Έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω ένα κείμενο που απλά να αραδιάζω ανούσιες και αδιάφορες σκέψεις. Περιμένοντας τον Penny να ολοκληρώσει το πολυαναμενόμενο, από όλους μας, report για τον Canaan, άρχισα να αναλογίζομαι τι έχει συμβεί μεταγραφικά στην υπόλοιπη EuroLeague και αν κάτι μου προκαλεί ενδιαφέρον.
Έμεινα να κοιτάζω και να ξανακοιτάζω τα roster που δομούν η Maccabi, η Efes & η Monaco κατά κύριο λόγο. Πέραν από το εντυπωσιακό του πράγματος, της ταχύτητας & του εύρους αλλαγών στην πρώτη, την ποιότητα των κινήσεων της επί διετία κατόχου της κορυφής αλλά και της ευχάριστης έκπληξης της περσινής διοργάνωσης, μου κινεί το ενδιαφέρον η αγωνιστική προσέγγιση των επιλογών.
Στο σημερινό κείμενο δε θα σταθώ στο αθλητικό προφίλ των περισσότερων κινήσεων, αλλά στην προσέγγιση στο κομμάτι επίθεση.
Το <PnR>, ή για να είμαι ακριβέστερος το screen στην μπάλα, είναι ο βασιλιάς των καταστάσεων στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Εδώ και 20 χρόνια, τουλάχιστον, όλα κινούνται γύρω από την ποιότητα των συνεργασιών και των εκτελέσεων μέσα από τέτοιες δράσεις.
Άλλωστε, για να μην μακρηγορώ, η ομάδα που κυριαρχεί την τελευταία 4ετία, ναι για την Efes μιλάω, στηρίζεται στην αρτιότητα της εφαρμογής του ιδανικού <PnR spacing> και των κανόνων και αυτοματισμών που το περιβάλλουν.
Δε θα πάψει να έχει βαρύνουσα σημαντικότητα στο gameplan των προπονητών η συγκεκριμένη αγωνιστική κατάσταση, αλλά στα δικά μου μάτια η επόμενη σεζόν ίσως να είναι αυτή που θα σηματοδοτήσει την, ολοένα αυξανόμενη, επιρροή και βαρύτητα του, όχι και τόσο, διαδεδομένου και οικείου σε εμάς τους Ευρωπαίους, παιχνιδιού απομόνωσης aka <isolation>.
Οι περισσότεροι το έχουμε στο μυαλό μας σαν μια συνθήκη στη οποία ο εκάστοτε «μπαλάτος», κοντός ή λιγότερο κοντός, φωνάζει «ανοίχτε , απλωθείτε και απολαύστε με». Επίσης, τη θεωρούμε κάπως «τσαπατσούλικη» και όχι «σκεπτόμενη», για τα ελληνικά δεδομένα, προσέγγιση.
Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς, έστω κι αν σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να εφαρμόζεται και να προσεγγίζεται με περίπου τέτοιο τρόπο. Δεν είναι τόσο απλό να δημιουργήσεις τις ιδανικές συνθήκες για να εφαρμόσεις παιχνίδι 1 εναντίον 1. Υπάρχουν και εκεί κανόνες για τις αποστάσεις, την διατήρηση του spacing αν αυτό δεν λειτουργήσει, την κατάλληλη επιθετική περιστροφή που θα οδηγήσει στο ιδανικότερο μαρκάρισμα, αλλά και στον ιδανικότερο χώρο για να επιτεθεί ο, αποδοτικός σε iso καταστάσεις, παίχτης. <Isolation> δεν είναι μόνο σταυρωτές και άλλα χορευτικά. Απομόνωση μπορεί να χαρακτηριστεί και το post παιχνίδι ενός ψηλού, είτε χαμηλά είτε πιο ψηλά. Για παράδειγμα o Clyburn στην CSKA & ο Davies στην Barca πολύ συχνά γίνονταν αποδέκτες της μπάλας στο ύψος των ελευθέρων βολών και έπαιζαν στα πόδια τους αντιπάλους τους. Επίσης δεν είναι αναγκαίο κάθε κατάσταση να ολοκληρώνεται με lay up-κάρφωμα. Αν υπάρχει ικανότητα στην pull up εκτέλεση από μέση απόσταση (π.χ. Dorsey στον Ολυμπιακό) η απομόνωση είναι μια λύση για να εκμεταλλευτούν οι ομάδες την νεκρή ζώνη που αφήνουν οι αντίπαλες άμυνες στα 4-5μ από την μπασκέτα. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από όταν βιώσαμε σαν Ολυμπιακοί τον Bacon να ξεφεύγει από την <protect the paint> άμυνα του coach Μπαρτζώκα, ξεκινώντας από την κορυφή την προσπάθεια του (που θα πάει άραγε αυτός;;;).
Κρατάω λοιπόν στο μυαλό μου όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα συνειδητοποιώ πως οι αμυντικές προσεγγίσεις των ομάδων, με την παρουσία αρκετά καλών αθλητών με μεγάλο μέγεθος, δυσκολεύουν αρκετά την κυκλοφορία και τις offball δράσεις, μαρκάροντας εξαιρετικά και χώρο ειδικά στην αδύνατη πλευρά. Την ίδια στιγμή (αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος) αναλογίζομαι την λειψανδρία σε PGs, που να μπορούν να καθοδηγήσουν-κατευθύνουν μια 5αδα και να δημιουργήσουν μέσα από την κυκλοφορία και την αναγκαστική στροφή των GM και των προπονητών σε αθλητές που είναι ουσιαστικά πλάγιοι, wings για τους ειδικούς, που έχουν μια παραπάνω ευχέρεια από το μέσο όρο της θέσης τους με την μπάλα. Έτσι καταλήγω πως, επειδή οι προπονητές δουλεύουν με ότι διαθέτουν, διαβλέπουν πως η στροφή προς το iso είναι μια κάποια λύση.
Έτσι λοιπόν ο Blatt με τον Cattash και τον Vujacic έφεραν και Baldwin και Lorenzo και Hilliard, επενδύοντας στον συνδυασμό μέγεθος και 1vs1 παιχνίδι, με διαφορετικό εύρος από τον καθένα. Ο Wade o 4os έχει midrange & εκρηκτικά τελειώματα, ο Hilliard τρίποντο, ο Lorenzo διείσδυση και καλύτερο διάβασμα της βοήθειας και της επιλογής πάσας. Από την άλλη ο Ataman και το επιτελείο του προσθέτουν στο καταπληκτικό δίδυμο «τα κάνω όλα με την μπάλα» των Micic-Larkin τον Cluburn, που τους δίνει μέγεθος και έξτρα απομόνωση από περισσότερες θέσεις και επιλογές, που αντικαθιστούν το εξαιρετικό διάβασμα και την wing PnR δράση του Simon, ενώ προσέθεσαν και έναν above average post finisher, τον Zizic. Οι Μονεγάσκοι από την άλλη αντικαθιστούν το πληθωρικό παιχνίδι από το high post του Bacon, βάζοντας στο σύστημα δυο εξαιρετικούς εκτελεστές με μεγάλη γκάμα και εύρος , τον Loyd & τον James, χωρίς να μειώνουμε την ικανότητα του Brown από μέση απόσταση και δυναμικά τελειώματα με επαφή ή ακόμα ακόμα και το post παιχνίδι του Motejunas. Οι τρεις αυτές ομάδες στα δικά μου μάτια θα σύρουν το χορό, αλλά δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν και άλλοι που θα ακολουθήσουν. Ο coach Messina για παράδειγμα δίπλα στον εξαιρετικό Shields έφερε τον Davies, που ανέφερα πιο πάνω, ενώ ποντάρει και στον Naz Mitrou Long αλλά και στη αποκάλυψη της περσινής σεζόν που ακούει στο όνομα Hall. Ίδια κατεύθυνση ακολουθεί στη νέα σελίδα του και ο Ερυθρός με Napier ,Nedovic να σηκώνουν το βάρος αλλά να υπάρχει και το δικό μας παιδί, ο Hassan Martin που, προσωπική εκτίμηση, μπορεί να δημιουργήσει τέτοιες καταστάσεις από το high post, ψάχνοντας τελειώματα με επαφή μετά από μία-δύο ντρίμπλες.
Δεν κάνω καμία αναφορά στον πρώτο διδάξαντα, τον coach Ιτούδη, αν και στο πρόσωπο του Wilbekin, αλλά και σε μικρότερο βαθμό του Guduric, θα βρει τέτοιες κατοχές.
Ανυπομονώ να δω τι από όλα τα παραπάνω θα συμβεί και περιμένω με τεράστιο ενδιαφέρον τα 3 βαριά projects, σε μια άκρως ιντριγκαδόρικη EuroLeague, που μορφοποιείται μέσα στο καλοκαίρι.
