Και όμως γυρίζει.
Κάπως έτσι αισθανόμουν στα μισά της δεύτερης περιόδου, του τελευταίου δραματικού συναπαντήματος του Ολυμπιακού με τη Monaco.
Σε μια καταπληκτική σειρά, μια από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη σίγουρα η πιο γεμάτη, των τελευταίων πολλών ετών, Ολυμπιακός και Monaco φρόντισαν να κρατήσουν για το τέλος μια άνευ προηγούμενου κατάθεση των θέλω τους.
Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πιο ταιριαστή κορύφωση, για ένα ζευγάρι που απέδειξε σε όλες και όλους όσους το παρακολούθησαν πόσο μικρές, έως απειροελάχιστες, διαφορές είχε στην πραγματικότητα.
Στο Game 5, αν θα μπορούσα να κάνω μια αναγωγή σε άλλο άθλημα, είχαμε την τύχη να είμαστε μάρτυρες μιας μάχης ανάλογης με έναν heavy weight αγώνα πυγμαχίας, όπου οι δυο μαχητές μετά από 10 γύρους σφυροκοπήματος συνεχίζουν να στέκονται όρθιοι από καθαρή θέληση, έχουν κρεμάσει τα χέρια στην άμυνα και όλη την εναπομείνασα ενέργεια τους θέλουν να τη συσσωρεύσουν στο επόμενο χτύπημα.
Ο coach Obradovic είχε προετοιμάσει εκπληκτικά τους παίκτες του στο πνευματικό κομμάτι. Τι και αν το ΣΕΦ κόχλαζε, τι και είχαν πάνω από τα κεφάλια τους 12-13-15 χιλιάδες τρελούς και τρελές να ουρλιάζουν με μέγα πάθος, αυτοί είχαν το καθαρό μυαλό να ακολουθήσουν το πλάνο τους και όχι μόνο, αλλά και να το εκτελέσουν σχεδόν άριστα.
Απλά απέναντι τους βρήκαν ένα σύνολο που το πάθος του πλήθους το είχε κάνει βίωμα, το πλάνο του προπονητή του προσευχή αλλά, το κυριότερο, την πίστη του κόσμου και ακόμα περισσότερο του προπονητή τους καύσιμο.
Γιατί κακά τα ψέματα, την Τετάρτη, πριν και πάνω από όλα, ο Ολυμπιακός έβγαλε πίστη και αυτοπεποίθηση. Φώναζε σε κάθε κάθε κατοχή μετά την πρώτη περίοδο «Αγαπητοί φίλοι από το Μονακό, κάντε το παιχνίδι σας, κάντε αυτό που πραγματικά σας βολεύει και σας κάνει να νιώθετε άνετα, αλλά σήμερα εδώ ακόμα κι έτσι θα βρούμε τρόπο να σας κερδίσουμε».
Βλέπετε, πέρα από όλα τα παραπάνω, στην ερυθρόλευκη πειραιώτικη γωνία του ρινγκ, υπήρχαν πολλοί που την κρίσιμη στιγμή βγήκαν μπροστά και, όχι μόνο δήλωσαν αλλά, ούρλιαξαν «το θέλω περισσότερο».
Στο 1ο δεκάλεπτο ήταν ο Παπανικολάου με το chase block στον Bacon να είναι σημείο αναφοράς.
Στο 2ο δεκάλεπτο, την ώρα της καταιγίδας, εκεί που όλα μοιάζουν να στραβώνουν, ο Mckissic σαν να διέγραψε την μέχρι τότε προβληματική παρουσία του στη σειρά, μπήκε και σαν «δαίμονας», όχι δικά μου λόγια αλλά του coach Obradovic σε ένα time-out, έκανε την Monaco να ξανανιώσει γήινη και να μην ξεμακρύνει στον ορίζοντα. Τους πήρε όλους παραμάζωμα σε ένα ανεπανάληπτο hero mode.
Στην 3η περίοδο ο Walkup, που γενικά ήταν εκεί παντού σε άμυνα και επίθεση σε κάθε αγώνα, αποφάσισε πως ήταν η ώρα να θυμηθεί τη θητεία του στο Κάουνας. Αμυντικό σεμινάριο διανθισμένο με μεγάλα σουτ, εξαιρετικά στοχευμένες επιλογές και χτύπημα σε κάθε αδυναμία των Μονεγάσκων.
Στην 4η περίοδο όμως, όταν το rock n roll μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι, όταν κάθε κατοχή έχει μεγαλύτερο βάρος από την προηγούμενη, εκείνη τη στιγμή ο Σλούκας, κοίταξε τους συνοδοιπόρους του και τους είπε «Τώρα αναλαμβάνω εγώ». Διάβασμα και διαχείριση που αξίζουν να διδάσκονται σε σεμινάρια, κερδισμένα φάουλ από κομβικούς παίχτες των αντιπάλων, μεγάλα σουτ και ηρεμία.
Όμως πέρα από αυτούς τους 4, ο coach Β ευτύχησε να δει και κάποιους άλλους να δίνουν το κάτι έξτρα που χρειαζόταν, για να φτάσει ο Ολυμπιακός στη γη της επαγγελίας.
Ο Sasha σε όλη τη σειρά είχε το ρόλο του δολώματος. Κυνηγήθηκε, σπρώχθηκε, ζορίστηκε επιθετικά αλλά σε όλα τα υπόλοιπα ήταν εκεί, όπως όλη τη χρονιά. Στο συγκεκριμένο όμως ματς όταν χρειάστηκε και πάλι έδωσε το παρόν. Το 3ποντο από τη γωνία, στο οποίο πήρε και φάουλ, ήταν ένα σημάδι. Το deflection στον Motejunas η επιβεβαίωση της επικράτησης.
Και αν από τον Sasha το περιμένεις, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον Hassan. Εκτός από τα προηγούμενα 4 παιχνίδια εξαιτίας ενός αιματώματος, απροπόνητος, κλήθηκε να δώσει κάποιες ποιοτικές ανάσες στον «κροκόδειλο», που έβγαλε μόνος του επί της ουσίας τη σειρά. Ο Hassan τα έβαλε, πήρε τις επαφές, έδωσε ανάσες και στη τελική σε ένα παιχνίδι που πήγε στο ποιος θα βάλει περισσότερα, παρά στο ποιος θα φάει λιγότερα, ήταν κάτι παραπάνω από θετικός.
Ο Fall καταπονημένος μπορεί να μην είχε την καλύτερη βραδιά του, αλλά συνέχισε να ρίχνει την σκιά του και να αποτρέπει τη Monaco, ΟΚ ο James δε μετράει, να πλησιάσει το ζωγραφιστό, τελείωσε φάσεις όταν έπρεπε, δημιούργησε από χαμηλά, αλλά για μένα αξίζει μια τεράστια αγκαλιά, να μου πείτε πως αλλιώς αφού είναι τεράστιος, για τις δυο κατοχές στο κλείσιμο του αγώνα, που μετά από αλλαγή, βρέθηκε πάνω στον James και την μια τον οδήγησε σε σέντρα σουτ από τα 8 μέτρα.
Θα κλείσω αυτό το μακροσκελές κομμάτι στις ατομικές αναφορές με τον Dorsey. Σε αυτό το σημείο, Tyler αν με διαβάζεις (πλάκα κάνω για να σας προλάβω) να ξέρεις πως για 4 παιχνίδια και τις μέρες που ακολουθούσαν ήσουν διαρκώς στις σκέψεις μου και όχι για καλό. Αλλά ρε άτιμε, χαλάλι γιατί έστω και στο τέλος άφησες την ομάδα να σε παρασύρει και δεν προσπάθησες να κάνεις το αντίθετο. Ήσουν εκεί στο ρόλο σου και να ξέρεις πως το τρίποντο στο τέλος για μένα θα είναι πάντα μια απόδειξη μεγαλείου.
Ορίστε και ένα video που συνδυάζει συγκινητικό Fall και clutch Tyler.
Δεν έχω μιλήσει καθόλου για το παιχνίδι βέβαια, αλλά ξέρω πως κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτό. Όμως επειδή ανέλαβα μια υποχρέωση θα το κάνω. Όπως το Snyder cut του Justice league θα το σπάσω σε acts. Κάθε περίοδος και ένα τέτοιο.
1ο Act
Στην έναρξη του παιχνιδιού και οι δυο αντίπαλοι ήταν περισσότερο νευρικοί παρά κακοί. Αμφότεροι στόχευσαν τις αδυναμίες των αντιπάλων, έβγαλαν σκληράδα και όλα προμήνυαν ένα πολύ πολύ σκληρό ματς.
Ο Ολυμπιακός κλασικά ξεκίνησε να στοχεύει το post με τον Fall αφού, εντελώς μεταξύ μας, η πίεση του Ouatarra στην μπάλα και τα συνεχή over στα handoffs δε του έδιναν χώρο και χρόνο να βγάλει επίθεση μέσα από κίνηση. Επειδή όμως και ο Fall ζορίστηκε, ο coach βρήκε αντίμετρα στην ικανότητα του Παπανικολάου, αλλά και του Sasha να κόβουν στα κενά της άμυνας. Μια ακόμη επιλογή ήταν να εμπλέξει ενεργά τον Παπανικολάου που είχε mismatch απέναντι στο Westermann, σε όλα τα stagger και τα handoffs τοποθετώντας τον Dorsey στην αδύναμη πλευρά.
Στην άλλη πλευρά με κέντρο τον James η Monaco προσπάθησε να επιτεθεί κυρίως μέσα από <single tag PnR>, δηλαδή καταστάσεις που η βοήθεια στο roll θα έρχεται μόνο από ένα παίχτη, ώστε να εκμεταλλευτεί την επιλογή της ερυθρόλευκης άμυνας να κλείνει την αδύναμη πλευρά της πολύ βαθειά για να συσσωρεύσει κορμιά στα iso, τόσο του James όσο και του Bacon.
Όλη αυτή η πρεμούρα, μαζί με το εξαιρετικό διάβασμα από τον James, τους έδωσε ελεύθερα σουτ αλλά και αρκετά επιθετικά rebounds. Η Monaco μετά από κάθε rebound έβγαζε διάθεση να τρέξει early offense κυρίως από το πλάι, είτε με screen στον James είτε με early post του Bacon.
Σημείο κλειδί σε αυτό το κομμάτι η άμυνα «σπάω τα νεύρα» του Παπανικολάου στον Bacon. Ενόχληση σε κάθε δεξιά ντρίμπλα, <high in the gap> όταν κινούταν μακριά από την μπάλα, τσεκάρισμα σε κάθε επαφή και φυσικά η τάπα βγαλμένη από Λονδίνο.
2o Act
Σε αυτό το σημείο επέρχεται η καταιγίδα. Με τον Lee στο παρκέ, παρέα με Hall, ο Σλούκας δεινοπαθεί, ο coach θέλοντας να δώσει ανάσες σε Dorsey – Παπανικολάου ρίχνει στη μάχη Λαρεντζάκη και Mckissic. Ο Έλληνας guard γίνεται στόχος κι στις δυο μεριές. Αμυντικά ο Bacon τον στοχεύει συνέχεια με αποτέλεσμα η άμυνα του Ολυμπιακού να στείλει <heavy tags> πάνω του, τα οποία δημιούργησαν τεράστια κενά στην αδύναμη πλευρά. Τόσο ο Bacon όσο και ο James μαγνήτισαν την άμυνα του Ολυμπιακού τραβώντας κυριολεκτικά τους πάντες στην μεριά τους, δίνοντας χώρο στον Ouatarra και τον Lee να τιμωρήσουν με στατικά σουτ.
Ο Bacon συνέχισε να ποστάρει το σχήμα με τα 3 guards του Ολυμπιακού και να προκαλεί ανισορροπία και ταυτόχρονα ο coach Obradovic έχει δώσει εντολή στον Hall να τοποθετείται χαμηλά στη γωνία του post, έστω να αποτελεί επιλογή πάσας όταν o Ολυμπιακός εφαρμόζει το αγαπημένο του <Jump to the ball>.
Την ίδια στιγμή οι Lee και Ouatarra έχουν περάσει ταυτόχρονα στο παρκέ, αφού ο Andjusic έχει αποτελέσει εύκολη λεία και στόχο του αλλόφρονα Mckissic. Για να ματσάρει το σχήμα αυτό ο coach Μπαρτζώκας χρησιμοποιεί ταυτόχρονα Mckissic –Dorsey αρχικά μαζί με Σλούκα και μετά με τον πιο σκληρό Walkup. Ο Mckissic, αφού πρώτα τιμωρεί με 2 ελεύθερα 3ποντα στη συνέχεια, εκμεταλλεύεται κάθε σπιθαμή χώρου που του δίνουν οι James & Andjusic , αφού ο Ouatarra έχει αναλάβει τον Dorsey και ο Lee τον Walkup, φτάνοντας μέχρι μέσα και κερδίζοντας goal fouls από τον Hall. Η διαφορά είναι σε διαχειρίσιμο επίπεδο αποκλειστικά εξαιτίας του.
3o Act
Μετά την ανάπαυλα ο Ολυμπιακός, όπως και στην αρχή του αγώνα επιλέγει να βάλει την μπάλα στο post με στόχο το Fall. Ο Westermann εμφανίζεται πάλι στο σχήμα της Monaco και εξαφανίζεται κάνοντας γρήγορα foul για να εμφανιστεί ο Andjusic που, μαζί με τον Motejunas, γίνονται στόχοι της επίθεσης του Ολυμπιακού, η οποία έχει γίνει πιο aggressive με διάθεση να ψάξει τα drives αλλά και έχει μεταφερθεί στο πλάι. Με τον Walkup να έχει την μπάλα στα χέρια ο Ολυμπιακός προσπαθεί να στήσει μια 2 vs 2 επίθεση και το πετυχαίνει εκθέτοντας επανειλημμένα τον Motejunas, που υπήρχε στο παρκέ πιθανότατα για να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημά του απέναντι στον Hassan. O Dorsey από κοντά βγάζει διάθεση να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να παίξει κάθετα, ειδικά απέναντι στον Andjusic.
Καλά όλα αυτά, αλλά ο Ολυμπιακός δε θα είχε γυρίσει το παιχνίδι ποτέ αν δεν άλλαζε την προσαρμογή της αδύνατης πλευράς του στην άμυνα. Τέλος το αλόγιστο κλείσιμο στην πλάτη του ψηλό, σχεδόν αποκλειστική αντιμετώπιση 2 εναντίον 2 στα screen με τους υπόλοιπους αμφιθεατρικά να καλύπτουν τις skip πάσες. Η Monaco πλέον εκδήλωνε αποκλειστικά επίθεση χωρίς κυκλοφορία μπάλας, αναζητώντας το drive και την απομόνωση. Μοναδική εξαίρεση ένα τρίποντο του Bacon με τον coach να αντιδρά έξαλλος από την επιλογή του Παπανικολάου να ασχοληθεί με τον Hall.
Παρακάτω μια αλληλουχία κατοχών που συνοψίζει την εικόνα.
Η Monaco εφάρμοσε πολλά <guard to guard screens>, ακόμα και με τον Andjusic, με τον Ολυμπιακό να μην προβληματίζεται γιατί σε όλα αυτά δεν συμμετείχε ο Bacon. Είτε του έκαναν sag πριν πάρει θέση για screen είτε παίζοντας τον 3/4, όταν προσπαθούσε να πάρει την μπάλα με πλάτη στο high post στις 45 μοίρες, κατάφεραν να μην τον αφήσουν να βρει ρυθμό. Bonus σε αυτό το διάστημα το 4ο φάουλ που κερδίζει ο Σλούκας από τον Hall, που έδειξε προβληματισμένος από την παρουσία του Hassan. Αν έλειπε και το εκπληκτικό buzzer του James στην εκπνοή θα μιλούσαμε για ένα εξαιρετικό 3ο δεκάλεπτο.
4o Act
Η τελική πράξη του δράματος δεν χωρά τακτικές αλλά προσωπικότητες. Ο Ολυμπιακός έχει αποφασίσει να κλείσει το παιχνίδι με σχήμα με 3 guards. Σλούκας, Walkup, Mckissic, Dorsey εναλλάσσονται. Ο Σλούκας φθείρει ανελέητα όποιον πέφτει πάνω του, είτε μετά από αλλαγές (Thomas) είτε χειριζόμενος άριστα τα rescreens. Σε μια τέτοια κατάσταση κερδίζει το 5ο foul από τον Lee. Έψαξε τις επαφές και τις πήρε. Όπως πήρε και έβαλε μεγάλα σουτ, όπως ταλαιπώρησε και τον Bacon που βρέθηκε πάνω του σε μια προσπάθεια του Obradovic να τον ξεβολέψει.
Με τον Lee εκτός κάδρου και με τον James φορτωμένο με 4 foul η εντολή ήταν «πηγαίντε πάνω τους» και αυτό συνέβη, ειδικά όταν η Μοnaco επέλεξε σαν τελευταία λύση τις αλλαγές.
Στην άλλη μεριά τα πάντα κινούνταν γύρω από τον υπέροχο James. Πήρε την μπάλα και προσπάθησε να κρίνει το match. Το σχέδιο του 3ου δεκαλέπτου συνεχίστηκε και η Μοnaco αδυνατούσε να κυκλοφορήσει την μπάλα. Ο Walkup ανέλαβε τον Bacon, ο Dorsey τον James. Ο Motejunas πέρα από μια φάση δεν αποτέλεσε πρόβλημα απέναντι στον Hassan και όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο Fall η Μοnaco δεν βρήκε απαντήσεις.
Ακόμα και τώρα που το γράφω, κάποιες μέρες μετά, νιώθω σχεδόν την ίδια ένταση και το ίδιο κόψιμο της ανάσας, όπως και την Τετάρτη.
Τεράστια σειρά, διαφήμιση για την διοργάνωση και το ευρωπαϊκό μπάσκετ , τεράστια πρόκριση και πλέον τεράστια προσμονή.
Ναι ρε μάγκες επιστρέψαμε…
