Όταν η παλιοπαρέα μαζεύεται μετά από καιρό, η έννοια του χρόνου αυτόματα στρεβλώνεται και, πριν το καταλάβεις, έχεις περάσει πολλές ώρες μαζί τους γελώντας μέχρι δακρύων με τις απίστευτες ιστορίες και τα μπασκετο – ευφυολογήματα τους. Στο ενδιάμεσο, αν προφθάσεις (γιατί τρώνε και πολύ τα πουλάκια μου), έχεις καταναλώσει άφθονο αλκοόλ αλλά και το ευλογημένο αντικριστό (δίχως αμφιβολία το εθνικό φαγητό του Red Point Guard, σε περίπτωση που καταλάβουμε μια βραχονησίδα στο κέντρο του Αιγαίου και αυτοανακηρυχθούμε σε ανεξάρτητο έθνος). Όμως μην ανησυχείτε αγαπητοί φίλοι και λοιπά κατσικοερίφια (#Diplis), δεν έχουμε τέτοιες βλέψεις! Ποιος θα ήθελε άλλωστε να ζήσει στην Λαϊκή Δημοκρατία του Red Point Guard και να πρέπει να ανέχεται καθημερινά τον Filman να του διαταράσσει το νευρικό του σύστημα μετατρέποντας τον κάθε υποψήφιο του ΠΑΟ σε νέο Jordan. Τον Σπανούλαρο να τσακώνεται με οποιονδήποτε δεν μιλάει σεβαστικά για τον ΘΡΥΛΟ. Το Navaho να σου εξηγεί την 4η επιλογή στην περιστροφή, που μόλις είδαμε και εσύ ήδη την ξέχασες, αλλά αυτός βρήκε ένα σφάλμα στο spacing, στο decision making στην γωνία του screen, στο timing του cut και διάφορα άλλα μυστήρια κόλπα που διδάσκονται εκεί στις μπασκετικές στοές των Σπετσών. Τον Manolo να σου εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια για το νέο του πουλέν στην Β Ροδεσίας και φυσικά για το γενεαλογικό του δέντρο. Τον Charles να τραγουδά γλυκείες μελωδίες σε ρυθμούς και στίχους που μόλις συνέθεσε στο μυαλό του και τον Αταραξία να διορθώνει οποιοδήποτε ορθογραφικό και συντακτικό λάθος βρει στο διάβα του, σε 5-6 γλώσσες! Και που να σας πω και για τους υπόλοιπους.. Δεν είναι ζωή αυτή φίλοι μου και σας το λέω μετά λόγου γνώσεως, γιατί εγώ τους ξέρω καλά όλους δαύτους εδώ και χρόνια. Θέλει μεγάλη αυτοκυριαρχία για να μην σε τραβήξουν στην μπασκετική τους άβυσσο, σαν ερυθρόλευκο μπασκετικό κράκεν που άκουσε για Αντικριστό και το έπιασε μια λιγουρίτσα. Αφήνουμε λοιπόν τις σοβαρές συζητήσεις για υφαλοκρηπίδα και ναυτικά μίλια για τους ειδήμονες αλλά και το κράκεν με την όρεξη για την ώρα και επιστρέφουμε στα δικά μας.
Δεν έχουνε μείνει και πολλά, αλλά οκ το πιάσατε το νόημα 😎 @RedPointGuard pic.twitter.com/SCFEEM1Yjh
— Charles Bronson (@Reliable_CB) July 14, 2022
Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που αξιώθηκα να γράψω ένα κείμενο και πολλά άλλαξαν από τότε. Τόσο στο status της ομάδας όσο και στην ψυχοσύνθεση του κόσμου του Ολυμπιακού. Αρχικά, η στελέχωση της περυσινής Off Season και η επιστροφή στην Α1 (για την οποία ήμουν και παραμένω αντίθετος – αλλά who cares about you Red Emerald) έδωσε στην ομάδα την ποιότητα, το βάθος αλλά κυρίως τον ρυθμό και περισσότερες αγωνιστικές ευκαιρίες στον coach B, ώστε να φτιάξει ένα αξιόμαχο σύνολο. Ένα γκρουπ που μήνα με τον μήνα γινόταν και πιο ικανό να πάρει αποτελέσματα, απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους και βελτίωνε σταδιακά τις αδυναμίες του. Κι ενώ φαινόταν ότι εύκολα ή δύσκολα θα έμπαινε στα Play Off η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η αποπομπή των ρωσικών ομάδων κλείδωσε την συμμετοχή μας, και μάλιστα με πλεονέκτημα έδρας.
Ένα πλεονέκτημα που αποδείχθηκε εν τέλει πολύ σημαντικό, ειδικά γιατί η Monaco δεν είχε την εμπειρία να διαχειριστεί την ψυχολογική πίεση του ΣΕΦ, σε ένα Game 5. Η σειρά όμως, με την ομάδα έκπληξη της περυσινής Euroleague, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Κυρίως γιατί μας θύμισε τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε τόσο πολύ αυτή την ομάδα, αλλά και το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ήταν δίχως υπερβολή μια σειρά που, αν την έδειχνες σε ένα ουδέτερο και μη ευρωπαίο μπασκετικό φίλαθλο, θα αποτελούσε την καλύτερη διαφήμιση για το επίπεδο, την ένταση, την τακτική, τις ανατροπές και τον ενθουσιασμό που προσφέρει το αγαπημένο μας σπορ. Θέαμα εμπλουτισμένο δυστυχώς και με ορισμένες σκηνές βαλκανικού αθλητικού πολιτισμού και ελληνικής οπαδικής παραβατικότητας. Και δεν μιλάω μόνο για τους πυρσούς στον 5ο τελικό, που έκαναν ολόκληρο Durant να καλεί όλο τον πλανήτη να δει τα κατορθώματα μας. Όσο για το ντου στο τέλος που κινδύνεψε να τινάξει το παιχνίδι στον αέρα, αλλά και δεν επέτρεψε στους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους παίκτες και τους προπονητές, να πανηγυρίσουν όπως θα το ήθελαν μια σπουδαία πρόκριση. Άσχετα αν μετά από κάποια λεπτά η ομάδα ξαναβγήκε για γιορτάσουν με όσους είχαν μείνει μέσα στο παρκέ. Καραγκιοζιλίκια και παντελής έλλειψη σεβασμού προς αυτούς που υποτίθεται ότι αγαπάμε και στηρίζουμε. Στο τέλος της ημέρας αυτοί είμαστε, αλλά δεν σημαίνει και απαραίτητα ότι αυτό είναι ωραίο και πρέπει να νιώθουμε και περήφανοι γι αυτό και το σταματάω εδώ, γιατί ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του.
The apocalypse pic.twitter.com/uYdeAS24Mw
— Kevin Durant (@KDTrey5) May 4, 2022
Το αποτέλεσμα αυτό καθ’ αυτό και η πρόκριση στο Final 4 έδωσαν ένα πρόωρο τίτλο επιτυχίας στους απανταχού Μπασκετόγαυρους, γιατί όπως έλεγε και μια ψυχή που λοιδορήθηκε όσο λίγες σε αυτά τα επικά space (Live συζητήσεις στο Twitter για τους μη γνωρίζοντες) της φετινής περιόδου «θυμηθείτε που βρισκόμασταν πέρυσι τέτοιο καιρό…». Αυτό όμως που δεν είχε γίνει 100% κατανοητό (εκείνη την χρονική στιγμή) από μερικούς από εμάς (συμπεριλαμβανομένου και εμού) ήταν η αγωνιστική πρόοδος της ομάδας. Γιατί είναι διαφορετικό να προκρίνεσαι άνετα στα Play Off, να περνάς δια πυρός και σιδήρου με 3-2 την Monaco και είναι κάτι άλλο να παίζεις στα ίσα τη πρόκριση στον τελικό του Final 4, απέναντι στην αντικειμενικά καλύτερη ομάδα της 3ετίας την Anadolu Efes. Και ο Ολυμπιακός ήταν σε όλο του το φετινό ταξίδι αντάξιος μιας ομάδας του επιπέδου και των απαιτήσεων εκείνων των αγώνων. Και αν για κάποιους αυτό δεν λέει και πολλά αυτή η διαπίστωση, ας ρωτήσουν όλους όσους βλέπουν το F4 με το κιάλι είτε σκορπάνε χρήμα με το τσουβάλι και δεν πλησιάζουν καν στο να θεωρηθούν υποψήφιοι.
Το Βελιγράδι αποτέλεσε μια τεράστια πρόκληση για τον οργανισμό και, παρότι εν τέλει δεν τα καταφέραμε να πιούμε γλυκό νεράκι, η πρωτοφανής κινητοποίηση του ερυθρόλευκου κόσμου και ο τρόπος που χάθηκε ο ημιτελικός άφησε ένα μεγάλο και παρατεταμένο what if στα μυαλά όλων μας. Και αυτό το ΑΧ! αγαπητοί φίλοι ήταν το μεγαλύτερο κέρδος της φετινής χρονιάς. Η επαναφορά της εμπιστοσύνης στην δουλειά που γίνεται αλλά και η πεποίθηση ότι είμαστε και πάλι ΕΚΕΙ, δηλαδή στο υψηλότερο επίπεδο και αγωνιζόμαστε με στόχο την διάκριση και όχι την αξιοπρεπή συμμετοχή.
Αν σας μοιάζουν όλα αυτά ωραιογραφίες (νέα λέξη για να τσακίσω τον Αταραξία και να βρει κάτι να σχολιάσει) μπορείτε απλά να μελετήσετε την σύγχρονη ιστορία της ομάδας και τις επιτυχίες της περιόδου 2009-2021 και με τι είδους πρώτη ύλη επιτεύχθηκαν. Μετά από τόσες διαφορετικές ομάδες που τα κατάφεραν να πάνε σε ένα F4, με διαφορετικά ρόστερ και προπονητές, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο Ολυμπιακός ξέρει τον τρόπο και κυρίως μπορεί! Και αυτό το μπορεί είναι το ειδικό βάρος της φανέλας που λένε και οι ποδοσφαιρικοί και αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ο μπασκετικός Ολυμπιακός το έχει κατακτήσει με το σπαθί του, μετά από 30 χρόνια συνεχόμενης παρουσίας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Δεν ξενερώνουμε ποτε!
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!#F4GLORY #RedPointGuard#OlympiacosBC pic.twitter.com/YWWZnSxiBK
— Red Point Guard (@RedPointGuard) May 19, 2022
Με τις επιτυχίες εντός των συνόρων και την κατάκτηση του Double δεν θα ασχοληθώ, παρότι ξέρω ότι είναι πολύ σημαντικές για πολλούς από εσάς. Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμμεριστώ την σημασία αυτών των αγώνων και του Κυπέλλου Ελλάδος (αλήθεια ποιου Κυπέλλου, αυτού του ενός αγώνα Ολυμπιακού – ΠΑΟ, όποτε η κλήρωση τους φέρει αντιμέτωπους;) αλλά και της Basket League. Μιλάμε για μια διοργάνωση που ζήτημα 6-8 ομάδες να πληρούν τις συνθήκες και προϋποθέσεις συμμετοχής – που οι ίδιες έθεσαν ως προ απαιτούμενα. Που οι περισσότερες κάνουν αγώνα για να βρουν μια εγγυητική επιστολή 800.000 Ευρώ και που το μπάτζετ τους δεν ξεπερνά το 1Μ (και αυτές είναι οι καλές…). Επιπροσθέτως, ο μεγάλος μας αντίπαλος ήταν φέτος ένας περιοδεύων θίασος που αν δεν έφευγαν οι ρώσικες θα διεκδικούσε την 17η στην Euroleague γιατί για πιο πάνω δεν ήταν. Πως λοιπόν να πανηγυρίσεις ένα τίτλο σε ένα πρωτάθλημα της πλάκας, με έναν αντίπαλο στα χειρότερα τους; Εγώ προσωπικά δεν μπορώ. Είναι σαν να οδηγείς ένα αυτοκίνητο υψηλού κυβισμού και να κοκορεύεσαι που έριξες σκόνη σε ένα πατίνι.
Αυτού του είδους η αλαζονεία δεν ταιριάζει με τον Ολυμπιακό, που εγώ αγάπησα και μεγάλωσα. Και το κυριότερο δεν βλέπω πως μπορεί στο μέλλον να μας κάνει και καλύτερους, είτε αγωνιστικά είτε να βοηθήσει εμπορικά. Και καταλαβαίνω όλες τις φωνές που δικαίως θα υπενθυμίσουν τα οφέλη των αγώνων της Α1 ανάμεσα στους αγώνες της Euroleague, είτε για λόγους ρυθμού, αλλά και αποφόρτισης παικτών από τα πραγματικά σημαντικά παιχνίδια, είτε γιατί εμβαθύνουν στην βελτίωση της ομάδας και παικτών σε συνθήκες αγώνα, αλλά μεταξύ μας ρε παιδιά όταν κερδίζουμε με 25π+ τα περισσότερα ματς για τι ανταγωνισμό μιλάμε; Και τι αξία έχει ένας τίτλος σε αυτό το περιβάλλον και με αυτούς τους αντιπάλους; Οι προπονητές και οι παίκτες προφανώς και θέλουν να ρίξουν σκόνη στους πολύ υποδεέστερους αντιπάλους τους και να πάρουν και τα εύσημα για αυτό. Προφανώς και θα κάνουν δηλώσεις υπέρ μιας διοργάνωσης που τους ταΐζει και τους φτιάχνει τα νούμερα, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που πληρώνονται εκατομμύρια. Ναι, σε ακούω Charles με αυτούς παίζουμε και Ολυμπιακός σημαίνει τίτλοι και νίκες απέναντι στον ΠΑΟ, αλλά ακόμα και εσύ ξέρεις ότι σε αυτό που λέω έχω δίκιο. Ο Ολυμπιακός μας απέκτησε αυτό το μέγεθος γιατί έφερε επιτυχίες απέναντι στις CSKA, Real Madrid και Barcelona αυτού του κόσμου και όχι απέναντι στην ΑΕΚ των endless bans, τον Προμηθέα και το Λαύριο (με όλη την εκτίμηση που έχω σε αυτές τις ομάδες). Αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη καθώς δεν θα συμφωνήσουμε με τους περισσότερους από εσάς. Ας υπάρχω και εγώ ο «γραφικός» της αντίθετης άποψης σε μια γωνίτσα του διαδικτύου, να λέω τις αρλούμπες μου.
Σας τα έγραψα όλα αυτά για να έρθω στο προκείμενο και στο σήμερα. Ο λόγος που πιθανότατα διαβάζετε αυτό το κείμενο, αλλά και το Red Point Guard, είναι γιατί αγαπάτε το παιχνίδι της καλαθοσφαίρισης και τον Ολυμπιακό. Και επειδή είμαστε μια μεγάλη παρέα και τα λέμε σε διάφορα μέσα και πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης ξέρω ότι θέλετε να βλέπετε την ομάδα μας να διακρίνεται παντού, αλλά πρωτίστως εκεί που μετράει περισσότερο και αυτό το πεδίο «μάχης» δεν είναι άλλο από την Euroleague. (Και αυτό είναι υπέροχο, όπως θα έλεγε και ο Charles!) Προφανώς κάθε χρονιά είναι διαφορετική, όμως δεν μπορούμε να κρίνουμε το παρόν και να ονειρευόμαστε το μέλλον χωρίς σημείο αναφοράς. Που βρισκόμασταν, που είμαστε και που πάμε.
Η Euroleague λοιπόν έχει μπει εδώ και καιρό σε διαδικασία εσωστρέφειας και δεν έχει να κάνει σε τίποτα αυτό με τις πράσινες κατηγορίες περί Euroleague Mafia, ούτε με την διοργάνωση του BCL, που προσπαθεί από 3η να γίνει 2η στο ευρωπαϊκό μπασκετικό γίγνεσθαι. Αλλά κυρίως λόγω της αδυναμίας της Euroleague να αναπτυχθεί εμπορικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να κλείσει την διαφορά μεταξύ των ομάδων των 25Μ+ και των <10Μ που συμμετέχουν στο πρωτάθλημά της. Και υπάρχουν πολλοί και καλοί λόγοι γιατί αυτή η σύγκλιση δεν επετεύχθη. Και όχι, δεν είναι ο Bertomeu που δαιμονοποιήθηκε, κυρίως από το πράσινο ακροατήριο, που δεν ήθελε ή μπορούσε να αποδεχθεί την δική του πραγματικότητα.
Έτσι ήταν ακόμα και τους καιρούς που οι ελληνικές ομάδες ξόδευαν αλόγιστα ως μέρος της τότε ευρωπαϊκής οικονομικά-μπακετικής ελίτ. Η λίγκα επέλεξε συνειδητά, και βασισμένη στην κυριαρχούσα ποδοσφαιρική λογική των συλλόγων (και κόντρα στην παράδοση του αθλήματος που κρίνει τίτλους σε σειρές αγώνων), να υποκαταστήσει αυτή την αδικία και τον αθέμιτο $ ανταγωνισμό με το Final 4. Αυτό διασφαλίζει ότι 4/6 από τις πλούσιες ομάδες θα πηγαίνουν στο F4 κάθε χρόνο, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και εκεί σε 2 ματς θα κριθεί ο πρωταθλητής. Το μοντέλο αυτό αφήνει μια τρύπα για να χωθεί όποιος εκμεταλλευτεί στο έπακρο την ικανότητα του να στελεχώνει με μικρά μπάτζετ καλά ρόστερ και στην συνέχεια να βγάζει από την μύγα ξύγκι στα αποτελέσματα. Το πρόβλημα με αυτό το μοντέλο είναι ότι οι μεγάλοι σπόνσορες δεν ενδιαφέρονται τόσο για την Regular Season (την πληθώρα των αγώνων δηλαδή που οφείλουν να παράξουν και σημαντικό μέρος του εισοδήματος μιας ομάδας). Και αυτό οφείλεται στο ότι οι πλούσιοι κάνουν περίπατο και συντήρηση δυνάμεων μέχρι τα Play Off και αυτό μειώνει το αγωνιστικό ενδιαφέρον.
Ταυτόχρονα, η παρουσία ενός οπαδού στο γήπεδο δεν του προσφέρει και ως εμπειρία τίποτα περισσότερο ή διαφορετικό που θα τον κάνει να θέλει να βρίσκεται, με κάθε ευκαιρία, εκεί. Ως εκ τούτου, οι χορηγοί δεν τιμούν το τηλεοπτικό προϊόν και οι ομάδες δεν προσελκύουν αντίστοιχο αριθμό θεατών, που θα τις βοηθήσει να μεγαλώσουν εμπορικά και οικονομικά. Αυτό είναι ένα φαινόμενο δεκαετιών και δεν σχετίζεται με την οικονομική κρίση, μακροοικονομικές προκλήσεις, πολέμους, πανδημίες και άλλα προβλήματα. Θα περίμενε λοιπόν κανείς οι ομάδες να έχουν ως κύριο στόχο τους να επιλύσουν αυτό το πρόβλημα όμως, αποδεδειγμένα, δεν μπορούν. Εδώ που τα λέμε και γιατί να ενδιαφερθούν τα διάφορα πλυντήρια ομάδων που εμφανίζονται κατά καιρούς και μετά εξαφανίζονται μέσα στα χρέη; Ομάδες που συντηρούνται για πολιτικούς λόγους από χορηγούς σε κάποιες χώρες και που ως ανώνυμες εταιρείες, σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς, θα είχαν βάλει λουκέτο προ πολλού. Ακόμα όμως και αθλητικά μεγαθήρια όπως η Real και η Barcelona, που το κύριο τους έσοδο είναι % επί των ποδοσφαιρικών τους εσόδων; Γιατί να ρισκάρουν να αλλάξει ο τρόπος διεξαγωγής και να μην είναι σχετικά εύκολα κάθε χρόνο στο F4; Ποιο είναι το κίνητρο για όσους έχουν, δια του format, μια σχεδόν εξασφαλισμένη θέση στα Play Off και ίσως στο F4 να ανοίξουν την πόρτα και σε άλλους; Με την ίδια ακριβώς λογική λειτουργούσαν και οι ελληνικές ομάδες και η Maccabi, μέχρι που το πολύ χρήμα δεν ήταν πλέον διαθέσιμο και βρέθηκαν στον ρόλο του καταγγέλλοντα, προσποιούμενες τις μωρές παρθένες.
Και δεν έχει σημασία ποιος θα ηγηθεί της προσπάθειας (παρότι πολλοί πιστεύουν ότι ο Bodiroga είναι επιχειρηματικό δαιμόνιο τύπου Warren Buffet, γιατί μπορεί να φαντασιώνονται ότι δεν βαριέσαι στην καλύτερη μπορεί να θεσπίσει πρωτοποριακούς κανονισμούς για να βαράει +20 ελεύθερες βολές η “συμπαθής” ομάδα των Αμπελοκήπων σε κάθε αγώνα <sic>) αν δεν συμφωνήσουν όλοι οι συνεταίροι πως θα γίνει αυτό και ποιος θα ζημιωθεί και με πoιο τρόπο. Σε αυτή την ζωή “There ain’t no such thing as a free lunch”. Κάποιος θα πρέπει να πληρώσει το κόστος του εξορθολογισμού του ευρωπαϊκού μπάσκετ ως όλον. Και δεν μπορεί να υπάρξει μπάσκετ με μια ελίτ που δεν μπορεί να συμφωνήσει και να εφαρμόσει κοινό πλαίσιο κανόνων. Γιατί αν μπορούσε τώρα δεν θα υπήρχε εσωστρέφεια, ούτε θα πλακωνόντουσαν για το αν ο κάθε Bertomeu είναι απαραίτητος ή όχι. Long Story Short, οι πλούσιοι θέλουν να αγοράζουν νίκες και τίτλους με τον παρά τους και η ελεύθερη αγορά δεν αξιολογεί την πρόταση τους ως ανταποδοτική επένδυση. Είναι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο να επιλυθεί «αναίμακτα».
Επειδή λοιπόν είναι φανερό ότι μπαίνουμε σε αχαρτογράφητα νερά και επειδή οι περισσότεροι είστε 100% απορροφημένοι από την Off Season και τις μεταγραφές θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις μου, για το πως θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα το ευρωπαϊκό μπάσκετ και υπό συνθήκες επωφελείς για όλους. Για αρχή πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η ισχύς εν τη ενώσει και πως αν με κάποιο τρόπο ενωθούν Euroleague και Fiba θα έχουμε ένα ισχυρό νέο σχήμα και οι χορηγοί αλλά και λοιποί επενδυτές θα το αντιμετωπίσουν με θεωρητικά θετική διάθεση. Η Fiba ας αναλάβει το διαχειριστικό ρόλο των κληρώσεων, ορισμού διαιτητών και της διοργάνωσης των αγώνων όλων των κατηγοριών και η Euroleague ας παραμείνει ένα εμπορικό σχήμα, που θα εκμεταλλευτεί το royalty της 1ης κατηγορίας και μόνο, παραχωρώντας όμως ως αντάλλαγμα 100% το operation στην Fiba.
Έτσι και αλλιώς εδώ και 20 χρόνια που προσπάθησε η Euroleague να χτίσει κάτι μόνη της εμπορικά φάνηκε ανίκανη να διαχειριστεί την πρόκληση. Οι συμμετέχοντες στην Euroleague και τις λοιπές κατηγορίες (που θα εξηγήσω παρακάτω) θα παίρνουν ένα μέρισμα των εσόδων, ανά κατηγορία, και η Fiba αμοιβή για την ευθύνη της διαχείρισης. Με αυτό τον τρόπο ΟΛΟΙ θα έχουν να κερδίσουν κάτι, στον βαθμό που συμμετέχουν και προσφέρουν στο ΟΛΟΝ.
Η πρόταση μου λοιπόν είναι να υπάρχουν 3 ευρωπαϊκές κατηγορίες (Euroleague, BCL 1, BCL 2) με δικαίωμα συμμετοχής αέναο και για όσο δεν υποβιβάζεσαι από αυτές. Όμως, για να συμμετάσχεις θα πρέπει να πληροίς συγκεκριμένα κριτήρια σε Minimum Budget (π.χ. EL 10M, BCL 1 5M, BCL 2 2M) και ταυτόχρονα θα μπορείς να ξοδέψεις maximum ένα συγκεκριμένο ποσό Salary Cap για ΝΕΤ μισθοδοσία αθλητών (ώστε να αποφύγουμε την συζήτηση περί διαφορετικής φορολογίας αρχικά). Αυτό το ποσό θα καθορίζεται ως %, π.χ. 65%, από το σύνολο των μπακετικών εσόδων (Basketball Income) των ομάδων που αγωνίστηκαν στην κατηγορία την τελευταία 2ετία και διαιρούμενο με τον αριθμό των συμμετεχόντων. Οποιαδήποτε υπέρβαση στο NET Salary θα φορολογείται Χ2 και ως φόρος πολυτελείας θα αναδιανέμεται στους υπολοίπους συμμετέχοντες που βρίσκονται κάτω από το Salary Cap, ανά κατηγορία. Άρα αν θέλεις κυρία Real, CSKA, Fenerbahce, Monaco κλπ. να ξοδέψεις 20Μ του χρόνου τότε οφείλεις να πληρώσεις (20-15=5Μ Χ 2 = 10Μ ως φόρο πολυτελείας). Αυτό το ποσό, μαζί με όποιον άλλο μερακλή γουστάρει να τα σκορπάει έτσι, θα μοιραστεί στις υπόλοιπες ομάδες που δεν παραβαίνουν τους κανονισμούς. Τα συμβόλαια των αθλητών θα διέπονται από συλλογική σύμβαση εργασίας και θα κατατίθενται στην διοργανώτρια αρχή, ώστε όλοι να γνωρίζουν ποιος αμείβεται επισήμως με τι ποσό. Δεν θα αποφευχθούν οι παράνομες αμοιβές κάτω από το τραπέζι αλλά δεν θα μπορεί π.χ. ο James να αμείβεται με 300κ και να μην προκαλέσει τον έλεγχο της διοργανώτριας αρχής. Για αυτό άλλωστε πρέπει να υπάρχει για να διασφαλίσει την τήρηση των κανονισμών.
Το τηλεοπτικό συμβόλαιο θα είναι ένα και για τις 3 κατηγορίες. Με άλλα λόγια αν θες να δεις ευρωπαϊκό μπάσκετ, από οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, θα πληρώνεις μια συνδρομή στην διοργανώτρια αρχή που θα επιμερίζεται με % χρήστη που παρακολούθησε αγώνες ανά κατηγορία. Π.χ. συνδρομή 120 €/χρόνο και είδα 80 αγώνες EL και 15 BCL 1 και 5 BCL 2 στο τέλος της σεζόν θα διανεμηθούν 96 ευρώ στις ομάδες της EL των οποίων παρακολούθησες τους αγώνες τους, στις ομάδες του BCL 1 18 ευρώ και σε αυτές του BCL 2 6 ευρώ. Με αυτό τον τρόπο αγοράζεις πρόσβαση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και διανέμεις την συνδρομή σου βάση ενδιαφέροντος. Το Merchandising των διοργανώσεων θα γίνεται με κεντρική παραγωγή και διάθεση. Η κάθε ομάδα θα μπορεί να διαπραγματευτεί μόνη της αθλητικό χορηγό, αλλά για κάθε προϊόν που θα φέρει σήμα ευρωπαϊκής διοργάνωσης θα υπάρχει ομοιογενής παραγωγή για κάθε ομάδα. Το κάθε προϊόν φανέλα, καπελάκι, μπρελόκ, αυτόγραφο αθλητή θα είναι αριθμημένα και πιστοποιημένα από την διοργανώτρια αρχή, ώστε να έχουν μεταπολιτική αξία. Το ζητούμενο θα πρέπει να είναι το κάθε προϊόν να έχει εκτός από συναισθηματική αξία και μια μοναδική ταυτότητα.
Οι ομάδες θα έχουν έσοδα από TV & Streaming License, Merchandising, Tickets και πώληση / ανταλλαγή παικτών. Οποιοδήποτε άλλο έσοδο δεν θα λογίζεται έσοδο από μπασκετική δραστηριότητα (Basketball Income) και δεν θα προσμετράτε. Με αυτό τον τρόπο θα διασφαλιστεί ένα ανώτερο και κατώτερο όριο στα budget των ομάδων, θα διασφαλιστεί το fair play και θα βοηθηθούν οι μικρότεροι οργανισμοί να μεγαλώσουν εμπορικά. Ταυτόχρονα, κανείς έχει διασφαλισμένη για πάντα τη θέση του στην κατηγορία. Την κερδίζει αγωνιστικά και μπορεί, θεωρητικά, μια ομάδα από τα Εθνικά Πρωταθλήματα να σκαρφαλώσει μεθοδικά στις κατηγορίες και να βρει θέση στην Euroleague. Για όσους γνωρίζουν τα του ΝΒΑ θα έχουν ήδη καταλάβει ότι επιχειρώ ένα mix και από τους 2 κόσμους στο εμπορικό και στο αθλητικό μέρος. Θα μπορούσα να πολυλογώ με τις ώρες για το ζήτημα αλλά φοβάμαι πως σας έχω ήδη κουράσει. Για να δώσω όμως λίγο και αγωνιστικό format στην πρόταση μου το φαντάζομαι ως εξής:
Euroleague
20 ομάδες League format
Προκρίνονται οι 16 πρώτοι στα Play Off
O 19ος & 20ος υποβιβάζονται στην BCL 1
Regular Season: 38 αγωνιστικές
Play Off Round I: (16 ομάδες) – best of 5
Play Off Round II: (8 ομάδες) – best of 5
Final-4
BCL 1
24 ομάδες Group format
Regular Season – 4 όμιλοι των 6
Οι 4 πρώτες ομάδες κάθε ομίλου προκρίνονται στο Top 16
O τελευταίος κάθε ομίλου υποβιβάζεται στην BCL 2
Top 16 – 2 όμιλοι των 8
Οι 4 πρώτες ομάδες κάθε ομίλου προκρίνονται στα Play Off
Regular Season: 10 αγωνιστικές
Top 16: 14 αγωνιστικές
Play Off (8 ομάδες) – best of 5
Final-4
BCL 2
32 ομάδες Group format
Regular Season – 4 όμιλοι των 8
Οι 4 πρώτες ομάδες κάθε ομίλου προκρίνονται στα Play Off
Top 16 – 2 όμιλοι των 8
Οι 4 πρώτες ομάδες κάθε ομίλου προκρίνονται στα Play Off
Regular Season: 14 αγωνιστικές
Top 16: 14 αγωνιστικές
Play Off (8 ομάδες) – best of 3
Final – 4 (Όλοι προβιβάζονται στο BCL 1)
Τέλος κάθε χρόνο το Σεπτέμβριο η Fiba θα διοργανώνει ένα προκριματικό τουρνουά, όπου θα μπορούν όλοι οι Πρωταθλητές, Κυπελλούχοι αλλά και οποιαδήποτε ομάδα που τερμάτισε στην πρώτη 4αδα στο εθνικό της πρωτάθλημα να δηλώσει συμμετοχή. Οι 8 καλύτερες ομάδες από αυτό το τουρνουά θα πάρουν την πρόκριση για το BCL 2 εκείνης της περιόδου. Εκτιμώ ότι με αυτό το format θα νιώσει η κάθε ομάδα ότι έχει μια ευκαιρία στο μεγαλύτερο επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα θα διασφαλιστεί η ισονομία μεταξύ των ομάδων αλλά και το επίπεδο ανταγωνισμού ανά κατηγορία.
Κλείνω την πολυλογία μου (ελπίζω να με συγχωρέσετε αλλά είχα να γράψω καιρό) με μια προσωπική διαπίστωση για εμάς τους Έλληνες φιλάθλους. Από το 1987 και έπειτα το μπάσκετ μπήκε στις ζωές μας και μας γέμισε με πολλές αξέχαστες αθλητικές στιγμές. Υπήρξαν και θα υπάρξουν στο μέλλον και δύσκολες ημέρες για τις ομάδες μας, αλλά και επιτυχίες / αποτυχίες. 35 χρόνια όμως μετά δεν δικαιούμαστε να έχουμε ανεκπλήρωτα όνειρα και απωθημένα.
Αποτύχαμε παταγωδώς να αναπτύξουμε αθλητική συνείδηση και την επιδίωξη του δικαίου. (Βασική «διδαχή» του αθλητισμού). Και σαν να μην έφτανε αυτό αγαπάμε παθολογικά να ασκούμε bullying με τον παρά της ομάδας μας, το μέγεθος και το πλήθος των οπαδών της και το ειδικό βάρος του εκάστοτε ιδιοκτήτη της, σε μικρότερους και ανίσχυρους. Ονειρευόμαστε τον εξευτελισμό του αντιπάλου μας και επιδοκιμάζουμε οτιδήποτε ασχήμια μας κάνει να γελάσουμε, έστω και 1 δευτερόλεπτο. Αποδεχόμαστε την διαιτητική αδικία όταν μας ευνοεί και κάνουμε τα στραβά μάτια, ακόμη και στα προφανή λάθη. Νιώθουμε καλά με εφήμερες χαρές δικές μας ή αποτυχίες των αντιπάλων και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στα βασικά και να διεκδικήσουμε μια βελτιωμένη έκδοση του αγαπημένου μας σπορ. Γιατί δεν μας νοιάζει!
Αυτή η ψευδαίσθηση κυριαρχίας μας «ψηλώνει» και μας αποσπά από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Από επιφανείς και μη παράγοντες μέχρι απλούς και ανώνυμους φιλάθλους, η έλξη στην τοξικότητα και στο μίσος γίνεται καθημερινότητα. Στο παρελθόν γινόταν από αθλητικά πρωτοσέλιδα και ραδιοφωνικές εκπομπές και σήμερα γίνεται στα social media. Όλος αυτός ο φθόνος και η κακία βρήκε θέση μέσα μας, και ας μην θέλουμε να το παραδεχθούμε. Όμως πολύ φοβάμαι ότι το απαίσιο αυτό κράκεν που ζει στο σκοτεινό μας υποσυνείδητο ανεβαίνει μέρα με την ημέρα και κάποια στιγμή θα σκοτώσει αυτό που μας διασκεδάζει. Ο αθλητισμός είναι αγάπη και εκτίμηση στην προσπάθεια και προγραμματισμός για την επόμενη ημέρα και σίγουρα όχι μίσος και ανόητη αντιπαλότητα. Το καταλαβαίνεις όταν πρέπει να το εξηγήσεις σε ένα μικρό παιδί, που κλαίει γιατί δεν μπορεί να πετύχει ένα καλάθι. Και το βλέπεις στα μάτια των φίλων σου όταν το ευλογημένο αντικριστό με την συνοδεία αλκοόλ τους κάνει να γελούν και να διασκεδάζουν, ξεχνώντας τον Misic και το μεγάλο του σουτ στον ημιτελικό του Βελιγραδίου και να ονειρεύονται την ερυθρόλευκη σεζόν 2022-23.
Σκέψου λοιπόν φίλε και φίλη που άντεξες να διαβάσεις μέχρι εδώ αυτό το κείμενο πως η αγάπη σου για το παιχνίδι και την ομάδα σου μπορεί να το κάνει καλύτερο. Οι ανίερες σκέψεις σου για την κατσίκα του γείτονα δεν έχουν θέση σε αυτό το «φαγοπότι».
