Καλησπέρα σε όλους και καλό μήνα! Φτάνουμε προς το τέλος και της φετινής σεζόν αγαπητοί πάρολο που ακόμα μόλις μπήκε ο Απρίλιος. Μια σεζόν που ξεκίνησε με λίγο μεγαλύτερες προσδοκίες και που τελικά θα μας βρει στις 2-3 ήττες απόσταση από την 8άδα. Πάμε να δούμε τι έγινε χθες στη La Fonteta και πώς ήρθε η 15η φετινή νίκη.
A’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Με τον Sasha να ξεκινάει το παιχνίδι στο ‘3’ για να ματσαριστεί το μέγεθος της Valencia αλλά και για να παίξουμε την πολυσυζητημένη πια, άμυνα με αλλαγές. Έτσι και αφού οι Iσπανοί συχνά ξεκινούσαν την επίθεσή τους μ’ ένα screen του Kalinic στις 45 μοίρες η αλλαγή μας έφερνε με τον Jenkins (συνήθως) ή και τον Σλούκα, απέναντι στον Σέρβο στο post. Εκεί προφανώς οι δυο κοντοί μας έπαιζαν από μπροστά, για να δυσκολέψουν το “τάισμα” του Kalinic και το ενδεχόμενο πλεονέκτημα, αν έπαιρνε την μπάλα. Με αυτή τη συνθήκη, οι παίχτες του Ponsarnau έψαχναν είτε την λόμπα στην πλάτη της άμυνας μας είτε και την backdoor πάσα σε πρώτο χρόνο. Ωστόσο, ο Jenkins αρκετά συχνά έκανε τη ζωή του Kalinic δύσκολη., Αν παρόλα αυτά κατάφερνε να τροφοδοτηθεί οι υπόλοιποι γυρνούσαν σε μια άτυπη ζώνη προσαρμοσμένη στη ρακέτα, έτσι ώστε να υπάρξει αμέσως κάλυψη σε περίπτωση που ο Σέρβος πήγαινε να επιτεθεί στο low post.
Εδώ βλέπουμε μια ωραία επίθεση της Valencia με τον Tobey να κάνει κίνηση προς το post την ώρα που η μπάλα περνάει στο πλάι, να λειτουργεί σαν δόλωμα δηλαδή για να προσαρμοστούμε προς εκείνη τη συνεργασία. O Prepelic κάνει ένα <back screen> στον Williams για να βγει στην πλάτη της άμυνας και να καρφώσει, την ώρα που o Jenkins δεν αλλάζει, αφού πιστεύει ότι η δράση της επίθεσης θα συνεχιστεί ψηλά και ο Ellis αργεί να προστατέψει το καλάθι με τη σκέψη στο post του Tobey.
Επιθετικά, και με τον Sasha στο ‘3’ να ανοίγει το γήπεδο, συχνά βρίσκαμε χώρο στο ύψος τον βολών, είτε μετά από screen και <short roll> του Πρίντεζη, είτε μετά από <dive> του Γιώργου και ταυτόχρονη κίνηση του Ellis προς τα έξω.
Ταυτόχρονα ο Sasha συνέχιζε, τα <baseline cuts> μετά το <pick n roll> για να δώσει άλλη μια επιλογή πάσας στον Σλούκα και να βάλει και την άμυνα σε κίνηση και να κλείσουμε την πρώτη περίοδο με 7 asts και 0 λάθη!
Β’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Στη συνέχεια και με τον Labeyrie σε ρόλο… Kalinic η Valencia προσπάθησε και πάλι να ποστάρει αμέσως μετά την αρχική αλλαγή μετά το pick, με τον Γάλλο πλέον να βρίσκει τον Λαρεντζάκη απέναντι του, προσπαθώντας να του δυσκολέψει την υποδοχή της πάσας.
Παράλληλα, και με τον Βασίλη μέσα στο παιχνίδι πλέον, παρόλο που οι αλλαγές συνεχίζονταν, επιλέγαμε να στείλουμε τον Βilly στο πλάι μετά την πρώτη αλλαγή αφού ο παίχτης από την αδύνατη (Sasha–McKissic) έκλεινε στη ρακέτα, περιορίζοντας έτσι κάπως το <miss-match>. Aν αυτή η τριπλή αλλαγή στην ουσία δεν γινόταν γρήγορα και έμενε ο Σπαν στον ψηλό, όλη η άμυνα προσαρμοζόταν στη ρακέτα και, σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια, παρατηρήθηκε αρκετά καλή επικοινωνία και περιστροφές, όπως ακόμα και πολλά χέρια στα τελειώματα κοντά στη ρακέτα αλλά και συμμετοχή παραπάνω από δύο παιχτών στο αμυντικό rebound.
Εδώ ο Σπανούλης καταλήγει με τον Dubljevic χαμηλά, ο Vezenkov ντουμπλάρει πάνω του, ο McKissic (ερχόμενος κι αυτός από την αδύνατη) σωστά πάει να κλείσει την πάσα χαμηλά αν και για μια στιγμή σταματάει την κίνηση του, και ο Livio από τη δυνατή πλευρά είναι αυτός που θα καλύψει πλέον ψηλά την πάσα έξω με τα μάτια στην μπάλα και ανάμεσα στους δύο παίχτες της περιμέτρου. (Να πούμε ότι στη συγκεκριμένη φάση η κακή πάσα ήταν τελικά αυτή που μας έδωσε την κατοχή, ωστόσο οι θέσεις μας μετά την πρώτη αλλαγή ήταν σωστές).
Άλλη μια καλή ομαδική άμυνα, με τον Σπαν και πάλι να βγαίνει στον Dubljevic, τον McKissic να κλείνει ωραία στην πλάτη του για να μην μπορεί να γίνει η πάσα-λόμπα, και αφού ο Sastre αποφασίζει να επιτεθεί προς τα μέσα, τρεις παίχτες μας τον οδηγούνε στην τελική γραμμή και στο λάθος.
Την ίδια ώρα επιθετικά, προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε τις αλλαγές που έκανε η Valencia μέχρι το 4αρι (Dublje και Tobey συνήθως πήγαιναν σε <show and recover> και όχι αλλαγή), έτσι με τον Livio να δίνει screen ψηλά, χτυπούσαμε στη συγκεκριμένη ανισορροπία. Επίσης ο Koυφός με τα καλά screen έδωσε επίσης σωστές επιλογές στο <pick n roll>. Όσο η διαφορά ανέβαινε, ο Ponsarnau θέλησε να ρισκάρει και να πιέσει σε όλο το γήπεδο, κάτι που δεν φάνηκε να λειτουργεί, αφού με τον McKissic στο πλάι και τους Sasha–Livio να γεμίζουν τους κεντρικούς διαδρόμους σπάγαμε εύκολα την πίεση, συχνά και για άμεση επίθεση. Aκόμα, με τον Sasha να βρίσκεται σε εξαιρετικό φεγγάρι, η Valencia δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς από το να πιέσει ψηλά στα kick-out, αφού έχει αποδείξει ότι χρειάζεται πολύ λίγο χώρο για να εκτελέσει, αυτό βέβαια του έδινε την επιλογή με μια προσποίηση να βρεθεί κοντά στο καλάθι και στην εκτέλεση μετά το close-out.
Παρένθεση εδώ, το step-up του Sasha είναι αδιαμφισβήτητο τη φετινή σεζόν, επιθετικά η γνώμη μου είναι ότι αυτό που θα τον κάνει να ανέβει ακόμα ένα level στο παιχνίδι του είναι οι επιλογές του στο <close out> αφού συχνά βρίσκεται σε αυτή τη θέση, έχοντας πολλές επιλογές, είτε για πάσα είτε για τελείωμα από μέση απόσταση είτε ακόμα και για να πάει μέχρι το καλάθι. Κλείνει η παρένθεση, κλείνει και το ημίχρονο με τον Ολυμπιακό στο +13, άλλες 7 asts στη δεύτερη περίοδο και μόλις 2 λάθη συνολικά.
Γ’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Με το δεύτερο ημίχρονο, και με τον Πρίντεζη στο ‘4’ και τον Sasha στο ‘3’ ο Ολυμπιακός προσπάθησε να επιτεθεί σε πρώτο χρόνο με τον Γιώργο αποδέκτη. Είδαμε και πάλι, τον ίδιο να κατεβάζει συχνά την μπάλα για να τη μεταφέρει κατευθείαν στο πλάι στον Σλούκα, και είτε να κάνει ένα <fake screen> για να κόψει αμέσως μέσα για να εκτελέσει από το <middle post>, είτε οι δυο τους να στήνουν κανονικό side pick n roll το οποίο σου δίνει μια πιο ξεκάθαρη 2vs2 επίθεση, αφού οι αμυντικές βοήθειες που μπορούν να δοθούν εκεί είναι περιορισμένες, σε σχέση με τον κεντρικό διάδρομο. Οι Ισπανοί, προσπάθησαν με τον Dubljevic να χεντζάρουν πάνω στον Σλούκα, κάτι που φάνηκε να μη λειτουργεί καθόλου, αφού είτε με μια ενδιάμεση πάσα στο πλάι και κυκλοφορία στην περίμετρο, είτε και με την επιλογή των Sasha–Πριντ μετά τα κοψίματα τους, βρίσκαμε χώρους και επιλογές. Ο Σλούκας με τον Dublje στο hedge πάνω του δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα να τον περάσει και αυτό, αν γίνει σε πρώτο χρόνο, θα φέρει έξτρα κάλυψη από το πλάι για τη ρακέτα, που σημαίνει ότι θα υπάρχει πάσα έξω είτε για τον Sasha είτε για τον πολύ καλό χθες Πρίντεζη (3/4 τρίποντα μεταξύ άλλων).
Ακόμα είδαμε και τον Vezenkov να δίνει πάραλλήλα με τον Ellis ένα είδος <stagger>, που κατέληγε με τον ένα έξω στο pop out και τον Aμερικάνο στη ρακέτα την ώρα που ο Σλούκας, αν περνούσε σε πρώτο χρόνο από το screen, θα έβρισκε τον Πρίντεζη να περιμένει να εκτελέσει από τις αγαπημένες του θέσεις.
It was vintage Georgios Printezis last night as he finished with 18pts I 6rbs 💪 pic.twitter.com/1e2uaZxHUj
— Turkish Airlines EuroLeague (@EuroLeague) April 1, 2021
Έτσι είχαμε μια τρίτη περίοδο με καλή κυκλοφορία και επιλογές, την ώρα που το ”πρέπει” που είχε η Valencia για τη νίκη, της έβαλε μπόλικο άγχος και όσο η διαφορά ανέβαινε γινόταν περίσσοτερο βιαστική απ’ότι την έχουμε συνηθίσει.
Το κλείσιμο των αγώνων
Η διαφορά έφτασε μέχρι και το +33, και κάπου εκεί οι μηχανές έσβησαν, κάτι η διαφορά, κάτι το κίνητρο (που δεν υπήρχε) και φυσικά η τελευταία προσπάθεια των Ισπανών, να γυρίσουν ένα παιχνίδι που ήθελαν πάση θυσία για τις πιθανότητές τους για την 8άδα, έφεραν ένα σερί 30-5 και το παιχνίδι στο +8. Και εκεί που φαινόταν μια εύκολη νίκη, μια ανησυχία επικράτησε για μερικά λεπτά μέχρι και το τέλος. Το παράλογο, αν θέλετε τη γνώμη μου ήταν το +33 των πρώτων τριών περιόδων και όχι τόσο, η προσπάθεια επιστροφής της Valencia, η οποία έπαιζε την πρόκριση της.
Ωστόσο η αλήθεια είναι, ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η ομάδα έχει αυτά τα πολύ μεγάλα σκαμπανεβάσματα μεσά στο ίδιο παιχνίδι. Συχνά βρισκόταν να κυνηγάει, από κακά πρώτα ημίχρονα, μικρά θαύματα στο δεύτερο δείχνοντας εντελώς διαφορετικά πρόσωπα από περίοδο σε περίοδο. Κακή προετοιμασία των παιχνιδιών; Kακή ψυχολογία; Ίσως και τα δύο, το σίγουρο είναι πως, κατά τη γνώμη μου, η ομάδα δεν αδίκεισαι τον εαυτό της, όπως συχνά γράφεται τελευταία. Η ομάδα παίρνει ακριβώς ότι της αξίζει, όχι τόσο βάσει ρόστερ, όσο βάσει εικόνας κατά τη διάρκεια της χρονιάς, δηλαδή την μη είσοδο στην 8άδα.
Σε κανένα σημείο της σεζόν δεν σου έδινε την αίσθηση της σιγουριάς ή της σταθερότητας ο Ολυμπιακός, ακόμα και σε θεωρητικά ‘εύκολα’ παιχνίδια (αν υπάρχουν τέτοια), σε μια χρονιά, που η παρουσία της Khimki, αλλά και το ότι ακόμα και οι ομάδες του πρώτου επιπέδου δεν ξεκαθάρισαν από νωρίς τη θέση τους, το όριο για τις νίκες εισόδου στην 8άδα ήταν αρκετά ανεβασμένο. Σίγουρα υπήρχαν αρκετά παιχνίδια που χάσαμε στις 1-2 κατοχές, αλλά υπήρχαν και περίπου άλλα τόσα που κερδίσαμε, και αν το παιχνίδι με τη Zalgiris, όπως λέγεται, μας δημιούργησε τόσο μεγάλο θέμα ψυχολογίας για να χτίσουμε σερί ηττών, τότε σίγουρα υπάρχει σοβαρό ζήτημα σε αυτό τον τομέα μέσα στην ομάδα και πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν τέτοιο.
Γνώμη μου είναι ότι για την οικονομία της 8άδας τα παιχνίδια που μας πόνεσαν περισσότερο σαν ήττες ήταν τα δύο με Villeurbane και Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, δύο παιχνίδια που φυσικά δεν αξίζαμε να κερδίσουμε, αλλά έγιναν με δύο ομάδες που δεν διεκδικούσαν την είσοδο στα play-off, και μάλιστα σε αρκετά κρίσιμο σημείο της σεζόν. Αν αυτά τα δύο θα μας έδιναν τελικά την πρόκριση στο τέλος της ημέρας, δεν το ξέρω και μάλλον δεν έχει και πολύ νόημα αυτή η συζήτηση. Σε ένα πρωτάθλημα 34 αγωνιστικών, παίρνουμε τελικά αυτό που μας αξίζε.
Να είμαστε καλά και θα έχουμε ένα γεμάτο πεντάμηνο να τα συζητάμε, μαζί φυσικά και με την ”αγαπημένη” μας ασχολία, τις μεταγραφές, τα ρόστερ και excel του Filman. Να είστε καλά και να προσέχετε!
