Η φετινή σεζόν του Ολυμπιακού απαστράπτει σα λάμα ξίφους που κατεβαίνει σκίζοντας το Σύνηθες στα δύο. Το χωροχρονικό ύφασμα της ομάδας καμπυλώθηκε τόσο άτακτα τα τελευταία 2 χρόνια που μας έκανε να αναρωτιόμαστε αν η ομάδα που υποστηρίζουμε είναι η ίδια με πριν. Σαν το παράδοξο με το πλοίο του Θησέα.
Η εννοιολογική υπόσταση της «αντικειμενικότητας» μου φαίνεται τερματικά ευτράπελη, δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά όσους α) πιστεύουν σε αυτήν και β) όσους δεν γελούν ποτέ με τον εαυτό τους. Προσωπικές απόψεις εκσφενδονίζουμε, εγκιβωτισμένες στην Υποκειμενικότητα· κανένας δεν μπορεί να ορίσει το αντικειμενικό. Δε πρόκειται απλά για semantics, είναι χειροπιαστό το ζήτημα. Υπό αυτήν την έννοια δεν μπορώ να είμαι ανΤιΚειΜενιΚός με τον Γιώργο Μπαρτζώκα.
Η σχέση Ολυμπιακός – Μπαρτζώκας:
Πρόκειται ουσιαστικά για μια ιδιόρρυθμη σχέση, στα όρια του γκροτέσκου. Η δυναμική της εν λόγω συσχέτισης δείχνει να είναι εύθραυστη και χωρίς στέρεο έδαφος, όπως οι μεγάλοι έρωτες. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας στην πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό είχε δυσθεώρητα Ups και οδυνηρά Downs, όπως οι μεγάλοι έρωτες.
Η μπασκετική έκδοση του Ολυμπιακού της σεζόν του Λονδίνου είναι ως και σήμερα για τον Μπαρτζώκα ό,τι και η 9η Συμφωνία για τον Beethoven: Η κορωνίδα της καριέρας του· το έργο του που θα επέλεγε να πάρει μαζί του ως μοναδική διαπίστευση αν αύριο αυτοεξοριζόταν στη Σελήνη και κατά τη γνώμη μου είναι το peak της χρυσής εξαετίας του Ολυμπιακού που ξεκίνησε -κάπως άτσαλα- το 2011 και ολοκληρώθηκε χοντρικά το 2017.
Το μοτίβο είναι χιλιοπαιγμένο στο αθλητικό pocket universe: δυο πλευρές έφτασαν στην κορυφή μαζί, χώρισαν τα τσανάκια τους, είχαν κάποιες ήπιες επιτυχίες κι αποτυχίες στο διάμεσο και εν τέλει αποφάσισαν να ξανασυσχετιστούν επειδή… γιατί όχι.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δέχθηκε λάσπη πρώτα ως άνθρωπος και μετά ως επαγγελματίας. Κατηγορήθηκε ως «συμπλεγματικός» (ειλικρινά, τι γελοία έκφραση…) απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο αλλά με βάση το πώς ολοκληρώθηκε η συνεργασία του με την ομάδα, φάνηκε πως αν κάποιος είχε συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι στον Εθχρό αυτός ήταν το σωματείο εν γένει (το «κεφάλι» που δεν τον προστάτευσε κι εν συνεχεία οι γνωστοί ανθρωποφάγοι), που έβαλε την πόλωση και την τοξικότητα πάνω από τον σεβασμό και την αγάπη για έναν δικό του άνθρωπο ο οποίος χάρισε δυνατές εικόνες, αναμνήσεις και ένα πρωτοποριακά κυριαρχικό μπάσκετ. Γιατί αν ο Ολυμπιακός του Ivkovic πέτυχε ως λυσσαλέο underdog, τότε εκείνος του Μπαρτζώκα το κατάφερε παίζοντας ως «ο καλύτερος», ο Αδιαφιλονίκητος.
Αλλά ας μην αναμοχλεύουμε τετελεσμένες ιστορίες και ηθελημένες δυσπιστίες.
Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός πως ο Coach B δε θα συναντήσει στο εγγύς μέλλον την εγχώρια τοξικότητα είναι σίγουρα αρκετό να προκαλέσει μειδίαμα σε όσους θέλουμε να επιτύχει με την ομάδα. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να κλείσει τα στεγανά του που έμπαζαν νερό και αυτές οι εν μέρει θερμοκηπιακές συνθήκες ισως αποδειχθούν ευνοϊκές για έναν προπονητή που σέβεται τη δουλειά του.
Και τώρα τι;
Το να μιλήσουμε για μια νέα δημιουργία κορμού υπό την σκέπη μιας Μπαρτζωκικής φιλοσοφίας είναι κάτι που προσιδιάζει σε κυνήγι χίμαιρας υπό την έννοια πως ο τρόπος λειτουργίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν αφήνει περιθώρια για κάποιο όφελος. Δεν μπορείς να επενδύσεις χρόνο σε παίκτες, δεν έχει νόημα το στοχευμένο recruitment, δεν μπορείς να εξαργυρώσεις με κανέναν τρόπο την ικανότητά σου στο χτίσιμο. Όχι σε βάθος τριετίας, όχι αν δεν έχεις το πορτοφόλι να κρατήσεις τις μονάδες σου και να μην τις χάσεις τσάμπα μετά από ένα-δυο χρόνια μένοντας με κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις στο χέρι. Buy outs ανάλογα της προσφοράς των παικτών δεν υπάρχουν, στην πραγματικότητα μιλάμε για μια σισυφική ματαιότητα. Οι επιτυχίες είναι εφήμερες οπότε τι έχει περισσότερη σημασία από το ίδιο το μπάσκετ;
Το αν αυτό το νέο εγχείρημα μπορεί να μας γεμίσει με αναμνήσεις που θα κροταλίζουν καταπίνοντας τες από τα μάτια είναι κάτι που δε δύναται να προβλεφθεί ή και να αναλυθεί μέσα από ένα κείμενο. Έχουν περάσει πάνω από 5 χρόνια από τη μέρα του χωρισμού και οι δυο πλευρές έχουν αλλάξει αισθητά, οι συγκυρίες είναι αλλιώτικες. Στον αθλητισμό ο χρόνος περνάει διπλά, μια πενταετία ισούται με 10+ «πραγματικά» χρόνια. Αυτό που μπορούμε όμως να ελπίζουμε είναι πως αυτός ο νέος κύκλος που ανοίγει, θα ντύσει ποιοτικά τον χρόνο μας και θα μας βάλει ξανά στον δρόμο της μπασκετικής εξωστρέφειας – κάτι που μας έχει λείψει σε μεγάλο βαθμό, το να ξαναγίνουμε δηλαδή relevant αγωνιστικά. Μένει φυσικά να αποφασίσει η διοίκηση σε ποιο επίπεδο θέλει/μπορεί να έχει την ομάδα αφού όπως και να ‘χει αυτή καθορίζει άμεσα το ταβάνι· άλλωστε κανένας προπονητής δεν είναι μάγος και κανένας δεν πέτυχε χωρίς μια απειροστή στήριξη.
