Η φλόγα δε θα σβήσει, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει!
Όσο περνάνε οι ημέρες και ξεκαθαρίζει το τοπίο στο Ελληνικό μπάσκετ, τόσο θα βγαίνουν στην επιφάνεια «οι σκελετοί από την ντουλάπα» ενός συστήματος, το οποίο για πάνω από 20 χρόνια καθορίζει τις τύχες όλων των ομάδων ως … master of puppets.
Στο επίκεντρο του ένας άνθρωπος, που όλα αυτά τα χρόνια έχει φροντίσει να κάνει ξεκάθαρο ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να αντιμετωπίζεται όχι απλά ως κομπάρσος, αλλά ως εχθρός, ως ένα απόστημα. Ειδικά μετά την έλευση των αδελφών Αγγελόπουλων και το ξύπνημα της ομάδας μας από το 2005 και μετά, όλα αυτά που έχουμε βιώσει εντός των συνόρων δεν είναι παρά ένα κυνηγητό, ένας διωγμός από όλους τους θεσμούς (ΚΕΔ, αθλητική δικαιοσύνη, ΕΣΑΚΕ), οι οποίοι δρούσαν πάντα υπό την ανοχή και την ομπρέλα που τους παρείχε ο μόνιμος πρόεδρος της ΕΟΚ.
Κοινή συνισταμένη των πράξεων τους το να αδικηθεί ο Ολυμπιακός, να εξευτελιστεί και να πέφτει θύμα των ορέξεων τους… Τα παραδείγματα είναι πολλά, τόσο όσον αφορά στη διαιτησία, όσο και στις αποφάσεις που παίρνονταν εν μια νυκτί, με γνώμονα πάντοτε την εύνοια προς ένα σωματείο, εις βάρος του ενός αλλά και των πολλών.
Ώσπου ο κόμπος έφτασε στο χτένι! Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια η δημιουργία μιας ομάδας μοντέλου, με τα back2back Ευρωπαϊκά τρόπαια και τις συνεχείς παρουσίες σε final4 να έδιναν τόπο στην oργή, αφήνοντας ένα αίσθημα δικαίωσης των κόπων όλων μέσα στον οργανισμό του Ολυμπιακού, μπορεί τα back2back Πρωταθλήματα, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε αυτό του 2016, να «ξέπλυναν» πολλά από τα εγκλήματα του παρελθόντος ως μια άλλη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όμως η υπομονή εξαντλήθηκε. Επιτέλους υπήρξε η αντίδραση που έπρεπε στη δράση των πρόσφατων «οργίων» ανομίας εις βάρος της ομάδας, που είχαν στόχο την εξόντωση της.
Και έφθασε η ώρα για τη μεγαλύτερη μάχη του Ολυμπιακού, όπως αυτή της Ελλάδας με το μεγαθήριο της ΕΣΣΔ στον τελικό του Ευρωμπάσκετ 1987. Μια μάχη όμως πιο δύσκολη, μια μάχη μοναχική και εξίσου σημαντική, γιατί τώρα ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ο αντίπαλος έχει δεχθεί πολλαπλά χτυπήματα και φαίνεται να πλησιάζει η ώρα μηδέν! Μια μάχη που θα συνεχιστεί και θα οδηγήσει στην Ανάσταση του Ελληνικού μπάσκετ, όπως ο θρίαμβος του 1987…
Αρκετοί οπαδοί του Ολυμπιακού έχουν τις αμφιβολίες τους για το #mexritelous, υπό το φόβο της Α2. Η καλοκουρδισμένη και καλολαδωμένη ορχήστρα των ΜΜΕ, παίζει πάντα το ίδιο τραγούδι, του κακού Ολυμπιακού που πάει να καταστρέψει το Ελληνικό μπάσκετ, χωρίς να δίνει ένα δίκαιο σε αυτό του τον αγώνα.
Την ίδια ώρα που σε άλλα αθλήματα, στο όνομα της κάθαρσης, χωρίς όμως θεσμικές εκτροπές και παρά φύσιν διαδικασίες (πενταμελής επιτροπή δύο ατόμων κ.α.), κινήθηκε γη και ουρανός για αλλαγή, η ΕΟΚ στα μάτια της Πολιτείας παραμένει ο Φάρος. Όμως στα μάτια όλων μας έχει μείνει σκοτεινός και πλέον πλησιάζει ο καιρός που θα ρίξει το καράβι του Ελληνικού μπάσκετ στα βράχια…
Άρα, λοιπόν, είναι δυνατόν ένα μέγεθος σαν τον Ολυμπιακό να φοβάται την Α2; Να φοβάται την επιλογή του;
Ο Ολυμπιακός αν υποβιβαστεί στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία, δε θα έχει πέσει για αγωνιστικούς λόγους, ούτε για να του διαγραφούν χρέη, αλλά θα είναι εκείνος που θα έχει γράψει την ιστορία του με αυτό τον τρόπο, με ένα νέο πρόλογο, για να πολεμήσει το σύστημα #mexritelous, να δείξει ότι δε σταματάει πλέον πουθενά στην προσπάθεια του να υπάρξει δικαιοσύνη και ισονομία!
Δεν έχει πλέον τίποτα να φοβηθεί, η συμμετοχή στην Euroleague είναι εξασφαλισμένη δια στόματος Μπερτομέου (καταρρίφθηκε άλλος ένας μύθος που διαδιδόταν από τα εγχώρια media), ενώ δεν αποκλείεται να υπάρξει και το δέλεαρ της Αδριατικής Λίγκα, που προσωπικά με εξιτάρει.
Αυτό που είναι το σημαντικό από εδώ και πέρα, είναι να μην «πέφτει τίποτα κάτω», να συνεχιστούν όλες οι ενέργειες για να βγουν στην επιφάνεια τα κακώς κείμενα του Ελληνικού μπάσκετ, με όποιο κόστος… Επιτέλους, έστω και μετά από χρόνια υπήρξε συσπείρωση, όλοι που αγαπούν τον Ολυμπιακό είναι ενωμένοι, οι διοικήσεις όλων των τμημάτων, οι οπαδοί, οι παίκτες έχουν αντιληφθεί ότι το ποτάμι όχι μόνο δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, αλλά πρέπει να είναι τόσο ορμητικό, που να παρασύρει όλα όσα βρει μπροστά του.
Ο Ολυμπιακός έχει το σθένος να μην κάνει πίσω, δεν υπολογίζει τις όποιες συνέπειες, γιατί έχει το δίκιο με το μέρος του, κανείς δεν μπορεί να του καταλογίσει ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν προσπάθησε με φυσιολογικό τρόπο να αντιμετωπίσει όλη αυτή την κατάσταση… Όμως αφού αποτέλεσμα δεν υπήρξε και αφού η αντίπερα όχθη επέλεξε να πάει τα πράγματα στα άκρα, ξυπνώντας το λιοντάρι, τότε πρέπει πλέον να αντιμετωπίσει κατάματα την αλήθεια:
Ή εμείς ή αυτοί! Δεν νοείται πλέον συμμετοχή του Ολυμπιακού σε οποιαδήποτε εγχώρια διοργάνωση, αν δεν ξηλωθεί όλο το σύστημα και δεν αναλάβουν τις τύχες του νέα πρόσωπα.
Ο αγώνας πλέον δεν πρέπει να είναι για ξένους διαιτητές, για ανεξάρτητη ΚΕΔ κ.ο.κ., αλλά για γκρέμισμα της Ομοσπονδίας και ολικό … rebuilding!
Μόνο έτσι, θα μπορέσει ξανά το Ελληνικό μπάσκετ να ανασάνει, μόνο έτσι θα προχωρήσει ξανά! Κανένα 13 – 1 δεν αποτελεί απόδειξη ότι ο Ολυμπιακός συνεχίζει ένα καπρίτσιο για να κρύψει τη δική του αδυναμία κάτι που γράφεται κατά κόρον, λόγω των οικονομικών δυσκολιών και της κακής φετινής σεζόν. Ως γνωστόν τα πρόβατα ακολουθούν τον τσοπάνη, μη γνωρίζοντας ότι οδηγούνται σε σφαγή. Καμία απόφαση του ΕΣΑΚΕ δεν μπορεί να αμαυρώσει τον αγώνα μας… ειδικά όταν συνειδητά αγνοούν τους κανονισμούς.
Η ομάδα μας επέλεξε ένα δρόμο, που μόνο οι πραγματικά μεγάλοι μπορούν να ακολουθήσουν, το δρόμο το δύσβατο, το Our way, το δρόμο του μοναχικού καβαλάρη. Τον ακολουθεί γιατί αυτή είναι η μόνη του επιλογή, η σωστή επιλογή, γιατί δεν έχει μάθει να κάνει κωλοτούμπες, γιατί μένει πιστός στις αρχές του και όταν ξεκινήσει κάτι δεν κάνει πίσω!
Γιατί ο Ολυμπιακός είναι όλα αυτά που έχουμε δει και ζήσει από μικρά παιδιά. Είναι το refuse to lose, είναι οι επικές ανατροπές, είναι τα buzzer beater, είναι οι νίκες που δεν περιμένεις αλλά και οι ήττες από το πουθενά, είναι τα ξέφρενα πανηγύρια μετά τον τελικό της Πόλης και η στενοχώρια μετά τον τελικό του Τελ Αβίβ, είναι ο άνεμος Ρίβερς και ο πιστολέρο Έντι, είναι ο Σπαν με το κρύο αίμα που δε θα συμβιβαστεί ποτέ με την ήττα, είναι ο Ράμπο που θα παλέψει σε κάθε φάση, είναι ο Ντούντα που θα χειροκροτεί σε χαμένο lay up σε τελικό και ο Ξανθός, που από την αγωνία του δε θα ξέρει τι να κάνει το σακάκι του!
Ο Ολυμπιακός δεν είναι μόνο οι τίτλοι, ο Ολυμπιακός δεν είναι μόνο μια ιδέα, δεν είναι μόνο μια ομάδα. Ο Ολυμπιακός είναι αξίες, είναι εκατομμύρια φίλαθλοι, είναι στιγμές και τις στιγμές μας κανένας δεν μπορεί να μας τις κλέψει, κανένας δεν μπορεί να μας τις βιάζει…
Για αυτό, λοιπόν, Ολυμπιακός πάντα και παντού, στις χαρές αλλά κυρίως στις λύπες, στις νίκες αλλά πιο πολύ στις ήττες, στα εύκολα αλλά πάνω από όλα στα δύσκολα!
