Σας καλωσορίζω στην περιοδική στήλη όπου θα σχολιάζεται ελεύθερα η μπασκετογαύρικη επικαιρότητα, προσπαθώντας να πιάσει τον παλμό του μπασκετογαύρικου σύμπαντος. Αυτός ο πρώτος Παλμογράφος θα είναι και αρκετά εκτενής, καθώς πολλά και σημαντικά έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες στον αγαπημένο μας μπασκετικό Ολυμπιακό. Οπότε είναι καλό είναι να τοποθετηθούν σε ένα πλαίσιο, πριν την έναρξη της Euroleague, της μεγαλύτερης διοργάνωσης της Ευρώπης και μακράν σημαντικότερης από αυτές που θα συμμετέχουμε φέτος.
Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος
Από αυτές; Ναι, πληθυντικός. Φέτος λοιπόν επιστρέφουμε στην Α1 Ελλάδας, αλλά και στο Κύπελλο Ελλάδας με την πρώτη ομάδα του τμήματος. Παρεμπιπτόντως η δεύτερη ομάδα, που συμμετείχε πέρυσι στο Κύπελλο και κέρδισε την άνοδο από την Α2 (και έτσι τυπικά μπορούμε με αγωνιστικό τρόπο να βρισκόμαστε ως νεοφώτιστοι στην Α1), διαλύθηκε άδοξα. Κρίμα, θα ήθελα να υπάρξει μία συνέχεια. Θεωρώ ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί θεσμικό πλαίσιο που να επιτρέπει, ιδανικά να επιβάλλει, να υπάρχουν αναπτυξιακές ομάδες. Ακούγεται ότι θα γίνει προσπάθεια συνεργασίας με ομάδα Α2, κάτι που μπορεί να βοηθήσει στην συνέχεια του project με άλλη μορφή.
Στο προκείμενο όμως. Η επιστροφή στην Α1 και στο Κύπελλο, συνοδεύτηκε από την αλλαγή φρουράς στην ηγεσία της ΕΟΚ. Υπάρχουν διιστάμενες απόψεις όσον αφορά το παραγοντικό σκέλος αυτής της επιστροφής, εμείς αναφορικά με αυτό διασταυρώσαμε ξίφη στο πρόσφατο RedPointCast. Αγωνιστικά, η συμμετοχή στις δύο επιπλέον διοργανώσεις είναι κάτι που έχει θετικά και αρνητικά. Αρχικά η ομάδα έχει περισσότερους στόχους να κυνηγήσει, κάτι που θεωρητικά δίνει κίνητρο σε παίκτες και προπονητές. Την αξία αυτών των επιπλέον στόχων ας μου επιτραπεί βέβαια να την θεωρήσω όχι πολύ σημαντική.
Ήταν πολύ άβολο πάντως που πέρσι για παράδειγμα η χρονιά τελείωσε ουσιαστικά τον Μάρτη, μην πω από Φλεβάρη. Αν και για αυτό δεν φταίει η απουσία Α1 απαραίτητα, αλλά το επίπεδο της ομάδας που δεν πέρασε καν στους 8 της Euroleague. Δηλαδή, αν είχαμε ομάδα να φτάσουμε στο F4, πόσω μάλλον να το διεκδικήσουμε ή και να το πάρουμε στον τελικό, θα μιλάγαμε επί άλλης βάσης.
Οι περισσότεροι αγώνες μπορούν να δώσουν ρυθμό στην ομάδα, να δεθεί πιο γρήγορα, είναι γνωστό επίσης ότι οι παίκτες προτιμούν να παίζουν παρά να κάνουν προπονήσεις. Μπορείς να εντάξεις πιο γρήγορα κάποιον που επιστρέφει από τραυματισμό ή να δώσεις χρόνο συμμετοχής στην δεύτερη γραμμή, ώστε κρατάς σε εγρήγορση τους παίκτες. Ακόμα-ακόμα και να υπάρξει η ευκαιρία να διαχειριστεί καλύτερα ψυχολογικά η ομάδα μια μεγάλη νίκη ή ήττα στην Euroleague.
Από την άλλη, υπάρχουν περισσότεροι κίνδυνοι για τραυματισμό, ενώ και η συσσωρευμένη κόπωση από τα παιχνίδια και τα ταξίδια μπορεί να υπονομεύσει την απόδοση της ομάδας. Επιπλέον ίσως δεν θα υπάρχει χρόνος για καλή τακτική προετοιμασία για τα σημαντικά ματς της Euroleagueκαι όλα αυτά ισχύουν περισσότερο στις εβδομάδες με διπλούς αγώνες, που είναι 8 αν δεν κάνω λάθος, αρκετές δηλαδή.
Όπως είπε και ο Coach Μπαρτζώκας, το πρόγραμμα της χρονιάς είναι «σοκαριστικό» και ενώ το έχει πίσω από το γραφείο του, ουσιαστικά θεωρεί ότι προλαβαίνεις και πρέπει να ασχοληθείς μόνο με το επόμενο ακριβώς ματς.
Μπαρτζώκας
Μιλώντας για τον coach, βρίσκεται πλέον στην τρίτη συνεχόμενη αγωνιστική του χρονιά στην ομάδα, έχει βάλει την σφραγίδα του σε σημαντικές αγωνιστικές αποφάσεις και έχει ο ίδιος δηλώσει ότι είναι απολύτως ικανοποιημένος από την μεταγραφική περίοδο και από το πώς τον στήριξε η ομάδα. Αυτό ενδεχομένως βάζει στις πλάτες του ένα επιπλέον βάρος, καθώς δεν υπάρχουν δικαιολογίες που εύλογα σκεφτόταν ο καθείς για τις προηγούμενες χρονιές. Θα πρέπει να μπορέσει να το διαχειριστεί, όπως επίσης και τον εκρηκτικό του χαρακτήρα.
Έχω πολλές ελπίδες για να δούμε κάτι καλό από αυτόν εφέτος, οι ομάδες του έχουν παίξει όμορφα και αποτελεσματικά κατά καιρούς, ενώ το μπάσκετ που πρεσβεύει συνολικά είναι της προτίμησής μου. Έχει επιλέξει παίκτες που μπορούν σε γενικές γραμμές να το υποστηρίξουν, μένει να περάσει την φιλοσοφία του στην ομάδα και να κρατήσει γερά το τιμόνι ανάμεσα στους σκόπελους και υφάλους των τριών διοργανώσεων και των πολλών αγώνων.
Στελέχωση
Απαιτείται από το πλήθος των αγώνων ένα βαθύτερο ρόστερ και αυτό με φέρνει στον σχολιασμό της στελέχωσης. Είμαι, υπό προϋποθέσεις, αρκετά ικανοποιημένος από την μεταγραφική περίοδο. Κινούμενη σε ένα σχετικά στενό πλαίσιο στην Ευρώπη αλλά και λόγω προϋπολογισμού, η ομάδα κατάφερε να προσελκύσει από το εξωτερικό τους Walkup, Dorsey, Fall. Ποιοτικοί παίκτες, με εμπειρία Euroleague, φέρνουν πολλά από τα στοιχεία που της έλλειπαν πέρσι. Ειδικά για την μεταγραφή του Γουώκαπ, πρέπει να δοθούν εύσημα στους ανθρώπους που έτρεξαν την συμφωνία αυτή. Ήρθε επίσης ο ελπιδοφόρος ακόμα Λούντζης, και αυτός με μικρή έστω εμπειρία Euroleague, και ανέβηκε από την δεύτερη ομάδα ο Χρηστίδης.
Αυτή την στιγμή λοιπόν πάμε κάπως έτσι, όπως το βλέπω.
Ένα καλό ρόστερ, με αρκετά από τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται για την Euroleague, με παίκτες σε αρκετά σημεία αλληλοσυμπληρούμενους. Θα προτιμούσα ένα πιο εμφανές ταίριασμα μεταξύ κάποιων, αλλά αυτό μπορεί να γίνει εφικτό με την δουλειά στις προπονήσεις και καθώς προχωράει η χρονιά.
Υπάρχουν κάποια ζητήματα που προκύπτουν. Ένα ότι μετά το τρομερό δίδυμο Σλούκα-Walkup, η θέση στον άσο καλύπτεται από τον Λούντζη, για τον οποίο η αίσθησή μου είναι ότι δεν είναι έτοιμος για αυτό. Το ενδεχόμενο έλλειμμα σε δημιουργία βέβαια, μπορεί να αντιμετωπιστεί αρκετά καλά καθώς, με εξαίρεση τον Martin και τον McKissic ενδεχομένως, υπάρχουν παιδιά σε όλο το πλάτους του ρόστερ που βλέπουν την πάσα. Αυτό ταιριάζει με την γενικότερη φιλοσοφία του coach B, περί κυκλοφορίας της μπάλας στην επίθεση.
Δεύτερο είναι ότι στα μάτια μου τα πεντάρια μας είναι εξαιρετικά για δεύτερη λύση, κανένα όμως δεν μου γεμίζει το μάτι για βασικός. Αυτό με ανησυχεί επιθετικά λιγότερο, καθώς Martin έχει εξαιρετικά τελειώματα και θεωρώ ότι ο κόουτς θα τοποθετήσει τον Fall στα σημεία που τον βολεύουν, ενώ σημαντικά λεπτά αναμένεται να πάρει στο 5 και ο Livio. Αμυντικά όμως δημιουργείται μια ανησυχία και περισσότερο στο κρίσιμο θέμα του ριμπάουντ. Με συνολική δουλειά μπορούν να αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα, θέλουν πολλή προσοχή πάντως.
Το τρίτο ζήτημα όμως με βασανίζει. Βλέπω ένα μεγάλο κενό πίσω από τον Παπανικολάου στο 3. Είναι όμως έτσι; Τι άλλες επιλογές έχουμε στο 3; Εκεί φαίνεται η θέση πίσω από τον Παπ να καλύπτεται από τον McKissicσε πρώτο επίπεδο, και από τον Λαρεντζάκη ή τον Vezenkov ενδεχομένως σε δεύτερο επίπεδο. Υπάρχει και η λύση να παίζει η ομάδα με τρία γκαρντ, Σλούκα-Walkup-Dorsey.
Όλες αυτές οι λύσεις μου φαίνονται μέτριες γενικά, ή καλές μόνο για λίγα αγωνιστικά λεπτά. Οι McKissic και Λαρεντζάκης δεν διαθέτουν το ύψος να αντιμετωπίσουν τα περισσότερα τριάρια στην Ευρώπη και ο Vezenkov, ενώ έχει το μέγεθος, μάλλον δεν έχει την αθλητικότητα που απαιτείται για να αμυνθεί εκεί. Εκτός του ότι είναι κρίμα να χαραμίζεται εκτός (μάλλον) θέσης, όταν προσφέρει τόσο ποιοτική παρουσία στο 4 ως βασικός. Παρενθετικά να σημειώσω πως είναι σημαντικό να βρει τον ρόλο του ο McKissic που φαίνεται κάπως έξω από τα νερά του κάπως. Η χαρά σχεδόν όλων για την ανανέωσή του, έχει κάπως γίνει αμφιβολία για το αν ήταν τελικά σωστή κίνηση. Μακάρι ο παίκτης να βρει τα πατήματά του και η ομάδα να του βρει τον ρόλο του, καθώς είναι πολύ αγαπητός και έχει δείξει καλές ικανότητες.
Και αν οι λύσεις δεν με ικανοποιούν για πίσω από τον Παπ, πόσο μάλλον φανταστείτε για «όχι ακριβώς πίσω». Ο Παπανικολάου στα καλά του είναι μέσα στους 5-6 καλύτερους κλασσικούς small forwards της Euroleague. Έχει όμως μια εννεάμηνη απουσία πίσω του, μετά από χειρουργείο εξαιτίας ενός πολύ ύπουλου, και επίφοβου για υποτροπές, τραυματισμού στον αυχένα. Και αν θέλω να γίνω λίγο κακός, έχουμε τουλάχιστον δύο-τρία χρόνια να δούμε τον πραγματικά και με συνέπεια καλό Παπανικολάου. Ακόμα και έτσι να είναι, είναι κομβικός ως παίκτης και ως θέση, πέρσι θυμόμαστε ότι με το που σταμάτησε να παίζει κάναμε τις 7 συνεχόμενες ήττες που μας έβγαλαν εκτός παιχνιδιού οκτάδας από τον Φλεβάρη. Είναι πιθανό λοιπόν να χρειαστεί χρόνο για να επανέλθει σε υψηλά επίπεδα, και επίσης πιθανό να χρειαστεί ξεκούραση μέσα στην χρονιά, να λείψει μια-δύο φορές για 1-2 βδομάδες την φορά. Αν χαθούν 1-2 απαραίτητες νίκες στην αρχή και άλλες 1-2 στην συνέχεια μόνο και μόνο από αυτό, αρκούν για να κυνηγάς εξαρχής, να μείνεις πίσω στην συνέχεια και τελικά να μην φτάσεις στο τέρμα. Για να μην αναλογιστούμε το να υποτροπιάσει και να λείψει περισσότερο. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για την ομάδα, δεδομένων των εναλλακτικών και της δυσκολίας ανεύρεσης και άμεσης ένταξης μέσα στην χρονιά ενός άξιου αντικαταστάτη.
Αν δε συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι, επιστρέφοντας στις συνέπειες ύπαρξης υπερδιπλάσιων αγώνων, χρειάζεται να υπάρχει ένα βαθύ ρόστερ, με 12+ ετοιμοπόλεμους παίκτες, βλέπουμε ότι η απόκτηση ενός ικανού τριαριού, με μέγεθος, αμυντική ικανότητα και μακάρι σουτ κρίνεται απαραίτητη. Η καθυστέρηση ελπίζω να οφείλεται στην αναμονή κάποιας καλής περίπτωσης από την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Αλλιώς είναι πιθανό από αυτήν την αβλεψία να καταρρεύσει μέσα στην χρονιά η ομάδα και να μην πετύχει το ελάχιστο των στόχων της. Μιλάω για την μόνη πραγματικά σημαντική διοργάνωση.
Στόχοι
Ναι, η μόνη σημαντική διοργάνωση. Για μένα, το πρωτάθλημα της Α1 εδώ και μια 15ετία τουλάχιστον έχει καταντήσει μια ανούσια διοργάνωση, που τελικά έχει νόημα μόνο στους τελικούς, ποιος από Ακατανόμαστους-Πολυαγαπημένους θα το κατακτήσει. Ας αφήσουμε απέξω την περιρρέουσα ατμόσφαιρα παραγοντικής και διαιτητικής δυσωδίας, που ελπίζουμε να εξαφανιστεί ή τουλάχιστον να μην μας ενοχλεί. Ειδικά λοιπόν την τελευταία εννεαετία, λειτουργούσε μόνο ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τις αποτυχίες των τριφυλλοφόρων στην Ευρώπη, όπως έγινε το ίδιο για εμάς το 2016. Για να μην λέω πολλά, προσπάθησα να ποσοτικοποιήσω το πως στοχοθετώ την χρονιά. Κατέληξα στον παρακάτω πρόχειρους πίνακες:
Αξιολογώ λοιπόν με 80/100 την αξία της Euroleague, 15/100 του πρωταθλήματος και 5/100 του Κυπέλλου. Αποδίδοντας έτσι τριπλάσια αξια στο Πρωτάθλημα σε σχέση με το Κύπελο και σχεδόν πενταπλάσια στην Euroleagueσε σχέση με το πρωτάθλημα. Για την Euroleague έχει σημασία το που θα φτάσεις και παίρνεις πόντους σχετικά, για τους εγχώριους είναι δυικό, Κατάκτηση ή τίποτα. Στην συνέχεια αποδίδω τα σχετικά ποσοστά και με απλό πολλαπλασιασμό φαίνεται τι συνεισφέρει κάθε περίπτωση στην αξιολόγηση της χρονιάς. Συνοπτικά αποτυπώνεται αυτό στον τελευταίο πίνακα, όπου το γκρίζο είναι αποτυχία, το πιο ανοιχτό γαλάζιο απλώς ανεκτό και όσο πιο πολύ βαθαίνει έπειτα το μπλε, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία. Ελπίζω να είναι κατανοητά όλα αυτά.
Θέλω δηλαδή να καταλήξω ότι για μένα ένα νταμπλ, ακόμα και θριαμβευτικό, ειδικά με τον φετινό αντίπαλο, χωρίς τουλάχιστον 8άδα στην Euroleague, δεν θα καταφέρει να κάνει την χρονιά επιτυχημένη, ούτε καν αποδεκτή, όπως θα την έκανε μια συμμετοχή στο Φ4, χωρίς κανέναν τίτλο. Κάτι που αποδέχομαι οριακά, όπως θα έπαιρνε σχεδόν χαριστικά το πεντάρι ένας φοιτητής, ενώ έχει γράψει 4.8. Είμαι σίγουρος ότι η πλειονότητα των σύγγαυρων δεν συμφωνεί και με το νταμπλ, ιδανικά θριαμβευτικό, θα είναι ικανοποιημένοι, ακόμα και αν πατώσουμε Euroleague. Δεν αντιλέγω ότι είναι τρομερά σημαντικό να επιστρέψει η ομάδα σε τίτλους μετά από μια πενταετία ανομβρίας. Όμως πρέπει να εξετάζουμε την αξία του τίτλου και να μην επιτρέψουμε να λειτουργήσει ως παραμορφωτικός φακός με πιθανή κατάκτηση νταμπλ. Η πραγματική αξιολόγηση της ομάδας πρέπει να είναι στην Euroleague και τα εγχώρια να είναι μόνο για το θυμικό των οπαδών.
Η επιστροφή των Μπασκετόγαυρων στο ΣΕΦ
Οπαδοί είπα και θυμήθηκα την επιστροφή μας. Η πανδημία μας στέρησε την παρουσία μας δίπλα στον αγαπημένο μας Ολυμπιακό και χάρη στους εμβολιασμούς, φέτος οι γαύροι θα είμαστε ξανά στον Ναό και στο ΣΕΦ, όπως και όλοι οι φίλαθλοι. Για μένα, μόνο και μόνο η παρουσία μας ξανά στο γήπεδο, μετά από τόση στέρηση και αδημονία, κάνει σε ένα επίπεδο ήδη απόλυτα επιτυχημένη την χρονιά.
Θα επιτρέπεται η παρουσία μέχρι 8.000 θεατών, όχι άσχημα αν αναλογιστούμε πόσες λίγες φορές ξεπερνούσαμε αυτόν τον αριθμό και υπό κανονικές συνθήκες. Έτσι και αλλιώς, σύμφωνα με το αναμεταξύ μας αστείο, υπάρχει το «ΣΕΦ Νίκης» που είναι ένα ΣΕΦ με 4-5 χιλιάδες μπασκετόγαυρους, όχι πατατάκηδες αλλά όχι και πολύ… φασαριόζους. Εδώ και πολλά χρόνια, όποτε η προσέλευση έφτανε ή ξεπερνούσε τους 6 χιλιάδες και μάλιστα φωνασκούντες οπαδούς, η ομάδα σαν να σάστιζε τις περισσότερες φορές, δεν απέδιδε καλά και συνήθως έχανε. Βέβαια αυτά είναι για να αλλάζουν, αλλά ας πάμε με την πεπατημένη για φέτος.
Χωρίς τον Βασίλη
Αυτό που σίγουρα άλλαξε φέτος είναι ότι μετά από πολλά-πολλά χρόνια, θα υπάρχουν μπασκετογαυρίνες και μπασκετόγαυροι σε εφηβική ηλικία που δεν θα το θυμούνται αλλιώς, δεν θα έχουμε στον αγωνιστικό χώρο τον μεγάλο Βασίλη Σπανούλη. Ο Μπίλης αποσύρθηκε, «γεμάτος» όπως μας είπε στην ωραία εκδήλωση που έγινε για χάρη του. Αλλά θα αφήσει ένα τεράστιο κενό στην ομάδα και σε μας. Θα χρειαστεί όλοι να προσαρμοστούμε από αυτήν την απώλεια. Ελπίζουμε να τον βλέπουμε συχνά στις κερκίδες του ΣΕΦ και να δονείται από το σύνθημα με το όνομά του. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω, μπορείτε να αναζητήσετε τα κείμενα που γράψαμε για τον αρχηγό στην σελίδα μας, τα έχουμε όλα κάτω από το #Για_Εσένα_Αρχηγε. Δεν θα μείνουμε εκεί, κάτι άλλο θα σκαρώσουμε. Όπως κάτι άλλο, ελπίζουμε μεγαλειώδες, θα κάνει και η ομάδα, καθώς στην εκδήλωση προς τιμήν του ανακοινώθηκε ότι «κόβιντ επιτρέποντος» θα γίνει ένας αγώνας, ελπίζω τουρνουά, με δυνατή καλεσμένη ομάδα για να αποσυρθεί αγωνιζόμενος ο Βασίλης, μπροστά στους πιστούς του.
Καλή χρονιά να έχουμε!
Ξεκινάει ουσιαστικά η χρονιά, αύριο Παρασκευή 1η Οκτωβρίου, υποδεχόμενοι την Baskonia. Ανυπομονώ να πάρω το διαρκείας μου και να φωνάξω ξανά για την ομάδα, να δω τους φίλους συνοπαδούς, αρκετοί μάλιστα από το Red Point Guard θα είμαστε εκεί. Ελπίζω και όσοι περισσότεροι γίνεται από εσάς και όλους τους μπασκετόγαυρους. Η ομάδα μας θέλει δίπλα της! Άντε, με το καλό και με την κούπα! Της Euroleague, πάντα, χεχεχεχε!
