Ακούγοντας τραγούδια της νιότης μου, και πίνοντας μια γουλιά ζεστού καφέ ετοιμάζω το χείμαρρο που κάνει βόλτες στο μυαλό μου τόσο καιρό – και με πρόφαση τις καταιγίδες των τελευταίων ημερών στον ελλαδικό χώρο – αποφάσισε να εκτονωθεί.
Και ξεκινώ με ένα βροντερό ΟΧΙ.
ΟΧΙ φίλε παίκτη του Ολυμπιακού!
Όχι! Μην απορείς γιατί στο λέω αυτό. Θα μάθεις σε λίγο.
Ως γνήσιος πιστός ερυθρόλευκος έχω την απαίτηση (η μάλλον ουτοπία;;;) οι παίκτες που βλέπω να αγωνίζονται φορώντας την ερυθρόλευκη σε παρκέ-χορτάρι-τάραφλεξ-πισίνα-bowling alley να δρουν-σκέπτονται κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του μέσου φιλάθλου, ο οποίος δίνει από το υστέρημα του (στην κυριολεξία) για να παρακολουθήσει το εκάστοτε αθλητικό γεγονός της ομάδας. Κι εξηγώ. Ο μεν ένας (οπαδός) δίνει τα 10-20-30-όσα ευρώ του να έρθει να σε δει, να σε ενθαρρύνει, να φωνάξει, να δει θέαμα, να χαρεί ή να στεναχωρηθεί κι εσύ τι κάνεις;
Ο ένας γκρινιάζει ότι παίζει λίγο, ο άλλος ότι παίζει πολύ, ο άλλος (ποιος… που θα πάει θα το μάθουμε) διαρρέει ιδιωτικές συζητήσεις του άλλου (του 30 something εκατομμυριούχου) που διαμαρτύρεται πως δεν πληρώνεται στην ώρα του και το ανακοινώνει σε όλους λες και τι;, ο άλλος αδιάφορος, ο άλλος μουτρωμένος, ο άλλος σε συζητήσεις με άλλη ομάδα χωρίς άδεια (ποδοσφαιρικό αυτό)…
Ρε μάγκες που νομίζετε πως βρισκόσαστε;;; Και ειλικρινά αφήνω εντελώς στην άκρη το αγωνιστικό κομμάτι, γιατί αυτό περιλαμβάνει νίκες, ήττες, χαρές, λύπες, τα πάντα και αλήθεια δε με ενοχλεί τόσο το να μη μπορείς να σταυρώσεις τρίποντο ή να σέρνεσαι. Με ΕΝΟΧΛΕΙ το να σέρνεσαι και να δείχνεις να μη σε απασχολεί! Γιατί εμένα αν δεν μπορέσω να έρθω να σε δω με απασχολεί ρε φίλε…
Θα μιλήσω με σκληρή γλώσσα. Παρατηρούνται φαινόμενα χαϊδεμένων οπισθίων, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Ένας θα πει πως φταίει η αφέλεια των προέδρων (ΚΑΕ) που σαν ευαίσθητοι γονείς δεν μπορούν να μαλώσουν το παιδί τους παρά μόνο το κανακεύουν. Άλλος θα πει πως φταίνε οι ίδιοι οι παίκτες που έχουν καβαλήσει καλάμι. Άλλος θα πει πως φταίμε εμείς, ο κόσμος που είτε δε γεμίζει τα γήπεδα ασφυκτικά είτε δεν κράζει αρκετά για να δείξει «ποιος είναι το αφεντικό».
Πως τα ακούω αυτά με μία λέξη; Κουραφέξαλα!!!
Είναι ξεκάθαρο για μένα πως φταίει η έλλειψη κάποιου «μαντρόσκυλου»! Θα μου πεις χρειάζεται κάτι τέτοιο; Καλώς ή κακώς ναι. Ο Βασίλης ο Σπανούλης ο απόλυτος ηγέτης εντός των 4 γραμμών του παρκέ, ναι εμπνέει το σεβασμό των συμπαικτών του και εκτός αυτών αλλά δεν είναι αυτός που θα κάνει αυτή τη δουλειά. Τον έχω για τύπο που κοιτάει την πάρτη του. Να είναι κύριος, να κάνει την προπόνησή του καλύτερα από όλους, να είναι όσο καλύτερος γίνεται σε κάθε ματς, να είναι οικογενειάρχης και να κάνει παιδιά. Τον φοβάται κανένας; Όχι. Χρειάζεται κάποιος να τον «φοβούνται»; 100%!
Έχω ένα πρόσωπο στο μυαλό μου, που αν ήμουν Γιώργος ή Παναγιώτης Αγγελόπουλος θα του έλεγα χτες «έλα εδώ αγόρι μου», γενικός αρχηγός, μαύρο σκυλί στα αποδυτήρια, μιλάς απευθείας με εμάς, όποιος έχει πρόβλημα μιλάει μαζί σου, τέλος. Ποιος είναι αυτός; Dino Radja. Σεβάσμιος; Από τους λίγους. Φοβιστικός; Όσο δεν πάει.
Αυτόν ή τελοσπάντων κάποιον σαν αυτόν χρειάζεται ο σύλλογος να νιώθει ο κάθε Πρίντεζης (με κάθε σεβασμό), Μάντζαρης, ξένος, Έλληνας, μικρός, μεγάλος, πως αν έχει το Χ θέμα, σε αυτόν απευθύνεται, και όχι στον μάνατζερ, του μάνατζερ, ω μάνατζερ μέσω του οποίου θα το πει στο Σκινδήλια κλπ κλπ κλπ και αυτός θα κρίνει και θα πράξει αναλόγως, αλλά ταυτόχρονα θα νιώθει πως εδώ με αυτόν το σκύλο δε με παίρνει να κάνω μουτράκια, instastory, πηγαδάκια και λοιπά τσαλιμάκια που δεν ταιριάζουν επουδενί στο Θρύλο του ελληνικού αθλητισμού.
Κάποιον να τραβάει το αυτάκι του εκάστοτε Timma όταν μουτρώνει για την αλλαγή του και να του λέει κάτσε και δούλεψε φιλαράκο Γιαννιό και ο coach δεν είναι τυχαίος, αν το αξίζεις θα παίξεις. Είναι δύσκολος ο αθλητισμός δε λέω, παίζουν πολλά λεφτά, περίεργα αισθήματα, σελεμπριτιλίκι, δύσκολες προσωπικότητες, εγωισμοί. Τα υπόλοιπα όμως δεν μπορώ να τα δεχτώ.
Αρκετά στα χαϊδεμένα αυτιά. Η κίνηση των Αφών να αποχωρήσουν από το Κύπελλο (ακολουθεί ανάλυση) ήταν η πρώτη τσαμπουκαλίδικη κίνηση προς τη σωστή μεριά κι έχουν όλο τον ερυθρόλευκο κόσμο μαζί τους, αλλά χρειάζονται και αντίστοιχες κινήσεις εντός των τειχών.
Ο Τιτανικός γιατί βούλιαξε; Τα στεγανά υπήρχαν αλλά δεν ήταν αρκετά δυνατά.
Κύριοι πρόεδροι, το γνωρίζουμε είστε άρρωστοι γαύροι σαν εμάς. Κάντε αυτό που πρέπει! Βγείτε μπροστά! Το αγωνιστικό κομμάτι έπεται… Λύνονται όλα τα υπόλοιπα πρώτα, ώστε ο coach και οι παίκτες δουλεύουν απερίσπαστοι και τα κομμάτια του puzzle θα μπουν στη θέση τους αργά ή γρήγορα. Μην αφήσετε τις μικρότητες κάποιων να διαλύσουν αυτό που τόσο αγαπάμε. Στο χέρι σας είναι!
Και πάμε στο δεύτερο θέμα που εκτός από το ότι κατέκλυσε τα πρωτοσέλιδα όλων των αθλητικών μέσων εγχώριων και μη και εκτός από το ξεκίνησε ένα ντόμινο αντίστοιχων αντιδράσεων, έγινε και η #1 κουβέντα στα γαυροστέκια κάθε είδους. Δεν αναφέρομαι σε κάτι άλλο εκτός από την αποχώρηση της ομάδας από τον ημιτελικό κυπέλλου μπάσκετ μετά από τη ρητή εντολή των προέδρων.
Αρέσει δεν αρέσει είναι μια ενέργεια που ο κόσμος του ΟΣΦΠ απαιτούσε εδώ και χρόνια και οι πρόεδροι ουκ ολίγες φορές θα μπορούσαν να έχουν κάνει.
Τα σπορ δεν είναι πάντα δίκαια το ξέρω και οι διαιτησίες σπάνια πενηνταρίσιες. Αυτό έχει όμως τεράστια διαφορά με τον εμπαιγμό, την επίδειξη δύναμης, το χλευασμό. Και εδώ και καιρό αυτή η επίδειξη δύναμης έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Το παιχνίδι του κυπέλου ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και από αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει επιστροφή!
Δυνατός είναι ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του, όπως και ο ΠΑΟ και ο κόσμος του και θα έπρεπε αυτοί και οι εντός των γραμμών κόντρες τους να είναι το αντικείμενο συζήτησης. Κανένας πρόεδρος καμίας ομοσπονδίας και κανένας ρέφερι δεν είναι ο πρωταγωνιστής ή καλύτερα δεν θα έπρεπε να είναι.
Η προκλητική συμπεριφορά απέναντι στον Ολυμπιακό σε σειρά ετών είναι αυτή που δηλητηρίασε την ατμόσφαιρα και τα μυαλά των διοικούντων και της ομάδας και ήταν θέμα χρόνου να φτάσουμε ως εδώ.
Και στο επιχείρημα γιατί τώρα; Θα απαντούσα πως είναι τουλάχιστον υποκριτικό να ρωτάνε γιατί δεν κάτσαμε να μας εξευτελίσουν για ακόμα μια φορά. Όταν βλέπεις διαφορετικά κριτήρια στα σφυρίγματα και στην μια πλευρά να σφυρίζονται οι επαφές και στην αλλή να αφήνουν την Ελληνο ρωμαική. Και γιατί να μείνουμε αντ ερωτώ θα υπήρχε κάποια αναγνώριση από τα θεσμοθετημένα όργανα. Μήπως θα ίδρωνε το αυτί της ΚΕΔ για τον επόμενο ορισμό η θα άλλαζαν στάση απέναντι στην ομάδα που κυνηγούν για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν? Σε αυτό το θέατρο σκιών ο Ολυμπιακός δεν έχει θέση.
Προσωπικά αν γίνονταν αυτά υπέρ της ομάδας μου θα τα καυτηρίαζα κι ευτυχώς υπάρχει μεγάλο μέρος των αντιπάλων οπαδών που παραμένει υγιές και τα κατακρίνει. Άλλωστε πρέπει να είσαι άρρωστος με το να παίρνεις ικανοποίηση κερδίζοντας μεγάλους αγώνες συνεχώς με την σκιά της εύνοιας. Από εδώ και έπειτα και μιλώντας καθαρά με την οπαδική ματιά, ο γαύρος οπαδός θα είναι εκεί ακόμα και αν η ομάδα παίζει στο πρωτάθλημα Ζιμπάμπουε και ας είναι σίγουροι όλοι για αυτό.
Μια σημείωση όμως εδώ για τους Αφούς Αγγελόπουλους.
Σημείωση-καμπανάκι θα τη χαρακτήριζα.
Το #mexri_telous κάντε το πράξη.
Το #mexri_telous είναι η φωνή του κόσμου και η απαίτηση του.
Σημείωση: Εδώ και 3 χρόνια δεν έχουμε αναφερθεί στο ζήτημα διαιτησία. Και μάλιστα ήταν ο μοναδικός κανόνας που είχαμε στο μπλογκ για να μην απο προσανατολιζεται η συζήτηση από το παιχνίδι και τους πρωταγωνιστές του. Και στα 2 τελευταία μας κείμενα μιλήσαμε πολύ για αυτό και ίσως δεν έπρεπε. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε οπαδοί και πως όλα έχουν ένα όριο. Βάζουμε λοιπόν μια άνω τελεία στο ζήτημα και θα επανέλθουμε αν χρειαστεί.
