Χτες ήταν μια ειδική μέρα. Στη γιάφκα του RPG αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα team και να πάμε να στηρίξουμε τον Coach B και την ομάδα στο νέο, πολλοστό μέσα στη σεζόν, νέο ξεκίνημα. Πήραμε θέση στην κερκίδα για να δούμε την ομάδα που ερωτευτήκαμε την μέρα που την είδαμε.
Η συγκυρία ήταν κρύα. Μετά την ήττα από την ουραγό Άλμπα, που έθεσε τις ελπίδες μας για πρόκριση στη σφαίρα των μαθηματικών και των πιθανοτήτων, στο ντεμπούτο του κόουτς δεν υπήρχε παλμός.
Προσωπικά ήθελα να είμαι εκεί και για να καλωσορίσω με τον τρόπο μου τον δικό μας Γιώργο, να στηρίξω την προσπάθεια επανεκκίνησης, αλλά και για να δω από κοντά τι μπορεί να προσπαθήσει να αλλάξει άμεσα στην ομάδα η νέα τεχνική ηγεσία.
Για παράδειγμα με την ομάδα του Βερολίνου είδαμε την μπάλα να ακουμπάει αρκετά στο high post και ο Πρίντεζης μαζί με το Milutinov να αποτελούν ενδιάμεσους στην κυκλοφορία της μπάλας που είχε σαν στόχο να χτυπήσει την πλάτη της άμυνας. Χτες αυτό δεν το είδαμε, αλλά ήταν αναμενόμενο αν αναλογιστούμε τα κορμιά που εμφάνιζε η ομάδα του Μονάχου στα διάφορα σχήματα. Τα μεγέθη των Γερμανών και τα μακριά χέρια που είχαν να αντιπαρατάξουν, περιόριζαν το οπτικό πεδίο των δημιουργών μας, δηλαδή του Σπανούλη.
Έτσι έγινε προσπάθεια μέσα από figure 8 και motion plays (ταυτόχρονη κίνηση παικτών και μπάλας), να μεταφέρουν την μπάλα στις 45 και από εκεί να ξεκινήσει η δράση. Βέβαια τα σχήματα του “κορμού” με Σπανούλη, Παπανικολάου, Milutinov, Πρίντεζη δεν είχαν ούτε την απαραίτητη κίνηση, ούτε και την απαραίτητη ενέργεια για να υποστηρίξουν το πλάνο. Έτσι σε αρκετές περιπτώσεις το συγκεκριμένο σχήμα κατέληγε να περιμένει τα πάντα από το μονότονο και χωρίς ιδιαίτερους χώρους παιχνίδι από χαμηλά, αλλά και στο σκριν στην μπάλα πάνω στον Σπανούλη, που δεν μπορούσε να δουλέψει γιατί ό Μπίλης πλέον δεν μπορεί να τα βάλει με αντιπάλους με μέγεθος.
Όπως θα προσέξατε δεν ανέφερα τον 5ο της παραπάνω πεντάδας γιατί οι επιλογές ήταν 2 και λειτούργησαν με παρόμοιο τρόπο. Ο Κόνιαρης φρόντιζε να μεταφέρει με ασφάλεια την μπάλα και να την εισάγει στη δράση και από εκεί και πέρα έπαιρνε θέση στο 3πτ περιμένοντας την πάσα έξω, που και στα δύο παιχνίδια υπό τη νέα τεχνική ηγεσία έχει γίνει πρώτη επιλογή. Ο Baldwin που ξεκίνησε και το παιχνίδι, μην έχοντας σαν πρώτη επιλογή την εκτέλεση από μακριά, έψαξε να βρει τους χώρους δράσης του, έψαξε κενούς διαδρόμους για να κόψει, και τελικά βρήκε αυτοπεποίθηση μετά από ένα drive που οδήγησε σε poster dunk.
Ο παράγοντας Χ στο πρώτο μέρος ήταν τα 2 τρίποντα που πέτυχε και ανάγκασαν τους Γερμανούς να αλλάξουν λίγο την αντιμετώπισή του.
Καλώς ή κακώς η προσπάθεια του coach B να κινήσει και μπάλα και παίχτες βρίσκει δυσκολίες στην εφαρμογή του, όταν στο παρκέ βρίσκονται οι “βασικοί” γιατί από τη μία ο Παπανικολάου αδυνατεί να παράξει με την μπάλα στα χέρια και από την άλλη Milutinov και Πρίντεζης (λιγότερο ο Γιώργος στο νέο καθεστώς που έχει περισσότερο face up ρόλο) κινούμενοι στους ίδιους πάνω κάτω χώρους δεν πετυχαίνουν ιδανικές αποστάσεις.
Όλο αυτό παρουσιάστηκε σε όλο του το μεγαλείο στο πρώτο μισό της τρίτης περιόδου που οι της Bayern σε μια διάταξη μικρών αποστάσεων μέσα από τη γραμμή του τριπόντου έκρυψαν τη θέα του καλαθιού στον ακίνητο Ολυμπιακό.
Ένας ακόμα τομέας που χρίζει άμεσα βελτίωσης είναι το πως τρέχει ο Ολυμπιακός στο transition. Αν και χτες είχε ευκαιρίες να τελειώσει αιφνιδιασμούς σε πρώτο χρόνο, ο τρόπος ανάπτυξης του ήταν ανεπαρκής και κατέληγε σε κάποια ανούσια ντρίμπλα από τον Παπανικολάου.
Δεν ήταν όμως όλα στραβά χτες. Για ακόμη ένα παιχνίδι οι Πειραιώτες βρήκαν σκορ και αυτό το οφείλουν στα παιδιά που ήρθαν από τον πάγκο και που, στο δικό μου φτωχό μυαλό, αποτελούν το περισσότερο Μπαρτζώκικό υλικό στο συγκεκριμένο ρόστερ. Ο Rubit είναι κινητικός και κυρίως η ικανότητά του να παίζει με πρόσωπο στο καλάθι τον κάνει αρκετά χρήσιμο στο νέο πλάνο, ειδικά τώρα που παίζει στην θέση του Center. Ρολάρει γρηγορότερα από τον Μιλού και κυρίως όταν μένει στην περιφερεια μπορεί να απειλήσει.
Η ταυτόχρονη παρουσία του στην frontline με, τον ευρισκόμενο σε ανοδική πορεία, Vezenkov αυξάνει το πλάτος της ομάδας και κυρίως δίνει πολλές επιλογές στον χειριστή. Ειδικά αν αυτός είναι ο λάτρης του απρόβλεπτου Rochestie.
Ο Taylor PnR κοντός δεν είναι, αλλά η laser πάσα του στην αδύναμη πλευρά ξεκλειδώνει τις άμυνες ειδικά όταν η διάταξη και η κίνηση των υπολοίπων του δημιουργεί χώρους.
Γενικά και στα δύο παιχνίδια της διαβολοβδομάδας η εμπλοκή της weakside είναι αυξημένη και νομίζω ότι θα αυξηθεί και περαιτέρω στην πορεία της σεζόν. Ένα ακόμα στοιχείο της χτεσινής επιθετικής προσπάθειας ήταν η αναζήτηση της έξτρα πάσας μέσα από drive n kick.
Paul και Vezenkov ως επι το πλείστον έβαζαν την μπάλα στο παρκέ προσπαθώντας να χτυπήσουν την close out άμυνα και να βρουν τον ελεύθερο συμπαίκτη.
Η διάταξη 4-1 αυτόν τον σκοπό έχει απλά πρέπει να υποστηρίζεται από παίχτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Οι 12 ασσίστς του Rochestie προφανώς εντυπωσιάζουν, αλλά επειδή έχω εκφράσει την άποψή μου, μια καλή πάσα είναι δουλειά τόσο του πασέρ όσο και του παραλήπτη. Είναι ένα μήνυμα που θέλει αποστολέα, παραλήπτη αλλά κυρίως μέσο μετάδοσης.
Όταν οι αποστάσεις είναι σωστές και συδυάζονται με κίνηση όλα γίνονται ευκολότερα γιατί οι γραμμές πάσας είναι δυνητικά περισσοτερες και κυρίως πιο “καθαρές”.
Έξτρα πόντος στο τεχνικό επιτελείο η ελευθερία και η προτροπή του να εκτελεί early offense με τρίποντο από το Vezenkov και όχι μόνο από το post.
Αμυντικά η δουλειά που χρειάζεται να γίνει είναι μπόλικη, αφού οι ατομικές ικανότητες του ρόστερ είναι πολύ συγκεκριμένες και το βάρος πρέπει να πέσει στην ομαδική αμυντική λειτουργία και κυρίως, μην εκπλαγείτε θα το ξαναπώ για 153η φορά σε κείμενο, στον τομέα των αποστάσεων.
Οι αδυναμίες στην προσωπική άμυνα των περισσότερων Ερυθρόλευκων τους αφήνουν ένα μόνο δρόμο, αυτόν της συνεργασίας.
Ο Coach B προσπαθεί να έχει πολλούς παίχτες μαζεμένους στην περιοχή δράσης της μπάλας και αρκετούς σε απόσταση μιας πάσας.
Οι αλλαγές που τόσο μας ταλαιπώρησαν έχουν περιοριστεί αισθητά. Ο Milutinov βγαίνει περισσότερο συντηρητικά στα hedge out και προσπαθεί να μένει σε επαφή με το low post. Οι μόνοι που εμπλέκονται ακόμα σε αλλαγές είναι ο Πρίντεζης με τον Σάσα πάνω όμως στον παιχτη που μαρκάρει ο Κόνιαρης ή ο Baldwin. Όταν εμπλέκονται οι Σπανούλης / Rochestie η άμυνα πάει σε μια λογική βοηθειών από τη δυνατή πλευρά και με τον ψηλό να επιτηρεί περισσότερο τη λόμπα παρά το drive. Ταυτόχρονα υπάρχει τάση για παρενόχληση του drive από τον πλησιέστερο στο διάδρομο κίνησης αμυντικό. Οι παίκτες της αδύναμης πλευράς δεν έρχονται πλέον απλά να καλύψουν τα κενά, αλλά βγαίνουν επιθετικά τόσο στον παίχτη με την μπάλα, αλλά και στην πιθανή πορεία της πάσας.
Ο Ολυμπιακός πλέον κοιτάζει την μπάλα και αυτό το αποδεικνύει και οι προσπάθεια για άμυνα από μπροστά στο post, όχι μόνο των Guards / SF αλλά και των ψηλών μας. Αρκετές φορές στη διάρκεια του παιχνιδιού παρακολουθήσαμε μια προσπάθεια προσαρμογής της άμυνας μετά το σκριν στην μπάλα σε διάταξη 2-3 και 3-2 γύρω από το ζωγραφιστό και με τους παίκτες που δεν μαρκάρουν μπάλα να μαρκάρουν πάσα και χώρο.
Tώρα που ξαναδιαβάζω όσα περίεργα έχω γράψει νομίζω πως μπορεί να είμαι υπερβολικός σε όσα πιστεύω ότι είδα. Ευελπιστώ όμως πως στη συνέχεια θα τα δούμε σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Αν μάλιστα πετύχουμε μια δυο νίκες και συνεχισουμε να είμαστε έστω και στο θεωρητικό κυνήγι των play offs η χρονιά ίσως να μην είναι εντελώς χαμένη.
