Η BC Zenit St Petersburg συμμετέχει για πρώτη φορά στην Euroleague. Σε αντίθεση με την ποδοσφαιρική ομάδα, που ιδρύθηκε το 1925, η μπασκετική έχει σαφώς μικρότερη ιστορική πορεία. Ιδρύθηκε το 2003 ως Ντιναμό Μόσχας Περιχώρων (2003-07), συνέχισε ως Τριούμφ Μόσχας και το 2014 μετακόμισε, με τις ευλογίες του νέου χορηγού της Gazprom, στην Αγία Πετρούπολη όπου είναι μέχρι σήμερα. Δεν έχει κατακτήσει ακόμα κάποιον τίτλο και μεγαλύτερες επιτυχίες αποτελούν η συμμετοχή σε προημιτελικούς Eurocup, η συμμετοχή σε τελικό ρωσικού κυπέλλου και οι 3 τρίτες θέσεις στην VTB (+1 ακόμα ως Τριούμφ).
Το καλοκαίρι έκανε αρκετές μεταγραφές για να ανταπεξέλθει στην πρόκληση της Euroleague. Η παρθενική εμπειρία της από τα ευρωπαϊκά σαλόνια είναι σκληρή, καθώς έχει απολογισμό 2 ήττες με συνολική διαφορά 44 πόντων. Οι εμφανίσεις διαψεύδουν την φήμη που συνοδεύει τον προπονητή των Ρώσων, Joan Plaza, σχετικά με την καλή φόρμα των ομάδων του στις αρχές της εκάστοτε αγωνιστικής περιόδου.
Έχοντας να μοντάρει μια ολοκαίνουργια ομάδα με 11 νέους παίκτες, o κόουτς δεν τα έχει καταφέρει ακόμα.
Δεν βοήθησαν καθόλου οι τραυματισμοί του Zubkov, που θα μείνει μερικούς μήνες έξω, και κυρίως του Gustavo Ayon που έσπασε τη μύτη του στην ευρωπαϊκή πρεμιέρα στο Βερολίνο. Ο Μεξικανός βέβαια επανήλθε την Κυριακή που μας πέρασε, φορώντας προστατευτική μάσκα, στην εντός έδρας ήττα από την Nizhny για την VTB league. Τουλάχιστον σε αυτήν την διοργάνωση η ρωσική ομάδα πραγματοποίησε καλύτερο ξεκίνημα με 2 νίκες. Μάλιστα μία εκ των οποίων ήταν το διπλό μέσα στην έδρα της τρέχουσας πρωταθλήτριας Ευρώπης CSKA, και ας συντελέστηκε αυτό δίχως τους Janis Strelnieks και Ron Baker εκ μέρους της ομάδας του Ιτούδη.
Τα στατιστικά νούμερα της Zenit δεν έχουν βαρύνουσα σημασία, με μόλις 2 αγωνιστικές να έχουν παιχτεί, αλλά δεν είναι κολακευτικά όπως είναι αναμενόμενο έπειτα από 2 συντριβές. Ενδεικτικά είναι η χειρότερη επίθεση με 64 πόντους και η 4η χειρότερη άμυνα με 86 πόντους παθητικό. Βρίσκεται στην 14η θέση στα rebounds, 11η στα κλεψίματα και 13η στα fouls που κερδίζει. Είναι 1η στα λάθη, 13η στις βολές που επιχείρησε με 16/αγώνα, 16η στις προσπάθειες διπόντων με 31,50/αγώνα και 15η σε ευστοχία σε αυτά με 46,03%. Επιχειρεί πολλές προσπάθειες τριπόντων (26/αγώνα) με χαμηλή ευστοχία (28,85%). Από την άλλη, παρά την φτωχή επιθετική παραγωγή της, είναι 5η στις assists με 19,50/αγώνα. Πριν όμως εξαχθούν βιαστικά συμπεράσματα, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται στα στατιστικά.
Η ατομική κλάση των παικτών της Zenit είναι καλύτερη από τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, και εκτός του διπλού στην CSKA, ο αγώνας με την Barcelona ήταν πολύ πιο αμφίρροπος από όσο έδειξε το τελικό σκορ (63-87), καθώς στην έναρξη του τελευταίου δεκαλέπτου το score ήταν με 56-59. Συνυπολογίζοντας και τα τρία ματς που έχει δώσει για την VTB League έχουμε λίγο πιο αξιόπιστα συμπεράσματα, εντοπίζοντας κοινά στοιχεία. Τα λάθη αποτελούν πρόβλημα και στην VTB, 3η χειρότερη επίδοση με 13,67/αγώνα, ενώ οι assists παραμένουν άσσοι στο μανίκι του συνόλου του Plaza με 22,67/αγώνα (3η καλύτερη). Διαφοροποιήσεις παρατηρούνται στην συλλογή «σκουπιδιών», 6η σε 13 ομάδες με 34,67 / αγώνα (αντί των 32,50 στην Euroleague). Το πιο σημαντικό είναι ότι αξιοποιεί τις προσπάθειες τριών πόντων, στις οποίες είναι 4η στην VTB με 42% ευστοχία στις 2 πρώτες αγωνιστικές με τον Hollins παρόντα. Το ποσοστό πιθανότατα να παρέμενε πάνω από 40% αν ο Αμερικάνος αγωνιζόταν στο ματς εναντίον της Nizhny. Μία απουσία που στοίχησε την εκτός προγράμματος ήττα, και έριξε την Zenit στην 5η θέση των πιο εύστοχων ομάδων από τα 6,75, διατηρώντας όμως ένα αρκετά καλό ποσοστό (37,68%).
Για ένα στατιστικό στοιχείο υπάρχει πάντως η ισχυρή πεποίθηση ότι δύσκολα θα αλλάξει ριζικά στην διάρκεια της χρονιάς. Αναφερόμαστε στο pace, δηλαδή στον δείκτη των εκδηλωμένων επιθέσεων ανά ματς μιας ομάδας. Δεν είναι μόνο ότι η Zenit είναι 11η στην VTB (70,3) και 14η στην Euroleague (68,5). Υπάρχει και η προϊστορία των ομάδων του Plaza, που συνηγορεί σε αυτόν τον ισχυρισμό. Mε την Malaga, το 2015-16 ήταν τελευταίος σε Ισπανία (67,9) και Euroleague (66,6). Το 2016-17 τα νούμερα βελτιώθηκαν λίγο αλλά η κατάσταση παρέμεινε ουσιαστικά ίδια για την ισπανική ομάδα, όντας 19η (68,7) στο Eurocup και 15η(70) στην ACB. Τέλος το 17-18 η ομάδα της Ανδαλουσίας είχε την 15η καλύτερη επίδοση στην Euroleague με 68,7 και την 15η στο Ισπανικό πρωτάθλημα (70,4). Ως αντίλογος θα μπορούσε να τεθεί η περσινή χρονιά με την Zenit που, τουλάχιστον για δεδομένα Plaza, είχε υψηλά νούμερα σε Eurocup (72,8) και VTB (73), έχοντας βέβαια αναλάβει την ομάδα από τον Vasily Karasev τον Δεκέμβριο του 2018.
Επίσης την φετινή season οι 2 βασικοί pointguards της ομάδας είναι περιφερειακοί που μπορούν να χαρακτηριστούν γρήγοροι. Το ζήτημα είναι αν ο Renfroe και ο Albicy, που προέρχεται από μια ομάδα που τέλειωσε με το τέταρτο υψηλότερο pace της Ισπανικής Λίγκας (73,4) το 2018-19 την Ανδόρα, αρκούν για να γίνουν παράγοντες που θα ανοίξουν τον ρυθμό. Υπάρχει πάντως μια γενικότερη εντύπωση ότι η Zenit ήταν ικανή να στελεχώσει με καλύτερο τρόπο την περιφερειακή γραμμή της για αυτή την season. Αν τεθεί σύγκριση με την αντίστοιχη των 2 άλλων Ρωσικών ομάδων, οι 2 βασικοί guards της Zenit δεν είναι σε καμία περίπτωση superstars στο επίπεδο της Euroleague. Το υπόλοιπο backcourt αποτελείται από διεθνείς Ρώσους (Ponkrashov, Khvostov, Voronov) που, πλην Shved, έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι είναι μέτριοι σε υψηλό διεθνές, συλλογικό και εθνικό, επίπεδο.
Η καλή απόδοση των Albicy και Renfroe είναι μονόδρομος για να έχει η Zenit μια επιθυμητή πορεία στην Ευρωλίγκα, σηκώνοντας το μεγαλύτερο δημιουργικό βάρος με 8,5 από τις 19,5 assists ανά αγώνα των Ρώσων, αλλά και 11,5 στο πρωτάθλημα της VTB.
Υπάρχουν επίσης σαφή περιθώρια βελτίωσης στο κομμάτι του σκοραρίσματος στην Ευρωλίγκα, αφού έχουν χαμηλότερη επίδοση από αυτήν της VTB (15,5), και περιορισμένη σε μονοψήφιους μέσους όρους (Renfroe 6, Albicy 3). Ο 29χρονος Albicy αμφισβητήθηκε αρκετά από τους δημοσιογράφους και σχολιαστές της ΕΡΤ κατά την διάρκεια του Mundobasket, αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε τον νυν γκαρντ της Zenit, τερματίζοντας τρίτος με την Εθνική του, σπάζοντας το αήττητο σερί των Αμερικάνων που κρατούσε από το 2006 στην Saitama. O βραχύσωμος guard έπαιξε στον μικρό τελικό καθοριστική άμυνα στο αστέρι των Αυστραλών, Patrick Mills, έβαλε κάποια κρίσιμα σουτ τριών πόντων και έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των Γάλλων. Παράλληλα όμως, αν και λόγω σκαριού μπορεί να προκαλέσει ρήγματα και να βρει assists, δεν είναι τόσο ανθεκτικός στις επαφές για να πάει συχνότερα προς το «ζωγραφιστό». Με αυτόν τον τρόπο περιορίζεται ο τρόπος που απειλεί επιθετικά. Αδυναμία παρατηρείται επίσης στο παιχνίδι του, απέναντι σε καλούς σκρίνερ, παρά το ότι θεωρείται αντικειμενικά καλός αμυντικός.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «σημάδεμα» που έκανε η CSKA με James και Hines εναντίον του Albicy και του Iverson στο pick n roll, πληγώνοντας την Zenit στο πρώτο δεκάλεπτο του ματς με ποικίλους τρόπους. Ένας από αυτούς τους τρόπους ήταν η δημιουργία switch καταστάσεων, όταν ο Colton Iverson αναγκαζόταν να βγει έξω για να μαρκάρει τον James, με άμεση συνέπεια η Zenit να δεχθεί 4 πόντους σε 2 τέτοιες φάσεις, έπειτα από επιθετικό ριμπάουντ του Hines (ύστερα από άστοχο τρίποντο του James) και μετά από 1 εναντίον 1 μεταξύ James – Iverson. H CSKA αναγνώρισε την διαφαινόμενη ευκαιρία της παραμονής του Αμερικάνου σέντερ της Zenit στην πίσω γραμμή της άμυνας, και κάνοντας 2 screen πάνω στην μπάλα που σκόραρε άλλους 5 πόντους, με εύστοχο τρίποντο και δίποντο των James και Hilliard, και τον Voronov να είναι, αντί του Albicy, θύμα του screen στην 2η περίπτωση.
Η CSKA δεν έμεινε μόνο σε 1 vs 1 ή 2 vs 2 καταστάσεις, αλλά ενσωμάτωνε και τρίτο παίκτη στο PnR. 2 χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιων φάσεων: το PnR James – Hines, που ο πρώην Αμερικάνος σέντερ του Ολυμπιακού βρήκε τον Kurbanov καθώς έκοβε, και μια ακόμα με τον Mike James να παίρνει αντίθετη κατεύθυνση από το pick του Hines, τον Ponkrashov να δίνει βοήθεια στο drive και τον Αμερικάνο guard να πασάρει στον Kurbanov στις 45 μοίρες στην γραμμή του τριπόντου, αυτός να κάνει τη διείσδυση, να βρίσκει την πάσα στον εντελώς ελεύθερο Hines, ο οποίος ολοκλήρωσε με jump shoot.
Ο άλλος βασικός playmaker της ομάδας, ο αθλητικός και αριστερόχειρας Renfroe, είναι με διαφορά ό,τι πιο επικίνδυνο διαθέτουν στην δημιουργία κάθετου παιχνιδιού, αν εξαιρέσουμε, μερικώς, τον Voronov.
Πρόκειται όμως και για περίπτωση παίκτη με δυνητικά πολύπλευρη προσφορά στην καριέρα του. Είναι ήδη πέμπτος στον μ.ο. των assists στην φετινή VTB, ενώ εκμεταλλευόμενος το wingspan του έχει ολοκληρώσει αρκετές διοργανώσεις με πάνω από 1 κλέψιμο/παιχνίδι . Σε επίπεδο advanced stats έχει βρεθεί μεταξύ των άλλων 13ος στο STL% (2,99) του 14-15 στην Ευρωλίγκα, πρώτος στο τουρκικό πρωτάθλημα του 2017-18 στην ίδια κατηγορία (3,57), ενώ είχε και το υψηλότατο 4,48 στο σερβικό πρωτάθλημα με την Partizan το 18-19.
Εξίσου εντυπωσιακή είναι η έφεση στα rebounds, καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του. Λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι είναι ένας guard, αρκετές φορές ξεπερνάει το φράγμα του 10% στην προηγμένη στατιστική του TRB% ή κυμαίνεται λίγο κάτω από όριο του 10. Ένα στατιστικό που επιβεβαιώνεται και αυτήν την χρονιά στην VTB, αφού οδηγεί την κούρσα στην συγκεκριμένη στατιστική κατηγορία ανάμεσα στους pointguards της λίγκας με 13,5%, και τον McCollum της Unics να ακολουθεί με 9,4%. Εκτελεστικά, αν και είναι περισσότερο γνωστός για τα drive του, έχει παρατηρηθεί ότι οι αντίπαλοι προτιμούν να του δίνουν σε ορισμένες φάσεις το σουτ παίζοντας under στα screen. Ο ίδιος παίρνει προσπάθειες άνευ μπάλας κυρίως με στατικό σουτ και όχι τόσο με κίνηση. Πέρσι στις 2 ομάδες που αγωνίστηκε είχε 39,2% στην Αδριατική Λίγκα με τη Partizan σε 3,92 προσπάθειες/αγώνα και 46,8% στην Ισπανία με την Manresa σε 4,77 απόπειρες/ματς.
Για τον Αμερικάνο guard το κύριο πρόβλημα δεν είναι τα πεσμένα, σε σύγκριση με πέρσι, ποσοστά του από τα 6,75 αλλά η διαχρονική αχίλλειος πτέρνα του, τα λάθη, που μεγεθύνεται επειδή αγωνίζεται ως playmaker. Ένας χρήσιμος και αντικειμενικός δείκτης που το καταδεικνύει είναι το TOV% (29,8%), το όποιο του δίνει την 9η θέση των παικτών με το χειρότερο ποσοστό του 2019-20. Αυτός είναι ένας παράγοντας που μπορεί να ισχύσει και στην εξέλιξη της χρονιάς, βάσει των παρελθοντικών επιδόσεων του (2η χειρότερη επίδοση στην Ευρωλίγκα με 30,9% το 2015/16 με την φανέλα της Bayern, και τέταρτος το 2014/15 πάλι στην ίδια διοργάνωση ως παίκτης μιας άλλης γερμανικής ομάδας, της Alba). Όσον αφορά τα πιο φρέσκα δείγματα του, μπορούμε να πούμε ότι γίναμε μάρτυρες του worst case scenario για τον Alex Renfroe, στο ματς της προηγούμενης αγωνιστικής με αντίπαλο την Barcelona.
Εκεί ο Pesic, γνωρίζοντας ασφαλώς το μειονέκτημα του Renfroe, δοκίμασε επιλεγμένη πίεση σε όλο το γήπεδο. Στο 5 εναντίον 5 οι guard του ανταποκρίθηκαν ικανοποιητικά σε ατομικό επίπεδο στον περιορισμό του Renfroe, ενώ το κερασάκι στην τούρτα της αμυντικής εξολόθρευσης του ήταν τα hedge out των Tomic και Davies. Μια συνολική αμυντική τακτική που είχε απτά αποτελέσματα, κόβοντας με επιτυχία τις διεισδύσεις του και υποχρεώνοντας τον στον φτωχό απολογισμό των 5 πόντων και των 4 λαθών, την ίδια ώρα που είχε μοιράσει μόνο 4 assists. Η επιστροφή του Khvostov, που έπαιξε για πρώτη φορά φέτος με την Nizhny, ενδέχεται να δώσει κάτι ακόμα που δεν μπορούσαν ο Voronov (λίγη δημιουργία) και ο Ponkrashov (αναλώνεται αρκετά σε ρόλο small forward). Αυτό το κάτι είναι σχήματα με 2 playmaker που θα απελευθερώσουν τους Renfroe και Albicy και θα τους δώσουν έναν πιο εκτελεστικό ρόλο.
Ο Khvostov πέρυσι στην VTB ήταν 5ος στην αναλογία assists – λαθών (3,40) και 15ος στο Eurocup (3,33) φορώντας την φανέλα της Lokomotiv. Διαθέτει διαχρονικά ένα καλό σουτ μέσης απόστασης και τριπόντου, και ας ξεγελάει το ποσοστό στα τρίποντα στην VTB της τελευταίας χρόνιας (33,85%). Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αναμένουμε απαραίτητα ρόλο πρωταγωνιστή από αυτόν σε βάθος season, γιατί οι μεγαλύτεροι μέσοι όροι του για παράδειγμα μετά την season 2016-17 ήταν στα ευρωπαϊκά παιχνίδια 5,9 και στην VTB 5,8. Νούμερα ταπεινά ακόμα και συγκριτικά με τους Ρώσους διεθνείς περιφερειακούς της ομάδας. Για παράδειγμα ο Voronov σκοράρει φέτος 8 πόντους στην Ευρώπη και 8,7 στην VTB, παρά το «χτίσιμο» από την γραμμή του τριπόντου. Επίσης ο Ponkrashov, που μοιράζεται το ίδιο πρόβλημα στο ασταθές σουτ με τον Voronov, έχει τελειώσει τις τρεις πιο πρόσφατες χρονιές στην VTB με 8,3, 8,2 και 6,5 πόντους πριν μετακινηθεί φέτος στην Zenit από την Unics. Μία προσθήκη που παρέχει την πολυτέλεια να διαθέτει η Zenit δύο Ρώσους γκαρντ, τον Khvostov και τον Ponkrashov, οι οποίοι είχαν βρεθεί στην πρώτη 16αδα των παικτών της VTB league στην αναλογία assist/turnover ratio το 2018-19.
Όπως λοιπόν έχετε ήδη υποψιαστεί η γραμμή πυρός θα είναι κυρίως στις θέσεις 3 έως 5, με την ανάλογη στατιστική επιβεβαίωση των 3 από τους 4 πρώτων σκόρερ στην Ευρωλίγκα να προέρχονται από αυτές τις θέσεις (Thomas, Abromaitis, Iverson).
Ο Ayon πρόλαβε να παίξει μόνο 10 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας στο Βερολίνο, ενώ η εικόνα δεν διαφοροποιήθηκε στην VTB, όπου τρεις πρώτοι είναι οι Hollins, Ayon και Thomas.
Σε αντιδιαστολή όμως με την γραμμή των κοντών, η κατάσταση στους small forwards είναι κάπως μπερδεμένη. Αναλογιζόμενοι την, μέχρι στιγμής, έλλειψη προσαρμογής του Ponitka και το ότι ο guard/forward Hollins ήρθε κατευθείαν από την Rasta Vechta στην Ευρωλίγκα και στην VTB, τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν χειρότερα για την Zenit. Ο Ponitka αποδίδει ακόμα ελάχιστα από αυτά που θα μπορούσε να δώσει, με μόλις 4,5 μέσο όρο πόντων στη Ευρώπη, και 2,5 στους αγώνες της VTB. Δεν προσφέρει το δυνατό κάθετο του παιχνίδι, το όποιο λείπει γενικότερα από την νέα ομάδα του, όπως άλλωστε και τα κοψίματα στην πλάτη της ρακέτας.
Η δε απόδοση του Hollins θυμίζει Dr Jekyll και Mr Hyde, με την στατιστική απόκλιση πόντων μεταξύ VTB (16) και Euroleague(6,5) να αγγίζει σχεδόν την διψήφια τιμή του 10. Παρά το παραπάνω στατιστικό χάσμα ο Αμερικάνος έχει προλάβει να γίνει βαρόμετρο για την νέα ομάδα του όντας ουσιαστικά ο μοναδικός αξιόπιστος off the ball σουτέρ των Ρώσων. Αγωνιστικά χαρακτηριστικά είναι η αθλητικότητα και τα μακριά άκρα του, εφόδια που του δίνουν τη δυνατότητα να διακριθεί και στις 2 πλευρές του παρκέ, καλύπτοντας σε σημαντικό βαθμό τον αδύναμο σωματικά κορμό του.
Ο Αμερικάνος βρίσκεται ακόμα σε φάση εκμάθησης, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα από τα ματς της Ευρωλίγκα όπου, μεταξύ άλλων, όταν δεν βρίσκει το σουτ και αναγκάζεται να κατεβάζει ο ίδιος την μπάλα εξωθείται σε ενέργειες που δεν τον βολεύουν.
Αποτέλεσμα; Να είναι αρκετά κακός στο TOV% στην Ευρωλίγκα με 32,5%,, κατάσταση που αλλάζει προς το θετικό υπέρ του στην VTB με 8,9%. Δεν ήταν όμως πάντα ένας τέτοιου στυλ καλαθοσφαιριστής, καθώς έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι είναι αρκετά αξιόπιστος σε καταστάσεις 1 vs 1, κάτι που θα μπορούσε να τον βοηθήσει στην πορεία της season.
H αλήθεια είναι πως η χρησιμοποίηση του στην Vechta, από τον Pedro Calles, με screen και συνεχή κίνηση έβαλε τα θεμέλια για το χτίσιμο της καριέρας του και την εξασφάλιση του συμβολαίου που έχει τώρα. Ίσως όμως υπάρχει και τρίτος δρόμος, αυτός του Vladislav Trushkin. Πρέπει να δοθεί η δέουσα προσοχή στον εν λόγω παίκτη, καθώς αποτελεί μία τρίποντη απειλή, είναι ο τρίτος πιο εύστοχος του πρωταθλήματος στα τρίποντα στην VTB με 66,6%, όντας 9ος πέρσι με 44,71%, και βγάζει γενικά το ψωμί του, όπως και ο Hollins, εξαιτίας της ικανότητας του στην τέχνη του σουτ.
Μαζί με τους Hollins και Trushkin, ο Λιθουανικής καταγωγής Αμερικάνος Tim Abromaitis αποτελεί έναν ακόμα επιθετικό τρίποντο πόλο στο roster της νεοφώτιστης στην Ευρωλίγκα Zenit. O Abromaitis αποτελεί κλασσική περίπτωση «τεσσαριού» που μπορεί να καταλήξει να σουτάρει ίδιο αριθμό τριπόντων και διπόντων και η επιθετική του συνεισφορά είναι σε μεγάλο βαθμό συνάρτηση του μακρινού σουτ. Ο Will Thomas από την άλλη είναι πιο μέσα-έξω ψηλός, που παίρνει κάποιες προσπάθειες στο post, ενώ είναι και ο μοναδικός ψηλός που διαθέτει την άνεση να παίξει αμφότερες στις θέσεις των ψηλών, ώστε να δώσει και μια πιο τρίποντη και Pnp διάσταση στην θέση 5 της Zenit, αλλά και πιο ευέλικτα αμυντικά σχήματα με αυτόν ως μπασκετικό «φουνταριστό». Οι Ρώσοι Balashov και Pushkov δεν θα αποτελέσουν βασικές επιθετικές αιχμές.
Αμυντικά, η πιο επιθετική άμυνα που εφαρμόζεται είναι η hedge and recover προσέγγιση.
Οι ψηλοί της ρωσικής ομάδας δεν έχουν και τα πιο γρήγορα πόδια για να μείνουν περισσότερο στον χειριστή της μπάλας ενώ κάποιοι από τους κοντούς, σαν τους Renfroe και Albicy, δεν ενδείκνυνται για αλλαγές στα screen. Εδώ όμως πρέπει να επισημανθεί ότι στο ματς εναντίον της CSKA, αρκούσε ακριβώς αυτή η μορφή άμυνας, μαζί με την καλύτερη αμυντική απόδοση του Renfroe σε εκείνο το παιχνίδι συγκριτικά με τον συνοδοιπόρο του στην θέση Albicy, ώστε η Zenit να καταφέρει να φύγει με το ροζ φύλλο αγώνα. Στο εν λόγω ματς ο Thomas, στην τελευταία περίοδο, είχε 5 απόπειρες για Hedge out, ενώ οι Balashov και Iverson το δοκίμασαν περισσότερο ή λιγότερο κατά την διάρκεια των 40 λεπτών. Μια από τις ηρωικές μπασκετικές εξόδους του Iverson πραγματοποιήθηκε 17 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, με την φάση να καταλήγει σε λάθος της ομάδας των πρώην ερυθρόλευκων Hines και Hackett και να κρίνει ουσιαστικά την αναμέτρηση των 2 ομάδων.
Σε κάθε περίπτωση η επάνοδος του Ayon αλλάζει τα δεδομένα και ισχυροποιεί αρκετά την Zenit στην frontline.
Πρόκειται για τον καλύτερο, επιθετικά, ψηλό της ομάδας, ο οποίος έχει σπουδαία θητεία σε μια από τις 4 καλύτερες ομάδες των τελευταίων χρόνων στην Euroleague, και κυρίαρχο στην Ισπανία. Τα στατιστικά του τεκμήρια παρέμειναν σπουδαία ακόμη και στην αποχαιρετιστήρια χρονιά του με την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης το 2018-19. Από τις υπέροχες επιδόσεις στις assists, ένα ποσοστό τάξεως του 25,81% στην Euroleague (καλύτερος center στο προηγμένο στατιστικό της δημιουργίας, 7η θέση στο στατιστικό EFG% που αντιστοιχεί στις εντός παιδιάς προσπάθειες) μέχρι τις διακρίσεις του στις υπόλοιπες κατηγορίες προηγμένων στατιστικών, όπου στην περσινή Euroleague ήταν τέταρτος στο TRB% (19,9), 8ος στο BLK% (3,8), και καλύτερος στο DRtg σε όλη την Ευρωλίγκα μπροστά ακόμα και από τον γιγαντιαίο τερματοφύλακα και συμπαίκτη του Tavares. O Μεξικανός είχε ακόμα την 4η καλύτερη επίδοση στο eDiff (26,4) μεταξύ ORtg και DRgt, και ήταν 6ος στο PER (23,1).
Ο Ayon όμως δεν αποτελεί την μοναδική αξιόλογη μεταγραφική κίνηση που πραγματοποιήθηκε από το περσινό Ισπανικό πρωτάθλημα. Ο Iverson είναι ένα δυνατό παιδί, που παρέχει σιγουριά στο rebound και βρίσκεται μέσα στην τριάδα TRB% τόσο της φετινής VTB (1ος) όσο και της περσινής ACB (3ος). Αν και στην στατιστική κατηγορία του AST% έχει μια αναντίστοιχα μεγάλη επίδοση, της τάξεως του 40,9%, για έναν άνθρωπο που στην Ισπανία τέλειωσε με 6,5 την περασμένη αγωνιστική περίοδο, δείχνει σε κάποιες προσπάθειες άτσαλος ή ότι βασίζεται κυρίως στην δύναμη. Η επιθετική του εικόνα στην πραγματικότητα είναι καλύτερη από όσο θα υπέθετε κάποιος. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για center που, στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, ήταν πέρσι 11ος στο TS%, 9ος στο EFG%, 1ος στο Total S%, 5ος στο PPS (1,7) και 3ος στο PER (22,1). Ο Αμερικάνος διαμορφώνει, μαζί με τον Will Thomas και τον Ayon, μία frontline η οποία, θεωρητικά, διαθέτει πολλές επιθετικές λύσεις και αποτελεσματικότητα, καθώς μην λησμονούμε ότι ο Will Thomas διέθετε την μεγαλύτερη τιμή στο ORtg σε ολόκληρη την Ισπανική λίγκα της season 2018-19.
Ολοκληρώνοντας την ατομική παρουσίαση, και με την διαπίστωση ότι ο Ολυμπιακός θέλει να διατηρήσει την μερική ηρεμία που έδωσε η ευρεία νίκη του επί της Valencia, τα μέχρι τώρα ματς της Zenit μπορούν να χαρακτηριστούν διαφορετικών συνθηκών. Με την Alba της υπερκινητικής επίθεσης, να μην μπορεί να αντιστοιχιστεί με τον Ολυμπιακό που επέστρεψε στην κανονικότητα των κεντρικών PnR και των stagger screen, την Zielona Gora να είναι πολύ αδύναμη για οποιοδήποτε συμπέρασμα, την Nizhny να παίρνει ένα αναπάντεχο διπλό με αρκετά light σχήματα και τον Alec Brown ως 5αρι. Στον αγώνα με την CSKA απέδωσαν και οι δόσεις δυναμικής άμυνας, και στο πιο πρόσφατο ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Barcelona η Zenit φοβήθηκε την δημιουργία των ψηλών των blaugrana, και απέφυγε να χρησιμοποιήσει στον ίδιο βαθμό τις δυναμικές άμυνες.
Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο παιχνίδι προσφέρει χρήσιμες φάσεις και για καταστάσεις επιθετικής προσέγγισης στην άμυνα, αποκαλύπτοντας τις αδυναμίες που προκύπτουν. Τέτοιο δείγμα ήταν το PnR Delaney – Oriola εναντίον Renfroe – Abromaitis, με τον Renfroe στιγμιαία να φαίνεται να πηγαίνει στον Oriola, αλλά τελικά την φάση να εξελίσσεται σε ασυνεννοησία, με τον Balashov να βρίσκεται μεταξύ hedge και switch επιλογής, να αποφασίζει προς το hedge, και τον Davies, που είχε πάρει την μπάλα από τον Delaney, να έχει ήδη προχωρήσει προς την high – low πάσα στον Oriola πριν ο Balashov επιστρέψει και εμποδίσει το καλάθι. Προσανατολισμός που υλοποιήθηκε με ελάχιστη διαφορετική τροπή στο τρίτο δεκάλεπτο , έχοντας ως σημείο έναρξης το PnR Delaney – Davies, τον Thomas να πραγματοποιεί πιο αποφασιστικό hedge out στον Delaney, αλλά σε αυτήν την επίθεση τον Davies να μην κάνει screen, παρά να βυθίζεται κατευθείαν στο ζωγραφιστό. Το καθαρό μυαλό του Delaney που πρόβλεψε την πρόθεση του Αμερικάνου center, έδωσε την μπάλα στις 45 μοίρες στον Oriola, που έγινε με την σειρά του το high – low σκαλοπάτι για τον πρώην ψηλό της Zalgiris και δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στους Ρώσους.
Συμπερασματικά ο Plaza, δεν αποκλείεται να είναι σε δίλλημα.
Πρώτον γιατί είδε το πάθημα της hedge out άμυνας της Βαλένθια στον Πειραιά, η όποια άφησε ορθάνοικτο δρόμο στους Σπανούλη και Milutinov να συνεργαστούν και να προκαλέσουν ζημιά στους Ισπανούς.
Δεύτερον γιατί ενδεχομένως να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του τις ζώνες που έχει εφαρμόσει σε διάφορες αναμετρήσεις με ελληνικές ομάδες, για να σταματήσει τον Σπανούλη σε περίπτωση που αποκτήσει ρυθμό ή για να ελαττώσει την ισχύ του Ολυμπιακό στο ατομικό παιχνίδι κοντά στο καλάθι, τουλάχιστον από τους Milutinov, Rubit, Πρίντεζη και Kuzminskas.
Είναι γνωστό ότι οι κοντοί, πλην Σπανούλη, δεν αρέσκονται στο κάθετο παιχνίδι ενώ δεν υπάρχει κάποιος περιφερειακός στο 1 ή στο 2 με post-up παιχνίδι. Σημαντική παρατήρηση πως γενικότερα οι ψηλοί της Zenit παρά το εξαιρετικό DRtg του Ayon, το δυνατό κορμί του Iverson και τα ευέλικτα σχήματα με Thomas στο 5, δεν είναι rim-protector , και θα υπάρξουν διαθέσιμοι διάδρομοι προς το καλάθι, αν ο Ολυμπιακός είναι συγκεντρωμένος.
Ακόμα και με την επιλογή μιας πιο συντηρητικής αμυντικής προσέγγισης στο παιχνίδι μισό γηπέδου από την ομάδα της Αγίας Πετρούπολης, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να εκμεταλλευτεί τα, ευάλωτα στα screen, κορμιά των Albicy και Renfroe.
Φυσικά, όπως σε κάθε ματς, η προσοχή είναι προαπαιτούμενο και η Zenit έχει δείξει π.χ. με Zielona Gora και CSKA, ότι παίζει PnR μεταφέροντας την μπάλα στις 45 μοίρες της αδύνατης πλευράς αλλά και γενικότερα για τρίποντο, χρησιμοποιεί σχήματα με 3 γκαρντ ή τον Hollins ως ελαφρύ 3άρι, για καλύτερη κυκλοφορία μπάλας. Επιπρόσθετα ο Ayon έχει τη δυνατότητα να βλέπει και τους συμπαίκτες του, τα «τεσσάρια» στην μέρα τους μπορούν να κάνουν ζημιά από τα 6,75. Το ελάχιστο που πρέπει να προσπαθήσει ο Ολυμπιακός είναι να χαλάσει το παιχνίδι του Renfroe και να τον βάλει σε όσο περισσότερο turnover mode μπορεί, καταστρέφοντας την κύρια δημιουργική πηγή των Ρώσων, αλλά και να μην αφήσει το παιχνίδι χωρίς μπάλα του Hollins, που χωρίς αυτό η Zenit έχει δείξει να είναι πιο στατική. Στόχοι που αν υλοποιηθούν θα βοηθήσουν στην πραγματοποίηση της απαραίτητης αυτής νίκης, πριν αρχίσει το θεωρητικά σκληρότερο πρόγραμμα των επόμενων αγωνιστικών.
