Είναι από αυτές τις μέρες ή μάλλον τις νύχτες που πλανάται στην ατμόσφαιρα ένα τεράστιο «γιατί». Για την ακρίβεια όχι ένα, πολλά. Όχι γιατί χάσαμε. Αυτό είναι το μόνο από όλα αυτά τα «γιατί» που μπορεί να απαντηθεί. Έχασες επειδή ήσουν κατώτερος. Ήσουν κατώτερος από τον αιώνιο αντίπαλο σου σε μια από τις δικές του χειρότερες χρονιές. Τα υπόλοιπα «γιατί» θα μείνουν αναπάντητα, όχι επειδή δεν υπάρχει απάντηση αλλά επειδή κάποιοι δε θέλουν να την δώσουν. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή που επικρατεί μπορεί να με τρελάνει ακόμη περισσότερο από την εικόνα που βγάζουν στο παρκέ οι παίκτες και ο κόουτς.
Είσαι για δεύτερη χρονιά μακριά από το Ελληνικό πρωτάθλημα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οφείλεις να είσαι ανταγωνιστικός. Το χρωστάς πρώτα στην ιστορία του συλλόγου και μετά στους φιλάθλους. Την πρώτη χρονιά έχεις υποστεί πολλά. Ή μάλλον έχεις υπομείνει πολλά. Ένα καλό γινότανε, 10 κακά ακολουθούσαν. Πόσες φορές είπαμε «έλα, είναι χρονιά προσαρμογής, θα έρθουν καλύτερες μέρες». Ναι… και θεωρητικά ήρθαν καλύτερες μέρες. Η αρχή έγινε με την επιστροφή του κόουτς Μπαρτζώκα. Και έπειτα ήρθε ο Σλούκας. Αν με ρωτάς (που δεν με ρωτάς αλλά δε πειράζει) αυτές οι επιστροφές μου φάνηκαν σαν ένα φως, σε ένα ίσως από τα πολλά σκοτεινά τούνελ που έχουμε περάσει. Ό,τι ρε παιδάκι μου ναι, υπάρχει ένα όραμα, μια ελπίδα κάτι υπάρχει τέλος πάντων.
Έχουμε φτάσει Φλεβάρη μήνα πια… Και σε αυτή την φάση μετράμε 4 (ολογράφως τέσσερις) σερί ήττες. Κάθε μια από αυτές είχε και κάτι να σου «διδάξει», ναι αυτές οι επονομαζόμενες διδακτικές ήττες. Και όχι δε το λέω καθόλου ειρωνικά. Ας πούμε η ήττα από τον κακό δαίμονα μας, τη Ζαλγκίρις. Πόσες φορές φέτος έχουμε βρεθεί να «ακροβατούμε» μεταξύ μιας νίκης και μιας ήττας; Πολλές είναι η απάντηση. Βέβαια, τις περισσότερες από αυτές βγήκαμε κερδισμένοι. Ωστόσο, η Ζαλγκίρις, ήρθε να μας δείξει πως τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Δε γίνεται να περιμένεις σε κάθε παιχνίδι έναν από μηχανής θεό για να σου φέρει τη νίκη. Πότε πραγματικά μπήκες να αντιμετωπίσεις τον οποιοδήποτε αντίπαλο σου με το μαχαίρι στα δόντια; Ποτέ επί της ουσίας. Πάντα ήμασταν πίσω, πάντα κυνηγούσαμε το σκορ και πάντα ψάχναμε αυτόν τον ήρωα που θα πετάξει ένα τρίποντο ή ένα δίποντο για να πάρουμε αυτή τη μια νίκη.
Την δεδομένη χρονική στιγμή ακροβατούμε σε ένα σχοινί που είναι έτοιμο να σπάσει όπως λέει και ο Βαλάντης στο γνωστό άσμα. Ή μπορεί εμείς να το βλέπουμε έτοιμο να σπάσει. Ή μπορεί και να μας έχουν πείσει πως θα σπάσει. Ή απλά όντως έτσι είναι η κατάσταση. Το θέμα είναι πως ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Από τους Αγγελόπουλους μέχρι και εμάς. Κακά τα ψέματα είμαστε και εμείς ή του ύψους ή του βάθους. Στην πρώτη καλή εμφάνιση εξυμνούμε και στην πρώτη στραβή τρέχουμε να ζητήσουμε κεφάλια. Όμως ξαφνικά σου μαζεύονται πολλές στραβές και κάπου εκεί χάνεις και την μπάλα. Η καταστροφολογία δεν μου αρέσει. Ποτέ δε μου άρεσε. Ο απολογισμός γίνεται πάντα στο τέλος χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορείς να επισημάνεις τα όποια στραβά παρατηρείς. Λάθη γίνονται σε κάθε χρονιά. Μπορείς να τα διορθώσεις; Ή ακόμη καλύτερα… μπορείς να τα αναγνωρίσεις όσο ακόμη είναι νωρίς;
Αυτά τα ερωτήματα και άλλα πολλά ταλανίζουν το μυαλό μου τις τελευταίες βδομάδες. Και επειδή νιώθω πως το συγκεκριμένο κείμενο δεν είχε μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος, αντί επιλόγου κρατήστε αυτό: Πάντα θα υπάρχει ένα φως στο όποιο σκοτεινό τούνελ μπαίνουμε. Απλά πολλές φορές μπορεί να μην είναι τόσο δυνατό έτσι ώστε να βγούμε γρήγορα από αυτό.
