Καλησπέρα σε όλους ! Efes χθες, 6-4 και πάμε κατευθείαν στο ψητό…
Πολλές απορίες είχαν γεννηθεί για το συγκεκριμένο παιχνίδι αλλά και με ποιον τρόπο θα αποφάσιζε ο coach Μπαρτζώκας να αντιμετωπίσει την Efes αμυντικά συνολικά, αλλά και ατομικά το εκάστοτε guard. Το ξεκίνημα του παιχνιδιού έδειξε ότι, τουλάχιστον για αρχή, πάμε χωρίς αλλαγές, αφού τα guards προσπαθούσαν να σπάσουν screens, με τον κοντινότερο παίχτη να δίνει το <tag>, αν κάποιος έμενε πίσω μέχρι να επιστρέψει. Η αντιμετώπιση του Fall στο <pick n roll> ωστόσο είχε αρκετές παραλλαγές. Όταν το screen στηνόταν σχετικά χαμηλά από την Efes (κυρίως στις δεύτερες περιστροφές συνέβαινε αυτό), τότε ο ίδιος εμπλεκόταν σχεδόν πάντα στη φάση. Είτε παίζοντας <drop>, περιμένοντας τον Micic ν’ανέβει μέχρι το καλάθι, είτε βγαίνοντας πιο επιθετικά στις γωνίες της βολής για τους Beaubois – Simon, στους οποίους λογικά ήθελε να αποτρέψει το mid-range του Γάλλου και τα floater του Κροάτη.
Τα δύο φάουλ του Walkup έφεραν τον Σλούκα στο παιχνίδι, πάνω στον Micic, και ο Σέρβος προσπάθησε να χτυπήσει αμέσως πάνω στον Κώστα και τα κατάφερε. Με screen στην μπάλα και re-screen, μέχρι να καταφέρει να αφήσει τον Σλούκα ένα βήμα πίσω και ν’αναγκάσει τον Fall να πάει στην αλλαγή και να επιτεθεί ή στην ανισορροπία της άμυνάς μας πάνω στη 2-2 συνεργασία του με τον Petrusev ή ακόμα και να βρει τον ψηλό του, αν ο Σλούκας είχε μείνει πάνω του.
Να πούμε ότι αν ο Micic έπαιρνε screen από τη θέση ‘4’ (λέγε με Moermann στην αρχή, Singleton στη συνέχεια), τότε ο Sasha άλλαζε κατευθείαν, κάτι που συνέχισε και ο Πρίντεζης από την ίδια θέση, με την είσοδό του στο παιχνίδι, και με τον Hassan πια στο παρκέ με την έναρξη της δεύτερης περιόδου (και την είσοδο ολόκληρου του ”second unit”), είχαμε περάσει σε αλλαγές παντού. Φυσικά, με μια προσπάθεια να μειωθούν οι χώροι και να παίζουμε πιο κλειστά μετά την αλλαγή, κάτι που όμως έδινε την ευκαιρία στην Efes να κάνει τις αγαπημένες της πάσες από τη δυνατή στην αδύνατη και φυσικά να χτυπήσει στο <close-out>.
Η Efes προσπαθούσε σε κάθε ευκαιρία να τρέξει και να ψάξει είτε πρωτεύοντα είτε κάποιον δευτερεύοντα αιφνιδιασμό. Παράλληλα ο Ataman, με τον Beaubois να έχει ξεκινήσει πολύ ζεστά, προσπάθησε να του δώσει την άμεση εκτέλεση, χωρίς όμως να του δώσει τόσο τη μπάλα στα χέρια. Με τον Larkin να ξεκινάει την επίθεση και συχνά να στήνει το πρώτο pick n roll στο πλάι, ο Ολυμπιακός είχε να σκεφτεί αυτή την πρώτη αλλαγή πάνω στην μπάλα αλλά την ίδια ώρα και τη δράση στην απέναντι πλευρά, με τον Beaubois να δέχεται <flare screens> για να εκτελέσει από την κορυφή. Κάτι που φάνηκε να μας αποσυντονίζει πλήρως αφού τα θεωρητικά πολλά χέρια, που θα βοηθούσαν στη ρακέτα μετά από κάποιο screen, έμπαιναν σε κίνηση μακριά από την μπάλα, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε συχνά μια φάση πίσω, με την Efes να έχει χώρο για άμεση εκτέλεση ή για αυτά τα ατελείωτα <passing-game> της χτυπώντας με <close out>.
Επιθετικά φαίνεται η first unit να έχει κάποιες σταθερές πρώτες επιλογές. Όλα φυσικά ξεκινάνε από το <weave> των κοντών, το οποίο τελικά καταλήγει σε screen από τον ψηλό στην κορυφή, αλλά εμπλέκει και τρίτο παίκτη (συνήθως τον Παπ ή τον Sasha ή ακόμα και κάποιον κοντό για <screen the screener> κατάσταση-την έχουμε δει κυρίως με Σλούκα χειριστή και Walkup ως τρίτο παίχτη εκεί), ο οποίος ακολουθεί το screen είτε για κάποιο <stagger> είτε για <fake screen> και <slip> είτε ακόμα και για ένα απλό <pop out> ώστε να πάρει την μπάλα έξω.
Αυτά θεωρητικά είναι επιλογές που υπάρχουν πάντα στην πρώτη κίνηση της μπάλας και αξιοποιούνται ανάλογα με το διάβασμα της άμυνας. Δεύτερο κομμάτι του πλάνου είναι η συνεργασία με τον Fall αμέσως μετά από αυτό το πρώτο διάβασμα. Συνεργασία 2-2 με τον Walkup και <dive>, άνοιγμα και των τεσσάρων στη γραμμή και τάισμα στο post, εισαγωγική πάσα και προσπάθεια του Γάλλου να βρει έξτρα πάσα στο <short roll> (είτε σε κάποιο κόψιμο, είτε ακόμα μεταφέροντας τη στην άλλη πλευρά για εκ νέου screen).
Άλλη εκδοχή με τον Fall να παίρνει την μπάλα εξ’ αρχής χαμηλά και τους υπόλοιπους να προσπαθούν να κινηθούν στην περίμετρο, τόσο για να του ανοίξουν χώρο όσο και για να εκμεταλλευτούν κάποιο κενό στα screen μακριά από την μπάλα, που πιθανά να δει ο Γάλλος.
Η τροφοδότηση αυτή του Fall στη ρακέτα είναι σχεδόν σίγουρο (ανάλογα βέβαια και τον προσωπικό του αντίπαλο) ότι θα φέρει κάποια βοήθεια χαμηλά. Αυτό συνήθως γίνεται αμέσως μετά την υποδοχή της πάσας, αφού η άμυνα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί δύο πιθανά ενδεχόμενα – τη λόμπα, άρα βοήθεια στην πλάτη, και την πάσα χαμηλά – άρα βοήθεια από το πλάι για να δυσκολέψει την υποδοχή του αλλά και να τον πιέσει όταν θα φέρει την μπάλα ψηλά. Αν καταφέρει να κρατήσει ισορροπία και την μπάλα στα χέρια του τότε το πλεονέκτημα είναι βέβαιο αφού θα ψάξει την πάσα έξω και ο Ολυμπιακός θα χτυπήσει στο <close-out>, εκεί που φαίνεται πραγματικά ο Vezenkov, καθώς είναι από τις λίγες περιπτώσεις που βρίσκει καλούς χώρους για να κινηθεί.
Αν ο Sasha δε βρει το <close-out> στο παιχνίδι, τότε προσπαθεί με κάποια cuts παράλληλα με το <pick n roll> (αν δεν είναι ο τρίτος παίχτης που λέγαμε πριν), να επωφεληθεί. Αλλιώς θα ψάξει πολύ μακρινά σουτ, και κατά βάση με όχι και τόσο καλές προϋποθέσεις.
Και φυσικά, υπάρχει και η σταθερά Dorsey, ο οποίος συχνά μπορεί να βρει κάποια εκτέλεση από τις προηγούμενες συνθήκες, ή να πάει και στο ένας μ’ έναν για να δημιουργήσει ο ίδιος για τον εαυτό του κάποιο σουτ. Ωστόσο, υπάρχουν βραδιές σαν και τη χθεσινή, που είδαμε τον Dorsey να δυσκολεύεται πραγματικά απέναντι στην άμυνα της Efes και ειδικά στο ένας μ΄ έναν απέναντι στον Beaubois. Ίσως, αν του δινόταν κάποια ευκαιρία για δράση μακριά από την μπάλα (έχουμε δει <pindown> στο πλάι για να βγει να εκτελέσει κατευθείαν) ώστε να βρει ρυθμό, να μπορούσε να είχε μπει στην εξίσωση του παιχνιδιού.
Πάμε λίγο και στην πολυσυζητημένη second unit. Έχει ξαναειπωθεί πολλές φορές, ότι ο coach φαίνεται να πηγαίνει με δυο διαφορετικά σχήματα ανά περίοδο, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο, ανεξάρτητα από το παιχνίδι. Με τον Σλούκα να μπαίνει συνήθως σαν πρώτη αλλαγή και να ακολουθούν και οι υπόλοιποι. Μια πεντάδα λοιπόν χωρίς καθαρό 3άρι – άρα και μέγεθος στο πλάι, χωρίς καλό αμυντικό φίλτρο στη front line (σε σχήματα με Πριντ – Martin κυρίως), με μέτριο χειρισμό στην περιφέρεια πέραν του Κώστα, χωρίς σταθερή απειλή από μακριά και τέλος χωρίς να υπάρχει σύνδεση του playmaker με το ‘5’, αφού λείπουν στοιχεία ενός κλασσικού pick n roll ψηλού, τον οποίο θα μπορούσε να αξιοποιήσει στο μέγιστο ο Σλούκας. Την ίδια ώρα, με τον Martin να βρίσκεται σε κακή κατάσταση και τον Πρίντεζη να υπολείπεται σε στοιχεία του παρελθόντος -έκρηξη στο τελειώμα και footwork- καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει δυσλειτουργικότητα, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Η εικόνα πολλές φορές της δεύτερης πεντάδας είναι τόσο μπερδεμένη που τελικά μπορεί να αποδίδεται στον ”κακό Σλούκα”, την ώρα που ο ίδιος προσπαθεί να βγάλει ό,τι περισσότερο μπορεί από τους συμπαίκτες του (τουλάχιστον επιθετικά). Την ίδια ώρα όταν οι αντίπαλοι προπονητές θα τον χτυπήσουν αμυντικά, αυτός δεν θα έχει κάποια κάλυψη από το πλάι, είτε για κάποια τριπλή αλλαγή είτε για ουσιαστική βοήθεια που δεν θα χαθεί στην επόμενη περιστροφή και ακόμα με τους Πριντ – Martin να βγαίνουν στις αλλαγές, προκύπτει ζήτημα και στο rebound (στον τομέα αυτό να δώσουμε ένα credit στον φετινό McKissic που κάνει πραγματικά καλή δουλειά).
Η απόκτηση Acy προφανώς βασίστηκε σε αυτή τη σκέψη και μένει να δούμε πόσα από αυτά τα προβλήματα θα καταφέρει να ισορροπήσει.
Στην τρίτη περίοδο, φάνηκε να πηγαίνουμε πια καθαρά σε αλλαγές, ακόμα και με τον Fall, ο οποίος συχνά έβγαινε ακόμα και έξω από το τρίποντο για να πάει πάνω σε κάποιον κοντό. Με τον Sasha να φαίνεται να προσπαθεί να πάει σε <hard hedge> σε κάποιες περιπτώσεις στον Micic με την προοπτική να επιστρέψει, κάτι που δε φάνηκε να λειτουργεί, αφού ο Moermann τροφοδοτήθηκε άμεσα και η Efes βρήκε και από αυτόν σκορ.
Με τον Dorsey εκτός κλίματος και τον Παπ άστοχο, ο Μπαρτζώκας πήγε σε μια απόφαση να ψηλώσει το σχήμα, με τον McKissic στο ‘2’ και τον Sasha στο ‘3’, με σκοπό να περιορίσει το έλλειμμα στην άμυνα, αφού με τις αλλαγές πιθανά να έχανε σε κορμιά στη ρακέτα (άρα και στο rebound). Ενδεχομένως και για να ζητήσει καλύτερα screen στην πρώτη κίνηση ώστε να βρει ο Walkup καλύτερο πάτημα για επιλογή μέχρι το καλάθι ή για τη δεύτερη συνεργασία (με Fall μέσα, ή τη ροή με πάσα έξω-close out). Και η αλήθεια είναι ότι βρέθηκαν κάποια καλά σουτ στο τελευταίο 4λεπτο της τρίτης περιόδου, τόσο με τον Walkup όσο και τους Sasha – McKissic.
Και πάμε και στην τέταρτη περίοδο, η οποία ξεκίνησε με τους Σλούκα – McKissic – Sasha – Πριντ – Martin (δεν έχω ρωτήσει τον AdPlacitum αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος ότι είναι πεντάδα που βλέπουμε για πρώτη φορά φέτος). Όχι ότι είναι απαραιτήτως κακό αυτό, ίσα ίσα, απλά η αρχική μου σκέψη είναι ότι το συγκεκριμένο σχήμα αμυντικά δεν σου δίνει μεγάλη ευελιξία. Απέναντι σε μια ομάδα που ξέρει να διαβάζει το παιχνίδι και να έχει υπομονή και με τους McKissic – Martin να φαίνεται ότι στην ομαδική άμυνα, και κυρίως μακριά από την μπάλα, υστερούν χαρακτηριστικά στο να αντιληφθούν τις θέσεις του στο χώρο αλλά και το πώς να κινηθούν, ήταν μάλλον αναπόφευκτο το να δημιουργηθούν μεγάλες ανισορροπίες αμυντικά.
Με τους δύο παραπάνω από την ίδια πλευρά αμυντικά ο Larkin ήξερε που να στοχεύσει, ο McKissic μένει πίσω από το screen απέναντι σ’ ένα παίχτη που χε βάλει 30 πόντους και ο Martin την ώρα που εκτελεί ο Beaubois, ακόμα κοιτάει τον Larkin.
Βέβαια δε χρειάζεται και ”αετίσιο μάτι” για να πούμε ότι το επιθετικό πρόβλημα ήταν, μάλλον, λίγο μεγαλύτερο από το αμυντικό. Ουσιαστικά, με μοναδικό χειριστή τον Σλούκα, και με το πρώτο screen του Martin να μη δίνει πρακτικά κανένα πλεονέκτημα, η επίθεση δεν μπορούσε να μπει σε ροή, ανάλογη αυτής της first unit. Έτσι, το <close out> στην ουσία ήταν ανύπαρκτο και πηγαίναμε σε λογική να ξαναστήσουμε pick, πιο βιαστικά όμως με αποτέλεσμα να μη βρίσκεται πουθενά χώρος για εκτέλεση ή προοπτική passing game. Η μπάλα έμενε για ώρα στα χέρια μας με τη στατικότητα να είναι ”πρωταγωνίστρια”. Στο σημείο αυτό, και με τον Dorsey εκτός παιχνιδιού ο οποίος θεωρητικά θα μπορούσε να ξεκολλήσει την επίθεση με κάποιο ένας μ΄ έναν, φάνηκε να μην υπάρχει κάποιο εναλλακτικό πλάνο για να βρούμε σκορ, σ’ ένα παιχνίδι που μέχρι το 30′ ήταν στα ίσα και μέχρι το 34′-35′ ήταν κάτω από τους 10 πόντους και τελείωσε στους 20.
Η φετινή Εuroleague έχει δείξει, μέχρι τώρα, ότι δεν υπάρχουν εύκολες νίκες για κανέναν, άρα αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εύκολες ήττες ή μάλλον ήττες εντός προγράμματος. Όλα τα παιχνίδια πρέπει να τα χτυπάμε, όπως κάνουν όλοι, αλλά το σημαντικότερο είναι να μαθαίνουμε και να προχωράμε μπροστά (ναι διδακτικές ήττες). Ο τρόπος που έχουν έρθει πάντως κάποιες από τις φετινές ήττες δείχνει μια δυσκολία ευελιξίας και προσαρμοστικότητας στην εξέλιξη του ματς. Μακάρι λοιπόν τέτοιες ήττες να μας κάνουν να διορθώσουμε πράγματα και να γίνουμε καλύτεροι…
Maccabi μέσα τώρα και MUST WIN! Πάμε Θρύλε !
