Καλημέρα σε όλες και όλους.
Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που κλήθηκα από το “ιερατείο” του RedPointGuard, να γράψω ένα postgame.
Θα ήθελα μια καλύτερη αρχή, αλλά τι να κάνω μου έλαχε να ξεκινήσω την “συγγραφική” μου σεζόν 2020-21 με μια ήττα.
Μια δίκαιη, είναι η αλήθεια, ήττα από μια ομάδα που έφταιξε ο coach Trinchieri, ένας προπονητής με πάρα πολύ καλή παράδοση απέναντι στον Ολυμπιακό, ειδικά όταν τον υποδέχεται στην εκάστοτε έδρα του.
Οικοδεσπότης να σου πετύχει…
Για να μιλήσουμε σοβαρά όμως τώρα, ο coach Trinchieri έχει καταφέρει, σε πάρα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, να δομήσει ένα σύνολο με ξεκάθαρες αρχές, που ξέρει να κάνει καλά κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο επιθετικό μισό και να παίζει με τρομερή ενέργεια και συγκέντρωση στην άμυνα.
Η άμυνα των Γερμανών ήταν αυτή που, κατά την ταπεινή μου άποψη, έγειρε την πλάστιγγα προς τη μεριά των γηπεδούχων την Παρασκευή.
Για την ακρίβεια η εξαιρετικά διαβασμένη και αποφασιστική γερμανική άμυνα, αλλά και η ανετοιμότητα του Ολυμπιακού να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό από τις βασικές P’n’R δράσεις που μας έχει συνηθίσει σε αυτό το αρχικό στάδιο της σεζόν.
Ο coach Trinchieri μπορεί να μη διαθέτει ένα roster που ξεχειλίζει ταλέντο και ποιότητα, αλλά σίγουρα διαθέτει μεγάλα κορμιά σε όλες τις θέσεις, εξαιρετική φυσική κατάσταση, αντοχές και τρομερή διάθεση να παλέψει για κάθε μπάλα. Ήταν σχεδόν σεμιναριακός ο τρόπος με τον οποίο οι παίχτες της Bayern πίεζαν την μπάλα, κυνηγούσαν τους αποδέχτες των handoffs, έδιναν βοήθειες και κυρίως περιστρέφονταν στην άμυνα με το παρακάτω να είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν περισσότερες από 5-6 αμυντικές καταστάσεις που οι περιστροφές των Γερμανών να λάθεψαν.
Το αμυντικό πλάνο του Ιταλού προπονητή δεν διέφερε από αυτά των υπολοίπων συναδέλφων του, που έχουν αντιμετωπίσει μέχρι τώρα τον Ολυμπιακό. Ασφυκτική πίεση σε Σλούκα και Σπανούλη, είτε για να φύγει η μπάλα γρήγορα από τα χέρια τους είτε για να την παραλάβουν με δυσκολία και να ανακόψουν τη ροή της κίνησής τους. Αυτό που ενίσχυσε την επιτυχία του πλάνου ήταν οι αντιδράσεις της πίσω γραμμής άμυνας των Γερμανών, που κατάφερε να μετατρέψει σε ναρκοπέδιο τη ρακέτα με αποτέλεσμα η μπάλα να φτάσει ελάχιστες φορές στα χέρια των Hassan και Ellis. Αν δεν κάνω λάθος συνολικά εκτέλεσαν 5 φορές και οι δυο τους.
Αυτό δεν ήταν μόνο έργο των ψηλών τους (Reynolds , Radocevic αλλά και Johnson ήταν αρκετά καλοί) αλλά και των περιφερειακών (Baldwin και Babb ήταν άριστοι όποτε χρειάστηκαν να παίξουν overplay, ειδικά τον Hassan) που μετά από τις αλλαγές κλήθηκαν να καλύψουν τη ρακέτα της ομάδας τους. Βέβαια, αυτές οι περιπτώσεις δεν ήταν πάρα πάρα πολλές γιατί ο προπονητής τους εκμεταλλεύτηκε το μέγεθος των Lusic και Zipser που κάλυψαν τη θέση του SF και, με άξονα αυτούς τους δύο, εφάρμοσε τριπλές αλλαγές σε αρκετές καταστάσεις.
Ακόμα όμως και όταν δε συνέβαινε αυτό, το πολυεργαλείο από τη Σερβία, έδινε λύση αφού τοποθετούνταν αρχικά στο μαρκάρισμα του χειριστή, όταν στο παρκέ υπήρχε κάποιος εκ των Bray / Dedovic. Έτσι, όταν μετά το PnR γινόταν αλλαγή για mismatch, επί της ουσίας αυτό δεν υπήρχε.
Στην επιτυχία της γερμανικής άμυνας συνετέλεσε φυσικά και ο Ολυμπιακός. Μετά από δύο παιχνίδια στα οποία παρουσίασε εξέλιξη του P’n’R παιχνιδιού του με την εισαγωγή αρκετής κίνησης και δράσεων μακριά από την μπάλα, στο παιχνίδι του Audi Dome έμεινε εκνευριστικά στατικός, τρομερά φλύαρος, ντριμπλάροντας ανούσια και το κυριότερο διστακτικός.
Απέναντι σε μια άμυνα που ήταν προετοιμασμένη για όλα, θα περίμενε κανείς οι βασικοί χειριστές των Πειραιωτών να γίνουν περισσότερο επιθετικοί και να πάρουν κάποιες ατομικές προσπάθειες.
Ναι, για τον Κώστα Σλούκα χτυπάει η καμπάνα, που σε ακόμα ένα ματς ψάχνει αποκλειστικά την πάσα, διστάζοντας να χτυπήσει τους ψηλότερους αντιπάλους στις αλλαγές και γενικά κάνει δεύτερες σκέψεις πριν εκτελέσει. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η ερυθρόλευκη επίθεση να γίνει δυσκίνητη, να κολλάει συχνά και να είναι ελάχιστα παραγωγική.
Από προσωπική παρατήρηση, μπορεί να είναι και λανθασμένη, ο Ολυμπιακός δημιούργησε μέσα από την κυκλοφορία του 6 ελεύθερα τρίποντα και πέραν τούτου ουδέν. Μπορεί να αστόχησε σε πολλαπλάσια, αλλά τα περισσότερα ήταν εκτελεσμένα υπό κακές προϋποθέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιθετική ανυπαρξία του Harrison, που βρήκε ελάχιστα σουτ, τα περισσότερα δικής του δημιουργίας.
Αν και στη αρχή του αγώνα ο Ολυμπιακός βρήκε λύσεις μέσα από πλάγια P’n’P ανάμεσα σε Σλούκα και Πρίντεζη να χτυπάνε τις αργές αντιδράσεις του Thomas.
… στη συνέχεια έπαψε να ψάχνει τέτοιου είδους συνεργασίες και επικεντρώθηκε στις κλασικές weave και Side P’n’R συνεργασίες. Με εξαίρεση τον Sasha, τον Jenkins και κάποιες αναλαμπές του McKissic, κανείς άλλος δεν προσπάθησε να σπάσει με drive την άμυνα της Bayern.
Ακόμα και τα ανεβάσματα παίχτη από την αδύναμη πλευρά στο high post για να λειτουργήσει σαν σκαλοπάτι, εμφανίστηκαν σποραδικά και χωρίς να πλαισιώνονται από κίνηση των υπολοίπων. Παραθέτω μια από τις ελάχιστες επιτυχημένες εφαρμογές του.
Στην άμυνα τα πράγματα δεν ήταν τόσο δυσλειτουργικά όσο στο επιθετικό κομμάτι. Και εκεί όμως παρατηρήθηκε ένα πισωγύρισμα, ειδικά όσο αφορά τη συγκέντρωση στις περιστροφές και την απώλεια αρκετών rebounds, που ήταν απόρροια αυτών, αλλά και την έλλειψης συγκέντρωσης.
Όταν ξέρεις ότι έχεις απέναντι σου τον Reynolds, τον κορυφαίο επιθετικό rebounder μέχρι τώρα, φροντίζεις σε αυτόν τον τομέα να είσαι προσηλωμένος και όχι να του δίνεις 8 πόντους από τέτοιες καταστάσεις.
Μια ακόμη πτυχή που πόνεσε τον Ολυμπιακό, ήταν το ερώτημα “Τι κάνουμε με τον Lusic όταν ο Παπ είναι στον πάγκο;”.
Η απάντηση ήταν “τον παίζουμε 1 εναντίον 1, δεν στέλνουμε βοήθεια ποτέ και δεν κάνουμε και κάτι να αποφύγουμε τις αλλαγές”, κάτι που κυνηγούσε να πετύχει ο Trinchieri για να διευκολύνει το έργο του Σέρβου. Και το πληρώσαμε.
Όπως πληρώσαμε και την μη βοήθεια στο μαρκάρισμα του Baldwin. Είτε μέσω “Guard to Guard Screens” είτε μέσω πλάγιων P’n’R o πρώην παίκτης του Ολυμπιακού είχε να τα βάλει πάντα με έναν και μόνο αντίπαλο, ακόμα και αν αυτός ήταν ο Σπανούλης ή ο Πρίντεζης.
Στο πρώτο ημίχρονο πάντως αυτό δεν ίσχυε βέβαια , αλλά εκεί ερχόταν πάντα κάποια στιγμιαία βοήθεια όπως φαίνεται σε αυτό το βίντεο.
Οι βοήθειες που δεν πήγαν όταν έπρεπε στον Baldwin, ήταν αυτές που υπερεφαρμόστηκαν όταν το κουμάντο της Bayern περνούσε στα χέρια του Sisko. Η μπάλα κυκλοφορούσε με ταχύτητα και ακρίβεια, αναγκάζοντας τον Ολυμπιακό να περιστρέφεται χωρίς καμιά ισορροπία, τρέχοντας διαρκώς να καλύψει κενά.
Είτε γιατί πολλές φορές τα drop στα screen στην μπάλα έδιναν αρκετό χώρο και χρόνο στους χειριστές των Γερμανών να βρουν την ιδεατή πάσα και εκτέλεση.
… είτε γιατί το ένστικτο και η έλλειψη συγκέντρωσης οδηγούσαν τους ερυθρόλευκους να δώσουν αχρείαστες βοήθειες σε σημεία που μια έξτρα πάσα έβγαζε ελεύθερο τρίποντο όπως στο παράδειγμα με το short roll του Radocevic που ακολουθεί.
Η Bayern είναι μια αρκετά δουλεμένη ομάδα, που έχει χτίσει κάποιους αυτοματισμούς που της επιτρέπουν να βρίσκει λύσεις ακόμα και όταν δείχνει να έχει κολλήσει. Αυτό είναι έργο του προπονητή της που έτρεξε τις παρακάτω δράσεις μετά από time outs με την ομάδα του να ψάχνει οπωσδήποτε σκορ.
Εδώ κάπου θα κλείσω αυτό το πρώτο post game υπενθυμίζοντας, πρώτα σε εμένα και μετά σε όλες και όλους εσάς, ότι μπάσκετ παίζουν και οι αντίπαλοι, δεν πρέπει να υποτιμούμε κανέναν. Επίσης ότι θα πρέπει να έχουμε υπομονή γιατί είναι αρχή της χρονιάς και να μην βιαζόμαστε να αποθεώσουμε ή να μηδενίσουμε πρόσωπα και δουλειές.
