Το μοτίβο της διαδρομής για να με πάνε τα πόδια μου στο ΣΕΦ είναι σχεδόν πανομοιότυπο. Η διαδρομή με το αυτοκίνητο, το πέρασμα από το σπίτι του φίλου που πηγαίνουμε μαζί χρόνια στα γήπεδα, οι συζήτηση και η αναμονή για την έναρξη του αγώνα, τα πειράγματα από τους κοινούς μπασκετικούς μας φίλους στο γήπεδο, οι προβλέψεις για τον αγώνα, το χάζι στις κερκίδες με τους διάφορους μυστήριους μέχρι την στιγμή που γίνεται το τζάμπολ, όταν και η προσοχή μας στρέφεται στα αγωνιστικά δρώμενα – είναι απλά το περίγραμμά μιας βιωματικής διαδικασίας για ένα οπαδό. Το παιχνίδι της Παρασκευής τα είχε όλα αυτά αλλά η αγωνιστικά μας παρουσία ήταν τουλάχιστον τραγική και μετέφερε γρήγορα το ενδιαφέρον στα γύρω γύρω. Τώρα το πως συνδέεται αυτό με τους με τους Γαυροελιτιστές, τους Γαυρορεαλιστές και τους Γαυρολαικιστές αλλά και τον χαμό που έγινε στο αποψινό μας Podcast είναι δύσκολο να σας το περιγράψω σε λίγες λέξεις.
Η αποψινή παρέα όμως αποτελούμενη από τους Charles, Penny, Navaho και Red Emerald τα είπε όλα και έξω από τα δόντια. Βλέπετε αγαπητοί φίλοι ο Μπασκετόγαυρος δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση οπαδού – θυμίζει λίγο τον ποδοσφαιρικό οπαδό του Ολυμπιακού των πέτρινων χρόνων που όμως σε ένα παράλληλο σύμπαν κέρδισε 2 Champions League και έπαιξε σε άλλους 3 τελικούς σε 10 χρόνια – και ξαφνικά μετά από 1-2 περιόδους που τον πήρε η κάτω βόλτα δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί. Η συζήτηση μας ήταν χωρίς υπεκφυγές – ειλικρινής και αποδεικνύει πως αν μη τι άλλο στο Red Point Guard δεν θα βρείτε τίποτα άλλο παρά αγάπη για το παιχνίδι, την ομάδα και αυθεντικότητα. Ακολουθούν 110 λεπτά Ολυμπιακής μπασκετοκουβέντας!
Λάθη περασμένων χρόνων, κραυγαλέες λανθασμένες αποφάσεις που ξεκινούν μετά την κατάκτηση της κούπας του Λονδίνου έχουν συσσωρευτεί και βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν περισσότερο όταν σταματήσουν σπαν και πριντ.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι το πράγμα φαινότανε από καιρό αλλά θες το καλάμι θες η υπεροψία θες αλαζονεία θες η ξερολίαση θες η τεχνογνωσία και καλά βάλτε ότι θέλετε φτάσαμε σε αυτά τα χάλια και δεν είναι μόνο το οικονομικό το πρόβλημα αυτό είναι το ανησυχητικό.
Για μένα όλα απ την αρχή, και όχι μόνο να αλλάζουμε τους παίκτες κάθε φορά…
Έχοντας πλέον ακούσει ολόκληρο το podcast, θα πω και εγώ τη γνώμη μου μιας και δεν κατάφερα να συμμετάσχω… Θα χωρίσω το σχόλιο μου σε δύο ενότητες, την πρώτη όσον αφορά στην έννοια “οπαδός” και τη δεύτερη στα της ομάδας. Σόρρυ για το μέγεθος, αλλά επειδή ήθελα να ήμουν κ εγώ στον αέρα, πρέπει να βρω κάποιο χώρο να τα πώ!
Για το πρώτο έχω να μοιραστώ μαζί σας, ότι όσο μεγαλώνω και παρόλο που έχω αραιώσει ως προς την παρουσία μου στο γήπεδο (κάτοχος διαρκείας στο ποδόσφαιρο από 2004 – 15 και στο μπάσκετ από 2005 – 10), η δίψα μου και το πάθος παραμένει το ίδιο. Είμαι ο ίδιος οπαδός που το 2006 μετά από εντός έδρας ήττα για την Ευρωλίγκα έτρεχα πάνω από τη φυσούνα για να βρίσω τον Γκέρσον και ο ίδιος που στο Καραισκάκη, στο 1 – 1 με τον ΠΟΑ το 2011 και την τρομερή εμφάνιση του Καπίνο, έπαθα κάτι σα “μίνι εγκεφαλικό” από την πολλή ένταση σε συνδυασμό με τις φωνές!
Και είμαι ο ίδιος που το 2014 στον 5ο τελικό στο ΟΑΚΑ και ενώ όρθιος κράταγα ένα μωρό λίγων μηνών στην αγκαλιά μου, από τα νεύρα μου λόγω της διαιτησίας, μόνο που δε μου έπεσε… Γενικά ενώ οι απόψεις μου είναι αρκετά μετριοπαθείς, οι αντιδράσεις μου είναι πιο ακραίες. Ένας από τους βασικούς λόγους που δεν μπορώ να δώ live αγώνες με γκραν-γκινιολικό φινάλε (!) στο γήπεδο, είναι αυτός, πάντα θέλω θέση στο διάδρομο, δεν μπορώ την ατέρμονη αναμονή με το παιχνίδι στον πόντο κ γενικά η ταχυπαλμία πιάνει κόκκινο! Ρωτήστε τους φίλους μου τι τράβηξαν στον Παρίσι…
Όμως όσο περνάνε τα χρόνια και έχοντας ζήσει τα δύο αυτά τμήματα από το 86 και μετά, όλες τις καλές και κακές στιγμές, εσωτερικά, δεν ξέρω γιατί, αλλά ενώ θέλω να βγάλω όλη την ένταση και με την κριτική μου, να τους πάρει όλους η μπάλα, τελικά η κρίση μου επηρεασμένη ίσως από τη συναισθηματική νοημοσύνη μου, δε μου το επιτρέπει. Δύσκολα πλέον θα κατηγορήσω, παρόλο που βλέπω τα κακώς κείμενα, σαν ένας πατέρας που καμιά φορά κάνει τα στραβά μάτια για να μη μαλώσει το παιδί του… Αρρωσταίνω όταν χάνουμε, ειδικά στο μπάσκετ αυτή τη δύσκολη περίοδο και μετά από αυτό που έζησα με τη Ζενίτ, απόρησα από την “ανωτερότητα” της πλειοψηφίας του κόσμου, σα να μην τρέχει τίποτα που ηττηθήκαμε από μια πρωτάρα. Ήθελα να τα βγάλω όλα από μέσα μου αλλά σαν το ζόμπι που περιέγραψε ο Κάρολος ακολούθησα τους υπόλοιπους στην έξοδο! Και ακόμα χειρότερα μετά από μια ήττα όπως με τη Μακάμπι, με κάτω τα χέρια να χειροκροτάνε οι περισσότεροι λες και μείνανε ικανοποιημένοι από την προσπάθεια και την “τιμητική ήττα”…
Από την άλλη, ενώ συμφωνώ με τα παιδιά για όλα αυτά που είπανε για τον Ελληνικό κορμό, για το μπάσκετ που (δεν) παίζουμε, για την κακή εικόνα και τα άσχημα αποτελέσματα και προσωπικά τσαντίζομαι και στενοχωριέμαι με αυτά που ζούμε φέτος, πως μπορώ να κρατήσω κακία στο Σπανούλη, στον Πρίντεζη? Σύμφωνοι η παρελθοντολαγνεία μόνο κακό κάνει στην ομάδα, ωστόσο δυστυχώς όταν κάποιοι παίκτες είναι τόσο μεγάλα μεγέθη όπως ο Κιλλ Μπιλ, τα τελευταία χρόνια κάθε ομάδας είναι πολύ δύσκολα! Θα δώσω μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε:
Ο Άρηςτην τελευταία χρονιά των Γκάλη και Γιαννάκη διασύρεται στην Ευρώπη και μένει εκτός τελικών Α1 μετά από δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια… Η Μακάμπι των 90ς παρά την “ανομβρια” Ευρωπαικών τιτλων μένει πιστή στο γέρο Τζάμσι που παίζει μέχρι τα 40 του. Η Κνορ Μπολόνια θα έχει τους Μπρουναμόντι και Μπινέλι μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα του Ναβάρο και του ΔΔ είναι ακόμα νωπά. Άρα αυτοί οι παίκτες που έχουν γίνει συνώνυμα ομάδων, έρχεται η ώρα που καταντάνε “βαρίδια”, αλλά τι μπορεί να πει κανείς για αυτούς, συγκρίνοντας με την τεράστια προσφορά τους;;; Είναι μεγάλο το ηθικό βάρος αυτών που κρατάνε τις τύχες μιας ομάδας για να τους “τελειώσουν” έτσι απλά.
Και περνάμε στο μεγάλο ερώτημα; Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν ή αφήνουν τις σημαίες να κυματίζουν στον ιστό;
Πέρυσι όταν έγιναν οι συζητήσεις με Μεσίνα, λέγεται ότι το ντιλ χάλασε επειδή ο Ιταλός ήθελε το απόλυτο κουμάντο και να έβαζε στην άκρη τον Ελληνικό κορμό… Οι Αφοί ούτε που ήθελαν να ακούνε κάτι τέτοιο. Και επιλέχθηκε ο Μπλατ ως μέση λύση, που θα άφηνε τους Έλληνες με βασικό ρόλο αλλά βγάζοντας παράλληλα και ξένους μπροστά. Κατά τη γνώμη μου δεν έπρεπε να επιλεγεί μεσοβέζικη λύση. Είτε έπρεπε να πάμε με τοπ προπονητή που θα έκανε ό,τι ήθελε με την όποια ευθύνη δική του (είτε επιτυχία είτε αποτυχία), είτε εφόσον αγαπάμε το μοντέλο Ελληνικού κορμού, τότε ένας προπονητής τέτοιου τύπου (Τόμιτς, Αγγέλου) που θα το υπηρετήσει.
Τελικά επιλέχθηκε η μέση οδός και όλα μα όλα πήγαν λάθος, από τη στελέχωση, από τα οικονομικά προβλήματα, από το ηχητικό, από τις πράξεις της Διοίκησης μετά από αυτό, μια αλληλουχία που έφερε την ομάδα σε δύσκολη θέση. Και φέτος το δράμα συνεχίζεται, με εμάς θεατές σε ένα έργο με φινάλε που δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να αρχίσω να βρίζω είτε τη Διοίκηση, είτε τους Έλληνες παίκτες, είτε τους νέους που ήρθαν και μερικοί απλά δεν μπορούν, για να εκτονωθώ. Και κανείς δε θα μου έλεγε κ τίποτα, γιατί έχουμε πολλά δίκια με το μέρος μας!
Αλλά δεν το κάνω, τουλάχιστον όχι σε αυτή τη χρονική συγκυρία, όχι γιατί θέλω παριστάνω το καλό παιδί, το διπλωμάτη που δεν τα “χώνει” και θέλει να τα έχει καλά με όλους, ούτε επειδή αδιαφορώ, ούτε επειδή έχω αποδεχθεί τη μοίρα μας παθητικά. Δεν το κάνω γιατί βλέπω τελικά ότι όπως το ποδοσφαιρικό τμήμα, το ένα παιδί μας, την τελευταία χρονιά του Κόκκαλη ξεκίνησε να παίρνει την κάτω βόλτα, αλλά εγώ ήμουν εκεί δίπλα και ας χάνουμε το πρωτάθλημα και ας βγαίνουμε 5οι, έτσι και τώρα το μπασκετικό, το άλλο παιδί μας περνάει ακόμα πιο δύσκολα και ίσως οι φωνές και οι κατάρες δεν είναι η κατάλληλη λύση. Όλοι θέλουμε το καλύτερο και πιστεύω ότι σύντομα θα έρθει, γιατί έτσι είναι ο Ολυμπιακός, φτάνει πολύ ψηλά και σαν άλλος Ίκαρος πέφτει χαμηλά και πνίγεται, αλλά στο τέλος κατορθώνει να ξαναπετάξει ξεπερνώντας κάθε προσδοκία…
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται ρομαντικά, γραφικά, όπως θέλετε πείτε τα, αλλά ίσως υπάρχει και άλλο ένας είδος οπαδού του …γαυρου – passionsentimental! That is me 🙂
Γεια, ούτε αγριότητες και πάρκιγκ (το απόλυτο low point της ιστορίας του μπασκετικού Ολυμπιακού), ούτε αποχή, ούτε μηδενισμός των πάντων. Χρειάζεται κατά τη γνώμη μου να “μιλήσει” κάποια στιγμή το Στάδιο. Αφού δεν είμαστε στην Ισπανία για να έχουν βγει τα μαντήλια προς κάθε κατεύθυνση εδώ και καιρό, χρειάζεται μια γιούχα, ένα εμφαντικό “Αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό”. Είναι απίθανο – και μοναδικό θα έλεγα – ότι χειροκροτήθηκε αυτό το χάλι και κατ’ επέκταση όλα όσα μας έχουν φέρει εδώ.
Οι αδελφοί έχουν ρίξει άπειρο χρήμα στο πηγάδι και μας σήκωσαν από τα αζήτητα. Οι εναλλακτικές προοπτικές που ακούγονται ούτε εμένα με ενθουσιάζουν και ισοδυναμούν με σύνδεση του αρρώστου με το μηχάνημα που σε κρατάει απλώς στη ζωή. Όμως οι διοικούντες έχουν κάνει απίθανα λάθη όμως και συνεχίζουν να τα κάνουν (ο Αϊνστάιν έχει δώσει τον ορισμό της παράνοιας ως να κάνεις τα ίδια πράγματα περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα). Όλα τα προβλήματα ξεκινούν από τις δικές τους παραλείψεις και αστοχίες. Πρέπει κάποια στιγμή να τα ακούσουν και εκείνοι από όσους νοιάζονται για το μπασκετικό τμήμα, γιατί φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα, όταν λήξει η εμφανώς συμφωνημένη ομερτά, θα τους περιλάβουν οι άλλοι που έχουν διαφορετική ατζέντα και διαφορετικό κώδικα επικοινωνίας.
Btw τρομερή δουλειά στο podcast. Έχω αρχίσει να ακούω κανά μήνα τώρα, συνεχίστε. All the best.
Γειά σου Ryan. Τι είδους αντίδραση είναι ενδεδειγμένη σε αυτή την φάση ρε φίλε; Ήπια; (την ζούμε), φωνές και κράξιμο; γίνεται από πολλούς εδώ και καιρό. Ακραία με επεισόδια (έχουν γίνει και απο αυτά). Το μόνο που θα οδηγήσει είναι σε αλλαγή διοίκησης – και εγώ δεν βλέπω ούτε αντικαταστάτη ούτε ότι οι Αφοί αξίζουν τέτοια συμπεριφορά!
Λευτέρη ναι είσαι καλά – εμείς ως παρέα λέμε αυτό που πιστεύουμε και δεν διεκδικούμε το αλάθητο. Σε ότι αφορά το σχόλιο σου έγινε πολύ σύνθετο το πρόβλημα γιατί επικοινωνιακά ως διοικηση δεν εξήγησαν τίποτα.
Συμφωνούμε σε πολλά. Βέβαια τα χρήματα σε αυτόν τον Ολυμπιακό δεν έφεραν επιτυχίες όσο το knowhow και η πίστη σε ένα πλάνο. Χωρίς όμως μια σπουδαία προσωπικότητα στον πάγκο και επαναφορά στην κανονικότητα σε ότι αφορά την ρευστότητα δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Και ως Μεσόγειοι έχουμε σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα να καθορίζει και την οπτική μας για τα πράγματα. Περνάμε φάση big Greek drama.
Το πάρκινγκ – όντας πιο μελανή ίσως στιγμή του τμήματος -λειτουργεί πλέον αντίστροφα: Επειδή αισθανθήκαμε ντροπή που κάναμε ότι κάναμε στην ομάδα του b2b, πλέον στηρίζουμε μέχρι τέλους (no pun intended), αναθεματίζοντας και δαιμονοποιοντας την κριτική.
Σχετικά με το στάτους του σπαν π.ο. και μ.ο. προφανώς συμφωνώ, ο πρίντεζης όμως είχε ήδη μια ξεχωριστή θέση στη καρδια του κόσμου λόγω του οπαδικού.
Υ.γ.
Το πάρκινγκ πάντως κάποιοι παίχτες τότε το θεώρησαν χρήσιμο.
Γειά σου Παναγιώτη.
Δεν νομίζω / θυμάμαι να είπα πως δεν πληρώθηκαν υπεραξίες – ίσα ίσα που στον ελληνικό κορμό έγινε και παράλογα το μεγαλύτερο μέρος της επένδυσης. Σε ότι αφορά όμως το τρόπο (μοντέλο) επιτυχίας είναι γεγονός ότι η διοίκηση επέλεξε να κινηθεί έχοντας σαν ραχοκοκαλιά τον Ελληνικό κορμό (ορθώς όταν έχεις 2 εκ των καλύτερων παικτών στην Ευρώπη δηλ. Σπανούλη και Πρίντεζη) και να τους πλαισιώσει πρωτίστως με αθλητικούς ψηλούς και κάποιες λύσεις λαχεία στις υπόλοιπες θέσεις. Τα μεγάλα σφάλματα έγιναν στις καθυστερημένες ανανεώσεις παικτών (κυρίως ξένων π.χ. Hines, Hackett αλλά και στον Σλούκα). Αλλά και στο γεγονός ότι με την μείωση στο budget βρέθηκαν να δίνουν σχεδόν το 40% του Budget σε 2 παίκτες.
Όμως αν θέλουμε να δούμε την κατάσταση αυτή αντικειμενικά. Από τα 30m το 2010 για διάφορους λόγους βρέθηκαν να διαθέτουν 10-12 μέχρι το 2017 και με 50% μειωμένη επένδυση έφεραν 4 ακόμα τελικούς και 2 τίτλους. Αυτό προφανώς υποδεικνύει καλό κουμάντο, κατά βάση σωστές επιλογές και αντίληψη της αγοράς. Στο πλάνο υπήρξαν και παραφωνίες με τα υψηλά συμβόλαια σε Μάντζαρη και μεγαλύτερη έμφαση στον ελληνικό κορμό από ότι θα έπρεπε. Και σίγουρα ευνοήθηκαν από την μεγάλη τύχη να έχεις τον Σπανούλη στα Prime του να τους κάνει όλους να μοιάζουν καλύτεροι από ότι είναι.
Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους και δεν θα γενικεύσω. Προσωπικά όμως ως πρώην “ποδοσφαιρικός”, αν και δε θα χειροκτροτουσα ποτέ προχθές (συμπάσχω με ναβαχο) “φοβάμαι” την εναλλακτική (που με έστειλε στο μπάσκετ).
Νίκο μίλησες για επιτυχημένη διοίκηση αν δεν κάνω λάθος (5 τελικούς στη δεκαετία). Να σε ρωτήσω λοιπόν για τον τρόπο που επιτεύχθηκαν αυτές οι επιτυχίες; Είπες δεν πληρώθηκαν υπεραξίες. Όντως τώρα; Μόλις φέτος έφυγε ο Μάντζαρης από την ομάδα και ειναι στην πόρτα της εισόδου ο Λαρεντζακης.
Θα απαντήσω μόνος μου λοιπόν ότι οι επιτυχίες ήρθαν έχοντας 2 από τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης στην πεντάδα σου. Δυστυχώς οι συγκεκριμένοι πλέον δεν μπορούν να συμπεριληφθουν στους καλύτερους. Όσο για τους υπόλοιπους Ελληνες, καλώς ή κακώς το επίπεδο είναι χαμηλό.
Όσο για τις κατηγορίες των οπαδών, νομίζω σε κανέναν δεν αρέσει να τον κατατάσσουν. Γνώμη μου είναι λοιπόν πως άλλες φορές ανήκω στη μία κατηγορία, άλλες στις υπόλοιπες ανάλογα τη διάθεση και το περιβάλλον.
Με σεβασμό προς όλους τους συμμετέχοντες πολύ ομφαλοσκόπηση βλέπω…Τα αίτια για την τωρινή κατάσταση του Ολυμπιακού μας είναι τρία:
1. Αδυναμία να ακολουθήσουμε τα budget του ανταγωνισμού (δεν γίνεται κάθε χρόνο να φτάνουμε τελικό με μπλόφες. Το ισχυρό χαρτί στο τέλος πάντα κερδίζει).
2. Μέχρι να αποχωρήσουν τα δύο τοτέμ μας Kill Bill και Πρι δεν θα σηκώσουμε κεφάλι (βλέπε Barça όταν βάρυναν τα χρόνια την πλάτη του Navarro).
3. Μη λήψη απόφασης από τη διοίκηση για αναμόρφωση του Οργανισμού ώστε να ακολουθήσει τις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ (αθλητικότητα, αξιόπιστο τρίποντο) χωρίς ωστόσο να ξεχάσουμε την άμυνα μας ώστε να δημιουργηθεί μια αξιοπιστη two way team.
Αυτό το οποίο μας θλίβει περισσότερο είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη οποιουδήποτε πλάνου για το μέλλον. Ως Μεσόγειοι όμως ας είμαστε αισιόδοξοι.
Ιδού η θεωρία μου.
Το πάρκιγκ δεν στράφηκε κατά των παικτών ούτε κατά της διοικησης.
Ακόμη και μετά το back-to-back η κριτική, συχνά άδικη και άρρωστη, άγγιζε τους παίκτες-σύμβολα. Θυμάμαι ακόμα το Βασίλη να δείχνει τα αυτιά του στους δικούς μας οπαδούς στο ΣΕΦ, πριν το κάνει στο ΟΑΚΑ.
Όλα άλλαξαν μετά τους τελικούς του 2016 (μια εν γένει κάκιστη χρονιά) με το buzzer beater του Σπανούλη στο πρόσωπο του Διαμαντίδη, στιγμή-λύτρωση για εκατομμύρια οπαδούς, και τον Πρίντεζη να παίζει δακρυσμένος έχοντας χάσει πρόσφατα τον πατέρα του. Από εκείνη τη στιγμή και μετά πέρασαν στο απυρόβλητο και στην αθανασία. Από το 2016 όχι από το 2013.
Όσο για τη διοίκηση, σε μεγάλο μέρος του (μπασκετικού) κόσμου υπάρχει ο φόβος του “και μετά τι;”, ο οποίος συγκρατεί τον αναβρασμό.
Οκ διαφωνούμε 😀 Εχε υπόψη σου ότι ανταλλάσουμε απόψεις μια μέρα μετά το δεύτερο συνεχόμενο τριπλ νταμπλ του Ντόντσιτς τον οποίο έβαλε ο Λασο να παίζει από τα 16 καθώς και λιγες μόνο μέρες μετά τις φοβερές εμφανίσεις του Γκαρουμπα τον οποίο εμπιστεύτηκε και πάλι ο Λασο. Αναμένω να δω την πρώτη εμφάνιση του “δικου” μας Βουξεβιτς και φοβάμαι μην δούμε πρώτα αλλού και τον Ποκουσεφσκι. Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι δεν είναι στραβός ο γυαλος, αλλά στραβά αρμενίζουμε. (αν πει κάποιος ότι δε θα ανεχτεί ο κόσμος κάτι τέτοιο, θα υπενθυμίσω ότι χάσαμε από τη μακαμπι στο σεφ με 25 και χειροκρότησαν)
Δεν συμφωνώ πως τα αρνητικά είναι περισσότερα. Αντιθέτως η γνώμη μου είναι πως είναι η πιο επιτυχημένη διοίκηση του Ολυμπιακου σε όλα τα σπορ όλων των εποχών. Και μια από τις πιο επιτυχημένες στην Ευρώπη στο μπάσκετ. Δεν βλέπω τραγική διαχείριση βλέπω λάθη αλλά βλέπω και τεράστιες επιτυχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η κίνηση ματ δεν ήταν ο Βασίλης αλλά ο Duda που έφτιαξε για 2η φορά μια τρομερή ομάδα. Ο Βασίλης έγινε αυτό που ήθελε και δεν μπόρεσε στον Παο αλλά αυτό συνέβη γιατί υπήρχε το σωστό πλαίσιο και οι ρόλοι.
Νίκο κακώς ανησύχησες για το αν κουραστήκαμε όσοι παρακολουθήσαμε την συζήτησή σας. Αν κρίνω από τον εαυτό μου θα σου πω ότι ίσως ήταν το πιο ενδιαφέρον pod απ΄όσα τουλάχιστον εγώ ήμουν ακροατής. Άκουσα πράγματα πέρα από μπασκετικές αναλύσεις “φιλοσοφικές” απόψεις περί ποιος θεωρείται οπαδός και ποιος φίλαθλος, απόψεις για τα πιστεύω των παιδιών περί του πως έπρεπε να πορευτεί η ομάδα, διαφωνίας με διαφορετικές απόψεις που όμως είναι το αλατοπίπερο κάθε ζωντανής συζήτησης και άλλα.
Θα πω κάτι ακόμα. Άκουγα μια άποψη ενός σχολιαστή και έλεγα “μαζί σου σωστός, συμφωνώ κι εγώ” και αμέσως μετά τη διαφορετική άποψη ενός δεύτερου σκεπτόμενος “ώπα και συ σωστός” χωρίς όμως να λέω ότι ο προηγούμενος είναι λάθος. Τι θέλω να πω. Κατά την άποψή μου το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι πολυσύνθετο, δεν υπάρχει μόνο μια αλήθεια.
Άποψή μου επίσης ότι εννιά στις δέκα “no money, no honey” και αφού λεφτά δεν υπάρχουν (διαθέσιμα) τότε ρίξε τον εγωισμό σου και ανέθεσε την ομάδα σε έναν τεχνοκράτη αφού δεν είσαι διατεθειμένος για προσωπικούς λόγους να αναζητήσεις διάδοχο.
Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε λοιπόν. Η πιο μεγάλη κίνηση των αφων ήταν ο Βασίλης Σπανούλης. Έφεραν στην ομάδα ένα θρύλο της Ευρώπης και τους αντάμειψε η μοίρα. Από εκει και περα, αν τα βάλουμε στο ζύγι νομίζω τα λάθη τους είναι περισσότερα από τα σωστά και για να προλάβουμε τα χειρότερα πρέπει να το δούμε αλλιώς. Όσο για τους προϋπολογισμούς που ανέφερες, μακάρι να ήμασταν σίγουροι ότι ακόμη και τα υποπολλαπλάσια πόσα που διαθέτουν, δίνονται.
ΥΓ: ακόμη και φέτος υπάρχει παίχτης στην ομάδα μας από τα Τρίκαλα (Παπ) που παίρνει ένα εκατομμύριο (λέω εγώ τώρα) και η πορεία του είναι στην καλύτερη καθοδικη (γνώμη μου). Η διαχείριση λοιπόν είναι τραγική. Όσο για τον Μπλατ δεν είναι ταμπού να πούμε ότι τα έκανε σαλάτα. Όλα λάθος λοιπόν και δε βλέπω σχέδιο/πλάνο
Μήπως έχει αναπτυχθεί ένα ενοχικό σύνδρομο σχετικά με αυτό το θέμα λόγω 1) παρκινγκ και 2) παρουσία σπαν στην ομάδα;
Οκτώβρης 2012, μόλις 5 μήνες μετά από το πιο μάγκικο ευρωπαϊκό ever και 4 μήνες μετά από την κατάκτηση πρωταθλήματος, αμφότερα μετά από 15 χρόνια: Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα γελοιοποιείται 61-79 από τη Ζαλγκίρις στο ΣΕΦ. Η γιούχα πάει σύννεφο από το δεύτερο ημίχρονο και κορυφώνεται στο τέλος. Αχαριστία; Κανείς δεν βγήκε να πει κάτι τέτοιο τότε. Υπερβολικές απαιτήσεις; Ίσως. Η ομάδα πάντως ανασυντάχτηκε, έφτασε Φ4 και το σήκωσε ξανά.
Νοέμβριος 2017, μια ομάδα διαλυμένη, χωρίς στόχους, χωρίς μέλλον, τσιφλίκι κάποιων παιχτών, ξέφραγο χωράφι για αρδομάνατζερ κολλητούς του κορμού, πεδίο πειραματισμών από περαστικούς προπονητές και χόμπι των διοικούντων, χωρίς τίτλο κάμποσα χρόνια, τρώει 25 π. στο κεφάλι από τη Μακάμπι. Και υπάρχει κόσμος να χειροκροτεί και να τραγουδάει. Κόσμος που κάθεται και στην κερκίδα αλλά και στο πέταλο και ο νοών νοείτο.
Αυτή είναι η χειρότερη κατάντια. Η αποδοχή του μοιραίου, η εξίσωση της διαμαρτυρίας με την προδοσία στα όσια και τα ιερά, η λογοδοσία ως έγκλημα καθοσιώσεως, το δε βαριέσαι, το μ’ αυτούς μεγαλώσαμε και τα λοιπά. Ότι μαζί με την έλλειψη προοπτικής, έχει πάψει να υπάρχει αντίδραση. Ή αν προτιμάτε να το δείτε και ανάποδα, επειδή δεν υπάρχει αντίδραση, δεν υπάρχει προοπτική.
Και προφανώς όταν μιλάω για αντίδραση, εννοώ απ’ όσους στ’ αλήθεια νοιάζονται για αυτή την ομάδα. Απ’ όσους αφήνουν τον οβολό τους, απ’ όσους ενδιαφέρονται για την πορεία τους, απ’ όσους το μπάσκετ του Ολυμπιακού είναι το μεράκι τους. Δεν εννοώ απ’ τους άλλους που δεν νοιάστηκαν ποτέ, από τους πανηγυρτζήδες, από τους θιασώτες των θεωριών περί “Φιλοθέη BC”. Από όσους είναι με τον ένα τρόπο ή τον άλλο κοντά στην ομάδα, εννοώ. Αυτοί θα έπρεπε να ήταν οι πρώτοι που να αντιδρουσαν στην φαρσοκωμωδία που εκτυλίσσεται. Και όμως στην πλειοψηφία τους είναι αυτοί που δεν αντιδρούν.
Οι εποχές του “αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό” μοιάζουν πολύ μακρινές.