Καλησπέρα σε όλους ! Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να προσέχετε κατά τη διάρκεια των αγώνων, ίσως κάποιο υπογλώσσιο, λίγο νεράκι και πολλές ανάσες να βοηθάνε κάπως την κατάσταση!
Break λοιπόν την Τετάρτη και ένα βήμα έμεινε για να δούμε, μετά από 5 χρόνια, ξανά την ομάδα στο Final-4. Αλλά βήμα βήμα που λένε… Πάμε πρώτα να δούμε τι έγινε (ή περίπου τι έγινε) στο τρίτο παιχνίδι της σειράς και πώς ήρθε το μεγάλο διπλό.
Προφανώς η άμυνα ήταν προσαρμοσμένη πάνω στον James και τις πιθανές αποφάσεις που θα έπαιρνε. Με τον Walkup μόνιμα πάνω του, η Μοnaco προσπαθούσε να του δώσει σε δεύτερο χρόνο την μπάλα, συχνά τον βλέπαμε να παίρνει ένα κάθετο screen στη baseline (αλά Σπανούλης) για να υποδεχτεί την μπάλα στην κορυφή. Αν ο Fall ήταν στο pick n roll και αυτό γινόταν σχετικά ψηλά, πηγαίναμε σε αλλαγή, αν τώρα το pick ήταν από τις βολές και πίσω τότε ο Fall θα πήγαινε σε drop με τους πλαϊνούς μας να βρίσκονται ένα βήμα πιο κοντά, απ’ ότι σε διαφορετική περίπτωση. Αν τώρα ο James έπαιρνε screen από τον Thomas, ο Sasha θα πήγαινε σε hedge out (και κατά βάση double team με τον Walkup).
Φάση σαν και την παρακάτω είδαμε αρκετά συχνά ως εισαγωγική κίνηση των κοντών της Monaco, με ουσιαστικά παράλληλη δράση για να αποσυντονιστεί, σε κάποιο βαθμό, η άμυνά μας και να βρει περισσότερο χώρο ο James.
Όπως και παραπάνω, με τους ψηλούς να βρίσκονται ψηλά, έτσι και σε άλλες περιπτώσεις βλέπαμε screen επιλογής για τον James που θα κατέληγε σε κάποιας μορφής <spain pick n roll>, με τον Thomas να πηγαίνει σε dive και τον Motejunas να πετάγεται στο τρίποντο.
Η πρώτη αλλαγή του coach B ήταν και αυτή που μάλλον εξέπληξε, σε πρώτη ανάγνωση, τους περισσότερους από εμάς, ωστόσο δεν ήταν και τόσο παράλογη. Στα δικά μου μάτια η λογική ήταν ότι με τον James στα 2 fouls και με τον Walkup ήδη στο 1, ο Obradovic θα άφηνε για λίγα λεπτά ακόμα τον Αμερικανό στο παρκέ, μέχρι να τον προφυλάξει. Η λογική επίσης έλεγε ότι ο James θα ήταν αρκετά επιθετικός για να πάρει το δεύτερο foul του Walkup. Γνωρίζοντας τα παραπάνω ο Μπαρτζώκας πέρασε στο παρκέ για αυτά τα 3-3.5 λεπτά τον Λούντζη, ώστε να έχει μόνιμα ένα κορμί πάνω του χωρίς να φοβάται και τα πιθανά φάουλ. Το εξτραδάκι από αυτή την επιλογή ήταν τα 2 σουτ του Μιχάλη, ο οποίος δεν φοβήθηκε και έδωσε 5 πόντους στην ομάδα.
Με το ξεκίνημα της δεύτερης περιόδου είδαμε από τον coach το σχήμα με τα 3 guards ταυτόχρονα στο παρκέ, με τον Obradovic να μην ακολουθεί άμεσα κι έτσι να έχουμε τον Walkup πάνω στον Bacon. Η Monaco με αυτή τη συνθήκη προσπαθούσε να πάρει ένα γρήγορο pick, με τον Bacon σαν screener ουσιαστικά για να προκαλέσει μια γρήγορη αλλαγή και να βρεθεί ο Σλούκας ή ο Dorsey πάνω στον Bacon, ώστε να βρει ο τελευταίος το ένας μ’ έναν απέναντί τους.
Με τον Livio πια στο ‘5’, η Μοnaco, πέρα από την απομόνωση έψαχνε και τη 2-2 συνεργασία με τον Hall απέναντι στον Γάλλο. Αυτό φάνηκε να δημιουργεί ένα πρόβλημα, αφού αν ο Lee ήταν ο χειριστής δεν πηγαίναμε σε αλλαγή, αλλά στο drop κάτι που έκανε την πάσα στο dive του Hall αρκετά πιο εύκολη. Στην πορεία είδαμε να αλλάζει η τακτική μας σε αυτό και να έχουμε κανονική αλλαγή, με τον Σλούκα να μένει μπροστά από τον Hall στη ρακέτα και να ρισκάρει στην ουσία μια λόμπα στην πλάτη του (με τους πλαϊνούς μας να είναι alerted, που λεν και στο χωριό μου, για να βρεθούν στην πλάτη της άμυνας σε τέτοια πάσα). Παράλληλα ο Thomas προσπαθούσε συχνά να εκμεταλλευτεί τους κενούς χώρους μεταξύ τριπόντου και low post με cuts από τη baseline προς τα πάνω, κάτι που έδινε μια έξτρα επιλογή όταν οι Γάλλοι κολλούσαν.
Να πούμε βέβαια πως στις περιπτώσεις που βλέπαμε επίθεση από τις 45 μοίρες και προς τα μέσα (είτε μετά από pick, είτε στο close out) τα tags από το πλάι δούλευαν αρκετά καλά και δυσκόλευαν το τελείωμα των παιχτών της Monaco. Εκεί που φάνηκε να υπάρχει πρόβλημα ήταν στο σχήμα με Livio – Πριντ, αφού με τον Livio να αλλάζει από ένα σημείο και μετά σε όλα τα screen και με τον Motejunas να πετάγεται στο τρίποντο, ο Πρίντεζης έμενε χαμηλά, και στις περιστροφές ήταν μια ταχύτητα πιο αργός, είτε για να βάλει το σώμα του, είτε για να διεκδικήσει το rebound.
Είδαμε και πάλι προχθες, τον coach Obradovic να δοκιμάζει τον Bacon στο ‘4’ και να ακολουθεί στην ουσία το σχήμα με τα 3 guards, με τον Will Thomas ωστόσο στο ‘5’ σ’ ένα small-ball. Κάτι που φάνηκε να αποδίδει μάλιστα, αφού ήταν στο καλό διάστημα της Monaco, και εκτός των άλλων (ένας μ’ έναν, περισσότεροι χώροι, προσπάθεια για miss-match του Bacon κλπ), έφερε και μεγάλη ανισορροπία στο αμυντικό μας rebound με τον Livio να αλλάζει και να βρίσκεται συχνά εκτός ρακέτας. Την ίδια ώρα η ομάδα φάνηκε να παίρνει κάποιο ρίσκο μετά μακρινά σουτ των Thomas και Lee, αφού μάλλον κάτι έπρεπε να αφήσει, για να μπορέσει να μη δίνει χώρους και επιλογές στους James – Bacon.
Επιθετικά, είδαμε φυσικά, τα spain pick n roll με τον Dorsey συχνά χειριστή, ειδικά εν τη απουσία Σλούκα, με τον Κώστα βέβαια να πηγαίνει περισσότερο σε κλασσικές 2-2 συνεργασίες (pick n roll δηλαδή) προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί το drop του Hall, ή ακόμα και την ”ψευτοαλλαγή” πάνω του, και να βρει την πάσα μέσα σε πρώτο χρόνο. Επίσης στις περιπτώσεις που ο Hall πήγαινε σε hedge, ο Σλούκας την ώρα που ο ψηλός θα προσπαθούσε να γυρίσει στη ρακέτα θα έψαχνε την πάσα στην αδύναμη, κάτι που θα έφερνε την Monaco σε μια σχετική σύγχυση, αφού ο παίχτης της αδύνατης θα είχε πάει για βοήθεια στη ρακέτα.
Η ομάδα προσπάθησε να δώσει αρκετές μπάλες στον Dorsey, με τον James κυρίως πάνω του, είτε για να του πάρει κάπoιο foul, είτε απλά για να βάλει τον Tyler στο παιχνίδι, χωρίς μεγάλη επιτυχία θα λέγαμε, αφού ο Dorsey φάνηκε να είναι αρκετά βιαστικός στο τελείωμα και οι επιλογές του όχι και τόσο καλές.
Στο δεύτερο ημίχρονο παρόλα αυτά, η μπάλα γύρισε καλύτερα, με περισσότερη υπομονή, είδαμε και πάλι ό,τι βλέπαμε όλο το χρόνο με τα συνεχόμενα μέσα έξω (close out-kick out-close out) και την κυκλοφορία της μπάλας στην περίμετρο, κάτι που έφερε αρκετά καλά σουτ (5/10 τρίποντα στην τρίτη περίοδο).
Εκεί που η Monaco μας έφτασε η ομάδα δεν πανικοβλήθηκε, βρήκε μεγάλα τελειώματα με τους Dorsey – Σλούκα, είχε υπομονή και πήγε σωστά στις επαφές και με ψυχραιμία στις βολές. Με τα deflection στην πίσω ζώνη σε τελειώματα και rebounds (αμυντικά) να βοηθάνε ώστε να φτάσουμε στο μεγάλο διπλό.
Στα θετικά, να σημειώσουμε την πολύ καλή παρουσία του Παπανικολάου κυρίως αμυντικά, την επάνοδο του Sasha στην εκτέλεση, αφού πήρε όσα σουτ έπρεπε. Το ότι η μπάλα ακούμπησε και πάλι με μια σχετική συνέπεια στον Fall, κάτι που με τον Motejunas ειδικά πάνω του δημιουργεί σχεδόν πάντα συνθήκη για καλό τελείωμα.
Επίσης, ο Livio που, ενώ αμυντικά φάνηκε να έχει αρκετά θέματα τόσο στο rebound όσο και στο pick n roll, κατάφερε να ανταποκριθεί καλά στις αλλαγές ψηλά, αλλά και να δώσει και κάποια εύκολα καλάθια μπροστά, ακολουθώντας φάσεις.
Τέλος, Σλούκας και Walkup κάνουν μαγική σειρά, ο καθένας στο ρόλο του, τους βλέπουμε πλέον σε μεγάλα διαστήματα μαζί στο παρκέ και είναι πραγματικά απολαυστικοί. Μένει να δούμε και τον Dorsey σε ένα πραγματικά μεγάλο παιχνίδι, αφού μέχρι τώρα φαίνεται πολλές φορές να χαλάει το μυαλό του επιθετικά.
Άλλο ένα μωρέ! Ας είναι σήμερα…
