Καλησπέρα φίλες και φίλοι.
Δεύτερο κείμενο σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι πρωτόγνωρο. Τα παιδιά στη σελίδα νομίζουν πως τους δουλεύω. Αλλά να ‘μαστε.
Ελπίζω κάποιοι να είστε παραλία και να το διαβάσετε. Όσοι δεν είστε, υπομονή. Δεν έχει και μπάσκετ να δούμε να χαλαρώσουμε λίγο. Το Summer League βέβαια ήταν ενδιαφέρον, αν και πρώτη φορά παρακολούθησα για να πω την αμαρτία μου. Πάμε όμως παρακάτω.
Πολλές φορές συζητάμε τι είναι επιτυχία στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στον Ολυμπιακό.
Είναι επιτυχία άραγε η συμμετοχή σε final four; Είναι επιτυχία η παρουσία σε τελικό της διοργάνωσης; Τι είναι η επιτυχία και πώς ορίζεται κάποιος πετυχημένος στη δουλειά του;
Γι’ αρχή να ξεκαθαρίσουμε πως επειδή κάτι είναι δύσκολο να το πετύχεις δεν σημαίνει πως όταν το πετύχεις είναι επιτυχία.
Επίσης, να ξεκαθαρίσουμε πως είναι διαφορετικό να περάσεις στον τελικό από το να χάσεις στον ημιτελικό. Αρα να βγάλουμε από το μυαλό μας πως όταν κάτι είναι δύσκολο και το πετύχεις δεν σημαίνει πως ολοκληρώθηκε η επιτυχία. Επιπλέον, πολλοί λένε πως το πρωτάθλημα της Euroleague είναι 3 σε 1. Για μένα το πρωτάθλημα ξεκινάει στα play offs. Στην κανονική διάρκεια πια δεν πολύ ασχολούμαι, αν χάνουμε/κερδίζουμε ούτε κάτι αντίστοιχο. Γιατί ο ανταγωνισμός από τη 6η θέση και μετά είναι χαμηλός…
Στον ορισμό για το αν κάτι είναι επιτυχία μετράει η προϊστορία αλλά και οι στόχοι που έχουν τεθεί από την διοίκηση. Η διοίκηση του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ έκανε ξεκάθαρο από πέρσι πως στόχος είναι η κατάκτηση της Ευρωκουπας και όχι η συμμετοχή της σε ένα ακόμα final four.
Είναι δύσκολο να το πετύχεις; Προφανώς.
Είναι δύσκολο να πας στο final four; Προφανώς.
Είναι δύσκολο να μπεις στα play offs; Προφανώς και όχι, όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό του 2025.
Πάμε όμως να τα πάρουμε ένα ένα. Το να πας στο final four είναι πολύ δύσκολο, όμως δεν το κάνει επιτυχία. Δεν μπορούμε να πούμε πως έχουμε πετύχει την τελευταία τετραετία με 1 συμμετοχή σε τελικό.
Επιτυχία είναι να παίξεις στον τελικό. Μιλάμε για Ολυμπιακό έτσι. Αν για παράδειγμα πάει στο final four ο Ερυθρός Αστέρας είτε το Μιλάνο (γελάω) θα είναι επιτυχία.
Γι’ αυτό αναφέρω πως η επιτυχία ορίζεται από την προϊστορία. Αν είχαμε πάρει την Ευρωκούπα στο Κάουνας, θα ήμασταν όλοι πιο ήρεμοι… όλοι όμως!!!
Όταν μια ομάδα που έχει πάει ήδη στο final four το 2024 και φέρνεις στην ομάδα Dorsey, Vezenkov, Fournier από μόνος σου δείχνεις πως δεν πέτυχες. Πως δυστυχώς η ομάδα απέτυχε να κατακτήσει αυτό που θεωρούμε όλοι, ό,τι άξιζε τουλάχιστον μια φορά. Όμως στον αθλητισμό δεν παίρνεις πάντα αυτό που αξίζεις.
Όταν στα χρυσά χρόνια του Σπανούλη πετούσαμε τα χρόνια σαν βότσαλα στη θάλασσα λέγαμε πως είναι επιτυχία το final four για 2 λόγους.
Είχαμε πάρει ήδη 2 φορές την κούπα αλλά και παίζαμε με χαμηλά μπατζετ. Ηταν επιλογή της διοίκησης αυτή. Σεβαστό.
Τώρα όμως πια δεν μπορεί να κριθεί μια χρονιά ως πετυχημένη στην Euroleague όταν δεν παίζεις τελικό.
Είπα την λέξη κλειδί. Ο ορισμός για την επιτυχία της χρονιάς δεν είναι μόνο η κατάκτηση αλλά η συμμετοχή σε τελικό. Εκεί που οφείλει η ομάδα να παίξει του χρόνου…
Πολλές φορές σκέφτομαι τι πήγε λάθος ή τι πρέπει να αλλάξουμε. Πολλά είναι αυτά που θεωρώ ότι θέλουν αλλαγές και, πριν πέσετε να με φάτε, υπάρχουν 2 τομείς που κρίνουμε την χρονιά.
Η Euroleague και το πρωτάθλημα. Η ομάδα κατέκτησε ένα μάγκικο πρωτάθλημα που όλοι το χαρήκαμε, όχι όσο περιμέναμε καθώς πιο πολύ ανακούφιση ήταν.
Αν αρκετοί θεωρείτε την χρονιά πετυχημένη, βαθιά μέσα σας γνωρίζετε πως αυτό δεν ισχύει.
Επισημαίνω δε, ότι όταν κάποιος κριτικάρει πιθανά βλέπει κάτι στραβό, κατά την κρίση του. Όταν επιβεβαιωνόμαστε δεν χαιρόμαστε. Στεναχωριόμαστε και νευριάζουμε. Οπως έχουμε γράψει πολλάκις για ότι σωστό κάνει η ομάδα έτσι θα γράφουμε και τι λάθος θεωρούμε πως κάνει.
Δεν σημαίνει βέβαια πως έχουμε δίκιο. Αλλά δυστυχώς φέτος επιβεβαιωθήκαμε κάποιοι, που λέγαμε πως δεν μπορούμε να πάρουμε την Euroleague…
Οταν λοιπόν έγραφα πως είναι λάθος να παίζει ο Walkup 27 λεπτά με το Λαύριο και ο Vezenkov 31 λεπτά αρκετοί διαφωνούσατε. Αν δεν μπορεί να συνεισφέρει ο 10ος μέχρι τον 14ο παίκτη για να κερδίσεις το Λαύριο δεν αξίζει αυτός ο αθλητής να φοράει την φανέλα της ομάδας. Τόσο απλό!
Στην απάντηση ότι γίνεται για να παραμείνει σε ρυθμό ο παίκτης, πάλι διαφωνώ. Στα 31 λεπτά συμμετοχής σε οποιοδήποτε ρυθμό και αν αγωνίζεσαι -καθώς ο ρυθμός στην GBL είναι χαμηλότερο- δεν σημαίνει πως δεν επιβαρύνεσαι. Σε ρυθμό το σώμα και η ψυχολογία μπορεί να διατηρηθεί και στα 20 λεπτά σαν ξεμούδιασμα.
Στην απάντηση ότι γίνεται για να βρει αυτοπεποίθηση ο παίκτης, θα συμφωνήσω. Αλλα όχι κάθε βδομάδα. Αν είναι για να βρει ψυχολογία και αυτοπεποίθηση να παίζει 30 λεπτά με το Χ Ψ αντίπαλο στην Ελλάδα, κάτι κάνουμε λάθος.
Πότε θα σου δείξει σε αγωνιστικό ρυθμό ο 10ος – 11ος παίκτης ότι μπορεί να σε βοηθήσει; Αφού προπονήσεις πια δεν γίνονται, όπως μας ενημερώνουν όλοι οι προπονητές.
Θα επιστρέψω και με 3ο κείμενο για το νέο ρόστερ. Τα φιλιά μου σε όλους.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
