Καλησπέρα σε όλους! Δεν καταφέραμε χθες να κάνουμε την τρίτη συνεχόμενη νίκη, απέναντι σε μια ομάδα που όπως φαίνεται θα διεκδικήσει μέχρι το τέλος μαζί μ’ εμάς, και μερικές ακόμα, την είσοδο της στην 8άδα. Μια ομάδα που ήρθε χθες στο ΣΕΦ ως η 4η σε πόντους ανά παιχνίδι (81.9 και πλέον δεύτερη μετά το χθεσινό ματς), 1η σε assists (20.5) και 1η σε ποσοστό στα σουτ δύο πόντων (58.7%)! Κάτι που φυσικά αποτυπώνεται και στο ρεκόρ της, όπου με το 9-5 πλέον, ισοβαθμεί στην τρίτη θέση της βαθμολογίας.
Πάμε λοιπόν να σας πω τη γνώμη σχετικά με το τι έφταιξε και δεν καταφέραμε να πάρουμε τη νίκη απέναντι στους Ισπανούς. Με τον Χαραλαμπόπουλο στην αρχική πεντάδα (μετά και την απουσία Παπ), και μαζί με Livio–Ellis στις θέσεις των ψηλών ο coach πιθανά θέλησε να ξεκινήσει με όσο περισσότερο μέγεθος από τη θέση ‘3’ και πάνω για να ισορροπήσει κάπως τη διαφορά των δύο ομάδων.
Από την πρώτη μόλις άμυνα του αγώνα, φάνηκε το πόσο σημαντικό είναι το μέγεθος του τριαριού για την αντιμετώπιση μετά το pick n roll. Αφού στο hard hedge του Livio και με τον Σλούκα να πρέπει να μείνει πάνω στον Labeyrie, ο Χαραλαμπόπουλος έρχεται από το πλάι για να καλύψει την μεγάλη ανισορροπία μεταξύ ψηλού κοντού και κόβει. Κάτι που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τριπλή αλλαγή αν ο Labeyrie δεν έχανε την μπάλα και συνεχιζόταν η φάση, μια τριπλή αλλαγή που είναι δύσκολη ωστόσο να εφαρμοστεί χωρίς το απαραίτητο μέγεθος από τους πλαϊνούς μας.
Tην ίδια ώρα η Valencia αμυντικά είχε αποφασίσει να αλλάζει (κυρίως με Labeyrie–San Emeterio) όταν το play δεν έτρεχε από τον Σλούκα, ή ακόμα και σε μια απλή περιστροφή στους πλαϊνούς. Ωστόσο πάνω στον Κώστα είδαμε για άλλη μια φορά φέτος τα πολύ δυνατά hedge, ακόμα και με Τobey ή Dubljević τους οποίους ο coach Ponsarnau κάλυπτε στη ρακέτα, με τον Labeyrie να βγαίνει σα λίμπερο στο κέντρο της. Έτσι οι Ισπανοί αμέσως μετά το pick n roll είχαν δύο παίχτες μπροστά από τον Σλούκα για να του κόψουν τη δημιουργία αλλά και έναν να περιμένει πίσω από τον ψηλό το drive του. Τι έμενε οπότε; Eλεύθερο σουτ στην αδύνατη πλευρά. Αυτό ήταν το ρίσκο που θα έπαιρνε ο coach, ειδικά στην αρχή που στη θέση 4 ήταν ο Livio και όχι ο Sasha. Έτσι αυτό που προσπαθούσε να κάνει ο Σλούκας ήταν μια μεγάλη πάσα συνδέοντας δυνατή-αδύνατη, είτε να το κάνει με ενδιάμεσο τον Xαραλαμπόπουλο αφού το traffic στον κεντρικό διάδρομο ήταν μεγάλο, τόσο για πάσα μέσα όσο και για επίθεση εκεί.
Ταυτόχρονα, επιθετικά η Valencia στα πρώτα δέκα λεπτά είχε χάσει μόλις δύο σουτ εντός πεδιάς, για τα οποία μάλιστα πήρε επιθετικό rebound. Με τους ψηλούς της να μας βάζουν αρκετά προβλήματα και να είμαστε κάπως νωθροί απέναντι τους, δίνοντας αρκετό χώρο ψηλά με τη Valencia να τιμωρεί με τα δυο τρίποντα από Labeyrie και Τοbey αλλά και με τον San Emeterio να βάζει δύσκολα στο ένας μ’ έναν απέναντι στον Xαραλαμπόπουλο.
Με την είσοδο Harrison στο παιχνίδι, ο Ponsarnau έστειλε τον Kalinic πάνω του ο οποίος είχε την οδηγία να αλλάζει στο screen, κάτι που τον έφερνε συχνά μπροστά από τον ψηλό μας. Ένα μαρκάρισμα το λιγότερο προβληματικό αφού επιθετικά ο Harrison δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει στο ένας μ’ έναν. Έτσι για πολλή ώρα η ομάδα δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί καθόλου τον Αμερικανό, αφού με την μπάλα στα χέρια και τον Kalinic απέναντι φαινόταν να μην μπορεί να λειτουργήσει, χωρίς όμως να του δίνουμε και την οποιαδήποτε δράση χωρίς την μπάλα, καθιστώντας τον ουσιαστικά ανενεργό επιθετικά. Την ίδια ώρα που στην άμυνα η μπάλα ακουμπούσε σχεδόν σε κάθε φάση στο post (συχνά με την έναρξη της επίθεσης τους), με τον Σέρβο να έχει πλεονέκτημα και να δημιουργεί ρήγματα. Ο Σπανούλης είχε την ίδια αντιμετώπιση με τον Σλούκα από την αντίπαλη άμυνα με δυνατά hedge και τον Derrick πια σε ρόλο λίμπερο στη ρακέτα αντί του Labeyrie.
Άλλη μια φάση σχεδόν ενδεικτική της αντιμετώπισης των Σλούκα–Σπαν (ίδιας λογικής με τα δύο τρίποντα που βρήκε ο Livio στο πρώτο δεκάλεπτο).
Κάπου εκεί και μετά από time-out, ο coach έδωσε οδηγία στον Martin να πάρει θέση χαμηλά στη ρακέτα και τον Vezenkov να παίξει το pick n roll με τον Σπανούλη, αφού η άμυνα της Valencia σ’ άυτή την περίπτωση έκανε ένα show and recover με τον Derrick απέναντι στον Σπανούλη, χωρίς να εμπλέκει ουσιαστικά άλλους παίχτες στην αντιμετώπιση του screen. Έτσι ο Sasha με συνεχόμενα screen και ένα μικρό dive την κατάλληλη στιγμή βρήκε δύο συνεχόμενα τελειώματα από μέση απόσταση και μια προσωρινή λύση απέναντι στο πρόβλημα με τα δυνατά hedge της Valencia.
Ο Kalinic συνέχιζε να προκαλεί ανισορροπίες στην άμυνα μας, συχνά θα ξεκινούσε από χαμηλά με τον Dubljević παράλληλα δίπλα του. Ο ένας θα έδινε screen στον άλλον με στόχο το γρήγορο ποστάρισμα του ενός, αν αυτό δεν έβγαινε ο ψηλός θα ανέβαινε για screen στην μπάλα, την ώρα που ο Kalinic θα είχε περισσότερο χώρο για να ποστάρει τον κοντύτερο Harrison. Παράλληλα, με τον Martin συχνά να αλλάζει στα screen, δημιουργείτο κι άλλο miss-match μέσα στη ρακέτα. Συχνά επίσης και όταν ο Martin έπαιζε άμυνα μακριά από την μπάλα, έβλεπες τον Dubljević να είναι μια ταχύτητα πιο γρήγορος στις τοποθετήσεις του και στις αντιδράσεις του στη ρακέτα, δημιουργώντας έτσι μεγάλο πρόβλημα στην άμυνα στο ζωγραφιστό. Ταυτόχρονα, κάποια δικά μας show and recover στην περιφέρεια γινόντουσαν τελικά εύκολες αλλαγές, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι αυτή ήταν η οδηγία, κάτι που προς το τέλος του ημιχρόνου έφερε τις πολλές ανανεώσεις της Bαλένθια με τα επιθετικά rebounds.
Η σκέψη του coach να αλλάξει τα κεντρικά screen συνεχίστηκε, αφού το Σπανούλης–Σάσα έγινε Σλούκας–Livio, έτσι ο Σλούκας προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί είτε την αλλαγή του Labeyrie πάνω του, είτε να βρει στο mid-range τον Γάλλο. Κάτι που φάνηκε να μας βοηθάει και στο επιθετικό rebound, αφού ο Μartin βρισκόταν μόνιμα χαμηλά με τον Dubljević και αυτό έδινε την ευκαιρία στον Livio να διεκδικήσει το rebound στα 2-3 μέτρα από το καλάθι.
Το μεγάλο πρόβλημα ωστόσο παρέμενε στην άμυνα, με τον Martin να έχει θέμα απέναντι στον Μαυροβούνιο, όχι μόνο στο ένας μ’ έναν αλλά πολύ περισσότερο στην αντιμετώπιση του χωρίς την μπάλα. Τον πίεζε ψηλά; Έμενε ένα μέτρο πίσω; Τον περίμενε στη ρακέτα; Kάλυπτε τον παίχτη που θα περνούσε δίπλα του μετά από αλλαγή; Κάθε φάση και μια διαφορετική απόφαση για τον Αμερικανό ο οποίος φάνηκε να μην έχει ξεκάθαρες οδηγίες για το πως να παίξει απέναντι στον πανέξυπνο Dublje o oποίος μόνο στην τρίτη περίοδο είχε 10 πόντους και 1 assist.
Επιθετικά ο McKissic έβρισκε πολλές μπάλες, αφού συνήθως ήταν δίπλα στον Σλούκα ο οποίος μετά το pick n roll και το hedge της Valencia έψαχνε πάσα-πάτημα δίπλα του και ο Αμερικανός συχνά χτυπούσε κατευθείαν στο close-out. Ωστόσο όταν αυτό δε γινόταν από τις δύο γωνίες, αλλά από πιο πάνω, σπάνια θα έβρισκε καλό τελειώμα με τους υπόλοιπους παίχτες της Valencia (εκτός των 2 του pick n roll) να κλείνουν τους χώρους κεντρικά γύρω από τη ρακέτα.
Ο coach αποφάσισε να αλλάξει τον Martin να περάσει τον Livio στο 5 με τον Sasha δίπλα του και τον Λάρυ πάνω στον Kalinic, προσπαθώντας να αποφύγει το ξεκάθαρο miss-match, με τον Λαρεντζάκη να παίζει αρκετά πιο επιθετικά πάνω του. Παράλληλα επεδίωκε τις αλλαγές μεταξύ των δύο ψηλών μας για να έχει πάντα παίχτη μπροστά από την μπάλα, ρισκάροντας έτσι το αμυντικό rebound. Για περίπου ένα τρίλεπτο αυτό δούλεψε, πλησιάσαμε στους 8 αλλά σ’ εκείνο το σημείο είχαμε 2/5 βολές, 0/3 τρίποντα και μία λάθος πάσα για να μην καταφέρουμε τελικά να μειώσουμε κι άλλο και να μπούμε στη διεκδίκηση του παιχνιδιού στο τελευταίο 5λεπτο. Μπαίνοντας σε αυτό η Valencia πάλι ξέφυγε, βρίσκοντας και πάλι όπως στην αρχή του παιχνιδιού χώρο για εκτέλεση ψηλά, αργές αλλαγές από εμάς και εύκολα miss-match κάτω από το καλάθι, τόσο για τον Tobey όσο και για τον Derrick. Χαρακτηριστικό των παραπόνων που είχε Μπαρτζώκας από τη συμπεριφορά μας στην άμυνα είναι το γεγονός ότι πήρε δύο time-out σε διάστημα μικρότερο του ενός λεπτού (αγωνιστικού).
Η Valencia σούταρε συνολικά στο παιχνίδι 65.7% στα δίποντα (23/35), 47.6% στα τρίποντα (10/21) και 95.2% στις βολές (20/21) την ίδια ώρα που πήρε τα μισά rebpunds από αυτά που διεκδικήθηκαν στη δικιά μας μεριά (12 επιθετικά η Valencia -12 αμυντικά ο Ολυμπιακός). Καλή μέρα των Ισπανών; Όχι μόνο θα πω εγώ. Καλές επιλογές επιθετικά σχεδόν σε όλο το παιχνίδι, συνεχώς έψαχνε να εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε ανισορροπία προέκυπτε, χτυπούσε τα miss-match και πήγαινε στοχευμένα στο επιθετικό rebound. Την ίδια ώρα που η αμυντική της λειτουργία ήταν κι αυτή καλή, με πολλούς παίχτες να συμμετέχουν στις άμυνες της κάνοντας τη ”ζωή” μας δύσκολη.
Αντίθετα εμείς φάνηκε να έχουμε σοβαρό θέμα αμυντικά. Ο coach μίλησε για διάθεση και hustle μετά το παιχνίδι κάτι που φάνηκε να απουσιάζει, με τα τόσα επιθετικά rebounds αλλά και με τα πολλά ξεμαρκάριστα σουτ που βρήκαν οι Ισπανοί. Εκτός από τη νωθρότητα ωστόσο φάνηκε να έχουμε και πολλές λάθος επιλογές στις ομαδικές μας άμυνες, μέτρησα τουλάχιστον τρεις φορές που δυο παίχτες μας θα βρίσκονταν στη μία μεριά θα κοιταζόντουσαν για το ποιος θα πάει στον παίχτη δίπλα τους και τελικά δεν πήγαινε κανένας δείγμα κακής επικοινωνίας. Όπως επίσης και διαφορετικό approach κατά τη διάρκεια του ματς απέναντι στον ίδιο παίχτη, παράδειγμα ο Dubljević και ο Τοbey και η δράση τους ψηλά εκτός ρακέτας. Συχνά είχα την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρη οδηγία για το πως θα τους αντιμετωπίσουμε και αυτό φαίνεται από το πόσο εύκολα έβρισκαν τόσο ξεμαρκάριστα σουτ από μακριά, όσο και τελειώματα κάτω από το καλάθι.
Anyway (ένηγουέη κ στα μούτρα σου, Terrence), κακό βράδυ για τον Ολυμπιακό και μια ήττα που σίγουρα θα θέλαμε να αποφύγουμε από μια ομάδα ωστόσο που χθες ήταν ξεκάθαρα καλύτερη από εμάς.
ΥΓ. Ο τζογαδόρος ενδομύχως όταν παίζει θέλει να χάνει για να μπορεί να έχει σαν δικαιολογία ότι συνεχίζει να παίζει για να ρεφάρει, ο Έλληνας οπαδός από την άλλη ενδομύχως μπορεί να θέλει να χάνει η ομάδα του (ή έστω να προβληματίζει η εικόνα της) για να ζητάει μεταγραφές.
