Καλησπέρα σε όλους! Είναι μία από αυτές τις μέρες σήμερα, ξέρετε ποιες λέω… αυτές που ξυπνάς και αφού κάνεις τις απαραίτητες πρώτες κινήσεις, θα θυμηθείς τι έγινε το προηγούμενο βράδυ. Θα ξαναβάλεις να δεις highlights, να σκρολάρεις στα τουίτερς, να δεις φωτογραφίες και βίντεο. Είναι από αυτές τις μέρες που είχαμε ζήσει πολλές στο παρελθόν και μας έλειπαν τόσο. Είναι όμως κι ένα πολύ σημαντικό μπασκετικό βράδυ το χθεσινό. Μια νίκη απέναντι σε μια ομάδα με κοντινό ρεκόρ, που είχαμε να την κερδίσουμε από τα τέλη του 2018. Μια νίκη που ήρθε χωρίς τον Thomas Walkup απέναντι στο μάλλον σημαντικότερο δίδυμο guard της Euroleague των τελευταίων ετών. Μια νίκη που ήρθε (ξανά) με ένα πολύ μεγάλο σουτ του Κώστα. Του Κώστα που γύρισε για να ζήσει ξανά στιγμές σαν και τη χθεσινή. Του Κώστα που θέλει να παίρνει αυτά τα σουτ, και θα τα ξαναπάρει…
Πάμε στα του παιχνιδιού όμως, γιατί μπορεί να με συνεπάρουν οι ”εικόνες” για πολύ ακόμα…
Η απουσία του Walkup έφερε, για πρώτη φορά φέτος, στην αρχική πεντάδα τον Σλούκα μαζί με τους ”γνωστούς-άγνωστους”. Με τον Ataman να ξεκινάει και τον Larkin στην πεντάδα, δίπλα στους Micić-Beaubois, προφανώς για να ”χτυπήσει” πάνω στην απουσία Walkup από νωρίς.
Είδαμε λοιπόν κάτι από τα παλιά στην άμυνα μας, με τον Παπ να πηγαίνει πάνω στον Micić και τον Σλούκα (αλά Σπανούλης) στο αντίπαλο τριάρι (Beaubois ή Simon). Με τον Dorsey να κυνηγάει τον Larkin και να προσπαθεί να σπάσει τόσο τα off-ball screen, όσο και τα screen στην μπάλα. Το ίδιο έκανε και ο Σλούκας βέβαια, με τον Παπ ωστόσο να αλλάζει όταν το screen γινόταν από το αντίπαλο τεσσάρι, έτσι βρισκόταν συχνά ο Vezenkov πάνω σε κοντό. Τώρα, ενδιαφέρον έχει το πως έγινε η διαχείριση του Fall απέναντι στα guard της Efes. Όταν το screen γινόταν στον παίχτη που μάρκαρε ο Παπανικολάου, συνήθως θα δινόταν κανονική αλλαγή ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα βγει ο ψηλός μας αρκετά ψηλά. Μια επιλογή που θεωρητικά έχει ένα ελεγχόμενο ρίσκο, αφού με τον Παπ στη ρακέτα απέναντι στον αντίπαλο ψηλό, ελαχιστοποιείς το miss-match τόσο για τη θέση όσο και για το rebound. Όταν όμως ο κοντός ήταν ένας εκ των Micić-Larkin τότε ο Γάλλος δεν θα πήγαινε σε αλλαγή (οι κοντοί μας προσπαθούσαν να σπάσουν screen και όχι να πάνε από κάτω) αλλά θα ήταν λίγο πιο επιθετικός στο drop, και αν ο παίχτης μας κολλούσε λίγο περισσότερο πίσω, τότε από τη γραμμή τον βολών περίπου ο Fall θα είχε πάει σχεδόν καθαρά πάνω τους. Κάτι που έφερνε τις δύο γωνίες να είναι υπεύθυνες για την πάσα στην πίσω ζώνη.
Η επιλογή του coach να ακολουθεί ο Fall τον Micić μετά το screen, είτε μέχρι το καλάθι, είτε ως κάλυψη ένα βήμα πίσω από τον προσωπικό του αντίπαλο (και ουσιαστικά το pack the paint ένα χρόνο μετά, όταν θα είχε φτάσει στη ρακέτα), είχε τη λογική του να κλείσει τις επιλογές για εκτέλεση του Σέρβου, ο οποίος συχνά παίρνει την απόφαση μέσα από το τρίποντο μετά το screen. Κάτι που λειτούργησε σε ένα βαθμό, αφού του κόπηκε αρκετά η εκτέλεση (5/13 συνολικά εντός πεδιάς), ωστόσο μας τιμώρησε αρκετά μέσω της δημιουργίας του. Ειδικότερα με τον Pleiss μέσα στο παιχνίδι, και την ικανότητα του Γερμανού στο σουτ από μέση απόσταση, ο Micić είχε όλες τις σωστές πάσες, όταν θα του έκλειναν τους χώρους για να πάει μέχρι το καλάθι. Με την άμυνα μας προσαρμοσμένη πάνω του, ένα pop out του Pleiss ή ένα διαγώνιο cut ήταν αρκετό για να βρεθεί η συνεργασία. Ενδεχομένως να ήταν και ένα ρίσκο που πήρε εσκεμμένα ο coach πιστεύοντας ότι δεν θα χάσει το παιχνίδι από τα σουτάκια του Pleiss.
Eδώ ο Fall ακολουθεί πίσω από τον Σλούκα μέχρι το καλάθι, με τον Παπ να κλείνει και αυτός στη ρακέτα για να δυσκολέψει την προσπάθεια και τον Micić να βλέπει την πάσα στην πλάτη του.
Aπέναντι στον Simon όμως για παράδειγμα η αντιμετώπιση δεν ήταν ακριβώς η ίδια και το drop φάνηκε να τιμωρείται, αφού ο Fall θα πήγαινε ένα βήμα πιο πίσω, και οι υπόλοιποι δεν θα έκλειναν τόσο μέσα στη ρακέτα με το φόβο της πάσας έξω (σε Larkin-Micić), με αποτέλεσμα να βρει ο Simon τους χώρους (αλλά και τον Pleiss στο pop out), που εσκεμμένα δεν έβρισκαν οι άλλοι δύο με την μπάλα στα χέρια.
Βέβαια, με την είσοδο του Fall, στα τελευταία 4 λεπτά της τέταρτης περιόδου όλα τα παραπάνω άλλαξαν (ή σχεδόν όλα), και απέναντι στους Micić-Larkin πήγαινε σε αλλαγές πλέον. Και έχουμε λοιπόν τις εξής φάσεις (όταν ο Fall πήγε ξεκάθαρα σε αλλαγή και έμεινε ψηλά μόνος του με έναν εκ των δύο) στο κλείσιμο της τέταρτης και στην παράταση :
– Χαμένο τρίποντο Micić
– Χαμένο lay-up Larkin
– Εύστοχο lay-up Micić (παράταση από εδώ και κάτω)
– Τάπα στον Bryant
– Χαμένο τρίποντο Micić
– Καλή άμυνα πάνω σε Micić, ο οποίος κάνει πάσα έξω για εύστοχο τρίποντο Larkin
– Tελευταίο χαμένο lay-up Micić
Όλα αυτά συνέβαιναν κυρίως με το δίδυμο Fall-Pleiss. Αφού το Hassan-Dunston μάτσαρε εντελώς διαφορετικά. Οι αλλαγές με τον Martin μέσα ήταν πια η νόρμα ακόμα και στη θέση ‘5’, με τον ίδιο να βγαίνει συχνά στην περίμετρο απέναντι στους κοντούς. Εδώ ίσως να είδαμε μεγαλύτερη προσπάθεια για pack the paint, αφού μετά το pick n roll όλοι είχαν το νου τους να κλείσουν στη ρακέτα. Ρισκάροντας έτσι περισσότερο την κυκλοφορία της Efes, κάτι που φάνηκε, αφού η ομάδα του Ataman βρήκε αρκετά καλά σουτ από την περίμετρο, ιδιαίτερα στη δεύτερη περίοδο. Παράλληλα, η Efes προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί τα καλά screen του Dunston (και το dive του στη ρακέτα) και να επιτεθεί σε πρώτο χρόνο. Κάτι που φάνηκε να επιδιώκει σταθερά όταν το δεύτερο rotation έκανε την εμφάνιση του στο παρκέ (με Λούντζη-Λάρυ-Πριντ). Οι της Efes λοιπόν προσπαθούσαν να τρέξουν περισσότερο και να βρουν την early offense, είτε στήνοντας ένα γρήγορο screen στο πλάι και εκτέλεση από τα φτερά, είτε να βρούνε την κυκλοφορία αμέσως μετά την αλλαγή, αν το screen ήταν κεντρικά. Στοχεύοντας έτσι σε αργές επιστροφές και αποδιοργανωμένη άμυνα στα πρώτα δευτερόλεπτα, αλλά και επιδιώκοντας να βρούνε ρυθμό.
Πάμε λίγο και στην μπροστά πλευρά να δούμε επιθετικά τι κάναμε, με τη βασική διαφορά να είναι η παρουσία του Σλούκα στην αρχική πεντάδα και η συνύπαρξή του με τους ”βασικούς”, για πολλή περισσότερη ώρα απ’ότι συνήθως. Αρχικά ο Κώστας λοιπόν έπαιρνε το pick συχνά, όμως δεν βλέπαμε τη βασική συνθήκη με το spain pick n roll. Όταν λοιπόν είχαμε ένα ”κλασσικό” pick n roll, θα είχαμε και μια ταυτόχρονη δράση στην αδύνατη, ένα pindown δηλαδή μεταξύ Σάσα-Dorsey για να δει την πάσα ο Κώστας αν ο Dorsey έπαιρνε πλεονέκτημα χώρου.
Αλλά και ανάποδα όπως εδώ :
Επίσης σε περιπτώσεις που η μπάλα πήγαινε κατευθείαν στο πλάι για να ξεκινήσει ο Tyler το play, είδαμε τον Σλούκα στην απέναντι πλευρά, να περνάει από stagger από τα δύο forward, για να βγει στην κορυφή να πάρει την μπάλα. Ένα ξεκίνημα play που συχνά βλέπαμε και για τον Σπανούλη την προηγούμενη σεζόν. Ακόμα, είδαμε τον Fall να προσπαθεί σε 2-3 περιπτώσεις μέσα στο παιχνίδι να πάει στο dive σε πρώτο χρόνο, αμέσως μετά το pick, κάτι που βολεύει αρκετά τον Σλούκα αφού ψάχνει (και θέλει) αυτές τις πάσες. Επιπλέον, ο Κώστας προσπαθεί συχνά να συνδέσει δυνατή-αδύνατη όταν δεν έχει επιλογή για πάσα στον roller, μια πάσα που είναι μεν δύσκολη, ωστόσο αν γίνει σωστά συχνά θα βρει την άμυνα σε ανισορροπία, αφού έχει κλείσει ο παίχτης της αδύνατης πιο κοντά στη ρακέτα. Έτσι υπάρχει επιλογή για σουτ, είτε για close-out.
Να πούμε εδώ ότι, με τον Σλούκα στην αρχική πεντάδα και με αυτή τη συνθήκη, ο Παπ ως ο παίχτης της αδύνατης βρήκε αρκετά ελεύθερα σουτ. Δεν είναι τυχαίο ότι πήρε 7 τρίποντα (season high), τα περισσότερα με καλές συνθήκες.
Επίσης μία ακόμα σταθερά φαίνεται να είναι το early post του Σάσα, όταν αυτός τρέχει το γήπεδο και αναγκάζει ουσιαστικά την άμυνα να τον προσέξει και συχνά με αυτό τον τρόπο βρίσκει κάποιο miss-match. Έτσι, τον ψάχνουμε για να τροφοδοτηθεί στο post και να δημιουργήσει κατευθείαν κάποια συνθήκη, κάτι που είδαμε να επιδιώκει όταν πάνω του βρισκόταν ο Simon.
Eδώ βλέπουμε μια ενδιαφέρουσα αντιμετώπιση του hedge-out. Με τον Singleton ουσιαστικά να θέλει να κλείσει το σουτ του Dorsey σε πρώτο χρόνο μετά το pick, ο Vezenkov κάνει πολύ γρήγορο dive, κάτι που αναγκαστικά θα φέρει βοήθεια από τη ρακέτα (αν τροφοδοτηθεί), που σημαίνει ότι υπάρχει έξτρα πάσα στην αδύνατη.
Aκόμα μια επιλογή εδώ, το cross screen μεταξύ Σάσα-Fall, που συμβαίνει κυρίως για να έχει περισσότερο χώρο ο Fall να πάρει θέση και να παίξει (αφού μένει στην πλευρά μόνο με τον χειριστή) ένας μ΄έναν. Ωστόσο, με τον Σλούκα στο παρκέ η επιλογή να βρίσκονται οι δυο τους μόνο στην πλευρά δίνει πολλές επιλογές, αφού ένα πιθανό side pick ‘n’ roll εκεί, έχει πολύ λιγότερες επιλογές για βοήθεια. Πόσο μάλλον όταν γίνεται από τη μεριά της πλάγιας γραμμής, που ναι μεν υπάρχει λιγότερος χώρος αλλά αν γίνει σωστά, σου δίνει καθαρή επιλογή.
Eπίσης με αυτή τη διάταξη και πάλι, ο Σλούκας μπορεί να δει και αυτή την πάσα, με το baseline cut του Σάσα από την αδύνατη.
Η δεύτερη πεντάδα τώρα είχε σαν βάση το post παιχνίδι του Πρίντεζη, αλλά και τον McKissic τις περισσότερες φορές βασικό χειριστή. Ο Πριντ συχνά θα έδινε το πρώτο pick στον Αμερικάνο, με σκοπό να προσπαθήσουν μια γρήγορη αλλαγή της άμυνας, που θα τους έδινε δύο επιλογές. Είτε το post με miss-match του Γιώργου, είτε το ένας μ’ έναν του Shaquielle απέναντι σε ψηλότερο αντίπαλο.
Φαίνεται λοιπόν, να υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες σταθερές επιθετικά, με τον Σλούκα φυσικά να παίρνει τις περισσότερες αποφάσεις μετά τις αρχικές δράσεις, με το post του Σάσα, είτε την επιλογή του στα close-out μετά τα spain picks, αλλά και με το pull-up του Dorsey μετά τo screen. Και φυσικά το τάισμα του Fall και οι συνθήκες που δημιουργούνται όταν η μπάλα ακουμπάει χαμηλά σε αυτόν. Ακόμα, συχνά σε κλειστά παιχνίδια θα εμπιστευτεί τον McKissic ο coach, με την προοπτική να καταφέρει να βρει κάποιο ένας μ’ έναν, κάτι που έκανε και στα τελευταία λεπτά αφού πήγε σε σχήμα με Shaq-Dorsey.
Nα πούμε επίσης, ότι ο McKissic έκανε καλό παιχνίδι, βοήθησε αρκετά στο rebound αμυντικά, αλλά κυρίως είχε σωστές (και όχι βιαστικές) επιλογές στην επίθεση. Aυτό φάνηκε όχι μόνο στην τελευταία φάση αλλά και γενικά (5 assist και όχι ”ποικιλίες”) στο ματς.
Credits και στον Dorsey για τα μεγάλα σουτ, αλλά κυρίως για την οξυδέρκεια να πάει σε δίποντο στην προτελευταία φάση (και όχι σκοτωμένο τρίποντο για την ισοφάριση), αφού είδε ότι υπάρχει χρόνος για ακόμα μία επίθεση.
Μακάρι να είναι η χθεσινή βραδιά, turning point της σεζόν και να ζήσουμε ακόμα περισσότερες σαν κι αυτές μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Κώστα καυλιάρη keep it real…!
