Την τελευταία φορά που κλήθηκα να γράψω pre game, ήταν πριν την αναμέτρηση της 2ης αγωνιστικής με τη Valencia. Σε έναν άχαρο ρόλο καθώς δεν μπορούσα να αφουγκραστώ, χωρίς προηγούμενο δείγμα, τι καινούριο θα επιφύλασσε σε αγωνιστικό επίπεδο ο νέος μας προπονητής Kemzura. Επιφυλακτικός μεν, αισιόδοξος δε, για ένα θετικό αποτέλεσμα. Η νίκη τελικά ήρθε εύκολα βασισμένη στις «αρχές» της ομάδας, στα πρότυπα προηγούμενων ετών, όπως είχαν δηλώσει οι πρωταγωνιστές, μεταφέροντας έτσι διάχυτα στην ατμόσφαιρα ότι η «κακή» παρένθεση είχε κλείσει! Αλλά…φευ.
Έκτοτε μεσολάβησαν αρκετά. Κοσμογονικές αλλαγές σε επίπεδο roster και, κυρίως, άλλοι πέντε αγώνες, από τους οποίους ο Ολυμπιακός κέρδισε μόνο έναν (εκεί που κανείς δεν περίμενε) και έχασε τέσσερις (οι τρεις μάλιστα εντός έδρας) Με εξαίρεση εκείνον με τη Zenit, ουσιαστικά δεν «πάλεψε» σε κανέναν για τη νίκη.
Σε αυτό το μήνα λοιπόν, εκτός της βαθμολογικής καθίζησης της ομάδας, υπήρξε και ένα μη αναμενόμενο (τουλάχιστον στο βαθμό που είδαμε), αγωνιστικό «κλακάζ». Κατά τη διάρκεια αυτού οι «ερυθρόλευκοι», σε όλες τις περιπτώσεις όπου είχαν να αντιμετωπίσουν ομάδες των ανώτερων βαθμολογικών στρωμάτων της Euroleague έδειξαν ένα κακό πρόσωπο, δίχως την ικανότητα να ακολουθήσουν ούτε σε όρους ποιότητας ούτε σε όρους αθλητικότητας.
Κάπως έτσι μου έλαχε ο κλήρος να γράψω για το παιχνίδι με τη Zalgiris. Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το διακύβευμα του. Αλήθεια ποιο να είναι αυτό;
Να είναι μια «βαθμολογική» ανάσα; Να είναι το γόητρο μιας πληγωμένης ομάδας; Να είναι ο τερματισμός ενός κακού σερί απέναντι στον κακό μας δαίμονα την τελευταία διετία; ‘Η απλά μήπως ένα statement, ότι ο Ολυμπιακός παρόλο που είναι στα «σχοινιά», έστω και σε αυτή την κατάσταση, θα παλέψει για τη νίκη; Κι όμως, ενώ όλα αυτά αποτελούν κίνητρα και βασικούς λόγους για την επιστροφή στα ροζ φύλλα αγώνων, και παράλληλα για την αποφυγή ενός αρνητικού ρεκόρ 4 σερί ηττών σε εντός έδρας Ευρωπαϊκά παιχνίδια, αυτό που στα μάτια μου μετράει πιο πολύ είναι η προσπάθεια να φανεί αυτή η ομάδα ως μια γροθιά, ως ένα σύνολο ενωμένο απέναντι σε ένα μέτριο, αλλά καλοκουρδισμένο και μαχητικό, roster!
Μέχρι στιγμής σε όλα τα παιχνίδια στο ΣΕΦ (πλην αυτού με τη Valencia) ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές. Καλή εκκίνηση, time out ο αντίπαλος και μετά ανελέητη στόχευση των αδυναμιών μας. Από το δεύτερο δεκάλεπτο ξεκινούσε η κάτω βόλτα, μια μικρή αντίδραση στο 3ο δεκάλεπτο, πριν την ολική κατάρρευση στο φινάλε και τελικά μια εύκολη ήττα. Συγγνώμη, αλλά αυτό δε μου θυμίζει Ολυμπιακό. Ούτε καν αυτόν των πέτρινων χρόνων. Κάτι πιο κοντινό σε NY Knicks της τελευταίας 5ετίας ίσως.
Αρκετά όμως με την εισαγωγή, ας περάσουμε στο αγωνιστικό σκέλος του παιχνιδιού με τη Zalgiris. Παρά τα όσα γράφω παραπάνω, αυτή τη φορά είμαι σχετικά αισιόδοξος για τη νίκη, κυρίως για τρεις λόγους:
- Κάποτε θα σπάσει αυτό το αρνητικό σερί και η ομάδα θα είναι καλή επιθετικά και με ενέργεια αμυντικά. Δεν μπορεί, και στατιστικά δηλαδή, να συνεχιστεί η «αφλογιστία» από τη γραμμή του τριπόντου (ο Ολυμπιακός στις 5 ήττες του έχει ποσοστό 27% έξω από τα 6,75).
- Ο Kemzura βρίσκει απέναντι του μια ομάδα και έναν προπονητή που τους ξέρει πολύ καλά και δεν μπορεί παρά να έχει και ο ίδιος προσωπικό κίνητρο, αλλά να είναι και διαβασμένος.
- Οι Λιθουανοί είναι μια τίμια ομάδα που τα «δίνει» όλα σε κάθε αγώνα, που έχει αρχές και παίζει το μπάσκετ του προπονητή. Ωστόσο είναι από τα λίγα σύνολα, τα οποία μας ταιριάζουν σε επίπεδο αθλητικότητας και προσωπικού match up.
Δεδομένου ότι τα πρώτα δύο points, ανάγονται πιο πολύ στην εξωαγωνιστική σφαίρα και σε επιθυμία – εικασία, παρά σε χειροπιαστά δεδομένα, θα επικεντρωθώ στο τελευταίο.
Η λιθουανική ομάδα διαθέτει μια περιφέρεια που κάθε άλλο παρά τρομάζει. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αναδείξει τις αδυναμίες μας, σε σχέση με αντιπάλους όπως η Maccabi και η Efes. Οι Perez και Lekavicius είναι παίκτες που, με μια στοιχειωδώς πιεστική άμυνα, δεν είναι σε θέση να μας πληγώσουν στο βαθμό που έκαναν οι Larkin, Micic, Wilbekin και Dorsey. Θα είναι «έγκλημα» να μην κατορθώσουμε να τους «βγάλουμε» εκτός αγώνα. Οι πλάγιοι, Milaknis, Grigonis και Walkup και ειδικά ο πρώτος, διαθέτουν πολύ καλό σουτ αλλά δε δημιουργούν για τον εαυτό τους. Έχουν την τάση να «βγαίνουν» από τα screen για να εκτελέσουν. Συνεπώς μία «διαβασμένη» και συγκεντρωμένη άμυνα δε νοείται να τους αφήσει να βρουν ρυθμό. Δεν ξέχασα τον Ulanovas κι ελπίζω ο Παπανικολάου να αγωνιστεί. Διαφορετικά ίσως προστεθεί ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα για τον Ολυμπιακό. Εφόσον λοιπόν, με εξαίρεση τον Grigonis, οι παίκτες αυτοί δεν απειλούν με προσωπική φάση, είναι απαραίτητο να υπάρξει η σωστή αλληλοκάλυψη, να βγαίνουν οι βοήθειες και να μην κολλάνε οι προσωπικοί αντίπαλοι στα screen, αφήνοντας πεδίο δράσης για ένα σουτ με καλές προϋποθέσεις. Πόσες πανομοιότυπες φάσεις, με πρωταγωνιστή το Milaknis να δω ακόμα ο δύσμοιρος; Μέσα στη ρακέτα ένας καλός Milutinov δεν έχει αντίπαλο σε άμυνα και επίθεση. Εκτός και αν, αυτή τη φορά, μετά τον Iverson σκοπεύουμε να κάνουμε ήρωα το Landale. Ο Rubit μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του LeDay, παίζοντας τον με δύναμη, ενώ και ο Πρίντεζης είτε με το Hayes είτε με το Jankunas, επιβάλλεται να κεφαλαιοποίησει επιθετικά και αμυντικά το post παιχνίδι του.
Είναι ένας αγώνας, που θέλει σωστές επιλογές στην επίθεση και ένα πιο fast tempo ρυθμό. Να εξασφαλιστούν τα αμυντικά rebounds και να δούμε γρήγορες επιθέσεις με εκφραστές τους Paul, Cherry και Πρίντεζη. Δεν καταλαβαίνω γιατί, με δεδομένη την επιθετική δυστοκία, σε 5 αγώνες, που η συγκομιδή του Ολυμπιακού είναι <70 πόντων, να μην επιχειρείται κάτι τέτοιο. Σε set παιχνίδι ο Rochestie μπορεί να βρει ρόλο και χρόνο, χωρίς να έχει απέναντι του αθλητικά guards και δίνοντας πολύτιμους πόντους σε νεκρά διαστήματα. Θεωρώ, εκ των ων ουκ άνευ, ότι ο αριστερόχειρας guard πρέπει να μπει επιθετικά στο παιχνίδι της ομάδας, ως μέλος του 2nd unit, προκειμένου να έχουμε καλές πιθανότητες να διεκδικήσουμε τη νίκη.
Αυτό το παιχνίδι προσφέρεται για να χτυπήσουμε εμείς τις αμυντικές αδυναμίες της Zalgiris (Perez, Lekavicius, Milaknis, LeDay) και σε καμία περίπτωση να μην την αφήσουμε να βρει ρυθμό. Θυμηθείτε το καταστροφικό φινάλε της 3ης περιόδου στον περσινό αντίστοιχο αγώνα, όπου, ο Blatt δεν πήρε έγκαιρα time out και, ροκανίστηκε πολύ γρήγορα η υπέρ μας διαφορά. Θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, ότι η Zalgiris από την άλλη είναι ένα αξιόμαχο σύνολο, με τον ίδιο προπονητή για πολλά χρόνια, που ξέρει να παίρνει το 100% από κάθε παίκτη του και να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες του αντίπαλου. Σύμφωνοι σε αυτό, όμως δε θεωρώ ότι και εκείνη είναι σε εξαιρετική κατάσταση, όπως διατυμπανίζεται.
Σίγουρα έχει κάνει δυο μεγάλες νίκες (εντός με Real και εκτός με Fener), ωστόσο και εκείνη έχει τρεις ήττες στο γήπεδο της (με Zenit, Baskonia και Barcelona), οι οποίες της στοιχίζουν στη φετινή κούρσα. Η αλήθεια είναι ότι και η λιθουανική ομάδα «ψάχνεται» ακόμα, ωστόσο έχει την τύχη να διαθέτει στις τάξεις της τον «κυματοθραύστη» Jasikevicius. Ο Landale δεν έχει δείξει ακόμα τις αγωνιστικές του δυνατότητες, με αποτέλεσμα να βλέπουμε το LeDay ως center σε σχήματα με Hayes ή Jankunas στο 4. Και η επιλογή του Perez ξένισε, καθώς αν η σκέψη ήταν να αποτελέσει το νέο Pangos, μάλλον μέχρι τώρα δείχνει να είναι ο… Cherry της λιθουανικής ομάδας! Όσο παράξενο και αν ακούγεται τα σημεία αναφοράς της Zalgiris είναι οι Grigonis και LeDay, που συνεισφέρουν το 35% των συνολικών πόντων της.
Μιας και ξεκινήσαμε τη στατιστική ανάλυση, ας κλείσουμε με τη συνήθεια… που έγινε λατρεία, δηλαδή μια επισκόπηση ενδιαφερόντων στατιστικών στοιχείων από την τρέχουσα σεζόν!
√ Έχουμε να κάνουμε με δύο από τις πιο «δυσκοίλιες» (sic) επιθετικά ομάδες. Η μεν Zalgiris σκοράρει κατά μ.ο. 75,7 πόντους, ο δε Ολυμπιακός 71,7.
√ Η Zalgiris βρίσκεται στην 8η θέση σε ποσοστό ευστοχίας τριπόντων (37% με 55/149), ενώ οι ερυθρόλευκοι είναι ουραγοί με μόλις 29,8% (49/164 προσπάθειες).
√ Η επιθετική δυσκολία πηγάζει κυρίως από το έλλειμμα δημιουργίας που αντιμετωπίζουν και οι δυο ομάδες, το οποίο είναι εμφανές στο δείκτη assist/turnover (15η η Zalgiris με 1,05 και 16ος ο Ολυμπιακός με 1,03).
√ Εκεί που υπερέχουν οι ερυθρόλευκοι είναι ο τομέας των rebounds (36 έναντι 33,8 κατά μ.ο.), κυρίως λόγω της παρουσίας του Milutinov.
√ Σε ατομικό επίπεδο για τη Zalgiris, πλην των LeDay και Grigonis, φέτος ξεχωρίζει ο Walkup με 9 πόντους μ.ο.
√ Ο Zach κυριαρχεί σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες, όντας 1ος σε πόντους, rebounds και index rating για τη λιθουανική ομάδα.
√ Αντίθετα το δίδυμο των PGs, Lekavicius και Perez κινείται σε «ρηχά νερά», συνεισφέροντας μόλις 10% των πόντων και 24% των assists της Zalgiris.
√ Στα δικά μας με εξαίρεση τον Paul, που εμφανίζει «γεμάτη» στατιστική (10,1 πόντοι με 40% στα τρίποντα, 3,9 rebounds, 1 assist και 1 κλέψιμο κατά μ.ο.), οι διακριθέντες αναζητούνται με το … κιάλι!
√ Ο Punter σκοράρει μεν 9,7 πόντους (σε 24’ συμμετοχής, 2ος σε χρόνο από τους ξένους πίσω από το Milutinov), ωστόσο τα ποσοστά του είναι 21,9% στα τρίποντα και 38,6% στα δίποντα.
√ Ο Milutinov παραμένει από τους πιο παραγωγικούς παίκτες μας, αλλά είναι πεσμένος σε σχέση με την περσινή περίοδο κυρίως επιθετικά (9,6 πόντοι μ.ο. με μόλις 59% στις βολές).
√ Οι Τρεις Σωματοφύλακες Σπανούλης – Πρίντεζης – Παπανικολάου συνεισφέρουν το 33,6% των πόντων του Ολυμπιακού, έχοντας ωστόσο σωρευτικά 30% στα σουτ τριών πόντων και 47% στα σουτ δύο πόντων.
√ Για το τέλος να σας αναφέρω ότι ο Cherry, που μαζί με τον LeDay είναι οι μόνοι που έχουν αγωνιστεί και στις δυο ομάδες, είναι 6ος σε χρόνο συμμετοχής με 18,5’ μ.ο.
Αυτή, λοιπόν, ήταν η συνοπτική ανάλυση για τον αγώνα με τη Zalgiris. Αν θέλω να φθάσω σε κάποιο συμπέρασμα, θα πω ότι αυτό που περιμένω από εδώ και πέρα από τον Ολυμπιακό είναι να «κοιτάζει» κάθε αγώνα χωριστά, να «διαβάζει» τον κάθε αντίπαλο του και να παίζει αυτό που μπορεί, όπως μπορεί, δίχως σημάδια παραίτησης. Ακόμα και αν σε λίγες αγωνιστικές δεν υπάρχει ξεκάθαρος αγωνιστικός στόχος, όσον αφορά στην πρόκριση, πρέπει η ομάδα να δείξει κάτι, μια βελτίωση και μια αγωνιστική φιλοσοφία στην οποία και να χτίσει. Και στην τελική ακόμα και αν χάνει, ας χάνει με «στυλ» και όχι με κάτω τα χέρια.
Δυστυχώς εδώ έχουμε φθάσει, να αποδεχόμαστε την ήττα ως συνήθεια και να μην ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Παρόλα αυτά, και ως γουρλής με 100% στα pregame έστω και σε μικρό δείγμα, εύχομαι η 2η μου απόπειρα να στεφθεί με νίκη. Ακόμα όμως και αν αυτή δεν αποτελέσει απαρχή για μια καλύτερη συνέχεια, τουλάχιστον να μπουν στο σακούλι μας οι δυο βαθμοί που, αν μη τι άλλο, θα βοηθήσουν σε μια όσο το δυνατόν αξιοπρεπέστερη βαθμολογική θέση στο φινάλε της σεζόν.
