Ω, τι όμορφη ιστορία, από αυτές που μένουν μια ζωή!
Ο αμφισβητούμενος από φίλους και εχθρούς, μια φορά και έναν καιρό εφιάλτης όλων των αντιπάλων, αρχηγός σε ένα μεστό και μυαλωμένο παιχνίδι, να δίνει πόνο για τα ποιοτικά λεπτά που του αναλογούν, μέσα στο μοναδικό γήπεδο που του έχει δείξει ασέβεια.
Οι ευρισκόμενοι πάλι ανάμεσα σε διαξιφισμούς αιωνίων για την Εθνική και τα ξεφτιλίκια Μάμρα – Επιφανούς Απεχθέστατου, συναρχηγός και μελλοντικός αρχηγός σε μια μέτρια βραδιά να κρατάνε θετική την συνεισφορά τους.
Ο εμπλεκόμενος σε καυτό καλοκαιρινό σήριαλ αποχώρησης πυλώνας στους ψηλούς και θεωρητικά μελλοντικός «francise player», ο ντε και καλά εύκολος στόχος του Απεχθέστατου για το επόμενο καλοκαίρι, σε μια επιβλητική εμφάνιση με νταμπλ-νταμπλ.
Ο φθηνός Αμερικάνος κοντός, αυτός με το λέηαπ πάνω από το ταμπλώ, ο ερμπωλάτος σουτέρ, να δαγκώνει στην άμυνα (μία από χόρτα το σάιμποργκ) και να τσιμπάει στην επίθεση.
Ο «ακριβοπληρωμένος, αφού έχουμε Παπ», «δεν κάνει ούτε για 2 ούτε για 3», να ρίχνει βότσαλα στην θάλασσα πίσω από τα 6,75… να τρώει τρίποντο μετά από καλή άμυνα, πεισμωμένος να το κολλάει στην επόμενη επίθεση, να βοηθάει παντού και να “ζητάει” συμβόλαιο για πολλά έτη.
Ο «αδιάφορος και να φεύγει» να αφήνει κρατήρες στο παρκέ από τα δυνατά πατήματά του, να απειλεί από παντού στην μέση απόσταση, να απλώνει χερούκλες στην άμυνα και να να παίρνει επιτυχημένα κρίσιμα πλέηζ.
O μια φορά και έναν καιρό καλύτερο πρόσπεκτ του Ελλαδικού μπάσκετ, ο «δεν κάνει ούτε για 3 ούτε για 4», να είναι άχαστος και να εκτίθεται μόνο από αυτόν που εξέθεσε τους πάντες.
Ο «λίγος και προσωρινός», ο «πως θα κρατήσει την ομάδα;», ο «έλα τώρα μωρέ, τώρα μωρέ, ποιός είναι αυτός;», ο «λευκή πετσέτα οι Αφοί» να παίρνει μεθοδικό τρόπο άλλο ένα σκαλπ φημισμένου αντίπαλου, ο Χλωμός Δαίμονας με την συλλογή ταυτοτήτων της αφρόκρεμας των προπονητών της Ευρωλίγκας.
Ακύρωσε όλο το παιχνίδι του αντιπάλου, επιβλήθηκε προπονητικά και έμεινε να απειλείται εκτός προγράμματος μεν, από έναν από τους καλύτερους σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκας δε, ο οποίος όμως έμεινε μόνος, πολύ μόνος και η βραδιά καριέρας του δεν έφτασε.
Και όλοι μαζί, με τους εκτός αποστολής και τους μη διακριθέντες μια ομάδα που λοιδωρήθηκε, που εκνεύρισε με την συμπεριφορά απέναντι στον αρχικό πρώτο προπονητή, ένα τμήμα με βαρύ παρελθόν μέσα σε μια πρωτόγνωρη δίνη, με ιδιοκτησία το λιγότερο στρυφνή και ακοινώνητη, απέναντι στις εφευρέσεις της αλητείας σε όλα τα επίπεδα. Να αντιδρούν, να δείχνουν πείσμα, σφυγμό, να βρίσκουν αργά αλλά επίμονα κώδικες επικοινωνίας και πρότυπα ομαδικής λειτουργίας, ψάχνουν και να βρίσκουν τρόπους να δείξουν την αξία τους.
Να κάνουν ένα ισχυρό διάβημα, είμαστε εδώ, μη μας ξεγράφετε ακόμα και εσείς που μας αγαπάτε, μέσα σε μια από τις πιο ισχυρές έδρες της Ευρώπης, απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο.
Με μια νίκη που δεν κρίνει τίποτα, αλλά μπορεί να αποτελέσει σάλπισμα για προέλαση ανάλογη δοξασμένων σεζόν. Τα σωθικά μου έλεγαν νίκη μας με 15 πόντους, έπεσαν έξω, τελικά η νίκη ήρθε οριακά…
Θα αναρωτιέστε αν αποτρελάθηκα.
Λόγω άλλων προτεραιοτήτων το παιχνίδι δεν το είδα ζωντανά, με αυτοπειθαρχία (και εξαιτίας αφόρτιστου κινητού, χεχεχε) έφτασα απόγευμα Σαββάτου να το δω χωρίς να γνωρίζω το αποτέλεσμα. Είμαι ικανοποιημένος από την προσπάθεια. Όλα τα παραπάνω ισχύουν σε μεγάλο βαθμό, ακόμα και τώρα. Θα ήταν ακριβή και θα ίσχυαν μέχρι κεραίας, κάτι λεπτομέρειες έλειψαν, μια-δυο επιπλέον εύστοχες βολές (απο παίκτες με +75% καριέρας ευστοχίας σε βολές), ειδικά προς το τέλος της κανονικής διάρκειας, μία καλύτερα τελειωμένη και λιγότερο εγωιστική τελευταία επίθεση, ένα γαμημένο φάουλ σε άστοχο αντίπαλο στην τελευταία άμυνα, κανά δυο κλεισμένοι δεξιοί διάδρομοι στον απρόσμενα σεληνιασμένο μπάκαπ άσο των αντιπάλων…
Είμαι λοιπόν τελικά πολύ στενοχωρημένος, εκνευρισμένος, τσαντισμένος, σχεδόν οργισμένος πέρα από κάθε λογική, με τον Πωλ (κ τον Βέζε) που χάνει κρίσιμες βολές, αλλά και όλους όσους χάσανε βολές και ριμπάουντ, με τον Μπίλαρο που στην παράτα δεν το πήγε καλά, με τον Γιώργαρο που μετά από πολλά χρόνια δεν γάζωσε το ΟΑΚΑ, με τον εγωισμό του Γουέηντ στην τελευταία επίθεση της Κ.Δ., με το φάουλ που δεν έγινε στον Μπιγκ Πάπα, με τον Κεστούτις που δεν βρήκε τρόπο να περιορίσει λίγο τον Ράις (πόσα άκουσε και αυτός…).
Έχω ξενερώσει απίστευτα, για αυτό και ξεσπάω γράφοντας.
Χάσαμε μια νίκη που θα έμενε στην ιστορία των αναμετρήσεων με τον αιώνιο, μια χάντρα με βαθύ χτύπο στο κομπολόγημα των αναμνήσεων.
Ναι, η εμφάνιση είναι ενθαρρυντική, η ήττα στις λεπτομέρειες θα ήταν κάτι που θα υπογράφαμε χωρίς δεύτερη σκέψη πριν κανα μήνα, αλλά η πίκρα μένει. Κάντε εκεί το κόλπο ρε μαλ… μάγκες να γίνει της μουρλής!
Ο πόνος φέρνει έμπνευση. Αντί επιλόγου μια προσαρμογή ενός αληθινά μεγάλου ποιήματος, η οποία προσεγγίζει αληθινά την Ύβρι. Ας είναι, να με κρίνουν οι καιροί.
Mal du non-foul
(ou des lancers-francs, qu’on peut dire?)
Θα παραμείνουμε και φέτος ιδανικοί και ανάξιοι εραστές
των μακρινών πλέη οφ και των χρυσών Φάιναλ Φορ
και θα τελειώσει η Ρέγκιουλαρ σαν ρέγκιουλαρ
χωρίς να σχίσουμε σαν χασέδες πλέξεις των καλαθιών
Για την Μόσχα, την Μαδρίτη, την Πόλη και τέλος Κολωνία
Θα αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανοι οι διεκδικητές
Και μεις σκυφτοί στον καναπέ μπροστά στην τιβί
Θα κάνουμε αθροίσεις για χαμένες χρονιές
Μα ο Έφηβος μια μέρα εμπρός μας θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μας ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μας που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα τον τίτλο θα χτυπήσει.
Και μεις που τόσο εποθήσαμε να ξαναβρεθούμε
Σε κάποιον Ευρωλίγκας τελικό μετά από κακουχίες
Θα έχουμε ένα τριήμερο καυτό και ζόρικο πολύ
Και σ’όλους τους διεκδικητές θα κάνουμε κηδείες.
