Στην κρητική διάλεκτο η λέξη “Λαΐνι” μεταφράζεται ως ένα μικρό κεραμικό αγγείο στο οποίο μεταφέρει κάποιος νερό, κρασί ή ακόμα και τσικουδιά. Το μπασκετικό λαΐνι από την άλλη, μεταφέρει ένα μοναδικό, ιδιαίτερο απόσταγμα, το θρυλικό bourbon! Eίναι τόσο αμερικάνικο το bourbon, όσο είναι το Grand Canyon και η αμερικάνικη σημαία με τα αστέρια… τόσο όσο είναι και το μπάσκετ. Και είναι τόσο ελληνικό το λαΐνι που πλέον, βάζοντας το αγαπημένο μας bourbon εκεί, αποκτάει μοναδικές ιδιότητες που το καθιστούν ένα ξεχωριστό απόσταγμα. Το μπάσκετ αποκτάει τελικά τα χούγια του δοχείου που το περιβάλλει, τις ελληνικές ιδιοτροπίες. Βραδιά bourbon η χτεσινή φίλοι συνοπαδοί, με ένα ιδανικό πάντρεμα ελληνικού και αμερικανικού τρόπου. Αλλά εν τέλει αυτή δεν είναι και η ιστορία της ομάδας, όλα αυτά τα χρόνια; Νιώθω ότι το πεπρωμένο του Ολυμπιακού καθορίζεται από το «πόσο Λαΐνι» είναι στο πέρασμα του χρόνου, πόσο Ελλάδα περιέχει. Και χθες η νύχτα έκρυβε τον δικό της Έλληνα ήρωα, τον Κώστα Σλούκα.
Δε νομίζω ότι χρειάζονται να ειπωθούν πολλά για το παιχνίδι, γιατί η εικόνα του είναι πολύ ισχυρή σε όσους το παρακολούθησαν και, αντίθετα, τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να την περιγράψουν. Η εικόνα συμπυκνώνεται σε μία φράση: «Άρνηση».
“Δεν θα ξαναχάσω πάλι, ακόμα μία φορά, από την Εφές.“
Σε κάθε επίθεση της Εφές υπήρχε μια μεγαλύτερη αντεπίθεση της ομάδας. Σε κάθε δυσκολία του παιχνιδιού υπήρχε αντίδραση, σε κάθε «θα περάσω» της Εφές υπήρχε ένα δικό μας «δε θα περάσεις». Τι το ελληνικότερο από αυτό; Υπήρχε βέβαια και μπασκετική σοφία, με κύριο εκφραστή τον Σλούκα. Πραγματικά είναι μεγάλη τύχη να έχεις τον Κώστα στην ομάδα σου και μεγάλη ευτυχία να παίζει όπως έπαιξε χθες. Οργάνωσε άψογα και εκτέλεσε σαν δαιμονισμένος, ενώ αμύνθηκε με εξυπνάδα. Πήρε όσες σωστές αποφάσεις έπρεπε να πάρει, με κορυφαία στιγμή το καθοριστικό buzzer. H προσποίηση και μόνο, στο 1,5 δευτερόλεπτο, είναι βγαλμένη από τη μαγική βίβλο των κορυφαίων του αθλήματος.
Αλλά βρέθηκε και στο παρκέ από την αρχή, για πολύ χρόνο και, κυρίως, σε σχήματα που του ταιριάζουν. Ας ελπίσουμε αυτό το παιχνίδι να γίνει οδηγός για την συνέχεια και να βοηθήσει να γίνει ακόμα πιο δημιουργικός ο προπονητής μας, ο οποίος χθες ήταν καλός. Η οδηγία για την απαγόρευση του δεξιού διαδρόμου σε Μισιτς ήταν η ορθή, άσχετα αν δεν πέτυχε πάντα, ο Larkin αντιμετωπίστηκε έξυπνα και η χρησιμοποίηση του Fall έγινε με τον σωστό τρόπο. Ο οποίος Fall γενικά ήταν εξαιρετικός. Τεράστια η σημασία του να έχει βέβαια και παίκτες σαν τον Παπανικολάου, που μπορούν να πιέσουν στην αρχή τον χειριστή, να αλλάξουν πηγαίνοντας στην ρακέτα χωρίς μειονέκτημα και κυρίως να παίρνουν συνεχώς την σωστή αμυντική απόφαση.
Σπουδαία εμφάνιση και από Vezenkov. Μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, ωριμάζει στο ερυθρόλευκο λαΐνι. Βλέπουμε σε live σύνδεση την παραγωγή ενός εκλεκτού bourbon φίλες και φίλοι. Πλούσιο σε σώμα και μπασκετικά γλυκό και σπιρτόζικο. Στα καλά νέα της ομάδας και ο McKissic, που έπαιξε με ωριμότητα. Και εδώ το ελληνικό λαΐνι κάνει το θαύμα του. Αμύνθηκε καλά, έτρεξε σωστά αλλά το αποκορύφωμα ήταν η πάσα σε Σλούκα στο τέλος. Ελληνικότατη! Και ολοκληρώνουμε τα θετικά με την περίπτωση του Dorsey. Χρήσιμος παίκτης και πολύτιμη η ικανότητα του στο σκοράρισμα. Καλό είναι να παίζει ως δίδυμο με Σλούκα περισσότερη ώρα πιστεύω, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και η Navahia ιδέα να συνυπάρχει με McKissic. Είναι ίσως ένα δίδυμο που ερχόμενο από τον πάγκο μπορεί να δώσει σκορ και ενέργεια.
Η χτεσινή νύχτα ήταν μεγάλη βέβαια, και πολύτιμη η νίκη, αλλά δημιούργησε και τα ερωτηματικά της, με μεγαλύτερο όλων πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε με τρεις ξένους. Με Fall, Walkup και ολίγη από McKissic έστω. Ο Livio αγνοείται εδώ και καιρό, ο Acy μάλλον θα είναι έτοιμος όταν θα έχει σχολάσει ο γάμος και ο Hassan προσπαθεί. Διαρκώς. Το παλεύει δε λέω, αλλά σε κάποια σημεία μοιάζει με το κογιότ και οι αντίπαλοι ψηλοί με το μπιπ μπιπ. Ιδιαίτερη περίπτωση είναι και ο Λαρεντζάκης. Μοιάζει να πρέπει να παίρνει λιγότερο χρόνο σε κανονικές συνθήκες και περισσότερο σε ανώμαλες. Καλός είναι να υπάρχει στο ρόστερ, όμως καλό είναι να καταλάβουμε εμείς και ο προπονητής που πρέπει να χρησιμοποιείται και που όχι, αλλά και που μπορεί να βοηθήσει και που να καταστρέψει. Και ο ίδιος πρωτίστως!
Κάπου εδώ τίθεται και το μέγα ερώτημα του Φεβρουαρίου. Θα υπάρξει ενίσχυση; Αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, θα έλεγα ότι είναι κρίμα σε μια χρονιά που το περιβάλλον δείχνει κατάλληλο για την δυνατότητα υπέρβασης, να μην επιχειρηθεί ενίσχυση. Τουλάχιστον να υπάρχουν έξι ξένοι με ρόλο και όχι DNP οι δύο… Το που ας το κρίνουν οι προπονητές και η διοίκηση. Ανάγκες φαίνεται να υπάρχουν, και για παίκτη που να μπορεί να βοηθήσει στο 5 περισσότερο από Hassan, και πίσω από Παπανικολάου, ίσως και αλλού. Αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση.
Βέβαια αυτός ο έρμος ο εγκέφαλος, όταν η κουβέντα πηγαίνει στο θέμα ενίσχυσης, έχει την τάση να ταξιδεύει. Μακριά. Σε ηλιόλουστες μέρες, καλοκαιρινές, και στο μέλλον. Και στο λαΐνι θα πρόσθετα. Ναι, στους Έλληνες αναφέρομαι που, όχι τόσο λόγο περιορισμού των ξένων αλλά, λόγω νοοτροπίας ετών του συλλόγου, πρέπει να είναι σημείο αναφοράς. Βλέπετε, είναι πιο εύκολο να κατανοήσουν τις ιδιαιτερότητες του συλλόγου, να δεθούν αλλά και να παραμείνουν πολλά χρόνια. Αποτελούν και το δοχείο, το λαΐνι, που θα βάλει μέσα το ξενόφερτο bourbon και θα συνεχίσει να δημιουργεί την σπάνια και μεθυστική ερυθρόλευκη ποικιλία. Καλοί Έλληνες παίκτες υπάρχουν λίγοι και διαθέσιμοι ελάχιστοι. Αποτελούν σπάνιο είδος προς εξαφάνιση.
Τέτοια περίπτωση αποτελεί ο Παπαγιάννης, κατά την προσωπική μου άποψη, και θέλω να πιστεύω ότι ο σύλλογος θα ενδιαφερθεί να τον υπογράψει το καλοκαίρι. Θα αναρωτηθεί κάποιος αν ταιριάζει με τον Fall. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το μόνο που έχουν κοινό είναι το μπόι. Αμύνονται διαφορετικά, έχουν διαφορετικά επιθετικά προσόντα, με τον Παπαγιάννη να έχει ίσως πιο πλήρη επιθετική γκάμα και να ταιριάζει καλύτερα με τους περιφερειακούς παίκτες μας. Ιδιαίτερα αθλητικός δεν είναι, ούτε και έχει ειδικότητα σε pnr παιχνίδι, αν και τα καταφέρνει καλύτερα από τον Fall. Αλλά, αλλά, αλλά…” There‘s No Replacement for Displacement…” και δεν υπάρχει εναλλακτική για το μέγεθος. Η δυνατότητα να έχεις κάθε στιγμή στο παρκέ 2.20 εκατοστά είναι ίσως ανεκτίμητη.
Σαφώς βέβαια και ο χώρος που θα δημιουργούσε η απόκτηση του θα έδινε τη δυνατότητα και για ένα αθλητικό 4αρι, που θα μπορούσε να σταθεί και στο 5, έχοντας χαρακτηριστικά που θα έλειπαν από τους δύο δεινόσαυρους. Με τη σειρά του ένας τέτοιος παίκτης θα επέτρεπε την παρουσία στο ρόστερ ενός tweener στο 3-4, που θα μπορούσε να παίξει πίσω από Vezenkov ή Παπανικολάου. Έτσι η ομάδα, έχοντας δώσει 3 συμβόλαια για ξένους στη front line, θα μπορούσε να πλαισιώσει την περιφέρεια με τον Walkup και άλλους δύο ξένους, με κατάλληλα χαρακτηριστικά. Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό κατά τη γνώμη μου, είναι ότι κάθε ενίσχυση της ομάδας που προκαλεί προβλήματα και αποδυνάμωση στον εντός των τειχών ανταγωνιστή σου είναι ευπρόσδεκτη.
Σαφώς υπάρχουν ίσως και ορισμένες άλλες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, όπως του Ρογκαβόπουλου που θα μπορούσε να βοηθήσει στα φόργουορντ με το μέγεθος και το σουτ του, και ίσως να αξίζει να πάρει μια ευκαιρία στο υψηλό επίπεδο. Το ίδιο ίσως ισχύει και με τον Καλαϊντζάκη, που κάνει καλό πρωτάθλημα στη Λιθουανία, αν και για την περίπτωση του είμαι πιο επιφυλακτικός. Τελευταίος υποψήφιος ο Κώστας Αντετοκούνμπο, που μοιάζει να έχει αποφασίσει να επιστρέψει κάποια στιγμή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά καλό είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά στο μέλλον. Τους άλλους τρεις αξιόλογους Έλληνες της Ευρωλίγκας είναι μάλλον αδύνατον να τους δούμε στα ερυθρόλευκα. Ο κύκλος του Παπαπέτρου στην ομάδα έκλεισε, αυτός του Καλάθη δεν άνοιξε πρόπερσι και τέρμα, μένει ο Μήτογλου, που δεν προβλέπεται να είναι διαθέσιμος το άμεσο μέλλον. Γι αυτό λέω αγαπητοί μου φίλοι. Παπαγιάννης και ξερό ψωμί, αν θέλουμε πραγματικά να ενισχύσουμε το ελληνικό μας λαΐνι και να περάσουμε ένα όμορφο μεταγραφικό καλοκαίρι απολαμβάνοντας τις αντιδράσεις των rivals…
H αλήθεια σαφώς είναι ότι το πόσο ωραίο καλοκαίρι θα περάσουμε εν πολλοίς θα κριθεί τώρα, τις επόμενες εβδομάδες. Η αρχή θα γίνει με το final 4 του Κυπέλλου. Δεν θέλω να γίνω μελοδραματικός αλλά είναι πιστεύω το παιχνίδι της χρονιάς. Ποιάς χρονιάς; Της τριετίας! Όλα τα «πρέπει» των «πρέπει» είναι μαζεμένα σε αυτό το Κύπελλο και ελπίζω η ομάδα να μείνει δυνατή συναισθηματικά και ψυχολογικά, γιατί αγωνιστικά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Αλλά για αυτά τα παιχνίδια και τη σημασία τους θα ασχοληθεί ο ερυθρόλευκος παρατηρητής την επόμενη εβδομάδα, αφού πρώτα μεσολαβήσει ένα κείμενο που χρωστάω στο εαυτό μου και στη μεγάλη μπασκετική αγάπη μου, μια τίγρη «που με θωρεί και τη θωρώ» πολύ καιρό σε σαλόνια και πορνεία, που συντρόφευε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου…
«…κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της για να τηνε φορώ…»
