11.07.2010 – 11.07.2020
Δέκα χρόνια που άλλαξε η ιστορία. Δέκα χρόνια γεμάτα επιτυχίες. Δέκα χρόνια Βασίλης Σπανούλης. Είναι από τα άρθρα που ό,τι λέξεις και αν χρησιμοποιήσεις, δεν μπορούν να περιγράψουν αυτά που νιώθεις, αυτά που έχεις ζήσει με αυτόν τον γίγαντα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι το πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα δέκα χρόνια. Πραγματικά, δεν έχω συνειδητοποιήσει πως πέρασε αυτή η δεκαετία, αφού νομίζω πως ο αρχηγός ήρθε στην ομάδα πριν 2-3 χρόνια. Ακόμα περισσότερο δεν έχω συνειδητοποιήσει πως η φετινή χρονιά πιθανώς και να είναι η τελευταία του. Ο παίκτης αυτός βρίσκεται σε μια τόσο καλή σωματική και πνευματική κατάσταση που προσωπικά θεωρώ πως άνετα έχει μία καλή τριετία μπροστά του. Ωστόσο με τον Σπανούλη κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, οπότε ας κρατήσουμε μικρό καλάθι, τουλάχιστον για την ώρα.
Επειδή τα άρθρα καταγραφής κατορθωμάτων του V-Span είναι αμέτρητα, στην συγκεκριμένη περίπτωση θα ασχοληθούμε περισσότερο με τον ρόλο και την σημασία της παρουσίας του αρχηγού στην φετινή σεζόν, που σηματοδοτεί την έναρξη της νέας εποχής του Ολυμπιακού. Προσωπικά, δεν είμαι ούτε στο ελάχιστο υπέρμαχος της άποψης πως ο αρχηγός πρέπει να έχει τις τελευταίες του σεζόν βοηθητικό και συμβουλευτικό ρόλο στην ομάδα, ώστε να κάνει χώρο στην νέα γενιά. Δεν φταίει ο Σπανούλης, και ο κάθε Σπανούλης, αν είναι ο καλύτερος guard της ομάδας, ακόμα και σε αυτήν την προχωρημένη ηλικία. Ούτε φυσικά επέλεξε να έχει για συμπαίκτες του χαμηλότερης ποιότητας περιφερειακούς (Baldwin, Williams-Goss, Cherry, Roberts κ.α.). Να είστε σίγουροι πως ο Σπανούλης θα ήθελε να έχει καλύτερους παίκτες στο πλευρό του, κάτι που φέτος επιτέλους θα γίνει με την απόκτηση του Κώστα Σλούκα. Εκτός από το αγωνιστικό κομμάτι, η παρουσία του αρχηγού θα σηματοδοτήσει φέτος (μακάρι να γίνει μεταγενέστερα) και την κυριολεκτική και μεταφορική παράδοση-παραλαβή του χρίσματος του ηγέτη του Ολυμπιακού.
Η αλήθεια είναι πως η συζήτηση για την εξεύρεση του επόμενου ηγέτη μας έχει αρχίσει περίπου 4-5 χρόνια πίσω, όλως τυχαίως από την στιγμή που αποχώρησε ο Σλούκας. Δεν ξέρω βέβαια αν είχαν στο μυαλό τους τον ίδιο τον Σλούκα, όμως από όποια πλευρά και να το δεις η ανάδειξη του επόμενου ηγέτη υπήρξε μια δύσκολη διαδικασία. Πώς να μην είναι άλλωστε όταν πρέπει να αντικαταστήσεις τον κορυφαίο παίκτη στην ιστορία σου; Όμως κακά τα ψέματα δεν ήρθε και κάποιος παίκτης με προοπτική να τον διαδεχθεί, ούτε καν πλησίασε κάποιος αυτήν την προοπτική. Θεωρώ πάντως πως και ο ίδιος ο Βασίλης θα είναι αρκετά ευχαριστημένος με την απόκτηση του Σλούκα και τον διαφαινόμενο ηγετικό του ρόλο. Ωστόσο, το θέμα μας δεν είναι ο Κώστας σε αυτήν την περίπτωση.
Και φέτος ο Σπανούλης θα βρίσκεται στην βασική τετράδα των guards, μαζί με τους Σλούκα, Harrison και Jenkins, και ίσως θα είναι η πρώτη φορά που θα μπορεί να μπαίνει και να προσφέρει χωρίς να αδειάζει από δυνάμεις. Αυτό δηλαδή που συζητάμε εδώ και περίπου μια τριετία, μόλις φέτος έρχεται να γίνει πραγματικότητα. Ας είναι. Η τελευταία (?) σεζόν του αρχηγού πρέπει να είναι σε μια καλή και σωστή ομάδα, άσχετα αν θα καταφέρει να πετύχει μία μεγάλη διάκριση. Αν ρωτάτε τον αρθογράφο, αυτή η ομάδα έχει τα φόντα να πετύχει κάτι καλό και ένα από τα στοιχεία που με κάνουν να αισιοδοξώ είναι πως ο αρχηγός θα μπαίνει μέσα και θα δίνει αυτό το απαραίτητο αλατοπίπερο, που θα ξεκολλάει την ομάδα όταν αυτή βαλτώνει, που επιτέλους δεν θα τον περιμένουν όλοι σαν τον Μεσσία αλλά σαν αυτόν θα δίνει το κάτι παραπάνω. Για να γίνω περισσότερο αντιληπτός, πέρυσι με το που τελείωσε η στελέχωση της ομάδας όλοι λέγανε πως και πάλι αυτή η ομάδα θα είναι του Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Παπανικολάου και του Milutinov, εννοώντας φυσικά πως κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί για κάτι καλύτερο τους παίκτες που ήρθαν. Και δυστυχώς, αλλά ως αναμενόταν, είχαν δίκιο. Χαρακτηριστηκότερο παράδειγμα αποτελεί το εκτός έδρας ματς πέρυσι με την Zenit, όπου οι τέσσερις προαναφερθέντες, μαζί με τον Vezenkov, σημείωσαν όλους τους πόντους της ομάδας, στην ήττα με 91-87. Το παράδειγμα είναι ακραίο αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που διαφωνεί στο ότι η στελέχωση πέρυσι ήταν το λιγότερο τραγική. Φέτος αυτό έρχεται να αλλάξει με την υπογραφή και του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του αρχηγού είναι η αυταπάρνηση του. Δύο σερί χρονιές έχουν διακοπεί απότομα, με σοβαρούς τραυματισμούς. Υπό άλλες συνθήκες, τέτοιοι τραυματισμοί, για έναν καταπονημένο και “προχωρημένης ηλικίας” παίκτη μπορεί και να ήταν καταδικαστικοί. Αλλά για τον Kill Bill θα ήταν αδιανόητο το τέλος της καριέρας του να γραφτεί εκτός παρκέ. Πολλοί δεν ήταν βέβαιοι αν, και κατά πόσον, θα μπορούσε να επιστρέψει σε μία καλή κατάσταση, και μεταξύ μας είναι μάλλον λογικό να το σκεφτεί αυτό κάποιος. Αλλά εδώ μιλάμε για τον παίκτη με την μεγαλύτερη προσωπικότητα στην Ευρώπη και αποκλείεται ένας τέτοιος παίκτης να παραδοθεί με αυτόν τον τρόπο ακόμα και στα μπασκετικά του “γεράματα”.
Και επειδή έχουμε την τιμή να διαθέτουμε έναν τέτοιο αρχηγό στην ομάδα μας, ας φροντίσουμε φέτος να τον απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς αν θα ευλογηθούμε να ξαναδούμε έναν τέτοιο παίκτη. Είναι σαν την ατάκα που είπε ο Σπανούλης, παραμονές του τελικού με την CSKA το 2012, πως δηλαδή πρέπει να απολαύσουν το ματς γιατί ίσως να μην έχουν την ευκαιρία να ξαναπαίξουν κάποιο αντίστοιχου επιπέδου στην καριέρα τους. Κάπως έτσι πρέπει να το ζήσουμε και εμείς φέτος. Και είμαι αισιόδοξος ως προς αυτό. Άλλωστε ακόμα και πέρυσι, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ομάδας, ο κόσμος ήταν εκεί και τίμησε τον αρχηγό στην βραδιά που πέρασε τον Navaro στην πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ της Euroleague. Θα μου πείτε το σημαντικότερο είναι να κερδίζει η ομάδα και θα συμφωνήσω απόλυτα, αλλά μερικές φορές πρέπει να στέκεσαι και σε κάποια άλλα σπουδαία επιτεύγματα.
Εξυπακούεται πως η εκτίμηση στον Βασίλη δεν είναι μόνο για τις νίκες, τις κούπες και τα ρεκόρ αλλά είναι κυρίως για το ανεξάντλητο μπασκετικό του θράσος και την μεγάλη απόφαση να αφήσει μία άκρως επιτυχημένη παρουσία του στον Παναθηναϊκό και να έρθει για να αλλάξει τον ρουν της ελληνικής μπασκετικής ιστορίας. Και δεν χρειάζεται να πούμε αν τα κατάφερε ή όχι. Δεν αρκέστηκε όμως σε αυτή την αλλαγή. Έμεινε και σε δύσκολες εποχές, έμεινε και όταν ήταν στο απόγειο της ακμής του και θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει κάπου αλλού, έμεινε ακόμα και όταν όλοι (ακόμα και ο ατζέντης του Misko Raznatovic) τον ωθούσαν στο να αποδεχτεί ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, αυτός έμεινε στην ομάδα που ένιωσε και έγινε βασιλιάς. Και θεωρώ αυτή την πρώτη ανανέωση του Σπανούλη το ίδιο σπουδαία με την μεταγραφή του και οφείλω να παραδεχτώ πως το θεωρώ το πιο αγχωτικό μεταγραφικό σίριαλ που θυμάμαι.
Για όλα αυτά και για πολλά περισσότερα το όνομα Βασίλης Σπανούλης θα έχει πάντα μια περίοπτη θέση στην ιστορία του Ολυμπιακού, ίσως την πλέον περίοπτη. Κάπως έτσι βαδίζουμε σε μία ιστορική χρονιά, πολλοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει και ίσως να μην γίνει και σύντομα. Άλλωστε εκτιμάς κάτι περισσότερο μόλις το χάσεις.
