… Αν έχεις λογαριασμό στο Twitter και δεν γνωρίζεις τον @Mefistofelis_ τότε δεν ξέρεις τι κάνεις στο μέσο. Πρόκειται για ένα account με αστείρευτο χιούμορ, του οποίου τα Thread κάθε φορά που κυκλοφορούν είναι ένα πράγμα σαν νέο special του Dave Chappelle (αν δεν ξέρεις τι είναι ούτε αυτός θα σου πρότεινα να κάνεις την έρευνα σου και να επιστρέψεις μόνο και εφόσον είσαι έτοιμος να ζητήσεις ταπεινά συγνώμη). Με δεδομένο όμως ότι συνεχίζεις την ανάγνωση θα υποθέσω ότι γνωρίζεις σε τι αναφερόμαστε. Για καλή μας τύχη ο Μεφιστοφελής (αν είναι αυτό το πραγματικό του όνομα) είναι και φίλος του Ολυμπιακού… ή τουλάχιστον έτσι αφήνει να πιστεύουμε για καθαρά εμπορικούς λόγους. Πριν από λίγες μέρες του ζητήσαμε να γράψει ένα ανάλαφρο κείμενο που να ταιριάζει με την επικαιρότητα και την καλοκαιρινή μας διάθεση. Λίγες ώρες μετά λάβαμε αυτό το απολαυστικό αυτοβιογραφικό διήγημα που θα διαβάστε στην συνέχεια και τον ευχαριστούμε πολύ. Το κείμενο απευθύνεται σε ενήλικες και περιέχει τοποθέτηση προιόντων από τα οποία δεν θα πάρουμε ούτε σεντ και οι απόψεις του εκφράζουν αποκλειστικά τον συγγραφέα και, όχι απαραίτητα, την σελίδα 😋.
∼ο∼
του Μεφιστοφελή
Μεγαλωμένος σε ένα πολύ μικρό χωριό της ελληνικής επαρχίας, δύο πράγματα έγινα από νωρίς, αλκοολικός και Ολυμπιακός.
Και πώς να μη γίνω Ολυμπιακός; Κάθε φορά που άνοιγα το παράθυρο η θάλασσα ήταν 400 χιλιόμετρα μακριά, το ΣΕΦ το βλέπαμε φωτογραφίες και νομίζαμε ότι είναι η όπερα του Σύδνεϋ, ενώ το Παπαστράτειο ο πατέρας μου είχε πει ότι είναι εργοστάσιο με τσιγάρα.
Ολυμπιακός και Βραζιλία λοιπόν, γιατί όπως έλεγαν στο χωριό μόνο αυτοί οι 2 παίζουν μπάλα και δεν είχαν άδικο, εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός είχε την περίφημη ομάδα των πέτρινων χρόνων, βασικό προσόν για να παίξεις 11αδα ήταν να τελειώνει το επίθετο σου σε –ιδης
-Τι δουλειά κάνεις παιδί μου;
-Σε σουπερ μάρκετ
-Και από πού είσαι;
-Από Πόντο έχω καταγωγή
-Τετραετές είναι καλά;
Το τμήμα σκάουτινγκ είχε απλώσει τα δίκτυα του σε καταυλισμούς Ινδιάνων στις Άνδεις, οι προπονητές ήταν αριστούχοι σε νυκτερινό ΤΕΛ στη Γκράβα και οι εγκαταστάσεις συναγωνιζόταν άνετα πεδίο δοκιμών Lada Niva.
Για ένα παιδί όμως η ταύτιση ήταν πρωτοφανής, όλα τα παιδικά μου παιχνίδια μου θύμιζαν Ολυμπιακό, κυνηγητό όπως στον Δημόπουλο με τον Αθηναϊκό, πετροπόλεμο λες και σκάγαμε στην Τούμπα, Μονόπολη κυρίως το τετραγωνάκι των φυλάκων, με τον εκάστοτε πρόεδρο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Ηλία Ταληκριάδη, τον πρώτο τερματοφύλακα που έκανε τρύπα στο τείχος να βλέπει ο εκτελεστής, τόση σιγουριά είχε, τον Στράτο Αποστολάκη, λογοθεραπευτή αργότερα της Νικολούλη, τον Νίκο Τσιαντάκη τον λασπωτήρα με τα θλιμμένα μάτια.
Όλα τα ρούχα μου ήταν ερυθρόλευκα, στη τουαλέτα σκουπιζόμουν μόνο με Diana, σε κάθε τοίχο του σπιτιού έγραφα Ολημπιακός σε σημείο να ανησυχήσει η μάνα μου και να με στείλει φροντιστήριο γλώσσα (ηρέμησε αργότερα όταν είπε ο Σαλιαρέλης ότι οι Ολυμπιακοί είναι επιστήμονες), ενώ ακόμα και στα πάρτι χόρευα μόνο Λάιονελ Ρίτσι, τον μαύρο Γιώργο Μύρτσο. Ειδικά στο “Hello” που είναι ο Ρίτσι άγαλμα είναι ακριβώς ίδιοι.
Το μπάσκετ ήταν ακόμα άγνωστη λέξη στο χωριό, ο πατέρας μου νόμιζε ότι το 4αρι στον Άρη το λεγαν Λείπει ήδη.
-Σκέψου πόσο καλοί είναι κερδίζουν και με 4..
Γρήγορα όμως αυτά θα άλλαζαν, ο Κόκκαλης ήρθε σαν σίφουνας στον Ολυμπιακό και πριν το καταλάβουμε εκτόξευσε το μπάσκετ.
Οι Παπαδογιάννηδες και οι Σκουντήδες έτρεξαν να αποθεώσουν τον Πάσπαλι, τόσο άσχετοι ήταν. Στην πραγματικότητα αυτός ο Ολυμπιακός είχε 3 παίκτες κλειδιά, τον Σταύρο Ελληνιάδη, τον Ντάνι Ντε Βίτο των φτωχών, παλιό έφορο του Ερασιτέχνη και λογιστή στο επάγγελμα, τον Αργύρη Καμπούρη, που περιέργως σε όλα τα αρχεία αναφέρεται στο ρόστερ του Ολυμπιακού μέχρι το 1995, ενώ στην πραγματικότητα είχε σταματήσει το μπάσκετ το ’87, και τελευταίος και καλύτερος ο Τζορτζ Παπαδάκος αδερφός Ορθούλας, βασική αιτία που ο Σαμπόνις πήγε τόσο αργά στο NBA.
Οι αφοί Γιαννακόπουλοι-Κατσάμπα δοκίμασαν να μας συναγωνιστούν αλλα μάταια.
Ο Χρήστος Μυριούνης, ένα πρωτοποριακό για την εποχή κορμί που θύμιζε τον Βλάσση τον βοηθό του Τσάκωνα στην κλασσική περίπτωση βλάβης, ο Αλβέρτης πριν μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο, ο Τιτ Τσόκ από παπάκι και ο Κουούσμα που, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, τον είχα φασώσει σε ένα μπαρ στο Φαληράκι έκαναν μια συμπαθητική ομάδα αλλά ανίκανη να συναγωνιστεί το τέρας του Κόκκαλη.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο Τελ Αβίβ την αρχή του τέλους, αξέχαστη εκδρομή δεν γινόταν να μην πάω… Τελικά δεν πήγα αλλά ήταν σαν να είμαι εκεί.
Τίμιο Ξύλο με λαγούς στους Αγίους Τόπους, Ρόι Ταρπλει να παίρνει το ρεκόρ Γκίνες σε κουτάκια μπύρας από 4μελή οικογένεια Λαρισαίων σε πανηγύρι με Σταύρο Καψάλη, Πάσπαλι να σουτάρει σα να κάνει ασκήσεις σε κέντρο αποκατάστασης μετά από τροχαίο και Γιάννη Ιωαννίδη να έχει κουβαλήσει σε γούρι και φυλαχτό την Παναγιά της Τήνου μαζί με το μοναστήρι.
Το ευρωπαϊκό του βάζελου ή αλλιώς “Σωλήνας το 1ο αίμα’’ το ξεπεράσαμε σχετικά εύκολα με την 35αρα στην ομάδα του φυγόδικου Ρουμάνου Ντομινίκ, και την επόμενη χρονιά ήρθε η απόλυτη ονείρωξη.
Μια καλοδουλεμένη μηχανή, με παίκτη κλειδί τον φτερωτό Ερμή Ευθύμη Μπακατσιά, με σανδάλια στα αυτιά αντί για τα πόδια, σάρωσε όποιον βρήκε μπροστά της. Ακόμα βλέπω όνειρο να κάθομαι στην Φοντάνα Ντι Τρέβι, να μου τον παίζει ο Θρυλεων και να πηγαίνει το κασκόλ στο δεξί του χέρι πάνω κάτω.
Όσοι ξέραμε όμως, καταλαβαίναμε ότι ο κύκλος είχε κλείσει. Ο Κόκκαλης είχε αφήσει το μπάσκετ σε δεύτερη μοίρα.
Το ’99 ήταν η χρονιά ορόσημο, ο Κόκκαλης τίναξε την μπάνκα στο ποδόσφαιρο και έφερε Τζιοβάνι, Ζαχοβιτς, Πουρσαϊτίδη μαζί.
Ποιος στο π#$%^&*ο θα τους μαρκάρει; Αναρωτιόμασταν, γρήγορα όμως μετά το Ρόζενμποργκ η ερώτηση άλλαξε, ποιόν στο π#$%^&*ο θα μαρκάρουν;
Παρόλα αυτά εντός των τειχών η ομάδα έκανε κηδείες, ο αιώνιος δεχόταν τη μια σφαλιάρα πίσω από την άλλη και το μπάσκετ πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
-Πρόεδρε ποιο θα είναι το μπάτζετ φέτος;
-Νιγκαγκμπάτζετ
Από το ΣΕΦ πήγαμε στον Κορυδαλλό (το παλιό όχι αυτό που έφτιαξε ο Παππάς), η γιγαντοοθόνη αντικαταστάθηκε από πίνακα οφθαλμιάτρου για μυωπία, στο κέντρο του γηπέδου που κάποτε χόρευαν οι τσιρλίντερ τώρα βλέπαμε χασαποσέρβικα από το 3ο ΚΑΠΗ Ρέντη, ενώ στο ημίχρονο οποίος θεατής έβαζε τρίποντο από τη σέντρα κέρδιζε την κυριακάτικη Ελευθεροτυπία με όλα τα ένθετα και 4 cd. Ακόμα και η στολή του Θρυλέων είχε αρχίσει να μαδάει και πρέπει να ήμασταν η μοναδική ομάδα στον κόσμο με μασκότ τον Καραφλέων.
Εκείνη την εποχή τα δύο βρίλ από την Κηφισιά γινόντουσαν παντοδύναμα, έχοντας απελευθερώσει μια παλαιοπασοκική μούμια από την σαρκοφάγο της, χρησιμοποιούσαν τις αστείρευτες δυνάμεις της να καταστρέψουν το πανευρωπαϊκό μπάσκετ, δυστυχώς για αυτούς όμως δεν γνώριζαν ότι ανοίγοντας μια σαρκοφάγο απελευθερώνεις μια αρχέγονη κατάρα που σε κυνηγάει #mexritelous…
Για να μην είμαι άδικος, εκείνα τα χρόνια πέρασαν από τον Ολυμπιακό και παίκτες που σε άλλη εποχή, πριν ανακαλυφθεί το μπάσκετ, θα μεσουρανούσαν στο μπασκετικό στερέωμα.
Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Τον Στεφάν Ρισασέ; Αυτόν τον Ινδό χίπι που στα διαλείμματα του από τα Γκόα τρανς πάρτι έπαιζε και έπινε μπάσκετ; Τον Πάτρικ Φεμερλινγκ που έχασε οριακά την πρωτιά να έχει φάει πρώτος ξύλο από το Ράτζα; Τον Γιώργο Γιάννουζακο, το πρωτοπαλίκαρο της ελληνικής μαφίας, από τους λίγους που γλίτωσαν στον εμφύλιο της νύχτας; Τον Γκόρενς της Αραβίας; Τον Μπόσκο Καφετζή, τον μοναδικό παίχτη που το όνομα του συμβάδιζε με την αξία του; Τον Ρόμπερτ Γκούλιας, που στους νεότερους είναι γνωστός από το ρόλο του ως Χόντορ στο Game of Thrones; Τον Ζουρπένκο, που έχοντας αναλάβει να σηκώσει το βάρος αυτής της φανέλας σε τόσο μικρή ηλικία είχε σκεβρώσει σαν νεροτσουλήθρα στην Κέρκυρα; Ή τον τεράστιο Παναγιώτη Λιαδέλη την προσωπική μου αδυναμία;
Πόσες φορές τον είχα παίξει για τη Σαμπρίνα θεέ μου…
Μόνος του προσπαθούσε να κρατήσει την ομάδα και να παλεύει ταυτόχρονα με την ανορεξία ο μεγάλος Μίλαν Τόμιτς, πόσες φορές σούταρε απελπισμένος από το κέντρο; Τουλάχιστον θα κέρδισε κάνα δυο Ελευθεροτυπίες τώρα που το σκέφτομαι.
Την ίδια ώρα ο Φραγκίσκος Αλβέρτης παράλληλα με την έρευνα του να ανακαλύψει τα πιο απίθανα μέρη του σώματος που μπορεί να αναπτυχθεί τριχοφυΐα, προσπαθούσε απελπισμένα να σπάσει την 35αρα, όμως αυτό το γαλατικό χωριό άντεξε στην επίθεση των πρασίνων.
Και τότε, ένα πρωί που είχα απλώσει το Φως στο πάτωμα και προσπαθούσα να διαβάσω τις στήλες κάνοντας Twister, διάβασα μια περίεργη είδηση
“Ο Αγγελόπουλος αναλαμβάνει τα ηνία του Ολυμπιακού”
Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ο σκηνοθέτης. Θεέ μου πόσο πιο αργά θα παίξουμε; Να άλλαξε ο κανονισμός και να κρατάει η επίθεση δυόμιση λεπτά; Εδώ τα κοράκια μας σφυρίζουν βήματα στο κανονικό λέι απ τι θα γίνει αν αρχίσουμε να κάνουμε και το μετέωρο βήμα του πελαργού;
Τελικά οι Αγγελόπουλοι ήταν δύο, ο δεύτερος εμφανίστηκε σιγά σιγά σαν τους κρυφούς φόρους στα καύσιμα και αυτό που ετοιμαζόμασταν να δούμε δεν είχε προηγούμενο.
Τα υπόλοιπα πάνω κάτω είναι γνωστά, γέρο Καζλάουσκας για αρχή, Πίνι Γκέρσον ο χοντρός Μάτλοκ, non call και Πηλοΐδηδες, Παναγιώτης Γιαννάκης ζεν μάστερ της γιόγκα, εμπνευστής της υπομονής.
Ο Μάμρα όμως συνέχιζε τη δράση του, ήμασταν τυχεροί που είχαν τελειώσει τα παιχνίδια χωρίς σύνορα αλλιώς θα μας είχε σφυρίξει και ο Ντενί Πετιό “attention, prêts? Foul Miloutinov”
Το ποτάμι όμως δεν γύριζε πίσω, η ομάδα είχε γυρίσει μαζί της και εγώ, φώναζα το πουλί μου Κάιλ Χάινς, σέντερ τσέπης, όταν τελείωνα φώναζα μπάζερ μπίτερ Σπανούλης!!! Αν είχα πρόωρη εκσπερμάτωση ήμουν ο Σλούκι Λουκ πιο γρήγορος και από τη σκιά του, τα κωλοσκάμπιλα τα έριχνα με πεταχτάρι.
Την συνέχεια βαριέμαι να την γράψω και την ξέρετε, σημασία έχει ότι μετά από χαρές, λύπες, αυτοεξορίες και βασανιστήρια, ήρθε η ώρα που η κατάρα της σαρκοφάγου έγινε πραγματικότητα. #mexritelous
