παροπλισμένος φέτος). Αυτά εν ολίγοις, τα υπόλοιπα το βραδάκι στις 21:30
