Η αποτυχία έχει πάντοτε γεύση στυφή, ιδιαίτερα αν δεν συνοδεύεται από ένα πλάνο για την επόμενη ημέρα. Στην περίπτωση του μπασκετικού Ολυμπιακού το πρώτο μέρος έχει υπεραναλυθεί σε αντίθεση με το δεύτερο που υπάρχουν μόνο φήμες και υποθέσεις. Αλλά προτού μιλήσουμε για αυτό πρέπει να απαντήσουμε στο ακόλουθο ερώτημα
Η χρονιά έχει όντως τελειώσει;
Και η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει πολλές προεκτάσεις. Γιατί εάν η απάντηση είναι ΝΑΙ τότε θα πρέπει άμεσα να ξεκινήσει ο σχεδιασμός για την επόμενη. Εάν όμως η απάντηση είναι ΟΧΙ τότε θα πρέπει να δούμε τι απομένει και πως μπορεί η ομάδα να έχει κάποιο όφελος μέσα από τους εναπομείναντες μήνες. Είτε αυτό έχει να κάνει στα αγωνιστικά είτε στα έξω-αγωνιστικά.
Αποκλειστικά υπεύθυνοι για να ξεδιαλύνουν το τοπίο είναι οι αδερφοί Αγγελόπουλοι. Οι οποίοι βγαίνουν πολλαπλώς λαβωμένοι από μια χρονιά και χωρίς να έχουν αυτή τη φορά ένα όραμα το οποίο θα έδινε μια κατεύθυνση για το μέλλον του club. Το παράδοξο σε αυτή την τόσο άβολη κατάσταση είναι πως έχουν τον κόσμο στο πλευρό τους και μάλιστα για πρώτη φορά σε πλήρη συστράτευση. Και μάλλον αυτό είναι που έχει βγάλει έξω από τα ρούχα του το σύστημα που τους πολεμάει με τόσο μένος.
Γιατί ο κόσμος του Ολυμπιακού – που αγαπάει την ομάδα και δεν έχει αυτοσκοπό τις νίκες και τους τίτλους – όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα με τα αδέρφια αντιθέτως τους εκτιμά περισσότερο από οποιαδήποτε διοίκηση έχει περάσει.
Βλέπετε εκείνοι δεν χρησιμοποίησαν τον Ολυμπιακό για να πάρουν δημόσια έργα ούτε για να κάνουν πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες του. Επένδυσαν περισσότερα από 150 εκατομμύρια ευρώ σε βάθος 10ετίας και η συσσωρευτική ζημία που έχουν υποστεί είναι περίπου τα μισά.
Αυτό κυρίες και κύριοι λέγεται πάθος για την ομάδα!
Και ο κόσμος όχι μόνο το αναγνωρίζει αλλά και νιώθει περήφανος που έχει στο τιμόνι του αυτούς τους ανθρώπους. Αλλά η περηφάνια απορρέει εξίσου και από το αμφιλεγόμενο “my way” το οποίο μαζί με τα όποια αρνητικά του έφερε και πρωτόγνωρο ήθος για τον Ελληνικό Αθλητισμό.
Από μια διοίκηση που δεν λέρωσε τα χέρια της με το παρασκήνιο αλλά αντιθέτως κατήγγειλε όλες του τις παρανομίες επώνυμα από την πρώτη στιγμή.
Θα περίμενε κανείς πως η Ελληνική δικαιοσύνη θα παρενέβαινε και τουλάχιστον θα προσπαθούσε να διορθώσει τα κακώς κείμενα – σε θεσμικό αλλά και σε ποινικό επίπεδο. Δυστυχώς όμως η διαφθορά στη χώρα είναι σε τέτοια επίπεδα και το κανάλι απονομής δικαιοσύνης τόσο αρτηριοσκληρωτικό που για μια δεκαετία δεν έγινε απολύτως τίποτα.
Το φυσιολογικό για μια διοίκηση που χάνει χρήματα με το τσουβάλι και νιώθει πως αδικείται συστηματικά θα ήταν να αποχωρήσει με την πρώτη ευκαιρία. Ευτυχώς αυτό δεν έγινε γιατί ταυτόχρονα με τον Ελληνικό παραλογισμό ήρθαν όλες αυτές οι μεγάλες επιτυχίες στα Ευρωπαϊκά γήπεδα και τους έδωσαν την ικανοποίηση που αναζητούσαν. Η εξέλιξη αυτή σίγουρα οδήγησε σε ελιτισμό και αποφάσεις που συνολικά τις πληρώνουμε σήμερα ως Ολυμπιακός.
Κρίνοντας όμως εκ του αποτελέσματος οι προθέσεις τους ήταν πάντοτε ευγενείς και υγιείς. Οι Αφοί Αγγελόπουλοι με τις πράξεις τους ωφέλησαν το Ελληνικό μπάσκετ και με καμία τους ενέργεια δεν το τραυμάτισαν. Αλλά αυτοί που ελέγχουν το «σύστημα» θεώρησαν πως μπορούν να συνεχίσουν τα παιχνίδια τους αιωνίως, κοροϊδεύοντας και χωρίς συνέπειες. Και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί ως γνωστόν όσο περισσότερο πιέσεις ένα ελατήριο τόσο μεγαλύτερη θα είναι η εκτόνωση του.
Είμαστε λοιπόν στο σημείο που η συμπίεση έφτασε στο τέλος της και είναι ώρα να δούμε την αντίδραση του ελατηρίου. Για όσους επιλέγουν να αναμειγνύουν τις αγωνιστικές αποφάσεις με τις διοικητικές καλό θα είναι να προσπαθήσουν να δουν την μεγάλη εικόνα. Η όποια φετινή αποτυχία αγωνιστικά δεν σχετίζεται με την δεκαετή αδικία που έχει υποστεί ο Ολυμπιακός εντός των Ελληνικών τειχών. Αυτά είναι 2 διαφορετικά ζητήματα που κινούνται παράλληλα στο χρόνο.
Το σύστημα που τρέφεται με χρήμα και αξία που δημιουργεί και η παρουσία του Ολυμπιακού, ως αθλητικού μεγέθους μέσα στα πλαίσια του Ελληνικού μπάσκετ, θα πρέπει είτε να εξυγιανθεί είτε να ζήσει με λιγότερα.
Όση πίκρα και αν έχει μέσα του ο κόσμος της ομάδας για την αγωνιστική καθίζηση, γνωρίζει πως η μεγάλη μάχη είναι αλλού. Και για αυτό όλη η λάσπη και τα mind games που ρίχνει το σύστημα των αυλικών και των πραιτωριανών θα πρέπει να μην αποπροσανατολίζουν από τον στόχο που είναι η πρόοδος της ομάδας μέσα σε ένα υγιές και μη τοξικό περιβάλλον.
Με συμπαίκτη ή χωρίς – με Μπλατ ή κάποιον άλλο – με έμφαση στον Ελληνικό κορμό ή στο μείγμα ξένων. Τα ίδια ακριβώς προβλήματα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και του χρόνου.
Ας μην αφήνουμε λοιπόν την επικοινωνιακή στρατηγική του συστήματος που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του να δημιουργεί Perceptions of reality. Γιατί η πραγματικότητα είναι μία και δεν χρειάζεται κανείς να σας την εξηγήσει! Απλά καθίστε πίσω και δείτε την μεγάλη εικόνα και αναρωτηθείτε:
Ποιος πραγματικά ωφελείται με το να μην αλλάξει τίποτα στο Ελληνικό μπάσκετ; Και κυρίως πως;
Οι όποιες αποφάσεις παρθούν θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της ομάδας αλλά ίσως και εμμέσως του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και ελπίζουμε οι Αφοί Αγγελόπουλοι να έχουν την διάθεση και την διαύγεια να πάρουν τις σωστές. Όλα τα υπόλοιπα όσο μαύρα και να φαίνονται αυτή την στιγμή είναι διαδικαστικού χαρακτήρα και θα μπουν σε μια σειρά ακολούθως.
Για όλα φταίει αυτή η στυφή γεύση που έχουμε ακόμα στο στόμα η οποία όμως δεν είναι φετινό δημιούργημα αλλά προέκυψε λόγω της έκθεσης μας στην τοξικότητα του συστήματος του Ελληνικού μπάσκετ και όσων ζουν μέσα από αυτό.
Ήρθε η ώρα να μετρήσουμε την ελαστική δυναμική ενέργεια του Ολυμπιακού μεγέθους!
Για αυτό και η χρονιά δεν έχει τελειώσει ακόμα … ίσως τώρα να ξεκινάει.
