«Φέρτε έναν γιατρό ρε παιδιά, καταρρέει μπροστά μας, δεν βλέπετε!»
«Έχει απλά λιποθυμήσει, πλακώστε τον στα χαστούκια και θα επανέλθει!»
«Ρε σεις, κάντε λίγο χώρο να αναπνεύσει, είναι απλά κουρασμένος, άιντε που είστε όλοι από πάνω του!»
«Τέρμα, να’ ταν κι άλλος»
«Ελάτε στα συγκαλά σας, σταματάτε, έχει σφυγμό, αναπνέει, να! Άνοιξε τα μάτια του!»
«Μια χαρά είναι καλέ, ένα ψυχικό του ήρθε, πάει, πέρασε!»
Αν ο Ολυμπιακός μας ήταν άνθρωπος που έχανε τις αισθήσεις σε πολυσύχναστο δρόμο, αυτές περίπου ήταν οι αντιδράσεις μας μέσα στο 2022. Κάθε φράση ταιριάζει και σε έναν αγώνα που παίξαμε, θα σας αφήσω να κάνετε εσείς τα ταιριάσματα. Όμως, φίλες και φίλοι, είναι η ώρα να πάρουμε τους σφυγμούς μας, καλωσήρθατε στον πέμπτο Παλμογράφο της αγωνιστικής χρονιάς.
Στον προηγούμενο Παλμογράφο, μαζί με την χαρά για την τότε σφύζουσα από υγεία εικόνα μας, σημειώθηκε και η ανησυχία για την συνέχεια, με αποστροφές όπως «η συνέχεια προβλέπεται… απρόβλεπτη… Οι αναβολές αυτές ενδέχεται να διαταράξουν την φόρμα της ομάδας, πάνω που είχε αρχίσει να πατάει γερά στα πόδια της… δεν έχουν επιστρέψει όλοι στις προπονήσεις και είναι ζήτημα το πώς θα ξαναρονταριστεί η ομάδα… έχουμε και ένα κάποιο «λίπος» να κάψουμε… ελπίζουμε να μην χρειαστεί»
Τελικά τα πράγματα πήγαν σχεδόν όσο άσχημα μπορούσαν να πάνε. Από τότε κάναμε ρεκόρ στην Ευρωλίγκα 1-4, με τέσσερις συνεχόμενες ήττες, ενώ ενδιάμεσα κοντέψαμε να χάσουμε ακόμα και από την ΑΕΚ των «σαράντα μπαν». Πλέον είμαστε 6οι, οριακά μέσα στην μάχη της οκτάδας, από εκεί που ήμασταν μόνοι τρίτοι. Έχουμε πλέον μόλις μία νίκη διαφορά από τον 10ο, εκεί που είχαμε τέσσερις από τον 9ο.
Όπως είναι προφανές, με τις ήττες αυτές κάψαμε ό,τι λίπος είχαμε. Ήταν ήττες όλων των ειδών θα λέγαμε. Ήττες σε παιχνίδια που θεωρητικά «είναι λογικό» να χάσεις όπως στην Fener, αλλά ήρθαν με κάτω τα χέρια, χωρίς ενέργεια ή καθαρό μυαλό. Είπαμε εντάξει, φταίει ο κόβιντ. Όμως την έβρισκες σε σημείο χωρίς τα βαριά της χαρτιά, DeColo και Vesely, άρα μπορούσες να την χτυπήσεις. Να σημειωθεί βέβαια, ότι με κάποιο τρόπο αυτές οι απουσίες έχουν επιτρέψει στον κόουτς Djordjevic να στρώσει κάπως την ομάδα του. Από την μια μπορείς να θαυμάσεις την ανθεκτικότητα του οργανισμού, που το κοινό ζητούσε το κεφάλι του Σάσα αλλά δεν τον άλλαξε και συνεχίζει δυνατά παρά την απώλεια των κατά τεκμήριο ηγετών του. Από την άλλη, μιλάμε μεν για άλλα από εμάς επίπεδα προϋπολογισμού και οργάνωσης, ευχόμαστε δε με την επιστροφή των Διόσκουρων της Fener να μπερδευτεί ο κόουτς ξανά και να βγει από τα πόδια μας στην διεκδίκηση της οκτάδας.
Έχουμε και λέμε για τις ήττες όμως. Ήττα με ομάδα που ασθμαίνει και επιπλέον μόλις γυρνάει από απουσίες covid. Και όμως, η Maccabi μας κέρδισε με εμφανές περίσσευμα ενέργειας, που υπονόμευσε την δικαιολογία της προηγούμενης ήττας. Και αν με τις δύο αυτές ήττες επιτρέψαμε σε εν δυνάμει, λίγο ή πολύ, ανταγωνιστές να μας πλησιάσουν, είχαμε και ήττα σε παιχνίδι που θεωρητικά έπρεπε να το κερδίσουμε, όσο άσχημα και να παίζαμε, εντός έδρας με τους τρίτους από το τέλος τότε «αδερφούς» του Ερυθρού Αστέρα. Το χρειαζόμασταν σαν παυσίπονο, όμως μας έδειραν μπασκετικά, διέκοψαν την κυκλοφορία μας, χτύπησαν μαεστρικά στα miss match, και δίκαια μας νίκησαν.
Ύστερα, και μετά το παρολίγο κάζο με την Ένωση, κάναμε την περιοδεία στην Ισπανία. Εκεί που ανησυχούσαμε όλοι («όλοι»; Όχι και όλοι-όλοι, χεχεχε) για συντριβή από την Real, όχι μόνο την κοιτάξαμε στα μάτια, αλλά στις λεπτομέρειες και στο τέλος χάσαμε το ματς, έχοντας την ίδια αίσθηση που άφησαν τα εκτός σε Barcelona και CSKA. Μια πικρία ότι μπορούσαμε να το πάρουμε, κάνοντας ταυτόχρονα μια εμφατική δήλωση. Ας είναι, ας γίνει αυτή η εμφατική εκτός έδρας νίκη-δήλωση στα Play Off! Στη συνέχεια, πήγαμε στην Βιτόρια για να παίξουμε με μια από τις αρνητικές ίσως εκπλήξεις της χρονιάς, την πάντα υπολογίσιμη Baskonia. Είναι όμως φέτος από τις χειρότερες ομάδες και η νίκη ήταν απλά επιτακτική. Σε ένα κακό ματς, η ομάδα έδειξε σφυγμό και κέρδισε, σαν να άνοιξε τα μάτια της μετά από έναν εφιάλτη.
Ρίχνουμε πλέον αγχωμένες ματιές πίσω μας και αναρωτιόμαστε, τι μας συνέβη αυτήν την περίοδο άραγε; Θα βελτιωθούμε, θα φτάσουμε τα προηγούμενα στάνταρ μας; Ή θα φυτοζωούμε ως το τέλος της κανονικής περιόδου, χάνοντας εν τέλει την οκτάδα; Λοιπόν ένα-ένα. Οι ανανεώσεις McKissic και Livio, η μη απόκτηση τριαριού, η μη θωράκιση της θέσης του σέντερ, παρά την κακή κατάσταση του Martin, ακόμα και η έλλειψη τρίτου πλέημέηκερ, δημιούργησαν ζητήματα στην στελέχωση, ποσοτικά, ποιοτικά και ταιριάσματος. Ξεκινήσαμε με λίγους ευρωλιγκάτους παίκτες, 11 συμπεριλαμβανομένων του επίφοβου Παπ και του, αγνώστου χρόνου επαναφοράς, Martin, δηλαδή 9-10, χωρίς 6ο ξένο καν. Λείπουν χαρακτηριστικά, όπως ένας καλός P’n’R ψηλός για να κουμπώσει με Σλούκα, ή έχουμε παίκτες με κοινά χαρακτηριστικά, όπως Shaq και Λάρρυ. Αυτά όμως τα ξέραμε ξεκινώντας την χρονιά, αποτέλεσμα συνδυασμού χαμηλού μπάτζετ, επιλογής για ανάθεση σημαντικού χρόνου σε όλους και λανθασμένων εκτιμήσεων, θα έλεγα. Στην συνέχεια, ρισκάραμε με τον Acy, τελικά μην απαντώντας άμεσα σε κανένα από τα ζητήματα. Με τον Acy, παραμένουμε ως στιγμής στους ίδιους, κάτι καταδικαστικό θεωρώ στην Ευρωλίγκα όπως την ξέρουμε από το ‘16 και ειδικά με την πρόσφατη αύξηση των ομάδων. Καμμία ομάδα δεν πήγε μακριά με λιγότερους από 12 ικανούς να ανταπεξέλθουν στο επίπεδο, έστω και για ρόλο ολίγων λεπτών. Η κούραση συσσωρεύεται, σε συνδυασμό και με τις εγχώριες διοργανώσεις, όπου δεν έχουμε καν μια ομάδα 2-3 παικτών να αναλαμβάνουν σοβαρά λεπτά εκεί, ξεκουράζοντας τους ευρωλιγκάτους.
Ωραία, ας πούμε το «κατασκευαστικό»/«επισκευαστικό» θέμα το εμπεδώσαμε, όμως αυτό υπήρχε και τον Δεκέμβρη, κάτι άλλο επιπλέον θα έγινε. Μας χτύπησε ο κόβιντ, πάνω που εμπεδώναμε την καλή απόδοσή μας τον Δεκέμβρη, εκεί που θέλαμε να εντάξουμε τον Acy. Εκεί πάνω, σε συνδυασμό με το σχεδιασμένο (εκτιμώ) ντεφορμάρισμα, είδαμε πολύ χαμηλά επίπεδα ενέργειας, σπάσιμο των αγωνιστικών δεσμών της ομάδας που ίσως δεν πρόλαβαν να δεθούν αρκετά δυνατά και, σε συνδυασμό με το ρηχό ρόστερ και τις παρεπόμενες απαιτήσεις ενέργειας, κλατάραμε. Επιπλέον, κατά την γνώμη μου, μας έχουν διαβάσει οι αντίπαλοι στην άμυνα και στην επίθεση. Στην άμυνα έχει χαθεί η επικοινωνία, οι αλλαγές οδηγούν σε χτύπημα στα μισματς και η έλλειψη ενέργειας έχει οδηγήσει στιγμές-στιγμές στην κατάρρευση. Στην επίθεση, μας καθυστερούν/αρνούνται το weave στην έναρξη, μας χτυπάνε στην αθλητικότητα, σπάνε το απλό P’n’R μας και καταλήγουμε συχνά σε κακές αποφάσεις. Το κακό ποσοστό στα τρίποντα είναι και απόρροια αυτού του πράγματος.
Πλέον όμως τίθεται όλο και πιο έντονα το θέμα της διαχείρισης αυτών των ζητημάτων αυτών. Έχουμε μεν καταλήξει με ρόστερ 12 παικτών ευρωλίγκας, αλλά άμα λείψουν μέσα στο παιχνίδι οποιοιδήποτε από τους Παπανικολάου, Vezenkov και Fall, δεινοπαθούμε. Μαζί με τα άλλα, η διαχείριση έχει κάνει τρεις από τους ξένους μας να προσφέρουν λίγο ή καθόλου και, όντας και οι τρεις στο 4-5, η ρακέτα μας σαν έχει μείνει χωρίς παίκτες. Μεγάλο ζήτημα φαίνεται να είναι και η χρήση του Σλούκα. Ζητάμε πολλοί να παίξει περισσότερο με τους «καλούς», διότι θα απογειωθούν όλοι μαζί, ενώ για τον Walkup ακούγονται ψίθυροι λόγω αστοχίας και για τον Dorsey ότι θα μπορούσε να του δοθεί μια επιλογή να εκτελεί με catch‘n’shoot, αφού τον έχουν απενεργοποιήσει στην τρίπλα οι αντίπαλοι.
Αν δεν ήμασταν μέσα στην οκτάδα, αναρωτιέμαι πόσο παραπάνω θα γκρίνιαζα. Τι θα μπορούσε να γίνει; Θεωρώ όχι πολλά, χωρίς αυτό να είναι απογοητευτικό, τελικά. Αρχικά, προσωπικά ξεχνάω το ενδεχόμενο απόκτησης άλλου παίκτη, διαίσθηση αν θέλετε. Με αυτό δεδομένο, το βασικό είναι στο εξής να ποντάρουμε στις προπονήσεις, ώστε πρώτον να ανέβει το επίπεδο ενέργειας, που αρχικά (εντάξει, μαζί με κάποιες προσαρμογές έστω), θα επαναφέρει πιστεύω την άμυνα σε καλά επίπεδα και να ενταχθεί ο Acy. Με αυτά τα δύο, λύνονται τα περισσότερα προβλήματα, εκτός των «κατασκευαστικών». Δεύτερον, να δουλέψουμε για την επαναφορά των αγωνιστικών δεσμών της ομάδας, των αυτοματισμών και στις περιστροφές στην άμυνα και για την ροή στην επίθεση. Θα χρειαστούν όμως και νέες ιδέες, προσαρμογές για να ρολάρουμε στην επίθεση. Έτσι όπως είμαστε, θεωρώ λάθος να ξεμείνει το 2ο unit χωρίς Σλουκα για πολλή ώρα, δεν μπορεί άλλος να τους κάνει λειτουργικούς. Όμως, μια ιδέα του Ναβάχο, μια προσαρμογή με τους Dorsey-Λάρρυ-McKissic να μοιράζονται αποφάσεις και μαζί πχ με Acy-Livio να δημιουργούν μια πεντάδα που θα πιέζει ασφυκτικά, ώστε να φεύγει στον αιφνιδιασμό, ίσως μπορούσε να λειτουργήσει για λίγα λεπτά. Επίσης, να δώσουμε κανά μιντρέηντζ στον Livio ή την μπάλα χαμηλά στο ποστ για να εκτελέσει με τρίπλα στον Martin θα μπορούσε να δοκιμαστεί, δηλαδή αυτό που τους βολεύει.
Ίσως απλά χρειάζεται να ξαναβρούμε τους κώδικες του Δεκέμβρη, αν και δεν νομίζω θα είναι τόσο απλό. Μέσα στον Φλεβάρη παίζουμε με Efes εντός, μετά έχουμε την διακοπή για τις Εθνικές, όπου θα στείλουμε 7 παίκτες νομίζω (άρα χαιρετούμε πολλές προπονήσεις) και μετά το Φ4 του Κυπέλλου. Έναν τίτλο που θέλουμε και πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσουμε, για να διακόψουμε την ανομβρία πεντέμισι ετών, να αποφύγουμε αναταράξεις και να εμπεδώσουμε καλή ψυχολογία. Αλλά μέχρι εκεί, κακά τα ψέματα, δεν θα είναι ένας σημαντικός σε αξία τίτλος, δεδομένων των αντιπάλων, ούτε θα δείξει κάτι για την ποιότητα ή το μέλλον της ομάδας. Συνεχίσουμε με την Armani εντός και ξεκινάμε τον Μάρτη εκτός με στην Bayern. Από τον Ολυμπιακό του Δεκέμβρη θα ζητούσα ένα 3/3 (και πραγματικά ίσως αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό), από αυτόν τον τρέχοντα ζητώ το 2/3, ενώ έστω μια νίκη, ειδικά από τα εντός, είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Κοντεύει λοιπόν ο Μάρτης που θα τα κρίνει πολλά, αλλά ο Φλεβάρης πρέπει να έχει στρώσει τον δρόμο, ώστε να φτάσουμε ως εκεί. Μέσα στον Ιανουάριο, η διάγνωσή μας θα πει, οι παλμοί έπεσαν σε επίπεδα νεκροφάνειας, αλλά σιγά-σιγά έδειξε η ομάδα ότι έχει ακόμα σφυγμό. Πρέπει να συνεχίσει να εργάζεται σκληρά, να επανεφεύρει κώδικες και μονοιασμένη αποφασιστικότητα.
Όλα και όλα όμως. Η ομάδα πρέπει να κάνει την δουλειά της και εμείς την δική μας. Να είμαστε κοντά της με όποιον τρόπο μπορούμε, να την στηρίζουμε στην ανάγκη της, να κρίνουμε με αγάπη και εποικοδομητικά τα λάθη της, να πασχίζουμε να αντιληφθούμε πως θα προχωρήσουμε όλοι μαζί μέχρι την… Τριπλή Στέψη, χεχεχεχε! Λογικά θα συνεχίσουμε με Efes να έχουμε μόνο 1000 άτομα εντός, ας ελπίσουμε με την Armani να έχουμε περισσότερο κόσμο, που φέτος δίνει φτερά στην ομάδα. Σας χαιρετώ, μείνετε κοντά στον Ολυμπιακό!
